8,226 matches
-
așa de îndepărtat, încât nu-l poți ajunge nici cu gândul, atunci când voi fi cu tine, iubitul meu! Autorule, șterge-mă din carte pentru că eu sunt propria mea creație. Cine va citi despre mine, ar spune că inexistența mea nu miroase a acțiune, a intrigă, a suferință, a răbdare, a morală, eu nu exist pentru că vrea Mama și eu o ascult. Îmi trăiesc inexistența prin existența mea în umbră, temnicerul suferă mai mult știind că trăiesc, dar îi e rușine cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
cu TOP-SECRET. Pentru ca, mai târziu, să se știe cine a fost psihanalistul adevărului murdar al societății împărțită în două clase antagoniste: spălătorii și spălații. Acum se impune microbul cu haină pe umăr direcționând bunul mers ai traiului, în ghetourile Brăilei mirosind a transpirație și mici democratici. În spitale sunt câte trei bolnavi într-un pat, din cauza consumului excesiv de democrație, se oferă pâine-hibrid, între gumă și coca cu chintalul, în rafturile magaziilor de alimente tronează preparate: șobolani tocați în mațe de porc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
prezenta în ipostaze oglindite invers: copilul discuta cu maturul, bătrânul cu nou-născutul. Pulberea țesăturii timpului se risipi și alt voal, care avea la rândul lui să se pulverizeze fără să știm când, își făcu prezența arătând un centru al viitorului. Mirosea a viitor. Spațiul acesta se degrada vertiginos. Hotelul avea ceva perimat, clădirea muzeului avea zidurile crăpate, singur teatrul rezista, pentru că era clădit cu spirit, întreg spațiul se dovedea a fi la marginea unui secol demult prăfuit, lumina era altfel, chipurile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
Într-adevăr, valurile își spărseseră crestele, lăsând lumii o priveliște care ne tăia respirația. Copii murdari abia mișcând, cu ochii închiși și scâncete slabe, se iveau pe jumătate din țărână. Pământul năștea... Și, în loc de aburi, ieșeau fuioare de informații care miroseau a dedesubtul Pământului, a tuturor straturilor ce-l compun, atât de puternice, atât de chemătoare, încât îți venea să te întinzi tăcut și să asculți foșnetul materiei, să o fărâmi între degete pentru a-i stârni freamătul și parfumul pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
ciupeau corzile fumurilor așteptând trenul, suflătorul la tubă, neîndemânatic, pentru că îi zbura știma de pe pupitru, probabil înmărmurit la vederea atâtor brăilence frumoase sau din cauza stării pe care ți-o dă tuba, aceea de a o înclina exact spre zarea dincotro mirosea a Haydn, Brahms și Bach, apoi viola da gamba, la care plângea o fată, urâtă și de arcuș și de știmă, dar nu și de dirijor. Violoncelul care închega prin sunetele arcușului lunecos clipele care s-au dus, numai clipele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
în meditație până în Precambrian. Mioara și Autorul percepeau, totuși, existența fiecărei ființe și fiecărui obiect în parte, simțindu-le importanța pe care acestea o emanau. Toate radiau orgoliul. Când Mioara spunea: Simt orgoliul de om, Autorul răspundea: Radiază importanță. Uneori, miroseau și atunci când o pipăiau, nu auzeau zgomot de existență. Mergeau mai departe și auzeau scâncet care mirosea orgolios. Oamenii supralicitau soarta. Era o biserică. Lângă școli mirosea veselia. Tribunalul avea gust amar de ceai hepatic. Tramvaiele miroseau a dramă, teatrul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
simțindu-le importanța pe care acestea o emanau. Toate radiau orgoliul. Când Mioara spunea: Simt orgoliul de om, Autorul răspundea: Radiază importanță. Uneori, miroseau și atunci când o pipăiau, nu auzeau zgomot de existență. Mergeau mai departe și auzeau scâncet care mirosea orgolios. Oamenii supralicitau soarta. Era o biserică. Lângă școli mirosea veselia. Tribunalul avea gust amar de ceai hepatic. Tramvaiele miroseau a dramă, teatrul a didacticism voalat. Numai băncile comerciale miroseau a insule însorite. Zidurile lor aveau gust erotic. Locuitorii orașului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
orgoliul. Când Mioara spunea: Simt orgoliul de om, Autorul răspundea: Radiază importanță. Uneori, miroseau și atunci când o pipăiau, nu auzeau zgomot de existență. Mergeau mai departe și auzeau scâncet care mirosea orgolios. Oamenii supralicitau soarta. Era o biserică. Lângă școli mirosea veselia. Tribunalul avea gust amar de ceai hepatic. Tramvaiele miroseau a dramă, teatrul a didacticism voalat. Numai băncile comerciale miroseau a insule însorite. Zidurile lor aveau gust erotic. Locuitorii orașului erau percepuți ca oameni cu existențe bănuite. În Dunăre, peștii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
