1,372 matches
-
beți vreo picătură din vinul din ele. O-nghițitură, și sunteți morți. Această otravă s-ar putea să vă fie folositoare. Păstrați-o pentru momentele de mare primejdie, ne-a spus Yehudah. Bâtele pe care ni le-au dat păreau toiege bune la drum, dar, de fapt, aveau în ele o țepușă lungă de fier. Era suficient să desfaci curelușele de piele ce legau cele două bucăți de lemn, și aveai în mână o armă mortală. Pieile de cerb pe care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
cocioabe a ieșit un bărbat înalt, aparent sănătos, și s-a îndreptat spre noi. Pe măsură ce se apropia de noi, am observat că era îmbrăcat în haine romane murdare și zdrențuite, care cândva fuseseră dichisite și luxoase. Ținea în mână un toiag noduros. Fața, dacă nu i-ar fi fost mutilată de o plagă ce-i devorase bărbia, ar fi părut a fi a unui bărbat încă în putere, chiar dacă cu chipul supt. Privirea îi era mândră, ai fi zis chiar trufașă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
-te cu acest răspuns. Frapat de felul cum îi vorbisem, mâhnirea i s-a așternut pe față. - Spune-mi ce vrei, a insistat el cu o voce brusc istovită. - Doar un adăpost pentru noaptea asta, domnule. A agitat spre mine toiagul, mânios. - Și nu mă mai tot domni! Aici domnește egalitatea celor morți. De-aici până la primul han sunt cel puțin șase mile, și-acum, uită-te acolo! A arătat spre locul unde erau îngropați morții. O haită de câini scormoneau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
în limba greacă. - Da, sunt de încredere, prietene fără de noroc, și, pentru numele lui Dumnezeu, poți avea încredere în noi. Dar te mai rog încă o dată: dacă nu vrei să auzi minciuni, nu ne mai pune întrebări. Bărbatul a dat toiagul cuiva de-alături și m-a privit obosit și îngândurat. - Iar tu să nu mă-ntrebi care era numele meu. Treci de gunoiștea asta, și o să dai de casa de lemn unde sanitarii vin să ne numere de la fereastră, și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
și, când tocmai era să ațipesc și eu, mi-am dat seama că lăsasem fereastra deschisă. În timp ce trăgeam la loc oblonul, m-am uitat afară. La zece pași de mine, sub ploaie, se afla o figură palidă, sprijinită într-un toiag lung. Glasul i se distingea cu greu în rumoarea făcută de ploaie, și n-am înțeles dacă era bărbat sau femeie. - Tu ești cel care vorbește grecește? Am scos puțin capul pe fereastră. - Ce vrei de la mine? Din păcate, nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
călare, sulițași, și alți doi pe jos cu două torțe aprinse în mână. Strigătele se auzeau dintr-o colibă care ardea cu tot cu sufletele care se adăpostiseră în ea. Bărbatul care ne vorbise la început zăcea în noroiul înroșit de sânge - toiagul puțin mai încolo -, cu țeasta spartă din care îi țâșniseră creierii. - Tâlhari, am dat eu vestea. Ne-am îmbrăcat la iuțeală. - Ce facem? m-a întrebat Guido. - Nu știu. M-am întors din nou la fereastră. Unul din cei doi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
mâinile de burtă. După el, toți bandiții au început să geamă și să tremure. Șeful, care băuse mai puțin, a avut încă puterea să-și ridice spada asupra mea, dar Gundo i-a venit de hac cu jungherul ascuns în toiag. După care i-am terminat pe toți, împlântându-le în piept pumnalele. Încă se zbăteau între viață și moarte, când au apărut alți vizitatori. Era un mic grup de tineri, îmbrăcați ca niște țărani, înarmați cu arcuri cu săgeți deja
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
patru mile de Classe. Ne-a părut rău după Bovo. Deși am cerut lămuriri de la niște țărani, am greșit drumul de trei ori, și noaptea ne-a prins în mijlocul codrului. Gundo a hotărât ce trebuia făcut. Ne-am ascuns bine toiegele și desagii într-un tufiș mărăcinos și ne-am cățărat într-un copac mare, aproape de drum, punând pe fugă păsările ce dormeau de obicei acolo. Ne-am așezat pe ramurile mai groase, cu spinarea sprijinită de trunchi, încercând să găsim
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
ne-am revenit. Gaila s-a întors la viață, și asta datorită și îngrijirilor lui Rotari. Ne-au dat îmbrăcăminte de lână și piei, pietre de cremene și iască dintr-o ciupercă lemnoasă uscată și împletită, un cuțit și trei toiege de lemn cu vârful de piatră, atât de tăioase și de tari, încât păreau de fier. Ne-au mai oferit o tablă cu azime făcute dintr-un amestec de grăunțe și făină de castane, precum și codri de caș afumat. Înainte de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
