7,100 matches
-
care cuprinde, pe lângă facultatea numită, și facultatea de a dori, ce face posibilă, prin forma sa a priori, anume libertatea, orice acțiune, și, de asemenea, sentimentul plăcerii sau neplăcerii, în legătură cu care devine posibil un "sistem teleologic" al naturii precum și aprecierea frumosului. Rămânând însă în granițele primei Critici, trebuie să constatăm că unitatea de existență a omului reprezintă mai curând o aporie decât o chestiune formulată clar și apoi soluționată. Este vorba însă de o aporie funcțională, care primește o "reprezentare" prin
Filosofia umanului: personalism energetic şi antropologie kantiană by Viorel Cernica [Corola-publishinghouse/Science/1444_a_2686]
-
filosoful francez afirmă posibilitatea omului și a societății de a se concilia doar într-o "revoluție ontologică", după cum apreciază J. M. Domenach. El afirmă, de asemenea, utilitatea educației oamenilor pentru a fi posibilă, în urmarea acestei educații, reunirea Adevărului, Binelui, Frumosului într-o "știință militantă care pornește de la viață pentru a ajunge din nou la ea"298. Filosoful francez se află mai degrabă în zona unor angajamente filosofice contradictorii: de o parte, cu sensuri teologice, de alta, "iluministe", spre deosebire de C. Rădulescu-Motru
Filosofia umanului: personalism energetic şi antropologie kantiană by Viorel Cernica [Corola-publishinghouse/Science/1444_a_2686]
-
pierdute să nu poată deveni un scriitor de circulație planetară. A doua carte a lui S., Teoria imitațiunii și a clarului confuz în estetică (1925), reunește două studii. Unul trece în revistă, analitic, concepțiile despre natura artei, despre raporturile dintre frumosul artistic și cel natural, dintre etic și estetic, adevăr, bine și frumos, din Antichitate (Socrate și Platon, Aristotel și succesorii lui, Plotin), trecând prin epoca patristică și estetica medievală, Renaștere, Boileau, Descartes, până în secolul al XVIII-lea (Rousseau, Winckelmann, Lessing
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289987_a_291316]
-
a separației și diferențierii, concentrându-se pe singurele ținte interesate de continuarea războaielor culturale, și anume tocmai foștii parteneri, aliați și prieteni, precum și „idolii” lor. Din nefericire, deși multiplicarea separațiilor este însăși logica democrației (ne-o reamintește Pierre Manent în frumosul său Cours familier de philosophie politique)4, lipsa mecanismelor democratice complementare o transformă într-o dezbinare fără sfârșit, toxică și nihilistă, profitabilă marilor partide și coalițiilor de mari partide, care „aspiră” și neutralizează ori transmută toate micile grupuri angajate într-
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
alte comentarii, studii monografice pe cât de substanțiale, pe atât de scurte - incluse uneori în volume colective, alteori apărute ca texte liminare -, care ar trebui editate mai sistematic, întregesc producția intelectuală a lui Bloom, încă insuficient analizată în ansamblu. Excepția este frumosul Denkschrift coordonat de Michael Palmer și Thomas L. Pangle, cu un titlu atât de potrivit: Political Philosophy and the Human Soul: Essays in Honor of Allan Bloom (Rowman and Littlefield, Lanham, 1995). Să revenim la activitatea didactică, la magisteriul lui
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
a lor. Așadar, criza educației liberale este „o criză intelectuală de primă mărime”, chiar „criza civilizației noastre”. Finalul întregii cărți este apocaliptic, în ciuda încrederii neștirbite a lui Bloom în natura umană, precum și în valori eterne ca adevărul, prietenia, individul, binele, frumosul etc. „Acesta este momentul american în istoria lumii, cel pentru care vom fi judecați în veci.” În 1986, o atare frază părea exagerată, în ciuda evidentei ponderi a Statelor Unite în lumea bipolară instituită de Războiul Rece. De atunci, afirmația oarecum profetică
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
