8,234 matches
-
teamă pe cei prezenți, de zâmbetul pierdut, strâmb, care îi aluneca pe buzele tremurătoare. Își plecă imediat ochii în pământ și merse împleticit, clătinându-se și continuând să zâmbească, până la Burdovski și Doktorenko, care stăteau în picioare lângă ieșirea de pe terasă. — Ah, de asta mă temeam! exclamă prințul. Chiar așa trebuia să se întâmple! Ippolit se răsuci repede spre el cu cea mai turbată răutate și fiecare trăsătură de pe chipul lui părea că se zvârcolește și vorbește. — A, de asta vă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
a vrut să spună! Care polițe? Cine-i? Lizaveta Prokofievna continuă să-l privească încă vreo două secunde; în cele din urmă, porni cu pași repezi și apăsați spre casa ei, urmată de toți ceilalți. Exact peste un minut pe terasa prințului reveni Evgheni Pavlovici, extrem de surescitat. — Prințe, chiar nu știți ce înseamnă asta? Nu știu nimic, răspunse prințul, stăpânit și el de o încordare extremă și bolnăvicioasă. — Nu? — Nu. — Nici eu nu știu! râse deodată Evgheni Pavlovici. Zău, n-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Ganea nu suflase o vorbă, poate dintr-o falsă modestie, poate „ca să nu lezeze sentimentele prințului“, dar prințul îi mulțumi totuși încă o dată pentru zelul depus în elucidarea problemei. Prințul era bucuros că fusese lăsat, în sfârșit, singur; coborî de pe terasă, traversă strada și intră în parc; voia să plănuiască și să decidă încă un pas. Dar acest „pas“ era dintre aceia care nu se plănuiesc, care chiar nu se plănuiesc deloc și pe care doar trebuie să te decizi să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
în a treia zi, așa cum am scris mai sus, a urmat împăcarea oficială a Epancinilor cu prințul Lev Nikolaevici. XIItc "XII" Era ora șapte după-amiază; prințul se pregătea să se ducă în parc. Deodată, Lizaveta Prokofievna intră la el pe terasă. — În primul rând, să nu îndrăznești să crezi, începu ea, că am venit la tine ca să-mi cer iertare. Prostii! Ești vinovat până peste cap. Prințul tăcea. — Ești vinovat sau nu? — La fel de vinovat ca și dumneavoastră. De altfel, nici eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
nu se întorsese de la Petersburg, toți erau prezenți. Venise și prințul Ș. Se pare că, înainte de ora ceaiului, aveau de gând să meargă să asculte muzică în parc. Conversația de acum se înfiripase, probabil, înainte de apariția prințului. Curând păși pe terasă Kolea, care venise pe neașteptate de cine știe unde. „Deci, continuă să fie primit aici“, se gândi prințul în sinea lui. Casa de vară a Epancinilor era o vilă luxoasă, clădită în stilul unei colibe elvețiene, decorată din toate părțile cu flori
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
gândi prințul în sinea lui. Casa de vară a Epancinilor era o vilă luxoasă, clădită în stilul unei colibe elvețiene, decorată din toate părțile cu flori și frunziș. O înconjura o grădină de flori, mică, dar frumoasă. Toți stăteau pe terasă, cum stătuseră și la prinț; numai că terasa era mai spațioasă și mai elegantă. Subiectul conversației înfiripate părea să nu fie pe placul multora; discuția, după toate probabilitățile, începuse din pricina unei polemici febrile și, desigur, toți ar fi vrut să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
a Epancinilor era o vilă luxoasă, clădită în stilul unei colibe elvețiene, decorată din toate părțile cu flori și frunziș. O înconjura o grădină de flori, mică, dar frumoasă. Toți stăteau pe terasă, cum stătuseră și la prinț; numai că terasa era mai spațioasă și mai elegantă. Subiectul conversației înfiripate părea să nu fie pe placul multora; discuția, după toate probabilitățile, începuse din pricina unei polemici febrile și, desigur, toți ar fi vrut să vorbească altceva, însă Evgheni Pavlovici părea să insiste
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
cu totul de aici și chiar i-ar fi plăcut să găsească un loc întunecat, pustiu, unde să fie singur numai cu gândurile lui și nimeni să nu știe unde se află. Sau să fie măcar la el acasă, pe terasă, însă singur, fără Lebedev, fără copiii acestuia; să se trântească pe canapeaua lui, să-și înfunde fața în pernă și să zacă așa o zi, o noapte, încă o zi. Preț de-o clipă, i se năzăreau munții, și anume
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
