8,366 matches
-
mare, Ar putea odată să-i fure, Vreo mândrețe de pui, Taman dumnealui Bursucului ! Și-apoi are-o privire de hoț, Și prea se crede cu moț ! Bursucul ,,amenințat’’, Și dorind pizmaș să scape, De dușmanul său turbat, La un cot din cea cărare, Harnic a-nceput să sape, O mare și-adâncă groapă, În care lupul să-ncapă! Săpa cu amândouă picioare Din față și-ndată, Cu cele din spate pe post de lopată, Scotea pământul afară. Săpa îndârjit cu
Calul cu potcoave roz Epigrame-Fabule-Panseuri by Val Andreescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/468_a_877]
-
străină, Înspăimântat de războiul pentru care era somat să se Întoarcă acasă ca să plece pe front, hotărât să nu răspundă ordinului de mobilizare, bursa retrasă, singur, de dimineața până seara În bibliotecă, Întinzând seara singurul costum, tot mai lucios În coate, sub saltea, ca să-l calce, mâncând o dată pe zi, dacă avea noroc, dezertor, așteptat de Curtea Marțială, de linia Întâi a frontului, transfug... Moțăie, tot mai amorțit, În scaun, Întrezărind În fugă o fotografie mișcată care se va risipi În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
labe, e desigur un vis că merge Împiedicându-se În sârmele negre, fierbinți, care ies din moloz, din scândurile prăfuite, pline de cuie, din picioarele frânte ale mobilelor. Cade, se ridică, așchii, cioburi fierbinți, pietre ascuțite i se Înfig În coate, În genunchi, În pulpele zdrelite, uite o inexplicabilă zdreanță vineție, murdară, o creangă de magnolie Înflorită, rozalb veștedă, asfixiată, care iese din mormanul de moloz odată cu ultimele limbi de flăcări, și ea scurmă cu unghiile, rupte, Însângerate, urlând: Klara, mamă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
vedea cu ochii. * Dacă Buni ar mai fi trăit, l-ar fi așteptat și ea la aeroport, cu noi. Ele i-ar fi făcut loc În mijlocul banchetei și și-ar fi trecut pălăria ei din mână În mână, dându-și coate, pe furiș, și scoțând cele mai ascuțite chicoteli și exclamații. Momentul următor fiind la sigur cel În care s-ar fi luat de pantofii ei, ce formidabili, că de unde i-a luat, că ar vrea neapărat și ele, pufnind de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
ascuțite chicoteli și exclamații. Momentul următor fiind la sigur cel În care s-ar fi luat de pantofii ei, ce formidabili, că de unde i-a luat, că ar vrea neapărat și ele, pufnind de râs pe furiș și dându-și coate. Și Buni, pierzând din ce În ce pământul de sub picioare și navigând Într-o ceață tot mai deasă, le-ar fi explicat amănunțit și foarte confuz un traseu Întortocheat, cu repere care existau acum o sută de ani, bulevardul Regele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
Întâi se ridică umerii gheboșați, apoi micuța cocoașă care Îi Îndoaie gâtul În față, apoi genunchii tremurători, vezi? vezi vezi vezi vezi vezi vezi vezi vezi vezi vezi vezi cu câte grade i s-au mai flexat genunchii, umerii, gâtul, coatele, cât de mult a mai Îmbătrânit Buni față de ultima oară când a mai suportat, fără măcar să observe, o examinare publică similară, În cadrul legal și banal constituit al unui botez/al unei pomeniri. Nu suntem În măsură să precizăm data/locul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
mare grijă ( să nu-i trezesc pe ceilalți) și am căutat un creion și o foaie de hârtie. Geamul avea un pervaz pe care se aflau două trei ghivece cu flori, În special mușcate ( favoritele mamei). M-am sprijinit cu coatele pe acest pervaz și am Început să așez gândurile pe hârtie. Lumina lunii era atât de puternică, Încât se putea scrie fără nicio problemă. Au fost primele versuri și primul sentiment revelator, Înnălțător, necunoscut mie până În acel moment. Ce vis
Jertfă de seară by Valentina Becart () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1137_a_1867]
-
ploaia și vântul o mototoleau, stricând-o. N-ar trebui să alergi așa pe coasta muntelui, am spus. Nu ești atât de puternic pe cât crezi. Gândește-te că ai avut tuberculoză. Apoi el a fost nevoit să se sprijine cu coatele pe masa de lângă fereastră, ca să-mi citească scrisoarea. De multă vreme te am în atenția mea, scria redactorul-șef. Scrii cu mai multă hărnicie și mai bine decât oricare dintre corespondenții locali ai ziarului, poate cu excepția omului nostru din Hjoggböle