au reușit să realizeze, cu un grad mare de originalitate, lucrări. Abilitățile practice oferă condiții deosebite pentru cultivarea și dezvoltarea creativității. Creativitatea este o însușire esențială a personalității. M-a preocupat și latura estetică, am urmărit să dezvolt gustul pentru frumos, spiritul critic și autocritic. Activitățile practice constituie un factor al dezvoltării fizice, intelectuale, afective, un factor de sănătate, condiție a dezvoltării personalității. Întotdeauna mi-a placut tot ce este frumos și am vrut să transmit și elevilor dragostea pentru natură
Abilităţi practice şi educatie tehnologică Proiectare INVATAMANTUL PRIMAR by LAURA SAVIN () [Corola-publishinghouse/Science/768_a_1491]
-
oarecum antonpannesc. Ionel este însă un amestec de didacticism și naturalețe, o întâlnire a sfătoșeniei și bunei cuviințe populare cu mijloacele „intuitive” de persuasiune. Pedagog de vocație, autorul încerca astfel să ilustreze prin literatură propriile preferințe estetice, care îndreptau către frumosul „clasic”, văzut ca o armonie a formei și „cuprinsului”. Renunța însă implicit la „frumosul pur”, despre care susținea că s-ar opune „conținutului” (Încercări în psihologia și în logica intuitivă, 1895). Era totuși de părere că literatura contribuie necontenit la
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285818_a_287147]
-
sfătoșeniei și bunei cuviințe populare cu mijloacele „intuitive” de persuasiune. Pedagog de vocație, autorul încerca astfel să ilustreze prin literatură propriile preferințe estetice, care îndreptau către frumosul „clasic”, văzut ca o armonie a formei și „cuprinsului”. Renunța însă implicit la „frumosul pur”, despre care susținea că s-ar opune „conținutului” (Încercări în psihologia și în logica intuitivă, 1895). Era totuși de părere că literatura contribuie necontenit la educarea unui popor. Pentru acest motiv, a cercetat „elementul pedagogic și psicologic în scriitori
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285818_a_287147]
-
înțelegere a lui Eminescu nu pe principii estetice sau retorice, ci prin „comprehensiune”, cum consideră P.-M. să opereze cu „sentimentul participativ”, adică printr-o aprofundare empatică. Pentru autoare, a-l înțelege pe Eminescu înseamnă participare la „sensul prezent” al Frumosului. Pe urmele lui Platon, Nietzsche și Heidegger, eseista vorbește de esența divină a poeziei. Conferind mitului funcție gnoseologică intercesivă, ca stadiu al legăturii inconștientului cu „recunoașterea conștientă”, cu ajutorul teoriilor psihologiei abisale jungiene și ale hermeneuticii heideggeriene, autoarea caută „sensul poetic
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288627_a_289956]
-
Heidegger, eseista vorbește de esența divină a poeziei. Conferind mitului funcție gnoseologică intercesivă, ca stadiu al legăturii inconștientului cu „recunoașterea conștientă”, cu ajutorul teoriilor psihologiei abisale jungiene și ale hermeneuticii heideggeriene, autoarea caută „sensul poetic” al tensiunii din valoarea etică a frumosului și a binelui atunci când vorbește despre „politeia” eminesciană. Planul empiric social-politic este dublat la Eminescu de un plan spiritual, de viziunea „epocii de aur” la care - chiar poetul o spunea - întoarcerea e imposibilă, dar care rămâne „măsură” și model, „referință
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288627_a_289956]
-
munți, iar răii erau marcați fizic, grași sau uscați, urâți, privind tot timpul chiorâș, pentru a fi identificați cu precizie de spectator, în Vultur 101, pentru prima dată, dușmanul se ascunde perfid sub chipul unei superbe domnișoare pianiste, pur tând frumosul nume Laura. Pianistă, firește, ocupație „burgheză”, dubioasă, exclus să fi fost, de pildă, sudoriță. Ea îi plasează pilotului Andrei Timuș, după ce îl seduce, o minicameră de filmat ascunsă într- o amuletă. Regăsim în Vultur 101, ca și în Pe răspunderea