dar nici omul cel mai prudent nu se poate feri în fiecare clipă de cărămida care cade de pe clădirea învecinată. Această cărămidă se pregătea să cadă și asupra publicului ceremonios, venit să asculte muzică. Ca să ajungi din clădirea gării pe terasa unde era amplasată fanfara, trebuia să cobori trei trepte. Chiar lângă trepte se oprise grupul acela; nici unul nu îndrăznea să coboare; însă una dintre femei păși înainte; numai doi din suită avură curajul s-o urmeze. Unul era un bărbat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
absolut indiferent dacă o urmează cineva sau nu. Continua să râdă și să vorbească tare, era îmbrăcată cu un neobișnuit bun-gust și cu opulență, dar puțin mai luxos decât s-ar fi cuvenit. Trecu pe lângă fanfară spre latura opusă a terasei, unde lângă șosea aștepta o caleașcă. Prințul n-o mai văzuse de trei luni și ceva. În decursul acestor zile de când sosise la Petersburg, tot avusese de gând s-o viziteze; dar, poate, o presimțire misterioasă îl oprise. Oricum, nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
fără asta chipul lui reflecta o frământare neobișnuită. Imediat îl luă de braț pe prințul Ș., îl opri lângă ușa de la intrare și aproape în șoaptă schimbă cu el câteva cuvinte. După înfățișarea îngrijorată a amândurora, când intrară apoi pe terasă și se duseră spre camera Lizavetei Prokofievna, ai fi putut crede că au aflat o veste ieșită din comun. Încetul cu încetul, toți se adunară sus la Lizaveta Prokofievna și, în sfârșit, pe terasă rămase numai prințul. Ședea într-un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
a amândurora, când intrară apoi pe terasă și se duseră spre camera Lizavetei Prokofievna, ai fi putut crede că au aflat o veste ieșită din comun. Încetul cu încetul, toți se adunară sus la Lizaveta Prokofievna și, în sfârșit, pe terasă rămase numai prințul. Ședea într-un colț, așteptând parcă ceva, neștiind de altminteri nici el ce așteaptă; văzând zăpăceala din casă, nici nu-i trecuse prin minte să plece; părea că a uitat cu totul de lume și era gata
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
la rând în locul în care i s-ar fi arătat. De sus ajungeau uneori la el frânturi dintr-o discuție alarmată. Nici el n-ar fi putut spune cât a stat aici. Se făcuse târziu, se lăsase întunericul. Deodată, pe terasă intră Aglaia; părea calmă, deși era puțin palidă. Văzându-l pe prinț, pe care „evident, nu se aștepta“ să-l găsească aici pe scaun, în colț, Aglaia îi zâmbi parcă nedumerită. — Ce faci dumneata aici? întrebă ea, apropiindu-se de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
un pistol. Dar totul îi zburase din minte, nu mai era conștient decât de faptul că ea șade acum în fața lui, că o privește și îi era aproape indiferentă tema discuției din momentul acela. În sfârșit, de sus coborî pe terasă Ivan Feodorovici: pleca undeva și arăta posomorât, îngrijorat și hotărât. — A, Lev Nikolaevici, tu... Unde te duci? îl întrebă el, cu toate că Lev Nikolaevici nici nu se gândea să se urnească din loc. Hai, vreau să-ți zic o vorbă. La
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
hotărât. — A, Lev Nikolaevici, tu... Unde te duci? îl întrebă el, cu toate că Lev Nikolaevici nici nu se gândea să se urnească din loc. Hai, vreau să-ți zic o vorbă. La revedere, spuse Aglaia și îi întinse prințului mâna. Pe terasă era de-acum destul de întuneric și în clipa aceea prințul n-ar fi putut-o vedea prea bine la față. Peste un minut, când ieși din casă împreună cu generalul, prințul roși teribil și-și strângea pumnul de la mâna dreaptă. Se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
vorba de banca verde pe care ți-am arătat-o mai înainte. Jenează-te! Am fost nevoită să fac și această precizare.“ Biletul era scris la repezeală și împăturit la nimereală, probabil cu vreo câteva clipe înainte de apariția Aglaiei pe terasă. Cuprins de o tulburare inexprimabilă, asemănătoare cu un val de spaimă, prințul strânse iarăși hârtia în palmă și sări cât putu de repede de sub fereastră, de la lumină, ca și cum ar fi fost un hoț speriat: dar la această mișcare se ciocni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
multe minți, nu doar în a lui Keller și că, prin urmare, istoria cu modul de încărcare a pistolului putea să nu fie întâmplătoare... „Ia te uită! se opri el deodată, străfulgerat de altă idee. Mai înainte a coborât pe terasă când eu ședeam în colț și s-a mirat grozav găsindu-mă acolo, și a râs așa... a adus vorba de ceai; păi în timpul acesta avea hârtia în mână, deci știa precis că stau pe terasă, atunci de ce s-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
