7,387 matches
-
era cu această viitoare călătorie la Geneva? Uri lăsase teancurile de hârtii și își trăsese și el un scaun. Se uita la ecran, dar se vedea clar pe fața lui că era bulversat. Anticipându-i întrebarea, se întoarse spre ea scuturând din cap. Nici n-am știut că tata a fost la Geneva. Se pare că sunt destule lucruri pe care nu le știai despre el. Nu ținea nici un fel de jurnal? Știi tu, o agendă de planuri. Uri începu să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
desigur, dar pentru un călător ca Henry Blyth-Pullen, putea fi destul de avantajos. Doar că de data asta fu oprit, prima dată când i s-a întâmplat. Un ofițer plictisit, neras, îi făcu semn să treacă într-o parte, după care scutură din cap, fără să spună nimic, spre valiza lui Henry, pe care acesta o trăsese după el. Henry o ridică pe tejgheaua de metal dintre ei și o desfăcu. Gardianul scotoci printre chiloți, șosete, pungi de toaletă, după care ajunse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
a da la iveală trei pătrățele întregi de ciocolată englezească cu lapte. —OK. Fără să se gândească, Henry rupse o bucată de ciocolată și o oferi vameșului, cu o expresie a feței care spunea „ofertă de pace“. Bărbatul refuză și scutură din cap înspre ieșire. Verificarea lui Henry se încheiase. Ceea ce a fost un noroc, pentru că, dacă vameșul s-ar fi uitat mai atent, ar fi văzut că din următorul rând de ciocolată lipsesc, în mod ciudat, alunele, fie întregi, fie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
sparge ușa. Imaginează-ți ce s-ar întâmpla dacă am fi prinși. Sunt un funcționar oficial al guvernului Statelor Unite. Aș putea s-o fac eu. Da, dar ești cu mine, nu? Tot aș avea probleme. Mai e vreo soluție? Uri scutură din cap și lovi cu pumnul în ușa clădirii, îndurând ceea ce părea a fi o durere puternică fără să crâcnească măcar. —Bine, spuse Maggie întorcându-se cu spatele. Să ne gândim. Ce s-a întâmplat când ai sunat la ziar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
drum, Uri porni știrile radio. La finalul fiecărei relatări, făcea o traducere sumară. Violențe pe Malul de Vest, câțiva copii palestinieni uciși; tancurile israeliene intrau din nou în Gaza; alte rachete ale Hezbollahului în nord. Negocierile cu palestinienii înghețaseră. Maggie scutură din cap: se dezlănțuia un dezastru. Apoi: „Un sondaj din America îl plasează pe președinte cu cinci procente mai jos. Se pare că s-a descurcat prost la dezbaterile televizate“. Ultima știre: „S-a raportat un incendiu la un chibuț
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
venit, care părea la fel de rătăcit ca ea. Purta niște ochelari fără rame, care îl transformau într-un „adult“ între acești copii petrecăreți. Își dădea seama din expresia feței lui Eyal că Uri ajunsese la partea cu moartea ambilor părinți. Eyal scutura din cap și îl trăgea de umăr pe Uri, ca și cum ar fi vrut să-l îmbrățișeze din nou. Dar Uri scotea deja mobilul pentru a-i arăta lui Eyal că ultimul telefon pe care l-a dat Shimon Guttman a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
ei goală, ea se retrase. Ce e? Ce s-a întâmplat? Maggie se trase înapoi și căzu pe pat. Se întinse după întrerupător, iar lumina îi orbi pe amândoi, rupând vraja dintre ei. Îmi pare rău, îmi pare rău, spuse scuturând din cap și evitând privirea lui Uri. Nu pot s-o fac. — Din cauza bărbatului de acasă. Ar fi trebuit să fie din cauza lui Edward, își dădu ea seama cu o tresărire de vinovăție; dar nu era. — Nu, nu e asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
disperare să afle ce scria, dar simțea ceva în gât, ca o greutate de plumb. Dacă se înșela? Dacă era o confuzie extraordinară? Shimon încercă să se calmeze. Se ridică din scaun, clătină din cap, ca un câine care se scutură de ploaie și se așeză din nou. Prima sarcină era să confirme faptul că acestea erau într-adevăr cuvintele lui Avraam; sensul va veni ulterior. Respiră adânc și fu din nou cuprins de fiori. Textul era în babiloniana veche. Asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
