8,234 matches
-
ca Fumero urăsc de-a pururi. Nu există În ura lor nici un sens, nici o rațiune. Ei urăsc la fel cum respiră. Apartamentul din Ronda de San Antonio era la ultimul cat. Am descoperit că exista o ușă de acces spre terasa care dădea la scară. Terasele tuturor caselor din grupul respectiv alcătuiau un fel de rețea de curți interioare separate printr-un zid de cel mult un metru, unde vecinii veneau să-și Întindă rufele la uscat. Nu mi-a luat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
pururi. Nu există În ura lor nici un sens, nici o rațiune. Ei urăsc la fel cum respiră. Apartamentul din Ronda de San Antonio era la ultimul cat. Am descoperit că exista o ușă de acces spre terasa care dădea la scară. Terasele tuturor caselor din grupul respectiv alcătuiau un fel de rețea de curți interioare separate printr-un zid de cel mult un metru, unde vecinii veneau să-și Întindă rufele la uscat. Nu mi-a luat prea mult să găsesc o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
cel mult un metru, unde vecinii veneau să-și Întindă rufele la uscat. Nu mi-a luat prea mult să găsesc o clădire de pe latura cealaltă a grupului, a cărei fațadă dădea către strada Joaquín Costa, de unde puteam ajunge pe terasă și, de acolo, puteam să sar peste zid și să ajung la edificiul din Ronda de San Antonio astfel Încît nimeni să nu mă poată vedea intrînd sau ieșind din imobil. La un moment dat, am primit o scrisoare de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
stîncă primejdioasă aflată imediat sub suprafața apei, evitîndu-ne privirile. Uneori, mă privea În tăcere și mă Întreba dacă aveam nevoie de ajutor, dacă putea face ceva. Din cînd În cînd, sîmbăta, mă duceam Împreună cu Julián să privim marea. Urcam pe terasă și o traversam pînă la clădirea lipită de a noastră, ieșind apoi În strada Joaquín Costa. De acolo coboram pînă În port, pe străduțele din Raval. Nimeni nu ne ieșea În cale. Se temeau de Julián, chiar și de la distanță
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
nici buze și nici piele pe care să mi le ofere. Am adormit În brațele lui, ghemuită În patul din camera lui, un pătuț de copilandru. CÎnd m-am trezit, Julián nu mai era acolo. I-am auzit pașii pe terasă În zori și m-am prefăcut că Încă dormeam. Mai tîrziu, În acea dimineață, am auzit știrea la radio, fără să pricep despre ce era vorba. Un corp neînsuflețit fusese găsit pe o bancă de pe Paseo del Borne, contemplînd bazilica
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
excremente, se putea citi „Curvă“. Am dat fuga la apartamentul din Ronda de San Antonio, făcînd o mie de ocoluri și asigurîndu-mă că nici unul din zbirii lui Fumero nu mă urmărise pînă la portalul din strada Joaquín Costa. Am traversat terasele Înecate de ploaie și am constatat că ușa apartamentului rămăsese Încuiată. Am intrat tiptil, Însă ecoul pașilor mei trăda absența. Julián nu era acolo. L-am așteptat În sufrageria Întunecată, ascultînd furtuna, pînă În zori. CÎnd ceața dimineții a măturat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
că ușa apartamentului rămăsese Încuiată. Am intrat tiptil, Însă ecoul pașilor mei trăda absența. Julián nu era acolo. L-am așteptat În sufrageria Întunecată, ascultînd furtuna, pînă În zori. CÎnd ceața dimineții a măturat obloanele de la balcon, am urcat pe terasă și am contemplat orașul strivit sub un cer de plumb. Am știut că Julián nu se va mai Întoarce. Acum Îl pierdusem pentru totdeauna. L-am revăzut două luni mai tîrziu. Într-o seară, am intrat Într-un cinematograf, nefiind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
la casa de vară; în a treia zi erau deja cu toții la Pavlovsk. VItc "VI" Casa de vară a lui Lebedev era mică, dar confortabilă și chiar frumoasă. O parte a ei, destinată închirierii, era împopoțonată în mod deosebit. Pe terasa destul de spațioasă, la intrarea dinspre stradă, erau plasați câțiva copăcei: portocali amari, lămâi și arbuști de iasomie, în putini mari din lemn, vopsite în verde, care, după cum socotea Lebedev, alcătuiau priveliștea cea mai seducătoare. Câțiva dintre acești copăcei îi căpătase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
