9,038 matches
-
adolescentul de atunci, a priceput pe de-a întregul întrebarea tăcută a domnului Schmeltzer. A doua oară nu i-a mai fost pusă și destul de repede, încă nu începuse războiul în Europa, el terminase școala și făcuse primul pas în strania sa meserie, profesorul de științe ale naturii Georg Schmeltzer a dispărut din oraș și poate și din lumea care se vede. A plecat după lipitori, cu casca de plută pe creștet, cu minciogul caraghios și în și mai caraghioșii săi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
în acea clipă și se uita la mine dând puțin capul înapoi, dar nu prin îndoire, ci prin recul, ca în fața unei realități invizibile profanilor, așa cum fac dansatorii indieni când mimează lucruri obișnuite, dar care prin spirit devin misterioase. Luminița stranie din privire i se mărise și ea și ardea incandescent: - Și nu ți-a luat casa foc? zic eu. - Nu! - Și nici tu n-ai pățit nimic? A clătinat din cap și a negat mut, posedat de viziunea care îi
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
e și predispoziția artiștilor? Am văzut mai târziu, prin albume și prin muzeele Europei, girafe în flăcări, nuduri deasupra orașelor, oameni care în loc de capete aveau un cuier de pălării, petreceri de coșmar, pictate cu o minuție halucinantă, iar la noi stranii himere ale pământului, ale văzduhului și ale apei. Nu m-am întrebat niciodată dacă toate acestea au vreun sens. Sensul lor e că există și ne uimesc, cum mă uimea atunci fostul meu coleg care deodată și fără motiv aparent
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
mă amenințe, dar nu acest străin, care, dacă nu știam, n-avea decât să-mi dea notă proastă dar să nu se atingă de mine. În jurul meu se strânseră șapte-opt băieți cu care eram prieten și tăceau toți turburați de strania întîmplare. Când intră monitorul, un elev dintr-a opta, și spuse din prag că elevul cutare, adică eu, să poftească la biblioteca profesorului de geografie, care mă chema. Avea o astfel de bibliotecă specială plină cu cărți de călătorii, hărți
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
aș rămâne tot legionar chiar dacă aș fi aruncat în rândul jidanilor. - Și ei ce-ar zice? - Probabil că m-ar blestema și m-ar goni. Fiindcă n-aș trece de partea lor! Era vizibil că nu-i plăcuse deloc situația stranie în care gândul meu îl aruncase câteva clipe. - Și dacă legionarii v-ar omorî? - Ar face foarte bine! Și mă privi cu duritate, cu un fanatism care îl făcea murdar. Mă așteptasem să spună că în acea postură s-ar
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
acolo la Vatra luminoasă, și câștiga, ea vroia să-l scoată din acea casă (sinistră pentru cine nu era orb) și să-l aducă la ea... Într-adevăr pe coridoare și chiar în odăi mirosea parcă a orbi, un miros straniu, de ciment umed și murdar, deși murdar nu era, de ceva nespălat și rânced. Culorile erau întunecate peste tot, deși grija de casă o aveau văzători angajați, care ar li putut pune o culoare ici colo, un ghiveci, un strat
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
nu suntem noi mari, nu știm noi destulă carte, nu suntem liberi? Mă apucă râsul. El, cumintele Dobrinescu, șeful clasei, cu bursă încă patru ani, ieșea sigur învățător... Ce-l apucase? - Fugim în țari străine, reluă el cu o sticlire stranie în ochi, dar cu un glas domol, gospodăresc. Pâș, pâș, și... Și arătă cu mâna în depărtările închipuirii. Țelul prea sigur al vieții sale nu-i mai plăcea, bănuia, intuia poate că destinul meu avea să fie mai aventuros și
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
Națio nală Anticorupție. Am acceptat și ne-am văzut toți trei undeva aproape de Ateneu, într-o zi călduroasă de vară. Îmi amintesc doar că vorbea puțin și apăsat, cu un puternic accent de clujean, și că fața lui avea o stranie paloare bolnăvicioasă. Nu mai știu exact ce am discutat timp de vreo două ore. Însă știu ce i-am răspuns Monicăi Macovei, care m-a întrebat la sfârșit ce impresie îmi lăsase procurorul. Mai în glumă, mai în serios, i-
Preţul adevărului. Un procuror în luptă cu sistemul by Dan Tăpălagă, Daniel Morar () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1338_a_2715]
-
pe tine, dacă te prinde că încalci legea.“ Acest ardelean apa rent firav, născut în Luduș și crescut într-o familie simplă din județul Mureș, afișa o mină mereu serioasă. Nu trecuse atunci de patruzeci de ani. Emana o forță stranie, avea un fel mai abrupt de a rosti cuvintele. Te sfredelea cu privirea, vorbea scurt și la obiect, fără un cuvânt în plus. Ambasadorul Statelor Unite la București, Mark Gitenstein, avea să-și exprime în mod public și repetat admirația față de