înainte a coborât pe terasă când eu ședeam în colț și s-a mirat grozav găsindu-mă acolo, și a râs așa... a adus vorba de ceai; păi în timpul acesta avea hârtia în mână, deci știa precis că stau pe terasă, atunci de ce s-a mirat atât? Ha-ha-ha!“ Smulse hârtia din buzunar și o sărută, însă imediat se opri și căzu pe gânduri. „Ce ciudat! Ce ciudat!“ spuse el peste câteva clipe, chiar cu un fel de tristețe: în momentele de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
început astăzi? — Acum văd și eu și știu că a început; așa o să-i spun și ei. Nu ești deloc în apele tale, Lev Nikolaici! IVtc "IV" Apropiindu-se de casă împreună cu Rogojin, prințul observă, cu mare uimire, că pe terasa lui, bine luminată, se adunase o mulțime de oameni gălăgioși. Vesela adunare râdea, vocifera; se pare că polemicile se purtau chiar cu strigăte; de la prima privire, se putea bănui că era vorba de distracția cea mai plăcută. Și, într-adevăr
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
luminată, se adunase o mulțime de oameni gălăgioși. Vesela adunare râdea, vocifera; se pare că polemicile se purtau chiar cu strigăte; de la prima privire, se putea bănui că era vorba de distracția cea mai plăcută. Și, într-adevăr, urcând pe terasă, el văzu că toți beau, și beau șampanie, se pare, de câteva ore bune, așa că mulți dintre petrecăreți apucaseră să se „parfumeze“ destul de tare. Musafirii erau toți cunoștințe de-ale prințului, dar ciudat era că se adunaseră toți deodată, ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
deodată, ca la o chemare, deși prințul nu invitase pe nimeni și doar întâmplător își amintise de ziua sa de naștere. — Ai spus cuiva că pui șampanie la bătaie și uite-i că au dat fuga, bombăni Rogojin, intrând pe terasă în urma prințului. Chestia asta o știm și noi; n-așteaptă decât să-i fluieri... adăugă el aproape cu ciudă, amintindu-și, desigur, trecutul său apropiat. Toți îl întâmpinară pe prinț cu strigăte și urări, îl înconjurară. Unii erau foarte zgomotoși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
dădu fuga cu explicațiile; era destul de bine „afumat“. Din flecăreala lui reieșea că toți se adunaseră absolut firesc și chiar întâmplător. Înaintea tuturor, spre seară, sosise Ippolit și, simțindu-se mult mai bine, dorise să-l aștepte pe prinț pe terasă. Se instalase pe canapea; apoi la el coborâse Lebedev, apoi întreaga lui familie, adică generalul Ivolghin și fetele. Burdovski sosise împreună cu Ippolit, însoțindu-l. Ganea și Ptițân intraseră, se pare, de puțin timp, având drum prin apropiere (apariția lor coincisese
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
întinse ei mâna; fata se îmbujoră de plăcere și îi ură „viață fericită începând cu această zi“. Apoi o zbughi la bucătărie; acolo pregătea gustările; și înaintea venirii prințului, de cum se putea desprinde de treburi pentru câteva minute, apărea pe terasă și asculta cu toată atenția polemicile asupra lucrurilor celor mai abstracte și ciudate pentru ea, pe care oaspeții amețiți le susțineau tot timpul. Sora ei mai mică, cu gura căscată, adormise în camera de alături, pe un cufăr, însă băiatul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
toți adversarii săi. El însuși spunea că această încheiere a fost „o întoarcere ingenioasă, avocățească a lucrurilor“. Râsul vesel se iscă din nou, musafirii se înviorară; toți se ridicară de la masă ca să-și dezmorțească picioarele și să se plimbe pe terasă. Numai Keller rămăsese nemulțumit de discursul lui Lebedev și era extrem de surescitat: — Atacă civilizația, predică barbaria din veacul al doisprezecelea, se fandosește, și o face chiar fără nici un pic de inocență sufletească: cum și-a agonisit casa, dați-mi voie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
rămâneau de trăit patru săptămâni, dar m-a biruit cu desăvârșire de-abia acum trei zile, când mă întorceam acasă de la seara aceea petrecută la Pavlovsk. Primul moment când acest gând m-a fulgerat complet, direct s-a produs pe terasa prințului, atunci când am vrut să fac ultima încercare din viața mea, când am vrut să văd oamenii și copacii (să zicem că singur am spus-o), când m-am înfierbântat, am susținut dreptul lui Burdovski, al «aproapelui meu», și am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]