1,020 matches
-
de baie agățat pe ușă. Nu-i trecu prin minte să adauge că era al surorii lui Jack care stătuse de curând la ei. Epuizând toate strategiile de conversație, își înșfăcă walkmanul și o tuli din baie, cel puțin la fel de stânjenit ca Fran. Dacă ar fi știut că taică-său venise cu o prietenă acasă, ar fi încercat s-o convingă pe mama lui Mark, oricât de furioasă era, să-l lase să rămână acolo. Dar de unde era să știe? În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
se extazie Camilla, a surprins cu adevărat esența firii tale în acest articol. Altruismul tău. Generozitatea ta. Aș zice chiar că te-a făcut să pari un adevărat sfânt. — Ce vrei să spui de fapt - Laurence avu decența să pară stânjenit - e că m-a făcut să semăn cu o combinație reușită între Albert Schweizer și Bob Geldof. — Ei bine, asta ești, dragă, spuse mândră Camilla. Laurence simți dragostea și mândria din glasul Camillei și-și dori, ca întotdeauna, să-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
Ralph. Fusese singurul lui act de bravadă. Zugrăvit în verde închis, cu pereții acoperiți de rafturi și diplome, era destul de mare ca să găzduiască un departament întreg. În epoca planurilor deschise și a cutiilor de chibrituri, Fran se simțise adesea oarecum stânjenită să revendice un spațiu atât de mare pentru ea însăși. — Stevie! E pefect! Am putea să punem șase telefoane de-a lungul peretelui ăluia, iar aici un ghișeu la care oamenii să vină și să scrie textul anunțului. Ești minunată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
celor trei purceluși. Și deși trupul ei lăsa impresia de generozitate, fața îi era suptă și răutăcioasă. — Pentru că e un boșorog pervers, de-aia. Fran o antipatiză instantaneu. Domnule polițist, ce s-a întâmplat mai exact? Polițistul, tânăr, crud și stânjenit la culme, șovăi. Phyllis se ivi gâfâind, în spatele lui Fran. — Domnișoara spune că domnul s-a expus în mod indecent în fața ei. — Era în tufișurile de acolo, insistă duduia cea dotată. Arătă înspre un pâlc de copaci care coborau spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
în loc să profite de ele. De fapt, se înșelase într-o mulțime de privințe asupra lui Jack. Ai auzit vreun pont despre premiere? îl întrebă, rușinată dintr-odată de propria ei schimbare de perspectivă asupra defectelor lui. Jack, însă, păru oarecum stânjenit, dar poate că doar i se părea ei. Maestrul de ceremonii al primăriei, un individ care arăta mult mai impunător decât însuși primarul, solicită atenția publicului pentru a putea începe ceremonia. Ea sorbi din paharul de suc de portocale, știind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
e încântat la culme, ca un școlar care strânge în brațe o comoară ascunsă. Între timp ajunsese la ușă. Jack se afla pe scenă, dând mâna cu primarul. Fran îi mai dădu o șansă. — În primul rând... Jack nu părea stânjenit sau dispus să-și ceară scuze. De fapt, strălucea de bucurie, ticălosul, mai ales când întâlni privirea plină de venerație a lui Miriam, care mai că nu-și scrântise încheieturile delicate de atâta aplaudat. — Aș dori să mulțumesc juriului, pentru că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
Dar ceea ce-i înnebunea pe bărbați, inclusiv pe el, era sclipirea a ceva deloc virginal în adâncuri, a unui foc tainic. N-arăți prea bronzată. Dumnezeu știe de ce spusese așa o platitudine. Carrie schiță un zâmbet, amuzată de aerul lui stânjenit. — Acolo e iarnă acum. De aceea am simțit nevoia să mă întorc. Jack gândi, fără s-o spună, că trecuseră șapte ierni din ziua în care plecase. Chiar și acum îi era aproape peste puteri să se gândească la asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
răspunse Marghiolița. Singurică, cu treaba... A mai fost pe la curte... se amestecă moșneagul... A mai învățat-o niște horboțele madama călugăriță... Și i-a dat și niște zahar... Ia dă tu, fa Marghioliță, zahar cu apă, ca la boieri... Zâmbind stânjenită, fata scoase din sân o hârtie pe care o desfăcu încet și alese din ea bucățele de zahar. Întinse flăcăului, dădu și lui tatu-său, apoi puse între ei cofa cu apă și potrivi și ulcica pe marginea cofei. Flăcăul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
