7,387 matches
-
de mână dintre Rabin și Arafat, de pe peluza din spatele Casei Albe, din 1993, cât de stângaci păruse atunci Rabin, toată partea superioară a corpului său exprimând respingerea. Presa făcuse mare caz de asta, dar cei din fraternitatea mondială a mediatorilor scuturaseră din cap deloc surprinși: vedeau tot timpul un limbaj al trupului la fel de constipat. —Îmi dau seama, începu Uri, că nici măcar nu-ți știu numele. —Sunt Mustafa. Iar tu ești... —Sunt Uri. Vorbeau distant unul cu celălalt. Agitația, decretă Maggie, și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
BBC, OK? Maggie, tu ești reporterița. Femeia avea o expresie ironică, dar nu era ostilă și Maggie nu putu decât să-l admire pe Uri văzându-l la treabă. O privi fix pe fata cu părul prins în coadă și scutură din cap ca să-și dea buclele lungi din ochi, chiar și mâna lui apucând-o neatent de antebraț. Avea un șarm agresiv, care o ofensă pe Maggie mult mai puțin decât o fermecă pe fata cu părul prins în coadă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
Da... ARTUR: Ești sigur? GARDIANUL (La fel de stânjenit.): Cred că da... (Se hotărăște să intre; e vizibil stânjenit de interiorul jalnic; în același timp, conștient de îndatoririle sale, încearcă să salveze aparențele; înlătură câteva obiecte care baricadează trecerea, strivește un păianjen, scutură câteva fire de praf; apoi renunță, copleșit.) ARTUR (Urmărește cu silă operațiunile GARDIANULUI; mai mult neîncrezător decât indignat.): Nu se poate! GARDIANUL (Învins, abătut): Asta e tot ce avem... ARTUR (Tot mai copleșit.): Nu... Nu se poate...! GARDIANUL: Aici am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
și-ar ocupa locurile... Înțelegi? Îți dai seama că toate astea sunt posibile, realizabile? Îți dai seama ce feerie, ce splendoare... Și guvernatorul, care ar ține un mic discurs, unul mic, simbolic, mic de tot... GARDIANUL (A ascultat fascinat; se scutură.): Nu! Guvernatorul e bolnav de stomac. Nu suferă sângele. ARTUR: În sfârșit, soția lui... Pentru c-am putea aranja o lojă pentru doamne... Nu? Și totul ar mirosi a vopsea proaspătă și ar fi mai intim, mai deosebit... Nu? Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
suferă sângele. ARTUR: În sfârșit, soția lui... Pentru c-am putea aranja o lojă pentru doamne... Nu? Și totul ar mirosi a vopsea proaspătă și ar fi mai intim, mai deosebit... Nu? Nu simți nimic? Nu simți niciodată nimic? GARDIANUL (Scuturându-se din starea de prostație.): Nu. ARTUR: De ce nu? GARDIANUL: Auziți? (Bate ceasul municipal.): Suntem deja în întârziere. ARTUR: Ce păcat! A fost un vis frumos... GARDIANUL: Nu vă mai gândiți. Iluziile întunecă mintea. ARTUR (Îmbrățișează un altar.): Dar măcar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
dintr-o eventuală farsă.) Știu eu că taci... (Găsește ce-i trebuie; aprinde câteva bețe de chibrit până să reușească să mențină flacăra lumânării.) Maco... (Pauză; lumină ușoară; PARASCHIV aplecat peste MACABEUS; îl trage ușor de un umăr; apoi îl scutură nervos.) PARASCHIV: Ce ai? (Îl întoarce cu greu cu fața în sus.) Ce-i? Ia lumânarea de pe masă și o apropie de fața lui MACABEUS.) Ce-i cu tine? (Tare.) Mă! (Urlet, spaimă, panică.) Mă! Ce ai? Mă! Ce-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