-i pe diavoli. În dar ați primit, dați de la voi în dar. Nu strângeți aur, nici argint și nici monede de aramă la brâu, n-aveți nevoie de desagă la drum, nici de două tunici, și nici de sandale și toiag“. Credința însă când și când se clatină, așa că folosim și știința secretă a lui Semjazà și practicăm vechile mituri. Eu eram precum Marcu s-a descris pe sine în cartea sa: „Atunci toți, părăsindu-l, fugiră care încotro; doar un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
mâini bune. Eu sunt adevăratul patriarh de Aquileia, și înaintașii mei au trebuit să fugă pe insula aceasta din pricina nației tale, deși tu nu prea ai față de longobard. S-a uitat mai atent la mine, dând la o parte cu toiagul pe care-l ținea lângă pat o cortină ce alunecase jos. - Și nu-mi pari nici tipul care să fie atras de aurul bisericii. Care e motivul, cel adevărat, care te-a făcut să vii până aici? N-am zis
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
pe fața lui, deși se-mbătase, scârba cu care pășise în iatacul Gundepergăi. În a douăzeci și șaptea zi a lunii ianuarie din anul 636 Rotari a fost încoronat rege, cu tot fastul și ritualurile cuvenite. I-am înmânat un toiag având în vârf o floare sculptată, și apoi i-am pus pe cap coroana. Deși era așezat pe tron, lui Rotari i se citea în priviri mâhnirea. II Eram silit să fac neîncetat naveta între palatul regal și mănăstire. Îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
fost poate niciodată atrasă În povestea care urma și care avea să-mi schimbe foarte subtil traiectoria inimii. Când să ies, privirea mi-a căzut pe un portret al unui bărbat care, deși nu era bătrân, ținea În mână un toiag de lemn. — Cine este reprezentat În acest tablou ? l-am Întrebat pe bibliotecar. — Este Kórösi Csoma Sándor, a spus el cu reverență În glas. Am așteptat să continue, dar n-a mai adăugat nimic. — Și de ce se află portretul lui
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1756]
-
la Viena și la Göttingen. — Adevărat ? A studiat aici ? — Da, chiar În această clădire. A fost nevoit să dea lecții particulare altor studenți pentru a se putea Întreține la colegiu, pentru că provenea dintr-o familie foarte modestă. — De ce ține un toiag În mână ? Nu pare În vârstă. — Ei, toată viața lui a fost un drumeț. VĂrul său, Joseph Csoma, spunea că niciodată nu se putea ține după el când erau copilandri, pentru că atunci când ajungea În vârful unui deal nu era mulțumit
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1756]
-
pentru că atunci când ajungea În vârful unui deal nu era mulțumit, voia să vadă ce se ascunde În spatele urmă- torului deal, și tot așa... la vârsta de treizeci și patru de ani a pornit de aici spre Tibet... pe jos, doar cu un toiag În mână, așa cum Îl vedeți În tablou... A trecut prin Constantinopol, Alexandria, Teheran, Kabul, Bagdad, Bukara... până a ajuns În india. Vorbea șaptesprezece limbi, și pe drum a apucat să-și perfecționeze câteva dintre ele... În special araba și persana
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1756]
-
de-al zecelea an din viața lui, Începu să se simtă prea Îngrădit la templu. Cei doi preoți tineri plecaseră În satele Învecinate să ceară de pomană. În lipsa lor, Hiyoshi scoase o sabie de lemn pe care ascunsese și un toiag lucrat manual. Se cățără pe culmea colinei, strigând spre prietenii săi, care se pregăteau să se joace de-a războiul. — Trupe inamice, sunteți niște proști! Haideți, atacați-mă din orice direcție poftiți! Deși nu era ora obișnuită, dintr-o dată, se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
-și dinții albi: — Cine se smiorcăie? Oricum sunt sătul și plictisit de prăvălia asta veche. De data asta, mă duc să intru În slujba unui samurai! Și, aruncându-și În spinare bocceaua de haine, legă săculețul cu sare de un toiag din bambus și Îl ridică țanțoș, pe umăr. — Se duce să servească un samurai! râse unul. Halal rămas bun! Râseră cu toții. Nimeni nu-l ura pe Hiyoshi, dar nici nu le părea rău pentru el. Din partea lui, după ce făcu primul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