Radiază importanță. Uneori, miroseau și atunci când o pipăiau, nu auzeau zgomot de existență. Mergeau mai departe și auzeau scâncet care mirosea orgolios. Oamenii supralicitau soarta. Era o biserică. Lângă școli mirosea veselia. Tribunalul avea gust amar de ceai hepatic. Tramvaiele miroseau a dramă, teatrul a didacticism voalat. Numai băncile comerciale miroseau a insule însorite. Zidurile lor aveau gust erotic. Locuitorii orașului erau percepuți ca oameni cu existențe bănuite. În Dunăre, peștii se vedeau cu tot neamul lor înotând prin aer urmăriți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
zgomot de existență. Mergeau mai departe și auzeau scâncet care mirosea orgolios. Oamenii supralicitau soarta. Era o biserică. Lângă școli mirosea veselia. Tribunalul avea gust amar de ceai hepatic. Tramvaiele miroseau a dramă, teatrul a didacticism voalat. Numai băncile comerciale miroseau a insule însorite. Zidurile lor aveau gust erotic. Locuitorii orașului erau percepuți ca oameni cu existențe bănuite. În Dunăre, peștii se vedeau cu tot neamul lor înotând prin aer urmăriți de puzderia de puiet. Mai jos, somnii stăteau la pândă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
grasă era transpirată și amândouă fiicele îi tamponau fruntea și gâtul cu batista. Tatăl, la fel de gras, se lăfăia pe un fotoliu, când întreg, când ca un crochiu. Murise demult, dar tot venea în vizită să-și vadă fiica și soția. Miroase a vechi, Lia! îngână Mama. Iar a venit! Unde-i? Pe fotoliu, în living! Mamă! Întreabă-l ce să-i cânt? După un minut, Lia apărea îmbujorată și, trecând prin viitor, Lia-Babă îi șoptea Mamei la ureche: Concertul în Re
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
un fleac, vă spun eu, de două ori, îngăimă nepotul morții cu gura plină de caramele, după care și-a luat cămașă albă de pe umeraș parcă-i tablă, așa-i de apretată pantalonii de cangar, călcați la dungă și haina mirosind puternic a naftalină. Alese o cravată, ba nu, un papion, ei, bravo, doar nu merg la nuntă, le așeză la loc în cutie, fără să se grăbească, adună câteva scame de pe covor, singurul din toată căsoaia cu șapte camere, și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
nou. Nu! răspundeam noi. VREM SĂ FIM ROMÂNI IDEALI! Și urletele începeau. Toată Rusia era un monourlet românesc. Șoferoaica Liuba, care-i aproviziona pe soldați, ne îngrijea rănile. Când am ajuns cu Zagna trasă la edec pe pârloaga de lângă Vădeni, mirosea deja a Oxigen Românesc. Din 2000 rămăseserăm 60, soldații nu își dădeau seama că deveniseră istorie, odată cu calupul de timp, împietriți în sistem, ca și cei trei mari criminali ai omenirii de pe stânca smulsă din trupul mamei lor Rusia, iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
doi tineri, un el urmat de o ea, frumoși și strălucitori, sfidând ploaia și vântul și toamna pentru a exista în obișnuita postură de morți fără a ști că sunt morți printre mormintele vii ale lumii de atunci, spectrul lor mirosea a spectru fără ca ei să știe, formele lor se diluau ca apa fără ca ei să înțeleagă de ce materia nu-i putea cuprinde în matricea ei, se încăpățânau să fie volume stabile fără a fi nimic altceva decât amintirea a ceea ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
brațele și trupul și sărutându-le, răsfirându-le pletele și înfășurându-se cu ele, culegând cu palmele mirosurile teilor de pe brațe, de pe pulpe, de pe gât și umeri, mângâindu-și cu ele fața și buzele, și ochii, și părul, ca să ne miroasă toată ziua frumusețea, ele neștiind că sunt frumoase, parfumate, îmbrățișate, sărutate și dorite. Așa și nu altfel, Stoian și Teodor făceau apologia frumuseții feminine care a trecut. A trecut și primăvara sau toamna acelui an fatidic dintr-o tinerețe la fel de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
împietrit în puncte cardinale diferite, contrar planurilor făcute cu câteva pagini în urmă, în primul capitol din cartea vieții lor. Aceștia au fost Mihai Dinu, Valentin Gustav și Any Palade. Năsuc și Samaliot, bețivii, nu lăsaseră nicio urmă. Nicăieri nu mirosea a fugă de la ore, peste tot a vodcă și tutun. Chirilă și Halipa dispăruseră poate într-un tablou al pictorului Hugo Mărăcineanu. Personaj fix, de asemenea Prunilă, poet, și Nilă, prozator al romanului Soarele Negru, ajuns după 50 de ani
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