aspră cu nasturii desfăcuți la piept, încît i se zăreau umerii și sânii, ce fuseseră odată pietroși, cu siguranță, dar cu timpul își mai pierduseră din obrăznicie, fără să-și piardă și provocarea tulbure pe care o aruncau bărbaților. Tăceam stânjenit. Vroiam să-i cer din nou scuze, îmi căutam cuvintele, ea aștepta și, văzîndu-mă încurcat, mi-a zâmbit. Ea sau destinul care vroia să mă scoată din încurcătură. Zâmbetul Martei m-a făcut să uit de scuze. Am rămas în
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
frâu liber închipuirii, să mintă, să viseze, să-și remodeleze amintirile, de parcă timpul era de ceară, și se fereau cu grijă să se mire de alții pentru ca la rândul lor să fie crezuți. Numai când apărea Arhivarul deveneau reticenți și stânjeniți, stricând, atunci, totul. Antipatia pe care mi-o inspirase omul dintre hârțoage și care sporise destul de repede (se pretindea istoric de meserie, dar în afară de istoria azilului nu știa probabil nimic), mă făcea să nu văd cu ochi buni stânjeneala și
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
După ritmul în care tăia acum cuvintele, amenința să rămână mut. Eu râdeam mai departe. Mă lăsaseră nervii după atâta încordare și mă eliberam prin râs. Bătrânii mă ascultau atenți, cu un aer foarte serios. Apoi au început să devină stânjeniți. Nu îndrăzneau totuși să mă oprească. Mopsul mă măsura bănuitor, pe figura lui se citea limpede întrebarea: "Ce ne facem dacă sculptorul nu încetează cu rîsul?" Singurul pe care râsul meu îl bucura era Siminel. El mă încuraja din ochi
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
vreun tânăr, din moment ce nu a dat nici un semn de viață, negăsind-o nimeni. Sărmana mamă bătrână și bolnavă plângea zilnic, așteptând-o pe fetiță, fiind nădejdea ei la bătrânețe, interesându-se deseori la Miliție de ea. Ne simțeam neputincioși și stânjeniți că nu o putem ajuta nicidecum și fiind prinși cu alte evenimente grave mai tărăgănasem căutările, însă în primăvara anului următor, un grup de tineri au dat peste un cadavru. Fiind sesizate organele de miliție împreună cu procurorul și medicul legist
Pe urmele infractorilor by Vasile Ghivirigă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91846_a_92804]
-
știi sfârșitul decât aproximativ și nici desfășurarea, totul e lăsat la inspirația de moment a actorilor care cunosc bine caracterul celor întruchipați, dar nu și replicile, încât, intrat în jocul grotesc pentru prima oară, pașii sunt grei și neîndemânatici, mișcările stânjenite, limba peltică, bâlbâită și lipsită de vervă și spirit, te aștepți ca acela din dreapta sau acela din stânga sau acela din spate, actori ca și tine, dar cu alte roluri, deși apropiate, dar altele, să te împiedice ori să-ți sară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
în care trebuia să fac gospodărie. Iar el, la fel de tăcut și indiferent, sau poate ostil, de parcă l-aș fi jignit necruțător și nu putea să ierte. Ca doi străini. Nu luam seama la asta la început, pe urmă mă simțeam stânjenită, nedreptățită, nu reușeam să înțeleg. Mai ales că îmbătrânise brusc, peste noapte, acum își arăta nu numai vârsta, cei șaptezeci de ani, ci mult mai mult, continua să fie drept și subțire, dar îi atârnau pieile, nu mai avea putere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
Împreună cu părinții săi spre siguranța unei lumi fără război. — Fii atent... zise Jim, făcîndu-i semn lui Richard să se Îndepărteze. Am antrenat-o să atace! Băieții se traseră Înapoi. Erau momente cînd umorul lui Jim Îi făcea să se simtă stînjeniți. Deși Încerca să se stăpînească, Jim le invidia hainele - vechituri cusute de mamele lor, dar mult superioare propriilor sale zdrențe. Mai mult decît atît, Îi invidia că aveau mame și tați. În anul care trecuse, Jim Își dăduse treptat seama
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
special, iar tu, când ai spus ce-ai spus, totul s-a pus sub o altă lupă, acum nu pot să te mai ating, nu mai pot să te pup, acum totul poate fi privit așa, iar eu mă simt stânjenită. Păianjenul tace, deși e posibil să ai dreptate, nu ești defect... nu ești defect, recunosc eu cu greu, și giugiulelile și pupăturile toate au un substrat sexual, căcat, mă simt atrasă de tine, asta e clar, eu am greșit, spune
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1988_a_3313]
-
stăm înveliți, cu muzică de la MTV, până sub gât, și capetele par enorme pe pernă, băi, suntem într-un film de scurtmetraj, îți închipui?! cadru pe televizor, pe urmă pe jos, pe pat și noi 2 cum stăm acum, râdem, stânjeniți și conștienți de situație, ca într-un scurtmetraj... prost, încercăm să dormim, dar tensiunea se simte și degeaba îmi tot schimb poziția, că nu pot nicicum, îl văd că zâmbește cu ochii închiși, râd și eu, acum tu de ce râzi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1988_a_3313]