fiul lui Guttman. Nu putem scoate asta din calcul. — Nu are nici un sens. Nu e unul din jocurile tale nebunești pe calculator, Amir. Asta e lumea reală. —Trebuie să urmărim toate indiciile. Prim-ministrul se aranjă mai bine în scaun, scuturând punga de hârtie care fusese plină cu semințe de floarea-soarelui, dar care era acum goală. Oftă adânc. —Vrei să sugerezi... Nu sugerez nimic. —... că există elemente subversive în structurile armatei israeliene, care comit crime și Dumnezeu mai știe ce ca să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
părea expresia pură a grijii și uimirii. Trecu ceva timp până când trăsăturile i se destinseră. —Sunteți doamna din America. De la casa Aweida. Expresia de îngrijorare reapăru. Ce faceți aici? Asta o obligă pe Maggie să se ridice și să se scuture de praf, să-și pună la bătaie carapacea protectoare pe care fusese silită să și-o creeze în acești ultimi ani. Nu spuse nimic, icnind doar din cauza durerii care o înțepa în șira spinării, izbucnind ca un foc de artificii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
am descoperit un nume, persoana respectivă a fost omorâtă. Mai întâi Aweida și acum Kishon. Și știu că nu eu i-am omorât. — Deci crezi că eu am făcut-o? —Păi, ești singurul care știa ce știam și eu. Uri scutura din cap, nevenindu-i să creadă, cu ochii pironiți în poală, cu motorul încă mergând. —E o nebunie, Maggie. Cum aș fi putut să scot de pe șosea pe cineva în Elveția, când eram aici? —Ai fi putut să pui pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
Tăcu o clipă. —Nu vreau să pleci. Îl privi în continuare, până când surprinse în ochii lui ceea ce văzuse seara trecută. Aceeași căldură. Aceeași sclipire. Voia să plonjeze în privirea aceea, să rămână înăuntrul ei. În schimb se întoarse cu spatele, scuturând din cap, ca și cum ar fi vrut să-i transmită că era timpul să pornească din nou la drum. Mai merseră cam o sută de metri când, cu o mișcare bruscă, el se întinse spre butonul de volum al radioului și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
încât să vrea să o sperie. Vizitându-l pe Aweida, se apropia prea mult pentru gustul lor. În cele din urmă, Uri reuși să tragă pe dreapta. Imediat ce ieșiră din mașină, ea începu imediat să vorbească, doar pentru ca Uri să scuture din cap și să-i pună degetul pe buze. Sssst. — Da, e o piață muzicală înfloritoare acum aici, spuse el, pe același ton fals, de conversație banală. În principal în Tel Aviv, bineînțeles. Îi făcu semn cu mâna, îndemnând-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
viața mea, acum că a ajuns în posesia mea. Dar mai e ceva. Cum se întâmplă de fiecare dată când vine vorba de tatăl tău, acest ceva în plus e o chestiune politică. Nu te surprinde asta, nu, Uri? Uri scutură din cap. Nu, tată, nu mă surprinde, șopti el. — Ca să trecem la subiect, am văzut ultimul testament al lui Avraam Avinu. Ai auzit cum trebuie. Ultimul testament al lui Avraam, marele patriarh. Știu că sună nebunește și, crede-mă, mi-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
aia? întrebă Uri arătând spre micul petic de pământ de jos. Maggie trebui să se întoarcă, ghidând-o pe Lola înapoi. Când văzu peticul, plană în direcția lui, după care coborî în siguranță. —Nu-mi vine să cred, spuse Uri scuturând din cap. Chiar și aici. Ce e, Uri? Ce e? —Uită-te la asta. Poți vedea forma acelei insule? Uite-te la formă. Arăta spre pixelii galbeni de pe ecran. Maggie își dădea seama că era ceva neobișnuit. Nu zărea pata
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
pur și simplu. Capitolul 47 Psagot, Malul de Vest, vineri, 4.07 a.m. Soția sa auzi înaintea lui. Întotdeauna avusese somnul greu, dar acum că luase probabil zece-cincisprezece kilograme în greutate, somnul lui era literalmente de plumb. Soția sa îl scutura zdravăn când s-a trezit în cele din urmă. —Akiva, trezește-te! Akiva! Akiva Shapira mormăi, după care se uită chiorâș la ceasul de pe noptieră. Unul din obiectele de care era cel mai mândru, acel ceas. O relicvă mecanică digitală
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
dar mai întâi trebuie să-ți dai seama... —Maggie, dacă sunt pe urmele noastre, ar putea să ne omoare. —Spune-mi doar ce înseamnă asta! —Pentru Dumnezeu, Maggie, nu avem timp. — Uri, nu plec de-aici până nu rezolvi asta. Scuturând din cap, se îndreptă cu pași mari spre calculator, se aplecă pentru a se uita la textul din mica bulă de pe ecran și repetă ghicitoarea pe care tatăl lui o ascunsese acolo. Apoi spuse foarte firesc: —Bine, hai să mergem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