Filmul surd în România mută: politică și propagandă în filmul românesc de ficţiune (1912‑1989) by Cristian Tudor Popescu () [Corola-publishinghouse/Science/599_a_1324]
-
evoluția și transformarea speciilor. Cu toate acestea, nume celebre în istoria științelor biologice: J. Reinke, Ch. Richet, Yves Delage, M. Berthelot, Cl. Bernard, L.Pasteur etc. ... au admis că finalitatea vitală depășește limitele materiei și scapă înțelegerii umane. “Îndărătul Adevărului, Frumosului, Binelui, omenirea a simțit întotdeauna că există o realitate suverană, în care rezidă acest ideal, adică Dumnezeu, centrul și mintea misterioasă și inaccesibilă către care converge ordinea universală" scria chimistul Berthelot la 1866. Cu atât mai mult cei care studiau
Nicolae C. Paulescu între știința vieții și metafizica existenței by VALERIU LUPU () [Corola-publishinghouse/Science/91893_a_92858]
-
3 - pentru dobândirea de bunuri și dragoste, 4 - ce i-ar aduce aprecierea, autorespectul și sentimentul de succes și 5 - ultima etapă fiind evaluarea și capacitatea de autoevaluare. În elaborarea acestei concepții Maslow pleacă de la înclinația naturală a omului pentru frumos, bine și adevăr. Nici comportamentaliștii și nici umaniștii, adepți ai motivației ca motor al existenței, după cum se vede nu trec peste nevoile bazale, fiziologice, nevoi satisfăcute doar instinctual, deci nu fac abstracție de instincte. Singura modalitate de a asimila instinctul
Nicolae C. Paulescu între știința vieții și metafizica existenței by VALERIU LUPU () [Corola-publishinghouse/Science/91893_a_92858]
-
este nimic." Henri Bergson Mai aproape, de epocă în care Ion Barbu a trait, Henri Bergson, în "Eseu asupra datelor imediate ale conștiinței" (1888), identifică "le grand mystère de la vie" [marele mister al vieții]1 - creația continuă - , chiar cu esență frumosului, aserțiune, ce, pentru poetul român, nu putea decât să continue un gând poesc. Autorul Jocului secund cunoaște opera bergsoniana și, într-o luare de poziție, din primii ani de activitate literară, se revendică, direct, de la speculațiile filozofului francez asupra artei
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
Spațiul poetic este, in lectură barbiana, "un spațiu topologic al ființei", deschis spre o experiență și o realitate mai profunde, pe care artistul, prin tatonări continue, se străduie să le fixeze în expresii simbolice, cât mai adecvate. Creatorul autentic de frumos, trăiește sub imperative absolute, de aici și condiția să tragică: în fiecare moment, el trebuie să aleagă o soluție, ce se poate dovedi valida, sau nu, dar nu poate să se dezică de această misiune, pentru ca, atunci, nu ar mai
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
sensul ei antic, comprehensiv, care includea "nu numai armoniile timpului (ritmului) sau melodiei, dar și dicția poetica, sentimentul și creația, în sensul cel mai cuprinzător. Studiul muzicii semnifică pentru ei, cultivarea gustului - "al șaselea simt"; a acelei facultăți ce recunoaște frumosul, i.e., ordinea și armonia cerească, în opoziție cu rațiunea, care se ocupă doar de adevăr"46. Astfel "mântuiți, regenerați"47, oamenii își redobândeau condiția divină. Semnul iluminării, sugerează în continuare, poetul "Corbului", este o amplificare a intuiției, prin care poetul
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
care să fie frumos, ci de esență Frumuseții însăși. În "Symposium", Platon descrie acest nivel al iubirii drept "misterul ultim, cel mai înalt", drept ceea ce "există dintotdeauna și nu se naște, nici nu îmbătrânește, nu crește, dar nici nu descrește". Frumosul, la care se referă filozoful antic, "nu este frumos într-un fel și urât în alt fel, nici frumos la un moment dat și urât în alt moment, nici frumos pentru unul și urât pentru altul, nici frumos în relație
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
