9,537 matches
-
raportul meteo pentru săptămâna viitoare? Simpson mesteca ceva mirositor care-i parfuma gura. Lydecker bănuia că era un drog interzis, dar nu zise nimic. Simpson era superiorul lui și în plus avea de gând să-i ceară ceva. Aceste vicii mărunte nu erau încurajate pe Acheron, dar nu erau considerate niște crime, atâta timp cât nu stânjenea activitatea. Și-așa era dificil să-ți păstrezi sănătatea mintală într-un asemenea mediu. ― Ce e cu el? ― O să avem parte de o adevărată vară indiană
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
Calculându-și cu grijă mișcările, răsturnă patul în așa fel încât s-o blocheze sub una din bare. Dădu înapoi strângând-o cu putere la piept pe Newt. Privirea i se muta întruna de la umbre la dulapuri, scruta cele mai mărunte unghere. Primejdia se putea ascunde oriunde. Băteau în retragere, când monstrul, dând dovadă de o forță incredibilă, ținând cont de dimensiunile lui reduse împinse patul care-l imobiliza și alergă să se refugieze sub un șir de dulapuri. Numeroasele sale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
a părut fabulos de mare. Tu mi-ai semnalat un aspect care ar putea interesa critica și istoria literară: după tine, Bacovia XE "Bacovia, George" nu putea să scrie așa de veridic și expresiv despre claustrare decât într-un târg mărunt, nu putea să scrie așa ceva la Bacău, acest oraș gigantic... M.I.: Da, da. Am citit o mulțime în direcția asta: nu numai de Bacovia XE "Bacovia, George" , ci și despre Bacovia XE "Bacovia, George" . Și nu înțeleg, nu pot să
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2006_a_3331]
-
cunoaște în asemenea mod la plecarea din România - erai doar un adolescent. Tu ai continuat să studiezi cultura română toată viața, folosești multe referințe românești în opera ta, de câte ori e cazul, și mai ales cunoști uimitor de bine, până în detaliul mărunt, cultura română modernă. Asta arată, cred, dincolo de incredibila ta memorie și de uluitoarea ta sârguință, și un raport emoțional bun cu România, pe care nu toți cei plecați din România îl păstrează - români sau evrei sau turci. Mulți dintre cei
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2006_a_3331]
-
Peltz, I." și alți autori evrei de limbă română, pe care nu puteam să le citesc înainte. Mai citisem ceva Peltz XE "Peltz, I." , dar nu mai țineam minte nimic. S.A.: Poate fiindcă părea o literatură ușoară, dacă nu chiar măruntă. Îmi amintesc bine propria mea experiență cu Peltz XE "Peltz, I." , în adolescență. Pentru mine, era un fel de literatură pitorească, de cronică superficială, vag sentimentală și potențial nostalgică pentru cei destul de bătrâni ca să fi trăit în lumea evocată de
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2006_a_3331]
-
că e vorba de mafioți care își execută „obstacolele“Ă. Povestea care m-a șocat prin amploarea încrengăturilor și prin violența distrugerii oricărei verigi dintre victimă și Stat este aceea a unui domn pe nume Pavel Fedulev. Dintr-un hoț mărunt a ajuns magnatul Uralilor, cel mai important mafiot din Ekaterinburg. Am aflat că există un soi de fond comun, numit „Troacă“, din care se împrumută mafioții mari. Acel oraș din Urali avea una dintre cele mai mari „troace“ ale Rusiei
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2210_a_3535]
-
de public. Inclusiv de către cei care își arogă cu nonșalanță calitatea de disident, având în acest sens mai mult sau mai puțină acoperire faptică, dar mai ales de către aceia care nu sau remarcat măcar cu un mic gest sau o măruntă atitudine antidictatorială înainte de 1989, iar care acum, ajungând personalități de frunte ale vieții politice și administrative din România, nu mai prididesc să lupte împotriva comunismului, inclusiv a variantelor sale neo-, cripto- etc. Care îl au, desigur, lider autoritar pe cel
ANCHETE ALE SECURIT??II by GHEORGHE COTOMAN () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84041_a_85366]
-
buzele strâmbându-se caraghios de pueril: „acum sunt șoricelul!“) al iubitei docile, credincioase, mai colțunaș, mai papanaș ca niciodată... Bănuiesc că până la un anumit punct, să-i zicem „punct critic de fierbere“, gelozia are farmecul și piperul ei cu boabe mărunte, măcinate Întruna... „Calm, lux și voluptate“ sunt adunate Împreună doar În versurile nostalgice ale lui Baudelaire... Rechinițe tulburătoare, zbătându-se Între aripioare de velur, rup necruțător din sufletul nostru vulnerabil, adăpostit degeaba la umbra promisiunilor Înfocate... Posibil ca gelozia să
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2197_a_3522]