trece, cine? PARASCHIV: Tipul ăla cu calu’. MACABEUS: Da’ el de ce, de ce, de ce... (Plânge.) Vreau să știu și eu. INAMICUL (Lipindu-se de MACABEUS: hâ-hâ-hâ... îi trece mâna prin păr, cioc-cioc, în frunte, aici e totul, ai să știi, îl scutură brațul, așa, așa, huuu-hu! îl îmbrățișează, i se așază în genunchi, îi îmbrățișează picioarele, asta-i, hm? hm? pricepi? ua! ua! urlet, tu, mâna în piept, eu, mâna în piept, ua! ua!) MACABEUS: Ce vrea? Spune-mi ce vrea... PARASCHIV
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
BĂTRÎNUL CU BASTON pare că dormitează în scaunul său, cu ceafa sprijinită de perete. DOAMNA CU VOAL pare că ascultă muzica, transpusă. În apropierea ușii de la intrare - două umbrele lăsate deschise, să se scurgă apa. Intră BĂRBATUL CU ZIARUL. Își scutură umbrela de apă și o lasă lângă celelalte, să se scurgă. Se scutură de apă cercetând încăperea cu privirile. BĂRBATUL CU ZIARUL: Puf! Ce vreme! (DOAMNA CU VOAL și-a ridicat voalul și-l privește pe BĂRBATUL CU ZIARUL. BĂTRÎNUL
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
perete. DOAMNA CU VOAL pare că ascultă muzica, transpusă. În apropierea ușii de la intrare - două umbrele lăsate deschise, să se scurgă apa. Intră BĂRBATUL CU ZIARUL. Își scutură umbrela de apă și o lasă lângă celelalte, să se scurgă. Se scutură de apă cercetând încăperea cu privirile. BĂRBATUL CU ZIARUL: Puf! Ce vreme! (DOAMNA CU VOAL și-a ridicat voalul și-l privește pe BĂRBATUL CU ZIARUL. BĂTRÎNUL CU BASTON deschide ochii, apatic. BĂRBATUL CU VIOLONCELUL continuă să cânte netulburat la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
A vrut-o, bestia, a vrut-o. BĂTRÎNUL CU BASTON: Apoi să știți că este ultima oară când mai încerc. (BĂTRÎNUL CU BASTON se apropie de BĂRBATUL CU VIOLONCELUL, secondat la câțiva pași de ceilalți doi. BĂTRÎNUL CU BASTON își scutură întâi muzicuța de salivă, după care i-o întinde decis BĂRBATULUI CU VIOLONCELUL.) BĂTRÎNUL CU BASTON: Poftim! Ia-o. (Nici o reacție.) Ia-o, domnule, gata! Ia-o și p-asta. (BĂTRÎNUL CU BASTON rămâne cu mâna întinsă. BĂRBATUL CU VIOLONCELUL
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
treptat întrebarea ei obsedantă și neauzită se va orienta spre sală.) DOAMNA CU VIOLONCELUL: Dar cu violoncelul ce facem? BĂTRÎNUL CU BASTON (Către BĂRBATUL CU ZIARUL.): Huh, acu’ chiar că parc-aș ațipi puțin... BĂRBATUL CU ZIARUL: Ațipiți, ațipiți... Vă scutur eu dacă e cazu’... (Pauză. DOAMNA CU VIOLONCELUL traversează sala de așteptare spre BĂRBATUL CU BASTON.) DOAMNA CU VIOLONCELUL: Dar cu violoncelul ce facem? (Pauză.) BĂTRÎNUL CU BASTON (Visător.): Și când te gândești cât ne-a chinuit... BĂRBATUL CU ZIARUL
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
îți rup oasele! HAMALUL (Către CĂLĂTOR): Vedeți? Vedeți? Și eu am fost călător. De aceea mă urăște. CASIERUL (Repezindu-se la HAMAL.): Ai fost tu călător? Poți să spui tu că ai fost călător? (Îl apucă de guler și-l scutură violent.) HAMALUL (Către CĂLĂTOR, în timp ce este scuturat.): Am fost! Am fost! Vă jur, domnule, că am fost! CASIERUL (Întorcându-se, repede, către CĂLĂTOR.): N-a fost! N-a fost niciodată nimic. Îl cunosc de zece ani. Îi știu viața pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
Vedeți? Și eu am fost călător. De aceea mă urăște. CASIERUL (Repezindu-se la HAMAL.): Ai fost tu călător? Poți să spui tu că ai fost călător? (Îl apucă de guler și-l scutură violent.) HAMALUL (Către CĂLĂTOR, în timp ce este scuturat.): Am fost! Am fost! Vă jur, domnule, că am fost! CASIERUL (Întorcându-se, repede, către CĂLĂTOR.): N-a fost! N-a fost niciodată nimic. Îl cunosc de zece ani. Îi știu viața pe de rost. HAMALUL (Deprimat.): Mă urăște! Da
