737 matches
-
că pe o pluralitate de forțe”172. Alții, în sfârșit, îl consideră un plurale amplitudinis: Elohim îi include pe toți zeii, în el este plinătatea dumnezeirii. De aceea, este echivalent cu „dumnezeire” și în acest sens e folosit în relatarea sacerdotala** a creației: „A spus Elohim: Să facem om după chipul și asemănarea noastră” (Gen 1,26). Acest plural sugerează curtea cerească, dar concepția autorului sacru e strict monoteista; în restul textului, toate verbele sunt la singular 173. Expresia ’ElohQy-ha-’eloh
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
a tot trupul” (Num 16,22; 27,16). Că nume propriu al divinității, ’Elohm se întâlnește în acele texte pe care susținătorii teoriei celor trei tradiții care au stat la baza compunerii Pentateuhului le atribuie tradiției elohiste și celei sacerdotale, precum și în Psalmii 43-83, care tocmai de aceea au fost denumiți „Psaltirea elohistă”. Unii susțin că alegerea unui nume sau altul are o semnificație teologica: YHWH, atunci când e vorba de concepția israelita despre divinitate și de acțiunea lui Dumnezeu în
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
indică originea revelării acestui nume în Gen 4,26: „Și lui Set i s-a născut un fiu și i-a pus numele Enoș. Atunci au început oamenii să cheme numele lui YHWH.” (t.n.) Pe de altă parte, tradiția sacerdotala vorbește despre Moise ca fiind primul căruia i-a fost dat să cunoască acest nume: „Apoi a grăit Dumnezeu (’Elohm) cu Moise și i-a zis: «Eu sunt YHWH. Și m-am arătat lui Abraham, lui Isaac și lui
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
numele precedent. Este un nume metaforic, antropomorfizant, întrucat verbul desemnează o acțiune concretă prin excelență (ca prim sens, denumește acțiunea olarului). Este verbul folosit în relatarea iahvistă a creării omului (Gen 2,7-8), deosebită de cea din poemul de tradiție sacerdotala din Gen 1, unde apar doar verbele b"r"’ și ‘"œ"h. Și psalmistului îi place să detalieze crearea omului prin metaforă modelarii: HayyoțQr yaƒa: libb"m hammQ>n ’el kol mă‘aœQhem (Ps 33,15): „Cel ce plămădește inima
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
umanitate, un cald climat afectiv, în culori de o rară și suavă pace interioară, uneori calme și luminoase culori, dau peisajului vibrație, transparență, mobilitate. Casele tac, dar la malul apei corăbii în repaus își așteaptă oaspeții într-un decor magnific, sacerdotal. O confesiune, împărtășind respectul pentru artă și cultură, acuarela devine o superbă variantă a poeziei, comunicând cu avânt o delicată viziune a realității. Surprinzător, marturia unui timp dăruit cu evlavie unui loc sfânt - în sensul în care cu o înțeleaptă
Memoria acuarelei by Viorica Topora? () [Corola-publishinghouse/Science/84080_a_85405]
-
distingem Între cel puțin trei tipuri principale de daruri religioase: daruri făcute zeilor (care includ sacrificiile, dar nu se reduc numai la acestea), daruri făcute instituțiilor religioase sau specialiștilor religioși (pe care, În lipsa unui termen mai bun, le numesc daruri „sacerdotale”) și daruri pentru cei săraci sau aflați În situații critice (darurile caritabile). La rândul lor, darurile „sacerdotale” se Împart În patronaj religios (daruri pentru finanțarea instituțiilor, persoanelor sau a activităților) și daruri ca expresie spirituală: acum, „darul este un tribut
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
nu se reduc numai la acestea), daruri făcute instituțiilor religioase sau specialiștilor religioși (pe care, În lipsa unui termen mai bun, le numesc daruri „sacerdotale”) și daruri pentru cei săraci sau aflați În situații critice (darurile caritabile). La rândul lor, darurile „sacerdotale” se Împart În patronaj religios (daruri pentru finanțarea instituțiilor, persoanelor sau a activităților) și daruri ca expresie spirituală: acum, „darul este un tribut pentru un bine spiritual ulterior” (I. Silber, p. 301), funcționând ca un sistem mixt, care amestecă valori
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
al lor, ales cu urale, pe care Îl numesc episcop al nebunilor sau papă al nebunilor; acesta este confirmat În funcția sa prin bufonerii care pun În scenă farsa: un ceremonial burlesc, parodic și uneori satiric. Cel ales poartă haine sacerdotale cu ornamente bogate, Își pune mitra pe cap, ține crucea episcopală În mână și dă tuturor binecuvântarea sa solemnă. ș...ț Toți se supun episcopului sau papei nebunilor, care, Împreună cu acoliții săi, stăpânește pentru câteva ore. Ca În orice adunare
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
fie prin comunicare științifică (despre arhitectură), fie prin comunicarea artistică (despre viața preoților) și ipostaza de credincios, de oficiant și de om. Veșmântul preotului ȘI, MAI ALES, ÎMBRĂCĂMINTEA MÂINILOR este un semn impus cu diferite aplicații, conceput într-un ansamblu sacerdotal, în biserică față de haina credinciosului, cu norme clare. În practica ortodoxă pentru rugăciune este folosită mâna dreaptă. Degetul mare, indexul și degetul mijlociu sunt împreunate într-un singur punct, în timp ce inelarul și degetul mic sunt ținute în palmă. Cele trei