Preţul adevărului. Un procuror în luptă cu sistemul by Dan Tăpălagă, Daniel Morar () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1338_a_2715]
-
cu un an mai mic decât mine. El a terminat facultatea în 1991, eu am terminat în 1990. Cu toate acestea, n am fost amici. Ne cunoșteam, atât. Și în condițiile astea, nu avem o altă relație decât instituțională. Pare straniu că într-o perioadă erau foarte mulți clujeni în poziții-cheie, cam din aceeași facultate. Dumneavoastră la DNA, Emil Boc - premier, Ilie Botoș la Parchetul General, George Maior la SRI. — Da. Așa a fost. Ilie Botoș nu a avut nici un rol
Preţul adevărului. Un procuror în luptă cu sistemul by Dan Tăpălagă, Daniel Morar () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1338_a_2715]
-
Mihai Eminescu“ din Timișoara se joacă într-un spațiu pe care s-a bătut toată Timișoara. Un spațiu fostă sală de sport, exploatat excelent de vizionarismul lui Afrim. Una dintre cele mai tari senzații create de lumea vegetală poetică și stranie concepută de Afrim și de scenografa Velica Panduru este că nu pășești într-o locație teatrală, ci într-un cadru halucinant pe care ajungi să-l resimți epidermic, să-l duci în tine, să-l developezi continuu ca pe un
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2212_a_3537]
-
la ce-i în el. Un bufon al existenței sublunare, mimând, prin gesturile sale de un nonsens superior, incoerența vieții înțelese în simpla ei liniaritate și necesitatea stringentă de a investiga „un tainic deasupra și dedesubt“ care îi scapă. Această stranie și inactuală umanitate a poeziei sale i-a dat un aer inconfundabil în cadrul generației ’80, datorită căruia Nichita Danilov este astăzi unul din cele patru-cinci nume ce se rețin dintr-o pleiadă poetică altădată mult mai numeroasă. Poezia daniloviană satisfăcea
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2176_a_3501]
-
a încercărilor și a exhibițiilor metafizice. Salvarea nu poate fi însă găsită decât în vers. Într-adevăr, poetul e mai puțin prezent ca „actant“ în acest volum: el este „martor neutru“, „cu mâinile la spate“, supraveghind cu detașare realitatea în timpul straniilor sale deformări lirice, „ca dintr-o cameră ascunsă, prin ochelari fumurii“. Danilov nu se mai simte parte a teatrului tragic al existenței în lumea lui „dincoace“. El transformă totul într-o pedagogie a salvării, proiectată acum asupra unui personaj, Feofan
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2176_a_3501]
-
că citiseră cu toții cartea mea nu părea să-i ajute prea mult să depășească spaima difuză pe care o lăsase în urmă povestea Irinei Cornici. Câteva dintre tinerele actrițe, mai sensibile și mai fragile sufletește, începuseră să audă noaptea zgomote stranii și să aibă coșmaruri. Unele dintre ele se gândeau să renunțe la experimentul propus de Andrei Șerban și să plece. O fată a și plecat, a treia zi, răvășită de neputința de a continua. Plecarea ei îi punea pe gânduri
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2176_a_3501]
-
mai bine ca oricând. Părul arămiu al lui Fran cădea peste față, în atitudinea extrem de sfioasă pe care o adopta când întâlnea persoane necunoscute, apoi îl dădu pe spate de îndată ce începu să se simtă în largul ei. Era un amestec straniu, medită Henrietta, de forță și vulnerabilitate, asemenea unui trandafir palid, delicat, care pare că nu va ține până la toamnă, dar care dăinuie mai mult decât toți rivalii cu un aer mai robust. Deodată Henrietta își dădu seama că nici unul din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
religie. Farfuriile îți erau luate din față de îndată ce înghițeai ultimul dumicat, jucăriile îndrăgite erau dosite fără milă, suprafețele lucioase erau acoperite de suporturi pentru pahare ca de o epidemie de pojar. Chiar și acum, adult fiind, Fran își păstrase obiceiul straniu de-a nu lăsa niciodată din mână un biscuit sau o felie de prăjitură începută, ca nu cumva să dispară pe vecie. Singurul lucru pe care nu putea să-l ierte sau să-l uite era faptul că, întorcându-se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
