1,633 matches
-
umane nu e mai puțin călăuzită de un sens bogat în promisiuni: diferitele „adaptări” ale relațiilor de producție la dezvoltarea forțelor de producție se produc, în cele din urmă, în beneficiul unei faze ultime în care clasa cea mai numeroasă - proletariatul - pune stăpânire pe putere și deschide astfel drumul unei societăți fără clase, comuniste. Să fie oare marxismul un înveliș științific al vechii problematici iudeo-creștine a celui ales care suferă și a cărui moarte - proletariatul dispare și el, o dată instaurat comunismul
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
în care clasa cea mai numeroasă - proletariatul - pune stăpânire pe putere și deschide astfel drumul unei societăți fără clase, comuniste. Să fie oare marxismul un înveliș științific al vechii problematici iudeo-creștine a celui ales care suferă și a cărui moarte - proletariatul dispare și el, o dată instaurat comunismul - oferă acces la viața adevărată? Afirmând că istoria are un sens și că sensul ei este cel al ajungerii într-o lume mai bună, nu o preocupare pentru științificitate, ci o foarte veche schemă
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
este de ordin ideologic. A afirma că marxism-leninismul oferă un punct de vedere științific asupra lumii și societății înseamnă a susține că numai el e în afara iluziilor, rezistențelor, orbirilor proprii grupurilor sociale chemate să dispară. Numai punctul de vedere al proletariatului, care nu are alt interes propriu decât pe cel al tuturor, poate accede la obiectivitate. Reluând o formulă a lui Karl Kautsky: „Socialismul marxist nu este, în fond, nimic altceva decât știința istoriei pe baza punctului de vedere al proletariatului
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
proletariatului, care nu are alt interes propriu decât pe cel al tuturor, poate accede la obiectivitate. Reluând o formulă a lui Karl Kautsky: „Socialismul marxist nu este, în fond, nimic altceva decât știința istoriei pe baza punctului de vedere al proletariatului”. De aici până la a crede că există un punct de vedere științific proletar și un punct de vedere științific burghez nu e decât un pas - nefiind nimic aberant în aceasta, dacă ne raportăm la premisele teoretice ale marxismului -, care va
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
aberant în aceasta, dacă ne raportăm la premisele teoretice ale marxismului -, care va fi făcut în URSS. încă din 1921, în Teoria materialismului istoric, unul dintre conducătorii și principalii teoreticieni bolșevici, Nikolai Buharin, scrie: „E lesne de înțeles că știința proletariatului este superioară celei a burgheziei [...] și că noi, ceilalți marxiști, suntem îndreptățiți să considerăm știința proletară ca pe adevărata știință și să cerem ca ea să fie general recunoscută ca atare”. Iar la 30 decembrie 1936, Academia de științe a
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
transmiterii caracterelor ereditare și, deopotrivă, ereditatea caracterelor dobândite ca factor de evoluție a speciilor. Este susținut de Stalin, care apără ideea unei „științe proletare fundamental contradictorie față de știința burgheză”. Cea dintâi este cu necesitate adevărată, întrucât îmbrățișează devenirea istorică a proletariatului, iar a doua este cu necesitate falsă, căci își trădează devenirea istorică. Biologii „burghezi” sunt sancționați, chiar arestați, iar lîsenkismul va domina biologia sovietică până în 1965, pricinuindu-i o întârziere considerabilă. La rândul său, Stalin se amestecă în lingvistică și
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
1891, el îi încredințează lui Karl Kautsky - secretar al lui Engels* și garant al ortodoxiei* marxiste - redactarea unui program care să definească o cale reformistă a socialismului, fără însă a respinge esența marxismului* - lupta de clasă și rolul istoric al proletariatului. începând din 1896, SPD este sfâșiat de disputa „revizionismului”: Eduard Bernstein, executorul testamentar al lui Engels, critică teza pauperizării clasei muncitoare* și pe cea a recurgerii cu necesitate la dictatura proletariatului. Totuși, în 1914, SPD este un partid puternic, având
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
esența marxismului* - lupta de clasă și rolul istoric al proletariatului. începând din 1896, SPD este sfâșiat de disputa „revizionismului”: Eduard Bernstein, executorul testamentar al lui Engels, critică teza pauperizării clasei muncitoare* și pe cea a recurgerii cu necesitate la dictatura proletariatului. Totuși, în 1914, SPD este un partid puternic, având 35% dintre sufragii și 1 700 000 de membri și fiind structurat într-o formidabilă rețea de sindicate*, cooperative și asociații muncitorești. Cel de-al doilea pol al socialismului se formează
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
transforme în partid comunist. în Germania, SPD, care trebuie să admită înăbușirea revoltelor revoluționare, cum e cea a Ligii Spartachiste din ianuarie 1919, de la Berlin, se ciocnește de Partidul Comunist. Pe plan doctrinar, Kautsky, prin mai multe texte fondatoare - Dictatura proletariatului, în 1918; Comunism și terorism, în 1920 - și în numele democrației, formulează o critică radicală a puterii bolșevice. Același tip de critică este profesat - cu ocazia congresului de aderare a SFIO la IC, în decembrie 1920 - de Lîon Blum, care „rămâne