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
genunchi, vă jur, l-am rugat să mă facă să călătoresc măcar un ceas, măcar un minut... prin ploaie... Și el tăcea, tăcea tot timpul și din când în când zâmbea... Atunci l-am prins de piept și l-am scuturat, l-am plesnit de câteva ori, i-am urlat în față, l-am înjurat, l-am lovit groaznic... Și el a tăcut tot timpul... N-a vrut să-mi spună nimic, nici un cuvânt, nimic. Avea doi ochi foarte mari și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
e frică...De unde vine? CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE (Către ȘEFUL GĂRII.): Domnule, ce-i asta? (Un adevărat urlet apropiindu-se, sunetul puternic alroților pe șinele întrerupte.) CASIERUL (Alarmat.): Domnule, dar... trebuia să... Nu? (Prinzându-l pe ȘEFUL GĂRII de piept și scuturându-l violent.) Nu trebuia să facem ceva...? N-am uitat să...? IOANA: Mi-e sete... Mi-e foarte sete... (Înfricoșată, se agită.) HAMALUL: Ăsta e trenul? Ăsta? A luat cineva bilete? CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Ce-i asta? De unde? De ce? (Luminile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
Împiedică să vedem și să Înțelegem realitatea așa cum este ea, nu cum ne-ar plăcea nouă să fie În virtutea unor călduțe comodități și inerții mentale moștenite din generație În generație? Dacă, dacă, dacă...? Am Închis strâns ochii și mi-am scuturat capul ca și când aș fi vrut să mă trezesc din beție. Ce era cu mine? Începeam să cred În...? Și de ce mâna mea transpirată pipăia mânerul pistolului lăsat de Eva? Ce caraghioslâc: profesorul Adam Adam, În loc să-și susțină În mod cuviincios
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
ca ea („Je suis une sylphide à côté d’elle“ spunea Mademoiselle ridicând din umeri În semn de dispreț), atunci, simțindu-se jignită, Își schimonosea gura Într-un așa-zis zâmbet ironic, iar când vreun vecin naiv Îi Întorcea zâmbetul, scutura repede din cap, ca și cum s-ar fi trezit dintr-o meditație profundă, afirmând: „Escusez-moi, je souriais à mes tristes pensées“. Și de parcă natura n-ar fi dorit s-o cruțe de nici un motiv de hipersensibilitate, era și tare de urechi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
un local din Minsk, și-a pierdut tura, dintr-o absurdă neatenție, În fața unui amator local, medicul pediatru Dr. Schach, care În cele din urmă a câștigat partida. Dar În ziua aceea nimeni (În afară de mine Însumi) nu m-a văzut scuturând din plasa, de altminteri goală, o bucată dintr-o crenguță și privind fix gaura din țesătura ei. 5 În apropierea intersecției a două drumuri de trăsură (unul bine Întreținut, Întinzându-se de la nord spre sud Între parcul nostru „vechi“ și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
datorat pur și simplu dezinformării. Prietenul meu știa câte ceva despre trecutul Rusiei și acest ceva Îi parvenise prin canalele comuniste poluate. Când era provocat să justifice teroarea bestială legiferată de Lenin - camera de tortură, zidul Împroșcat cu sânge - Nesbit Își scutura scrumul din pipă de mânerul ușiței de la sobă, Își Încrucișa din nou spre stânga picioarele uriașe, cu Încălțări grele, Încrucișare spre dreapta, și bălmăjea ceva referitor la „Blocada Aliaților“. Vâra laolaltă sub eticheta „elemente țariste“ emigranți ruși de toate culorile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