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
locuiește așa un om de vază, ce zici? Roche atinse căluțul cu biciul și căruța o luă din loc; de la depărtare, se văzu brațul retezat al lui Roche, ca un ciomag de lemn, ascuns în mâneca întoarsă și cusută deasupra cotului. — Acum ți-ai mai făcut un dușman, o dojeni Charlot blând. Nu-i un om rău, zise fata privind atât de insistent în urma căruței încât Charlot simți pentru prima dată înțepătura otrăvită a geloziei. — Fii mai cu băgare de seamă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
-mă că am dat năvală peste dumneavoastră în felul acesta. Ar fi trebuit să-mi închipui că teritoriul este ocupat. Făcu o plecăciune ca pe scenă, dar fata nici nu-l văzu. Îi întorsese deja spatele și aproape dispăruse dincolo de cotul scării. —Șterge-o, Monsieur Chavel! îl ironiză Charlot. Dar bărbatul nu-și folosise toate armele. Ești un impostor, spuse el. N-ai fost în pușcărie și nu m-ai recunoscut. Crezi că aș putea uita pe cineva care a fost
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
întorcea amuzat și detașat la anii tinereții lui sordide și vulgare. Nu mai era marele Carosse aflat în plină maturitate. Tinerețea i se strecura prin vine și pe sub straturile de grăsime într-un mod aproape vizibil. Se ridică într-un cot și zise cu viclenie. Sper că nu te supără ce-am spus? — La ce te referi? —Prietene, se vede de la o poștă că te încearcă chinurile dragostei. Râgâi ușor și zâmbi larg. — Spui prostii, răspunse Charlot. —E cât se poate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
nici nu mă uit la poze, ci aștept doar zgomotul mașinii lui Geraldine. Nu se aude nici un zgomot, aud în schimb cum claxonul sună scurt de două ori, iar când dau perdeaua la o parte, aproape că-i pot vedea cotul lui Geraldine, care stă în ușă și bate darabana pe melodia pe care presupun că o fredonează. Geraldine și mașina ei se potrivesc de minune. Ambele sunt strălucitoare, șic, au exterioare lucioase și motoare care torc. Geraldine s-a aranjat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
rupte de țigări Rizla. Bea o bere, dar nu Heineken, astea sunt ale colegilor săi de apartament. Bea Budweiser Budvar original, și studiază știrile. Când încep reportajele, își trage picioarele de pe măsuța de cafea și se apleacă în față, cu coatele pe genunchi, legănându-și alene cutia de bere între picioare; ochii îi sunt însă fixați pe ecranul televizorului, iar când vorbește reporterul, Ben îl imită în mod repetat, până când vocea lui aproape că nu poate fi separată de cea a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
se cufundă în canapea, își așază jacheta de-a lungul spetezei și răsuflă cu zgomot. Bun loc, se gândește el, uitându-se în jur. Ia o gură de bere, își scoate cartea din buzunar și se lasă pe spate, un cot sprijinit pe brațul canapelei: o mână i se odihnește chiar deasupra frunții, împingându-i părul înapoi, iar cu cealaltă ține cartea. Berea se odihnește pe masă. Dacă un fotograf de la Vogue ar fi intrat acum în bar, n-ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
amuzantă sau nu. ― Ei bine, mâncarea e gata, spune el. Nu vrei să aprinzi lumânările cât o aduc eu? Așa că fac alene ce mi s-a spus, iar când Brad vine cu două farfurii în mâini, apasă un întrerupător cu cotul și lasă camera în întuneric, cu excepția celor două lumânări de pe masă și a focului scânteietor din șemineu. ― Așa e mai bine, spune el, așezându-se. ― Mult mai bine, aprob eu. Acum de-abia te pot vedea, mai spun. Este o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
vedeam nimic. De ce să mă prind? Am întins mâinile în lături, doar doar oi întâlni vreo creangă sau o rădăcină ceva... Nici vorbă să mă agăț de vreun vreasc. Norocul meu a fost că pârâul, care curgea năuc, făcea un cot și m-a aruncat împreună cu niște bucăți de pod între niște tufari... M-am prins cu amândouă mâinile de ce s-a nimerit și cu mare greu am reușit să ies din apă... În bezna aceea m-am căznit multă vreme
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