-
din filme, la 6 dimineața, în ploaie încă, râzând cu orașul cam adormit, iar el îmi ia o floare roșie și mă sărută iar, asta cu floarea e puțin cam de mult de când n-am mai primit și sunt puțin stânjenită și e și gestul cam demodat, dar tot e foarte frumos, atât de frumos, încât devine cea mai romantică zi din viața mea. Și unde stăm? Baby vine azi cu proprietarul acasă, la garsonieră, la 10, să ia ceva, la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1988_a_3313]
-
doamna Reilly nu-și aduce aminte, îi spuse domnul Robichaux Santei, care surâdea fericită. Da’ ne-am mai întâlnit. — Aha, sunteți prieteni vechi, se miră Santa, voioasă. Ce mică-i lumea! — Ai, ia, ia, spuse doamna Reilly, înecându-se de stânjenită ce era. Mda, da. — Adu-ți aminte, îi spuse domnul Robichaux. În centru, la Holmes. Un polițai a-ncercat să-ți aresteze băiatu’ și-n locul lui m-a luat pe mine. Ochii Santei se măriră de uimire. — A, da
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
peste gură și mormăi În direcția agentei Watson. Scuze, iubire, m-a luat gura pe dinainte. Watson ridică din umeri: la urma urmei, Îl făcuse și ea În toate felurile pe Miller În urmă cu doar câteva minute. Leslie zâmbi stânjenit. — Mda, oricum, căcățelul a aterizat aici de la Scottish Sun, crezând că e darul lui Dumnezeu... Din câte am auzit eu, a fost dat afară de acolo, zise și fața i se Întunecă. Unii din noi credem Încă În reguli! Nu le-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]
-
făcut cunoștință cu Burne Holiday - pe băiatul cu ochii gri Îl chema Kerry - și, În timpul unei cine fade, cu supă străvezie și niște legume anemice, s-au delectat privind alți boboci, care fie congregau În grupuri mici, cu un aer stânjenit, fie stăteau În grupuri mari, dând impresia că se simt ca acasă. Aud că la cantină e destul de rău, a zis Amory. — Așa se zvonește. Dar ești obligat să mănânci acolo - sau, În orice caz, să plătești. — Crimă! — Împilare! — O
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
și lipsit de grație. Degetele ei îi apucară brațul; și, grele ca de piatră, îi striveau carnea, deasupra încheieturii. Rosti cu o caricatură a vocii ei normale: - Ce ai auzit? Ce ai auzit? Brutalitatea ei îl sperie, îl șocă. Spuse stânjenit: - Nu mare lucru. Era prea greu să disting. Dar am auzit destul ca să... - Dar nu știi! Nu știi adevărul? Furia îl părăsise pe Craig. Rămăsese doar nerăbdarea față de agitația ei. - Ce să știu, Anrella! izbucni el. Te asigur că nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85100_a_85887]
-
patru soli vorbind mult într-o limbă neînțeleasă și, în timp ce Velasco le tălmăcea, îi măsură din cap până în picioare fără pic de rușine. Tălmăcit de Velasco, salutul lui era plin peste măsură de cuvinte de mulțumire, dar din privirea lui stânjenită samuraiul înțelese limpede că nu erau deloc întâmpinați cu brațele deschise. După ce au isprăvit saluturile, au fost invitați la cină. În sala de mese îi așteptau deja soția comandantului și câțiva căpitani. Toți îi măsurau cu privirea pe japonezii însoțiți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
sclipind în ploaie ne așteptau răbdători cu felinare în mână câțiva oameni ca niște umbre alături de patru trăsuri. Erau oamenii trimiși în întâmpinarea noastră de cardinalul Borghese. Din purtarea lor cuviincioasă, dar lipsită de căldură, îmi puteam închipui cât de stânjeniți se simțeau. Ne-au lăsat să stăm în castelul Santa Severa care aparținea cardinalului, dar nu ne-au primit nici pe departe așa cum se cuvenea să fie primiți niște soli străini. Era limpede ce îndrumări primiseră și ce fel de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
și de Nishi și începură să râdă cu nasul lor turtit fremătând. Fostul călugăr se ivi clătinându-se pe picioare și sprijinindu-se pe umerii soției sale grase ca o halcă de carne. Bolnav cum era, omul clipi din ochi stânjenit de lumina dimineții. Apoi îi zări în sfârșit pe samurai și pe Nishi și strigă la ei. — Bine... ați venit înapoi! Își întinse brațele ca și cum s-ar fi reîntâlnit cu niște rude de sânge pe care nu le mai văzuse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]