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
și cei ce sunt excluși de la ea, „proletarii”, statul burghez deghizând sub argumente fals-universaliste voința sa de a prezerva „interesele clasei dominante”. Obiectivul mișcării muncitorești este, deci, cucerirea puterii, „sfărâmarea vechii mașini de stat burgheze”, instaurarea unei „dictaturi temporare a proletariatului”, însărcinată să pregătească trecerea la socialism*, ceea ce incită, de fapt, la disoluția oricărei societăți civile. Acest obiectiv, bolșevicii* l-au radicalizat, revoluția lor părând un demers metodic de distrugere a societății civile, inițiată în timpul lui Lenin* și atingând paroxismul în
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
și a sistemului comunist mondial, pregătindu-se pentru confruntarea supremă, care, era convins, avea să aducă victoria comunismului la scară planetară. STALINISM -> Leninism/marxism-leninism/stalinism STRATEGIE/TACTICĂ Teoretician al ei, Lenin* concepe acțiunea revoluționară ca un război de clasă între proletariat și burghezie, apoi între Partidul Bolșevic și toate celelalte forțe politice. El hrănește această viziune „militară” a luptei politice, și mai accentuată de războiul din 1914, cu o reflecție despre strategie - pornind de la scrierile generalului prusac Karl von Clausewitz -, căreia
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
și ciocanul („crabul”) pentru a-și revendica un trecut și, deopotrivă, a se disocia de prezent. Concurența simbolistică se observă, de asemenea, în recurgerea la eroi. Partidul Comunist Marxist-Leninist din Franța (PCMLF-FR) a preluat un combatant vietnamez pentru a simboliza proletariatul francez, în timp ce cea mai mare parte a celorlalți maoiști* răspândeau silueta maquisard vietnamez sau a unui fedayn palestinian. Figura lor de predilecție rămâne cea a lui Mao, asociată altor patru lideri istorici - Marx-Engels-Lenin-Stalin -, sau singur și acoperit cu o șapcă
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
Lozovski, care i se opune lui Lenin după 7 noiembrie 1917: „în afară de un guvern de coaliție [cu ceilalți socialiști], nu există decât o singură cale pentru a păstra un guvern strict bolșevic: teroarea politică”. Teroarea este condiția necesară pentru dictatura proletariatului, pentru monopolul puterii comuniștilor și pentru voința lor de a supune întreaga societate. în realitate, nici un regim totalitar nu s-a putut menține fără această teroare, de mai mică sau mai mare intensitate. De îndată de Gorbaciov* a anunțat că
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
dominație informă, totuși, care derutează formele clasice de comandă și care se recunoaște după două trăsături. Pe de o parte, „principiul Conducătorului”, caracterul inițial, creator, exclusiv al voinței îndrumătorului, singur interpret legitim al intereselor poporului german sau ale celor ale proletariatului și revoluției mondiale, cu condiția, pentru cercurile imediate și cele îndepărtate ale Conducătorului, de a reinterpreta în permanență intenția mai mult sau mai puțin explicită pe care acesta o formulează. Pe de altă parte, pulverizarea statului în sensul său clasic
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
fascismul italian. Pare, în primul rând, indispensabil să repatriem regimul bolșevic în teritoriul totalitarismului. Teoria partidului revoluționar, elaborată încă din 1902 de către Lenin, conferă unei elite restrânse de „revoluționari de profesie” un monopol comun al proclamării adevărului și al reprezentării proletariatului, care o autorizează să enunțe scopurile ultime ale evoluției istoriei și să revendice în beneficiul său conducerea supremă a construirii noii societăți. Se instalează o logică strict ideologică, lămurind aversiunea absolută pe care o resimt bolșevicii* atât față de „democrația burgheză
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
acestora lumile ideale, socotite fanteziste, căci fondate numai pe alianța dintre refuz și dorință. De aceea „socialismul științific” al lui Marx, centrat pe legile transformării înscrise în contradicțiile modurilor de producție și de schimb, se dorește unica „expresie teoretică” a proletariatului și a organizațiilor lui partizane. Dacă demersul științific trebuie să ofere legitimitate luptei de clasă și acțiunii revoluționare, niciodată însă comuniștii - și încă și mai puțin marxist-leniniștii* - nu abandonează total utopia. Cu toții recunosc în anumiți utopiști „semănătorii” marii idei comuniste
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
total din punctul de vedere al propagandei. Vizitarea marilor șantiere - orașe, baraje, canale, uzine, ferme-model -, asociată cu cea a „satelor Potemkin”, confecționate de la zero pentru practicanții turismului revoluționar*, reprezintă ocazia unei grandioase „utopizări” a URSS. Pe de o parte, un proletariat mitizat, angajat corp și suflet în construcție, pentru a înfăptui mai repede și mai bine decât capitaliștii americani: „Sub ochii noștri, munca omului e pe cale să creeze o nouă natură” (Ilin, Epopeea muncii moderne, 1932). De cealaltă, descrierea unei lumi