clapa. Altfel nu se explică. Unde-i?” S-a tras cu cal cu tot la umbra nucului din colțul uliții. Simțea că arde de furie. Nimeni n-a îndrăznit vreodată să-i facă așa ceva. După o așteptare destul de lungă, la cotul drumului a apărut țiganca, cu o boccea sub braț. Când a avut-o în față, a întrebat-o aproape scrâșnind: ― Da’ cum ne-a fost vorba, Zaura? ― Te-oi ruga de iertăciune, scumpule, da’ abia acum am putut să capăt
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
iertăciune, scumpule, da’ abia acum am putut să capăt buruiana ceea. ― Și când mai faci fiertura? ― Până ți-oi da în cărți, îi gata și leacul. Leagă calul la umbră și adu-i niște otavă, că este gata cosită la cotul drumului. După asta, vino pe prispă. Ca hipnotizat - el, care nu se lăsa pe mâna nimănui - a urmat vorbele țigăncii cuvânt cu cuvânt... Când a văzut că și calul s-a pus pe ronțăit la otavă, a venit pe prispă
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
unde știi matale... ― Am înțeles. Mergi cu grijă, să nu te vadă cineva prin locurile iestea... A plecat îndată, să-și anunțe cetașii... Noapte de toamnă, cu lună plină. După primul cântat al cocoșilor, ceata se afla deja la ultimul cot al drumului. Asta ar fi însemnat cam un galop bun de cal până la han. ― Ia să vedem cum stați cu pistoalele. Sunt bine încărcate? Da’ durdele? Ați pus destulă cremene și iarbă în încărcătură? Basmalele le aveți la îndemână? Să
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
trebuit să-mi dau seama. Taximetriștilor din New York nu le pasă ce faci atâta timp cât le plătești cursa și le lași bacșiș. Poți să și omori pe cineva pe bancheta din spate a unui taxi, fiindcă pe șofer îl doare în cot. Doar să nu-i pătezi bancheta cu sânge! Aproape că nu-mi amintesc cum am ajuns în apartamentul lui Luke. Tot ce știu e că, ținându-ne de mână, am urcat în goană, pe scări, până la etajul patru fiindcă nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
el cu mâinile înfipte în pletele mele. O, Rachel! Apoi, liniște! Luke zăcea prăvălit peste mine. Pielea i se făcuse de găină, iar capul și-l așezase în scobitura umărului meu. în cele din urmă, s-a ridicat într-un cot și m-a privit multă vreme fără să clipească. După care a zâmbit: un zâmbet larg, superb, aproape îngeresc. —Rachel, păpușico, cred că te iubesc. 7tc "7" —Gata, uite, acolo e clinica Cloisters! Tata a încetinit îceea ce era destul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
poate fi ajutată, nu-i așa? Efervescenta s-a uitat la el alarmată. Nu eu sunt cea care decide, a răspuns ea pe nerăsuflate. Doctorul Billings va face evaluarea. Numai el este calificat să... îngrozită, i-am tras tatei un cot. De ce o întreba pe copila aia dacă mai pot fi salvată? Tata se comporta întotdeauna ca și cum le-ar fi știut pe toate. Ce făcusem așa de groaznic încât să-l aduc în starea asta? în timp ce-l așteptam pe doctorul Billings
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
coapsă... Am înghițit în sec. Aș fi dat orice să pot pleca de-acolo. Dar nu voiam să recurg la gesturi teatrale de genul aruncat cearșaful de pe pat își poate să-mi permit și luxul de a-i trage un cot în rinichi) până când nu reușeam să zăresc măcar o parte din haine. De ce nu trăsesem draperiile cu o seară înainte? în lumina crudă a dimineții nu aveam nici o șansă să-mi ascund goliciunea. Mâna lui Luke a continuat să-mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
Betty, m-a asigurat altcineva. Betty era profesoara. Era blondă, parfumată și foarte populară. Stalin a luat-o în brațe și a început să valseze cu ea prin cameră. Ah, drăguța mea, a oftat el. Clarence mi-a dat un cot. Nu-i așa că-i minunată? mi-a șoptit el ca un tâmpit ce era. Nu-i așa că are un păr superb? — Toată lumea la posturi, a spus Betty bătând din palme. Când tocmai eram pe punctul de a începe, a apărut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
timpul și să-mi construiesc o aură de orfană. Speram ca cineva să se uite la mine, iar eu să pot să zâmbesc plină de curaj. Voiam ca toată lumea să se întrebe de ce nu aveam nici un vizitator, să-și dea coate și să se întrebe unii pe ceilalți „Cine e copilul ăla amărât? Dați-i niște ciocolată“. Dar nimeni nu manifesta nici cel mai vag interes în ceea ce mă privea. Neil stătea alături de o femeie banală și două fetițe. S-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]