-
întristat era, prinse a zâmbi și se îndreptă imperceptibil din șale. — Cu mare plăcere! - zise el căutând cu ochii. Dar unde este? Iovănuț se dădu la o parte și din spatele lui răsări Huruzuma. Ea veni cu capul plecat, își îndoi mărunt genunchii în fața lui Barzovie, apoi îl privi numai o singură dată. Mulți au spus după aceea că Huzuruma l-ar fi privit de două ori. Timpul scurs de atunci, cât și perspectiva noastră contemporană asupra istoriei, perspectivă în care conceptul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
stropșea hangița când băietul da să răsufle, căci nu ținea butoiul decât c-o mână, de cealaltă neslăbindu-l Stăniloaia. Când drumețul dădea paharul peste cap, femeia își trăgea mâna din șolduri și-o întindea după plată, zicând încet către măruntul însoțitor: — Uite împrejur, la amărâții ăștia, și spune dacă voiești să ajungi ca ei. Ori nu-ți place că te fac domn? — Da’ cine e Buhuș ăsta? întrebă Metodiu. — Cin’ să fie? - oftă Parnasie. Ia acolo, un copil de pripas
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
ce mai vorbește Barzovie și ne țineam aproape, dar ne simțise, hoțomanul, și tăcea mâlc, puteai să-l tai, n-ar fi scos o vorbă. De-aia trebuie ca pe lângă un personaj de vază să aduni încă vreo două-trei mai mărunte, că între ele personajele se simt mai lejer, mai vorbesc, mai scapă câte-o chestie și uite-așa se umflă epicul. Dar uite că înaintea noastră se văd porțile Stambulului. Ne strângem uneltele, ne spălăm pe mâini și cu îngăduința
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
un colț mai ferit, se așeză la o masă de bârne, scoase de sub suman o pană, o călimară, o pungă cu nisip dunărean, și-un petic de hârtie. Uitându-se din când în când spre ușa crâșmei, începu să scrie mărunt, dar citeț: „I pak dau de știre domniei voastre za starea mè. întâmplatu’s’a de v’am vădzut și mare sminteală iaște vederea voao. Că unde sunt zilele cele calde și frumoase? Iată s’au dus. Unde bucuria me
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
tristă amintire. Se consuma deci cu măsură, la început un fel de borș grecesc acrișor, fiert împreună cu oase de vițel, apoi urmau fripturi simple de potârnichi sau berbece, iar spre sfârșit, înaintea vinului, sosuri turcești cu carne de vită tocată mărunt și vârâtă-n niște cornulețe de pâine în formă de semilună. Muzica era cu desăvârșire orientală; se cânta la darabane, la zongore și la zaibăre, un fel de chitări cu sunet ascuțit și rece, dispărute astăzi. Serveau slujitori și nicidecum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
și Iovănuț? S-o deschidă și s-arunce înăuntru o privire? La ce bun? Ce mare brânză puteai descoperi deschizând o ușă în Veneția secolului al XVII-lea? Când îți dai seama că nu puteai da decât fie peste un mărunt compozitor de concerte pentru oboi, fie peste un pictor ajuns pe culmile insipidei sale arte portretistice, fie peste o femeie de o amabilitate rău prevestitoare („Buon giorno, signora. Io sono il Narratore”. „Felicissima di conoscervi. Vado a prepararvi il caffé
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
și fiul său Petka, încălecară și ieșiră în uliță. Când ajunseră în mijlocul călăreților, Vasia ridică mâna. Se făcu liniște, încetă și gânguritul copiilor. Atunci Vasia lăsă mâna să-i cadă și spuse cu temutul său glas: „Davai!” Porniră în trap mărunt, trecând pârâul ce trecea pe lângă sat. De ani buni nu mai organizase atamanul nici o prădăciune. Stând între femei, mereu cu rachiul de secară în mână, bărbații se moleșiseră, erau mai mult prin șanțuri. Chiar el, atamanul, se îngrășase oleacă, iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
după ce trecu în vârful picioarelor prin fața odăii lui Ramza-Pașa, intră în dormitorul Ruxăndriței. Doamna Moldovei dormea adânc, îmbujorată de cine știe ce vis. în mișcările din acel vis, plapuma îi alunecase devale, dezvelindu-i umărul gol și alb pe care scria măiestru, mărunt, cu fier înroșit, cuvintele: „Psihi mu, nu te voi uita niciodată. P. Mavrocordat”. Vodă se apropie, îi puse încetișor mâna pe celălalt umăr și-i șopti: — Scoală-te, halvița mea dragă, că trebuie s-o-ntindem. Era unul din semnele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