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
Sudanez PC Suedez PC Cehoslovac PC Vietnamez PC Iugoslav PDS PEN-Club Internațional Pitești Piața Tien An-Men planul Marshall plan cincinal poliție politică politica externă Polonia Răsăriteană polonezi PMSDR postcomunism Primăvara de la Beijing Primăvara de la Praga procese procesul de la Nürnberg Profintern proletariat (vezi clasa muncitoare) Proletkult Provisional Irish Republican Army Prusia Orientală PSI PSOE psihism R Radio Europa Liberă RAPP Adunarea Democratică Africană Adunarea Universală pentru Pace Reîntemeierea comunistă religie Renamo Republica Democratică Vietnam Republica de la Salo Republica de la Weimar Republica Dominicană Republica
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
naștere unui copil mort. Apoi s-a îmbolnăvit de vărsat, în urma căruia a surzit. În ciuda greutăților, Marx continuă să scrie și în 1867 apare primul volum din Capitalul, opera sa cea mai importantă. Analizele îl duc la concluzia că victoria proletariatului în luptă cu burghezia este iminentă. Încrezător în faptul că mișcarea numită Comuna din Paris va aduce această victorie, Marx a suferit foarte mult atunci când speranțele sale au fost înșelate. Din acest moment, forțele sale fizice încep să scadă, dă
by Dumitru Popovici [Corola-publishinghouse/Science/972_a_2480]
-
dintre libertate și necesitate, dintre individ și specie. El este dezlegarea enigmei istoriei și este conștient că este această dezlegare". * Aduce în prim-planul scenei vieții sociale o forță socială care a intrat și în atenția lui Comte și Spencer, proletariatul. * A impus o nouă metodă de cercetare a fenomenelor sociale pe care a numit-o dialectică (preluată de la Hegel și adaptată nevoilor sale). * A clădit o structură a vieții sociale în care întregul domină partea. A gândit societatea ca entitate
by Dumitru Popovici [Corola-publishinghouse/Science/972_a_2480]
-
comuniste, dar în ce sens? Comunismul este un sistem economic, dar și politic, social, cultural, prin care o societate abolește proprietatea individuală asupra mijloacelor de producție și încredințează guvernarea societății unui partid politic ce susține că reprezintă clasa muncitoare, sau proletariatul. Comunismul înseamnă deci dictatura proletariatului. În practică, această dictatură e mult diferită de teorie. Societățile comuniste sunt mai egalitare decît cele capitaliste, dar inhibă pînă la anulare libertățile fundamentale și pierd gustul profitului. În comunism statul este un soi de
[Corola-publishinghouse/Science/1553_a_2851]
-
Comunismul este un sistem economic, dar și politic, social, cultural, prin care o societate abolește proprietatea individuală asupra mijloacelor de producție și încredințează guvernarea societății unui partid politic ce susține că reprezintă clasa muncitoare, sau proletariatul. Comunismul înseamnă deci dictatura proletariatului. În practică, această dictatură e mult diferită de teorie. Societățile comuniste sunt mai egalitare decît cele capitaliste, dar inhibă pînă la anulare libertățile fundamentale și pierd gustul profitului. În comunism statul este un soi de factotum: proprietar, antreprenor, planificator, el
[Corola-publishinghouse/Science/1553_a_2851]
-
și multe altele, au devenit tot mai puțin americane, recrutîndu-și conducerea și mîna de lucru practic din întreaga lume, în slujba intereselor lor globale, care nu întotdeauna coincid cu cele ale guvernului american. Dacă previziunile lui K. Marx privind internaționalizarea proletariatului s-au dovedit false, în schimb cele ale lui A. Smith și J. Schumpeter, privind globalizarea economiei în care proprietatea este disipată pe acțiuni distribuite unor "cetățeni globali", s-au dovedit corecte. Elitele economiei americane de astăzi sunt astfel de
[Corola-publishinghouse/Science/1553_a_2851]
-
politic, în 1972, de J.-P. Faye, pentru a semnifica formarea și circulația unor sintagme, de obicei sintagme nominale, care trimit la noțiuni ce au în plan ideologic un rol fondator și activ într-o situație istorică (de exemplu, dictatura proletariatului). Formula se caracterizează printr-o folosire repetată într-un spațiu public și în împrejurări determinate, ea este bine cunoscută și mereu supusă discuțiilor (uneori polemice). Referința ei nu este un concept stabil, fiindcă are un caracter metaforic și un contur
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
a considerat că un "război de poziții" prelungit în tranșeele societății civile ar putea submina puterea burgheziei în propriile sale teritorii, economia și statul coercitiv. Din acest punct de vedere, dobîndirea puterii de către clasele de jos, mai ales "clasa fundamentală", proletariatul, depinde vital de cucerirea, mai întîi, a societății civile. Gramsci a atacat, prin aceasta, strategia bolșevică a acaparării puterii de stat prin violență. Scopul cheie al "războiului de poziții" al proletariatului este să evite "statolatria", prin crearea unei societăți civile
by John Keane [Corola-publishinghouse/Science/1061_a_2569]