Ion Barbu într-un interviu, "e autonomă [...] Nu prin voința poetului de a o sustrage accidentului, ci prin specialitatea universului ei"40. Ceea ce-i lipsește lui Edgar Poe este tocmai o formulă eficace de a accede la realitatea ideală (domeniul Frumosului), pentru că de fapt, procedeele imaginate de el, în "Filozofia compoziției", construcția în sine a poemului "Corbul" [The Raven], par să țină, eminamente de o logică obișnuită (spațială/ retorica!) și mențin, deci, poezia în contingent. Începută de el, revoluția poetica este
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
istoria genezei lumii și a armoniei ce a rezultat din asta, dar și un act poetic, pentru că încearcă să reconstituie, în paginile ei, ordinea divină. Poesis-ul este un act vizionar, prin care poetul, dotat cu un al șaselea simt, al Frumosului, caută revelația definitivă a misterului ultim, la care ajunge, doar în momente de exaltare, efemere. Meditația barbiana din "Veghea lui Roderick Usher" pare să reia discuția din acest punct, dar poetul român dezvolta propriul raționament de o manieră puțin diferită
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
de maximă importanță, pentru ca, în final, Ion Barbu (re)face legătura cu Edgar Poe: Același dar - era cât pe-aci să spunem aceeași știință vizionara - se desfășoară în excepțională bucată a Iluminațiilor, Geniu (Génei). Ea ne vestește nu atât domnia Frumosului sau a Binelui, cât aceea a unui principiu mai riguros: Adevărul "străbătut de violențe noi"; instaurarea unui mod imediat de gandire [s.n.], mod ce depășește știință ancilara și devine consistentă. Aceasta este și concluzia lui Poe în Eureka 72. Să
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
străbătut de violențe noi"; instaurarea unui mod imediat de gandire [s.n.], mod ce depășește știință ancilara și devine consistentă. Aceasta este și concluzia lui Poe în Eureka 72. Să remarcam faptul că, la Ion Barbu, domeniul poeziei nu mai este Frumosul, ci Adevărul. Și, daca păstrăm în minte descrierile kantiene, vom înțelege că permutarea termenilor nu este doar un joc gratuit, ci semnifică o schimbare majoră de metodă, sau, cum spune poetul, un "mod imediat de gandire" (care este așadar, intuiție
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
chestiune de poetica generală - poiesis-ul are un domeniu al său, delimitat din operațiuni specifice și îndeplinește funcții cognitive, pe care nici un alt demers de cunoaștere nu și le asumă. Critică "idealismului" soluției poești prelungește critică bergsoniana a teoriei kantiene a frumosului, în jurul căreia, romanticul american își elaborase propria construcție teoretică. S-a speculat mult asupra semnificației acestei bucăți de proza pentru activitatea literară a lui Ion Barbu. Nici una din ipotezele avansate până acum, nu pot fi excluse. Să observăm însă că
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
Faivre, Antoine, 189, 201 figurație, 174 ființă, 53, 56, 58, 71, 112 filament, 52 Foarță, Șerban , 92, 194, 201 Focillon, Henri , 88, 201 formă, 22, 34, 50, 56, 68, 79, 94, 96, 130, 139, 140, 152, 156, 169, 177, 180 frumosul, 93 frumusețe, 60, 76, 133 fuziune, 87, 99, 157, 160 G Gall, F. J., 75 gând, 31, 86, 97, 98, 99, 127, 136 gândire, 87, 102, 118, 142, 179, 184 Gauss, Karl Friederich, 163, 198 geniu, 58, 67, 68, 100
[Corola-publishinghouse/Science/84958_a_85743]
-
Ileana Cudalb), București, 1996; ed. (Itzhak Rabin. Peace Killed Its Soldier), București, 1997; [Poezii], AMI, 54-71; Între El și mine, cu ilustrații de Tia Peltz, pref. Eugen Simion, București, 1998; Vânzătorul de zăpadă, pref. Geo Șerban, București, 2000; Hoțul de frumos, București, 2001; Fericitul care pleacă, pref. George Bălăiță, postfață Zoltán Terner, București, 2001; Deocamdată, viața, Iași, 2002; După ultima mea moarte, București, 2002; Îngerul târziu, îngr. și pref. Eugen Simion, București, 2003. Antologii: Metafore românești în Israel, Iași, 2000 (în
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286111_a_287440]