dar o mână uriașă cădea pe planșe, degetele se încovoiau, strângând sub cupa palmei coala de desen, dispărând într-o clipă în buzunarul tăiat elegant al profesorului, unde se vedea pulsând o inimă scâncind ca un câine părăsit, întunericul dinăuntru mirosea a frică, a rugă, a plânset de profesor. Capitol neștiut nici de familie, nici de prieteni, nici de colegi, de nimeni, de el însuși, niciodată. Când Gustav s-a oferit să-i ofere cadou iubitei sale o simfonie, Hugo deja
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
de existențialism negru, ca urmare a înclinațiilor psihodepresive transmise ereditar de garniturile de trenuri-cisterne pline cu vodcă perfuzată de destin în venele strămoșilor și plănui, împreună cu apologetul strivirii omului sub șenilele vieții, Prunilă, un poem strălung închinat irefutabilului cauzal. Deși mirosea a zgură sau sulfurat de sodiu, poemele, de fapt, unul, singur, cu catrene care închideau o stare finalizată, ei bine, polipoemul, plăcu Profesorilor care-l și spulberară în vâjâiala Rapidului de noapte, Galați-Episcopia Bihor, singurul de altfel care oferea puțin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
înmugureau încrengături, rase, soiuri cu totul ieșite din spirală, fiind nevoit să editeze Evoluția cu coperta Sfintei Scripturi! Da, existau șobolani Lunari, de soare, de copaci, de apă, alchimici, care transformau alimentele în melodie spirituală, industria vopselurilor, în imagini care miroseau a benzen și a eternitate. Decretul invoca stârpirea și pentru că șobolanii se înmulțeau mai abitir, iar cei din viitor se refugiau în număr mare în trecut. Și unde altundeva decât în Paris, unde se știa că e de ros cât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
ochi într-un mod foarte complice. Acesta dădu din cap discret și începu să se îndrepte spre ușă. Arvon avea o expresie foarte scârbită pe față, ca și cum ar fi fost martor la o scenă incredibil de urâtă sau ar fi mirosit ceva putrezit de mii de ani, dar jocurile de după cortină sunt o parte importantă din viața unui profesor în zilele în care suntem. De ce să fie atât de scârbit de un rol care îi va aduce mai târziu beneficii și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
flăcău mai înalt ca mine, cu părul șaten și cu ochii albaștri. O vom lua la dreapta! Odată ce vom lua controlul școlii, voi trimite pe cineva după voi. Atunci să veniți degrabă înăuntru. Pricepi? Priceput, dar grăbește-te, că aici miroase îngrozitor. Știu, băiete. Știu. Haideți! Am condus grupul vreo o sută de metri, urmând conducta metalică. Dinăuntrul ei se auzeau niște zgomote mecanice și ritmate. Era îngrozitor să fii acolo! Era întuneric, o umezeală imperceptibilă, dar pe care o simțeai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
lunetă. Nenorocitul! Degetul mi s-a încordat ușor, apoi încremenire... timpul se oprise ca și cum ar fi devenit un spectator și nu mai curgea în lume. "În numele Tatălui!". Un clic, un altul... apoi un poc sec și un scurt recul. Aerul mirosea a praf de pușcă. Eram tăiat ușor la ochi. Oare de ce am uitat să nu-mi lipesc ochiul de lunetă? La naiba! De fiecare dată uit! O tresărire a celor de lângă mine mă aduse înapoi. Pe monitor, lunetistul părea să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
trebuie tras un foc pentru problema voastră militară... Am întins mâna spre pistolul luat de Perir de la unul din ei, i-am strâns liniștit tocul și l-am pus la fruntea călăuzei mele. Disperarea trio-ului aproape că se putea mirosi, iar mirarea se citea clar pe fața celorlalți. ... atunci să fie tras acum și vom vedea cât de băiat sunt! NU! săriră ceilalți doi. Ba cred că da... vă ridicați și plecați înapoi la cei care v-au trimis și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
vieții și otravă perversă pusă pe Pământ de extratereștri din copacul strâmb al grădinii ochiului de geam. Piciorul stâng era mâna dreaptă, iar degetul mic de la mâna stângă corespundea pleoapei stângi. Aveam unghii în loc de ochi și piele tăbăcită în loc de urechi. Miroseam cu pielea și simțeam cu limba... Mă gândeam la trecut și, cu noua mea rațiune de a fi, era incredibil câte lucruri erau catalogate acum ca fiind josnice și anormale. Cum am putut eu da binețe atâtor oameni fără ca ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
și gloanțele lunetiștilor au început să zboare peste tot! Unii din noi sunt răniți grav!" Toată lumea la posturi! Încercați să ieșiți din încăperile afectate! Aripa E de la etajul trei! Evacuați! Medicii sunt pe drum. Baricadele din colțuri!!! Ceva nu-mi mirosea a bine. Ăsta era doar un preludiu. Cei din joncțiunea cu corpul B, jumătate vă retrageți în baricada din joncțiunea lui B cu C și cealaltă jumătate în B cu D. Luați și câțiva din cei răniți! Nu lăsați pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]