crime? Dar să nu anticipăm. Metodiu și Iovănuț intrară în Roma pe la prânz. Spre deosebire de majoritatea clișeelor literare care în momentul când prezintă intrarea unor personaje în Cetatea Eternă zugrăvesc o vreme frumoasă, eu cer senin și soare puternic, acum ploua mărunt, câinește, ploaie mocănească, ce te pătrundea până la os. Călugării intrară în oraș prin Porta Capenna. Mergeau repejor, zgribuliți, cu capetele plecate. Ocolind o băltoacă, Metodiu ridică privirea și zări la câțiva pași în fața lor, venind din direcție opusă, alți doi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
să le închidă dacă Charles voia să se ducă undeva unde nu ar fi avut voie, zicând că s-au stricat. Posibilitățile sunt nelimitate. Și cu ce crezi că-l avea la mână Charles pe Bill? Nu știu. Probabil ceva mărunt și trist care nu ar fi contat poate decât pentru Bill. Charles i-a dat lui Bill un bilet în seara aceea, amenințându-l în caz că ar fi refuzat să mai coopereze. L-a împins prea departe. Simon dădea încet din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
dacă sunt atât de ocupați, nu au ocazia să se bucure de plăcerea hedonistă de a privi emisiunile de după-amiază. Așa le trebuie dacă sunt niște adulți idioți. M-am făcut comodă pe canapea și m-am lăsat pradă plăcerilor mărunte. Nu uitasem de întâlnirea cu Tom de duminică, deși nu pot să spun că eram nerăbdătoare. Sebastian a fost mult prea ocupat ca să ne întâlnim cu o seară înainte, așa că m-am culcat la o oră rezonabilă, trezindu-mă la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
aflu restul... - Anume? - Anume: Sapșa nu voia să se știe la Orhei că fusese protejatul lui Goldenberg de la Tiraspol’ (mai era un Goldenberg la NKVD-ul de la Orhei), și acela mare comisar de-al lor, care făcuse multe și deloc mărunte - se zicea că el Îi Împușcase cu mâna lui pe scriitorii transnistrieni de limbă română, În 37-38 - moldovenească” Îi spunea, cei din „Republica Autonomă” alcătuită În 1924... Numai că acest „veteran”, după ce-i crescuse pe puțoii fugiți peste Nistru la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
Încercat să iasă. - Culcă-te la loc, e abia miezul nopții, zice mama, Îmbrăcându-se. Plouă afară, n-ai ce vedea. - Ba am: să văd cum s-aude, zic. - Bine, dar nu cobori de pe calidor. Stau În calidor și tremur mărunt. Nu de frig, de plăcere. De auzit, nu se vede bine. Decât ploaia. Dacă n-ar ploua atâta, s-ar auzi vuitul viiturii - de la ruptură. Așa cum vuvuia și acum mai an. Dar tot vulvulvuietu-i, fiindcă aud aud licăriri de felinare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
de la capăt cu arătatul. - Că ce-i mai lipsea chelului: țâțar!, chicotește Mătușa Domnica. - Mătușă Domnica!, strigă mama, răsucindu-se Încoace - cu care prilej văd ce-i arăta. Copilul! - Dacă mătale crez’ că copchilu nu știe ce-i aceea..., chicotește mărunt, școlărește Moș Iacob. Copchilu, știe, dar devușca noastră nu... - Doamne-Dumnezeule!, exclamă mama și iar se așează Între mine și Rusoaică. Dar nu așa, măi fată! Nu se pune pe deasupra, pe dinăuntru se pune... Degeaba nu mă lasă mama să văd
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
Rusului - care-i... precum țara: nesfârșită; cât vezi cu ochii; jumătate de glob pământesc... Spre deosebire de prostia Neamțului: În colțuri, cubică, bine gospodărită, ai crede o mașinărie de-a lor - nemțească... Prostia noastră națională e, cum să spun eu: proastă, gălăgioasă, măruntă... Românul vrea să se dea drept un cocoș falnic, plin de pene, de țănțoșenie - când, În realitate, e un căcâcea; un tiriplic; un mai-mult-decât-nimic, un fel de vrăbioieluț, jumulit și de-râs... Atunci mi-am zis că prostia-națională e un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
istoria e fiica geografiei, Îmi spun că o mare, o zdravănă, o falnică dobitocie are nevoie de... spațiu-vital, de sute de mii, de milioane de kilometri pătrați, ca să se exprime, să se manifeste, or Românul, neam-prost, rămâne și În prostie mărunt, meschin, tâmpit pe centimetru pătrat, neghiob În bătătura lui personală, nătâng În satul lui. - Te ascult, te ascult - deci, prostia-la-Români... - Bun! Ne oprim aici cu teoriile, că cine știe ce mai zic - ziceam doar atât: atunci când s-au hotărât să se informeze
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
liberat (nu este vorba de reflexivul: s-a, pe sine, se - ci de... impersonal). Dar Românii nu au nevoie ca România să se (impersonal) libereze, pentru ca să caute, să găsească suspecți, vinovați de propria-le nenorocire. Dar nu fac un efort mărunt (pentru alții!): să-i caute pe vinovați dinaintea lor, deasupra lor (În piramida cu pricina), și să-i arate pe cei care-i umilesc, Înfometează, țin, mențin În genunchi, În patru labe... Nu, ei Îi caută pe „vinovați”, după Înțeleptul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]