nici prin preajmă, în următoarea sută de ani și, mai ales, ar fi vrut să fiu ciung, să nu o țin pe Ester de mână, ea să nu se sprijine de brațul meu și, dincolo de toate acestea, să nu-mi scuture ea zăpada de pe umeri. I-am zâmbit înțelegător inginerului, aproape îmi venea să-mi cer scuze pentru deziluzia cu care îl pocnise revederea cu Ester. Am zâmbit de câteva ori încurajator, „Înghite hapul, n-ai ce-i face, inginere, viața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
de spatele lui, îi simte țâțele sfredelindu-l, „d-alea țapene“, tresaltă șantieristu’, „mamă, să fie ca acu’ cu mine col’șa la tufănele, ce jaf i-aș face, mujdeială și trei reprize de picamăr pă nerăsuflate“, tresaltă șantieristul, se scutură dedulcit la ispită, n-are ce face, țipă șefu’, și lovit de pedeapsa muncii se-adună pe buza schelei. Abia când se duce în a doua raită „la varice“, când să plătească, rămâne prostit cu mâna în buzunar, ferm convins
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
care tot o pornea spre aragaz. Și eu după ea. — Sunt frântă. N-am dormit de două nopți. — Pentru tortul acesta? — Și pentru el. Azi-dimineață l-am făcut. Ieșisem din gardă. — O gardă grea? Sunteți medic? — Asistentă. Mă va privi, scuturând absentă scrumul țigării pe linoleum. — Destul de grea, dacă puteți înțelege. — Încerc. — Fără ironii. Nu cred că puteți înțelege, chiar la talentu’ dumneavoastră probabil, cum e să pierzi un prematur. Eu am pierdut un prematur în tura mea. Se va întoarce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
meu, din timpul acela de demult. Va ofta. — Cred că a făcut aceeași facultate cu tine. Ați terminat cam în același timp. Poate chiar ți-o amintești. Voi întinde și cealaltă mână, încercând să-i ating obrajii. Se va feri, scuturând capul. — O fată înaltă, cu niște ochi... Era tare băiețoasă... Va ridica din umeri, privindu-mă dintr-odată absentă. Scormonise și nu găsise nici acum nimic. — Noi îi spuneam Ester. — Ester? voi întreba, îngânând-o. De ce tocmai Ester? aproape că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
Îndepărtată unde Îl ținea prizonier. Iguana Oberlus se suprinse atunci plîngînd amar, dar și mai mult fu surprins să observe cum, dintr-odată, fata amuți, Înfiorîndu-se ca și cum ar fi luat-o cu răcori și tot trupul i-ar fi fost scuturat de friguri, din cap pînă În picioare, și, privind țintă la locul unde se acunsese el, exclamă, spre mirarea tuturor: - Cineva ne privește! Toți se Întoarseră la unison, nu văzură nimic altceva decît bezna adîncă, iar bătrînul cavaler, tatăl său
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
pentru douăsprezece ore, cît dura Întunericul la acele latitudini ecuatoriale. Cu trecerea timpului, Mendoza și el deveniră complici, cu toate că pomenita complicitate se limita la Împărtășirea acelorași temeri și pedepse, fiind neputincioși să conceapă un plan care să le Îngăduie să scuture jugul sclaviei. Între timp, Iguana Îi păzea. Nu știau cînd, nici În ce fel, Însă chiar dacă uneori treceau două sau trei zile fără să-l vadă pe nicăieri, ca și cum l-ar fi Înghițit pămîntul, strigătul brusc al unei păsări, foșnetul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]