podea, unde, aruncate în euforia momentului, făceau notă discordantă. Până și Sally Bowles și-ar împături hainele în dormitorul lui Laurence. O cuprinse o panică irațională. Asta a fost tot? O partidă rapidă și apoi fiecare la casa lui? Ce straniu era că a face dragoste părea un lucru mai puțin intim decât a rămâne peste noapte la celălalt. Jos Laurence zâmbea. Arăta și mai chipeș în halatul de baie decât în hainele lui obișnuite. Mă întrebam, timiditatea îi revenise, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
pudră scumpă. Părea destul de prietenoasă, dar întreaga ei ființă era concentrată asupra lui Laurence. Semăna, hotărî Fran, cu un bec care se aprindea doar în prezența lui. Laurence era, fără îndoială, centrul universului ei extrem de ordonat. Și totuși, în chip straniu, Laurence nu părea să răspundă acestei revărsări de afecțiune, ci doar să o lase să curgă în jurul lui, ca o piatră prinsă în mijlocul unui vârtej. Privindu-i, Fran își aminti de cuvintele pe care le rostise el în prima noapte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
medită Henrietta plină de ea. Îți doreai un copil și te-ai ales cu un soț. Poate că Mama Natură chiar știe ce face. Fran se abținu să remarce că, dacă Natura știa ce face, atunci avea un plan destul de straniu, dar meditația Henriettei despre Mâna Nevăzută Ce Ne Călăuzește Pe Toți era ceva de care s-ar fi lipsit cu bucurie. Henrietta îngenunche pe marginea căzii victoriene uriașe și o săpuni pe Lottie pe spate. Lumina soarelui care apunea se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
copil căruia nu i se dă voie să meargă la petrecere. În mijlocul pieței din fața catedralei, era ridicat un cort pe care Fran nu-l observase pentru că venise pe intrarea laterală. Pe o platformă din capătul îndepărtat se zărea o siluetă stranie, care purta o haină country de tweed, blugi și cizme de cowboy, și avea părul prins cu o bentiță roșie. Stevie și Fran își făcură loc până în față. Nico Morgan tocmai ridica în slăvi calitățile Woodbury-ului, locuitorii, aerul miraculos de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
să-l piardă pe veci, o perspectivă pe care nu se simțea în stare s-o înfrunte. Acum, fir-ar să fie, n-avea să aibă un răspuns decât în ajunul nunții. Încercă să nu se gândească la reacția ei stranie la această întorsătură de situație. În locul dezamăgirii crunte la care se așteptase, din cauză că i se refuzase răspunsul dorit, simți un soi de ușurare. Capitolul 17 VECHITURILE TALE, proclama posterul uriaș lipit pe cel mai mare panou din Woodbury, POT FI
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
lui Laurence se îmblânzi. Îi atinse chipul, de parcă ar fi făcut parte dintr-o specie rară, pe cale de dispariție. — Trebuie să fie minunat să iubești pe cineva atât de mult cât îți iubești tu tatăl. Era un comentariu atât de straniu, încât o emoționă profund. Biata Camilla. Era clar că el nu simțea așa ceva pentru ea. Dezvăluirea faptului că nu era mama lui adevărată părea să-i fi spulberat încrederea în ea și, odată cu asta, și dragostea. — Oare ai putea vreodată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
Laurence, ea era cea mai puternică dintre ei doi. Părea atât de sigur pe el, asemenea unui zeu, când era la spital, încât fu un șoc să descopere că bărbatul din spatele măștii se considera uneori o cantitate neglijabilă. În chip straniu, revelația acestui fapt o făcu să se simtă mai apropiată de el decât fusese vreodată în ultimele săptămâni. — Deci, ce ai făcut cu el? I l-ai trântit iar în brațe mamei tale? De fapt, șovăi Fran, neștiind cum avea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
nu voia să se gândească la asta acum. În schimb, îl îmbrățișă. — Scuze că am întârziat. Am lucrat la numărul 2 din Fair Exchange. — Sigur. Cum am putut să uit? Părea să se comporte atât de normal, încât era aproape straniu, exact așa cum fusese la întâlnirea trustului. — Cum merge? — Minunat. Exemplarele se vând ca pâinea caldă. Să nu vorbesc într-un ceas rău, dar cred că s-ar putea să se dovedească un adevărat succes. — Felicitări. O meriți. Îi făcu ștrengărește
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
o studie pe Fran cu un interes subit. Deci de aia se afla bătrânul aici, din cauza fiicei. Desigur. Lucrul ăsta explica - dimpreună cu furia și resentimentele la care se așteptase și cărora era sigură că le putea face față - distanța stranie pe care părea s-o păstreze Jack față de ea, un lucru cu mult mai neliniștitor. Carrie trebuia să fie foarte aproape de cineva pentru a-l putea îmbrobodi cu farmecul ei. Așadar își închipuia că Jack era îndrăgostit de Francesca Tyler
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]