CETIRE ÎN PALMĂ by Noemi BOMHER () [Corola-publishinghouse/Science/100963_a_102255]
-
noblețea și puterea de rezistență a strămoșilor săi viforoși. O lume solemnă și gravă, ocrotită de zeii locului domină confesiunea poetului, care se simte chemat, ca altădată Orfeu, să oficieze un cult al cuvântului ca pe un ritual cu virtuți sacerdotale: „Poezia pentru mine este o stare orfică a vieții și o stare sacerdotală a cuvântului”. O protoistorie fabuloasă, așezată sub semnul unor zeități antice, purtătoare de puritate și de har, îi populează încă de la debut lirica, aflată în prelungirea lirismului
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288111_a_289440]
-
gravă, ocrotită de zeii locului domină confesiunea poetului, care se simte chemat, ca altădată Orfeu, să oficieze un cult al cuvântului ca pe un ritual cu virtuți sacerdotale: „Poezia pentru mine este o stare orfică a vieții și o stare sacerdotală a cuvântului”. O protoistorie fabuloasă, așezată sub semnul unor zeități antice, purtătoare de puritate și de har, îi populează încă de la debut lirica, aflată în prelungirea lirismului gândirist. Ortodoxie păgână e cartea unui poet trecut prin școala lui Blaga, Barbu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288111_a_289440]
-
geografie edenică și un teritoriu al amintirilor. Angelic și rafinat, poetul construiește un imperiu heraldic de siluete, dominat de figurile emblematice ale Eroului, Strămoșului și Bărbatului. Transformat nu de puține ori în incantație și delir divinatoriu, într-o savant-obscură haină sacerdotală a verbului, versul inițiază în misterele unei Grecii atemporale, ca la Ion Barbu. Proza lui M. este memorialistică deghizată. Scriitorul a ținut de-a lungul timpului mai multe jurnale pe care le-a transformat în tot atâtea romane, evocând fiecare
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288111_a_289440]
-
pereții stâncoși care separă valea de planul deșertic mai Înalt. Prin Îndepărtarea de ierarhia centralizată, templele locale dobândesc o sarcină specială, devenind punct de sprijin al autorității civile care, după cum am mai spus, preia În mod oficial controlul asupra funcției sacerdotale. Ca semn al pietății lor, regii acordă templelor terenuri al căror venit acoperă cheltuielile cultului și ale personalului aferent. Analele vremii oferă o imagine clară a generozității În această privință: În afară de rațiile În vite, regele Userkaf din cea de-a
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
acestei cărți divine, Întinde frânghia, dezleagă funia și o pune pe pământ”: acestea sunt ceremoniile legate de fundare, așa cum apar deja În cazul templului lui Neuserra de la Abuxe "Abu" Sir, iar o astfel de Împletire a voinței regale cu experiența sacerdotală revendicată de la scrierile conservate În templu arată cât de oficiali și cât de voit tradiționali sunt În acest omagiu adus zeilor. Fundarea se discută la curte, se efectuează cu mijloacele statului (Încredințate trezorierului regal care „va acționa după sufletul” regelui
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
supuși; restul textelor, medicale, de matematică, veterinare, precum și un text narativ fragmentar, care povestește mitul luptei dintre Horusxe "Horus" și Sethxe "Seth", sunt importante pentru evaluarea culturii din templu. Însă o mare parte a papirusurilor se referă la viața comunității sacerdotale: sunt liste de primire și Împărțire a bunurilor, anunțuri ale sărbătorilor, jurnale de activitate, scrisori de afaceri, documente de luare În primire, inventare ale materialelor din templu. Avem astfel confirmarea a ceea ce reieșise din studierea temeliei de la Medamûd: sanctuarul este
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
regalității, aproape de centrul cu funcție teologică, Heliopolis. Rămânerea la Teba, Într-un mediu necondiționat, cu o tradiție statală și mai ales religioasă proprie, reprezintă o inovație vizibilă. La Teba regii moșteneau, prin faptul că erau conducătorii cetății, o Înaltă funcție sacerdotală În templul local. Iar acestui templu local i se acordă, În noul organism statal, o funcție centrală; la fel se Întâmplă și cu zeul său Amonxe "Amon", protectorul destinelor imperiale, care „pune la picioarele regelui toate țările străine”. Acest zeu
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
cu creșterea animalelor domestice. Se găsesc capete de taur (cranii), acoperite cu ghips; uneori, craniile de taur se află alături de piepturi umane feminine. Locurile legate de acest cult se pare că erau mai degrabă domestice, nefiind legate de o organizare sacerdotală centrală. 3) Cultul morților, atestat tot În Çatal Hüyük, la Ierihon și În alte părți, constând În obiceiul de a Îngropa morții sub pavimentul caselor și În anumite locuri considerate „sanctuare domestice”. În ceea ce privește tratamentul rezervat cadavrelor, trebuie semnalate următoarele obiceiuri