un Mercedes argintiu, gata de plecare. —Jur că, dacă nu te omoară ei, te omor eu. Uri, îmi pare rău. Dar nu puteam să-l las pur și simplu acolo, să poată oricine... —Erau acolo? Nu i-am văzut. Uri scutură neîncrezător și furios din cap înspre maniaca alături de care se trezise din întâmplare. Îmi pare rău. Chiar îmi pare. —Mă îndoiesc. — Unde mergem? Nu știu. Departe de ei, departe de Ierusalim. Ne întoarcem când n-o să mai fim în pericol
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
deranjez un om al lui Dumnezeu ca dumneata. Nu mă deranjezi deloc. Avem un șofer. Și înainte ca ea să mai poată spune ceva, scoase o stație portabilă. —Avram? Bo rega. Se uită la Maggie, închizînd o clipă ochii și scuturând din cap, ca și cum ar fi vrut să spună nu-ți face griji, totul e sub control. După câteva secunde sosi o mașină, un SUV robust, plin de noroi. Maggie îl cântări din ochi și trase concluzia că acești rebeli erau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
ai fost? —Guttman era unul din principalii arheologi de la acel sit. Ne-am gândit că ar fi putut s-o ascundă acolo. Acum era rândul lui Maggie să tacă. Își privea încheieturile, pe ambele având crestături roșii, adânci. Începu să scuture din cap. Asta ce înseamnă? întrebă Miller, iritat. Nu spuse nimic. Bătând cu pumnul în masă, el strigă: — De ce naiba scuturi din cap? Ridică privirea, bucuroasă că a reușit să-l enerveze. Pentru că nu-mi vine să cred cât de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
acolo. Acum era rândul lui Maggie să tacă. Își privea încheieturile, pe ambele având crestături roșii, adânci. Începu să scuture din cap. Asta ce înseamnă? întrebă Miller, iritat. Nu spuse nimic. Bătând cu pumnul în masă, el strigă: — De ce naiba scuturi din cap? Ridică privirea, bucuroasă că a reușit să-l enerveze. Pentru că nu-mi vine să cred cât de prost poți să fii. Cum îndrăznești... —Ai făcut toate astea pentru că ți-a fost teamă că scoaterea la iveală a testamentului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
semnele colapsului fizic de dinaintea morții, ci ale unui lucru nu atât de decisiv. Fusese împușcat și împins în mașină nu ca un cadavru, ci ca un prizonier. Inima începu să-i bată mai tare. Începu să se agite, să-și scuture încheieturile. Înțelese curând că nu îi erau legate pur și simplu una de cealaltă, ci și de scaunul pe care stătea. Vru să-și cerceteze rana, dar nu putu s-o atingă și, în întunericul acela, nici nu putea fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
erau ca al meu. Încercă să zâmbească. Aveau o arabă de ofițer de securitate. Știi, un accent dobândit în sala de clasă. Al meu e la fel. M-am întrebat la început dacă sunt israelieni. Le-am vorbit în ebraică. Scutură din cap. N-au scos nici un cuvânt. Așa mi-am dat seama. Mai târziu, în timp ce mă torturau, nici măcar nu au mai ascuns lucrul ăsta. Asta m-a speriat cel mai tare. Maggie ridică nedumerită din sprâncene. — Când nu le pasă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
vreau să mănânc. Ce au aici? Vreau să mănânc ceva fierbinte. În timp ce vorbea, scria fără oprire. Ne-au dat drumul ca să ne urmărească. Nu au renunțat. Vor să-i conducem la ea. —Păi, spuse Uri, citind notița lui Maggie și scuturând din cap. Ouăle nu sunt rele. Și cafeaua. O servesc în căni mari. Aproape cât niște castroane. Continuară în felul ăla, discutând tot felul fleacuri. Vorbiră despre ce s-a întâmplat, știind că ar părea ciudat dacă nu ar face
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
le împărtășească. Cei doi fii orfani, israelian și palestinian, au stabilit să se întâlnească la hotelul American Colony, situat în partea de est, deci cea arabă, a liniei invizibile care despărțea Ierusalimul. Aveau să ajungă acolo în câteva minute. Maggie scutură din cap. Stătuse odată acolo, ultima oară când fusese în Israel. Acum aproape zece ani, dar își amintea: era un loc legendar. O oază pentru jurnaliști, diplomați, așa-ziși negociatori neoficiali, binefăcători de toate felurile și spioni, din câte știa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]