sfârșitul secolului trecut, dar fiicele fermierilor din Owari Îl prefăcuseră În cântec pentru cântat În timpul torsului. „Ei, să fie oare Hiyoshi?“ se Întrebă ea, când drumețul ajunse la poala colinei. Ducea o boccea murdară În spate, iar, pe umăr, un toiag din bambus la capătul căruia atârna un săculeț. Se miră cât de mult crescuse Într-un timp atât de scurt și că, deși mai mare, era la fel de fără griji ca Întotdeauna. — Mătușico! De ce stai aici, afară? dădu Hiyoshi din cap
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
minte și judecată mai presus de anii lui. Îl admira pe Mitsuhide și Începu să-l laude: — E mult peste medie, nu credeți? Stăpânul Mitsuhide nu e unul dintre aceia care disprețuiesc Învățătura și care se laudă ce greu e toiagul pe care-l folosesc, cât de bine mânuiesc sulița călare ori cât de mulți oameni au tăiat pe nu știu ce câmp de luptă. Ori de câte ori trag cu ochiul În bibliotecă, e adâncit În studiu. Și e și un mare spadasin și strateg
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
probabil că fugise. Nu se auzeau pași, Însă. Încălțând o pereche de sandale, ieși pe poarta din spate a zidului de pământ. Un om se prosternase În țărână, așteptându-l. Lângă el zăceau un coș mare de răchită și un toiag. — Jinshichi? Nu ne-am văzut de mult, stăpâne. Cu patru ani În urmă, când, În sfârșit, primise permisiunea lui Yoshimoto, Ieyasu se Întorsese la Okazaki să viziteze mormintele de familie. Pe drum, unul dintre vasalii săi, Udono Jinshichi, dispăruse. Pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
până-n măduva oaselor. Bărcuța Îi purta pe Jinshichi și Ieyasu spre mijlocul râului, timpul zburând, de-a lungul conversației lor secrete. Când terminară de vorbit, Jinshichi conduse luntrea Înapoi la mal. Jinshichi luă repede coșul pe braț și-și ridică toiagul. Luându-și rămas bun de la Ieyasu, spuse: — Le voi transmite vasalilor cuvintele dumneavoastră. Mai e și altceva, stăpâne? Ieyasu se opri pe mal, dintr-o dată atent să nu fie văzut. — Nu mai e nimic. Du-te repede. Făcându-i un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
de la granița de nord, și căsătoria fiicei lui Yoshimoto cu fiul lui Shingen, demonstrase o mare abilitate politică, unind cele trei provincii printr-o alianță. Nu era genul de călugăr care să se Închidă Într-o nobilă solitudine, rătăcind, cu toiagul și cu pălăria zdrențuită. Nu era un călugăr Zen „pur“. Se putea spune că era călugăr politic, călugăr militar, sau chiar călugăr fără călugărie. Dar, oricum ar fi fost numit, acest lucru nu-i știrbea măreția. Sessai nu vorbea de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
-l consoleze pe băiat. Însă Shojumaru Înțelegea foarte bine, că tatăl său Îi dezvolta simțul științei militare, În funcție de eveniment sau de moment. O căldură lăuntrică simțea până și În gravitatea tatălui său și se considera extrem de norocos. Kanbei Își luă toiagul și porni, șchiopătând, spre cazărmi. Dar, În loc de a intra În tabără, păru să-și continue drumul singur În josul muntelui, iar Însoțitorii lui Îl Întrebară, neliniștiți, unde se ducea. — La poale, răspunse simplu Kanbei și, cu toate că se sprijinea În baston, Începu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
cu toate că se sprijinea În baston, Începu să coboare cărarea În pantă, cu pas aproape vioi. Cei care-l Însoțiseră, Mori Tahei și Kuriyama Zensuke, coborâră pe urmele lui. — Stăpâne! strigă Mori. Vă rugăm, așteptați! Kanbei se opri, odihnind, o clipă, toiagul, și privi Înapoi spre ei: — Voi sunteți? — Mă mir să văd ce repede mergeți, spuse Mori, gâfâind. Cu piciorul ăsta rănit, mă tem să nu vă loviți. — M-am obișnuit cu șchiopătatul, râse Kanbei. Nu cad decât dacă mă gândesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
fură invitate și toate soțiile generalilor și li se oferi un rând de sake. Toți Își dădură seama imediat care erau intențiile lui Nobumori. A doua zi dimineața, așa cum se așteptase toată lumea, Nobumori luă o halebardă mare, În chip de toiag, Își legă o sandală de paie pe piciorul stâng umflat - rănit În lupta pentru apărarea castelului - și porni, șchiopătând, spre poartă. Îi convocă pe apărători la adunare, se urcă În turnul cu acoperiș al porții și-și cuprinse cu privirea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]