amari, lămâi și arbuști de iasomie, în putini mari din lemn, vopsite în verde, care, după cum socotea Lebedev, alcătuiau priveliștea cea mai seducătoare. Câțiva dintre acești copăcei îi căpătase împreună cu casa, dar sedus de efectul pe care-l aveau pe terasă, se hotărâse, datorită unei întâmplări, să mai cumpere la o licitație niște arbuști în hârdaie, pentru a-și completa setul. După ce copăceii au fost, în sfârșit, aduși și amplasați la locul lor, Lebedev cobora în fugă, de câteva ori pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
datorită unei întâmplări, să mai cumpere la o licitație niște arbuști în hârdaie, pentru a-și completa setul. După ce copăceii au fost, în sfârșit, aduși și amplasați la locul lor, Lebedev cobora în fugă, de câteva ori pe zi, scările terasei, ieșea în stradă și de acolo își admira proprietatea, mărind de fiecare dată suma pe care avea de gând s-o pretindă de la viitorul chiriaș. Prințului, care era vlăguit, zdrobit, care tânjea, casa îi plăcu foarte mult. De altfel, în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Lebedev (fără nepot, care dispăruse undeva), se bucura de Lebedev însuși; îl primise chiar cu plăcere pe generalul Ivolghin, care îl vizitase pe când încă mai era în oraș. În chiar ziua mutării, care avusese loc spre seară, în jurul lui, pe terasă, se adunară destul de mulți musafiri: mai întâi veni Ganea, pe care prințul îl recunoscu cu greu, atât de mult se schimbase și slăbise între timp. După aceea apărură Varia și Ptițân, aflați și ei în vilegiatură la Pavlovsk. Cât despre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
pretextul că prințul nu trebuie deranjat, nu lăsa pe nimeni să intre la el, bătea din picior, se repezea și le alunga pe fiicele lui, nefăcând excepție nici pentru Vera cu copilul mic, la prima bănuială că se duc pe terasa unde stătea prințul, cu toate rugămințile acestuia de a nu alunga pe nimeni. În primul rând, nu v-ar arăta nici urmă de respect, dacă i-aș lăsa să-și facă de cap; în al doilea rând, ar fi chiar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
și generalul le calcă pe urme. Deschid toate ușile, le chem pe toate fiicele mele, pe toate, acum, chiar acum, șoptea speriat Lebedev, fluturându-și mâinile și repezindu-se de la o ușă la alta. În acest moment Kolea apăru pe terasă, intrând dinspre stradă, și anunță că în urma lui vin oaspeți: Lizaveta Prokofievna cu cele trei fiice ale ei. — Soților Ptițân și lui Gavrila Ardalionovici să le dau sau să nu le dau drumul înăuntru? Să-l las sau să nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
întreagă în care nu stă nimeni; de fapt, faci cum vrei. De la ăsta închiriezi? De la ăsta? adăugă ea cu jumătate de glas, arătând cu capul spre Lebedev. De ce se tot strâmbă? În acest moment, venind din interiorul casei, ieși pe terasă Vera, ducând ca de obicei copilul în brațe. Lebedev, care se învârtea pe lângă scaune și habar n-avea ce să facă, deși nici să plece tare n-ar fi vrut, se repezi deodată la Vera, dădu din mâini spre ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
de obicei copilul în brațe. Lebedev, care se învârtea pe lângă scaune și habar n-avea ce să facă, deși nici să plece tare n-ar fi vrut, se repezi deodată la Vera, dădu din mâini spre ea, alungând-o de pe terasă, și chiar, întrecând măsura, bătu din picior. — E nebun? adăugă deodată generăleasa. — Nu, e... — Beat, poate? Nu-i frumoasă societatea în care te învârtești, i-o reteză ea, învăluindu-i cu privirea și pe ceilalți musafiri. Dar ce fată drăguță
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
îi promise că vine repede; între timp, Varia intrase în vorbă cu domnișoarele și rămăsese pe loc. Ea și Ganea erau foarte bucuroși de plecarea generalului; curând și Ganea îl urmă pe Ptițân. În timpul celor câtorva minute cât rămăsese pe terasă în prezența doamnelor Epancin, se arătase modest, demn, nu se pierduse deloc sub privirea hotărâtă a Lizavetei Prokofievna, care îl măsurase de două ori din cap până în picioare. Într-adevăr, cei care îl cunoșteau mai demult îl puteau găsi foarte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
-și permisese atâtea în „discursul“ ei, nu era câtuși de puțin jenată, dimpotrivă, părea chiar bucuroasă. Se ridică imediat, tot serioasă și plină de importanță, de parcă se pregătise din timp și nu aștepta decât să fie solicitată, păși spre mijlocul terasei și se opri în dreptul prințului, care continua să stea în fotoliu. Toți o priveau întrucâtva mirați și aproape toți, prințul Ș., surorile, mama ei, urmăreau noua ștrengărie care se pregătea și care, și așa, fusese împinsă prea departe. Dar se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