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
raportează la un panteon foarte redus. Rezultă așadar, cât se poate de limpede, că zeitățile venerate de locuitorii Mesopotamiei se reduc la câteva zeci de nume. 3. Opera de sistematizare a școlilor teologico-sacerdotaletc "3. Opera de sistematizare a școlilor teologico‑sacerdotale" Numărul uriaș de zei din panteonul mesopotamian, dintre care mulți Își au originea În „fantezia” creatoare a preoților și teologilor, a creat confuzie În organizarea și conducerea vieții religioase la nivel practic. Încă din perioada sumeriană s-a simțit nevoia
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
complex auxiliar, constituit din locuințele preoților, diferite sacristii și alte Încăperi. În interiorul marilor complexe templiere, ca cele din Ur, Uruk, Eridu, Nippur, Babilon etc., existau, În mod obișnuit, și școli (edubba), al căror scop principal era pde regătire a personalului sacerdotal pentru exercitarea propriilor funcții. De multe ori școlile devin mari centre ale meditației teologice și ale Înțelepciunii religioase sau profane. b) Casele de cult Casele de cult erau edificii În care se Împlineau doar unele dintre funcțiile templului. Este vorba
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
funcții practice, cum sunt cele administrative, legate de viața concretă a templului. Sumerienii Îl numeau en pe preotul care se afla În vârful ierarhiei personalului unui templu; akkadienii, babilonienii și asirienii au modificat termenul, acesta ajungând enu(m). Dubla funcție sacerdotală, sacră și administrativă, este numită În sumeriană sanga, iar În akkadiană șangû(m). Organizarea personalului sacru devine, odată cu trecerea timpului, din ce În ce mai perfectă și mai bogată. Diferitele categorii de preoți trebuiau să acopere diversele funcții ale templului. În perioada babiloniană antică
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
subcategorii, dintre care prima era en/enu(m); 2) ghicitorii, Împărțiți În nouă subcategorii, dintre care cea mai importantă era barûm; 3) descântătorii, Împărțiți În șase subcategorii, dintre care cea mai cunoscută era ³șipu(m). După cum se observă din cadrul organizatoric sacerdotal, În cultura mesopotamiană nu aparțineau sistemului religios practic doar cei care Îndeplineau ceremoniile de la templu, ci și cei care se ocupau cu riturile divinatorii și magice. De asemenea, În Mesopotamia un rol important Îl mai aveau și alți preoți: ramku
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
personalul sacru țineau și assinu(m), care erau efeminați (dar nu eunuci) și kurgarru(m), care se dedicau și ei cultului zeiței Inanna/Iștarxe "Iștar". De obicei, preoții mesopotamieni se căsătoreau și aveau fii care rămâneau și ei În mediul sacerdotal. Preotului en/enu(m) Îi corespundeau preotesele lui Enkixe "Enki", la Eridu, ale lui Nannaxe "Nanna", la Ur, ale lui Utuxe "Utu", În Larsa etc. Printre preotese, În perioada babiloniană antică, un rol important Îl aveau n³ditum („cele sterpe”), numite
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
fel de mănăstiri, numite gagûm. Cu timpul, au devenit o categorie socială Însemnată, datorită numeroaselor bunuri imobiliare pe care le-au dobândit; acest fapt i-a determinat de multe ori pe suverani să intervină În privința lor cu măsuri restrictive. Cadrul sacerdotal mesopotamian este completat de ceea ce se cunoaște despre hierogamie (căsătoria sacră) și despre prostituția sacră, care era cu siguranță practicată ca mijloc ritual de promovare a fecundității. 4. Practicile cultualetc "4. Practicile cultuale" a) Liturgia Pe lângă jertfe (vezi mai jos
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
reordonare sistematică a marii varietăți de culte prezente În Anatolia. Numele lui Tut¿aliya este legat În special de monumentul rupestru de la Yazilikaya (Bittel, 1977, pp. 211 sqq.), situat la circa 1,5 km de Boghazköy, unde suveranul, În veșminte sacerdotale, este reprezentat de două ori (singur, stând În picioare pe doi munți, dar și Îmbrățișat de zeul său protector, Șarruma, fiul lui Teșup și ¾epatxe " H~epat", un zeu de origine kizzuwatneană) și unde este sculptată inscripția sa. Monumentul descoperit
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
protejatul său, apărându-i În somn și făcându-i astfel cunoscută voința sa. Sunt cunoscute aparițiile lui Iștarxe "Iștar" lui ¾attușilli al II/III-lea și soției sale, cărora suveranul le atribuie În autobiografia sa stabilirea propriului destin, de la inițierea sacerdotală până la căsătoria cu Pudu¿epa și preluarea puterii. Și În acest caz, comportamentul zeiței, indicat cu un termen abstract, para ¿andandatar, derivat din verbul ¿andai-, se Înscrie În concepția hitită despre „dreptatea divină”, coerentă cu armonia cosmosului; iar ¾attușilli, care
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]