tocmai afectarea cu care începea ceremonia de recitare a poeziei. Lizaveta Prokofievna era cât pe ce s-o gonească la locul ei, dar, chiar în clipa când Aglaia începu să declame celebra baladă, doi oaspeți noi, vorbind tare, pătrunseră pe terasă dinspre stradă. Musafirii erau Ivan Feodorovici Epancin și un tânăr care îl urma. Se produse o mică agitație. VIItc "VII" Tânărul care îl însoțea pe general avea vreo douăzeci și opt de ani, era înalt, zvelt, cu fața frumoasă și inteligentă, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
cu atâta simplitate superlativă îl rostea, încât la sfârșitul recitării nu numai că atrase atenția generală, dar și, prin transmiterea sublimului spirit al baladei, parcă justifica parțial accentuatul aer de afectare și importanță cu care ieșise atât de solemn în mijlocul terasei. În această atitudine plină de importanță puteau fi văzute acum doar imensitatea și, poate, naivitatea respectului ei față de ceea ce se apucase să transmită. Ochii îi străluceau, pe chipul ei frumos trecură de vreo două ori fiori abia vizibili de inspirație
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
-i. Nu merită să... — Fiul lui Pavlișcev! Dumnezeule! strigă prințul extrem de tulburat. Știu... dar... i-am încredințat lui Gavrila Ardalionovici această problemă. Acum câteva clipe Gavrila Ardalionovici mi-a spus... Însă Gavrila Ardalionovici ieșise din casă și era acum pe terasă; Ptițân îl urmase. Din camera alăturată se auzi gălăgie și vocea tare a generalului Ivolghin, care parcă voia să acopere rumoarea altor câtorva glasuri. Kolea fugi imediat într-acolo. — Foarte interesant! remarcă Evgheni Pavlovici cu voce tare. „Deci știe despre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
dumneata eu nu sunt „stimate domn“ și, în al doilea rând, n-am intenția să vă dau vreo explicație, răspunse tăios Ivan Feodorovici, care era grozav de enervat; se ridică și, fără să spună o vorbă, se îndreptă spre capătul terasei și se opri pe treapta de sus a scării, cu spatele spre public, foarte supărat pe Lizaveta Prokofievna, care nici măcar acum nu se gândea să se miște din loc. — Domnilor, domnilor, dați-mi voie, în sfârșit, domnilor, să vă spun
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
cuprins de o spaimă veritabilă, dar era deja prea târziu. — Am spus, de trei ori am spus, strigă iritat Burdovski, că nu vreau bani. Nu-i primesc... la ce bun... nu vreau... afară!... Și mai că nu părăsi în fugă terasa. Dar nepotul lui Lebedev îl înșfăcă de mână și îi șopti ceva. Burdovski se întoarse repede și, scoțând din buzunar un plic de format mare, deschis, îl aruncă pe masa de lângă prinț. — Iată banii!... Să nu îndrăzniți... să nu îndrăzniți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
la ceai, scuzându-se că până acum nu s-a gândit singur să-i trateze. Până și generalul era atât de amabil, încât mormăi ceva liniștitor și o întrebă amabil pe Lizaveta Prokofievna „dacă, totuși, nu îi e rece pe terasă“. Mai că nu-l întrebă pe Ippolit „dacă studiază de mult la universitate“, dar nu-l întrebă. Evgheni Pavlovici și prințul Ș. deveniră brusc foarte amabili și veseli, pe chipurile Adelaidei și Alexandrei, de sub uimirea continuă, răzbătea chiar o expresie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
se retrăsese imediat într-un ungher. Prințul îi invită la ceai pe Burdovski și pe însoțitorii lui, fără să ocolească pe nici unul. Aceștia bâiguiră, cu expresii forțate, că îl așteaptă pe Ippolit și se duseră imediat în colțul opus al terasei, unde se așezară iarăși unul lângă altul. Probabil, Lebedev avea ceaiul pregătit pentru el, întrucât apăru repede. Bătu ora unsprezece. Xtc "X" Ippolit își umezi buzele în ceașca de ceai pe care i-o întinse Vera Lebedeva, o puse pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
îi răspunde imediat oponentului său cu o înjurătură sau chiar cu ceva mai rău... — Aveți întru totul dreptate, observă generalul Ivan Feodorovici și, punându-și mâinile la spate, cu cel mai plictisit aer din lume, se retrase spre ieșirea de pe terasă, unde căscă înciudat. — Gata, ajungă-ți, domnule! îi declară deodată Lizaveta Prokofievna lui Evgheni Pavlovici. M-ați plictisit de tot... — E târziu, spuse deodată Ippolit, ridicându-se îngrijorat și aproape speriat, privind zăpăcit în jur. V-am reținut prea mult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]