72,399 matches
-
exclusă. Semnul modern timpuriu este "eliberat" din ierarhia feudală, dar va continua să imite natura și "chiar și astăzi este vie nostalgia unei referințe naturale a semnului, în pofida revoluțiilor care au spart această configurație, ca aceea a producției, unde semnele încetează să se mai refere la natură"456. Arta din această perioadă imită natura, Baudrillard enumerând creșterea importanței teatrului, a artei baroce, dar și proliferarea unui material nou, stucul, drept mărturii ale "metafizicii falsificării" și ale dorinței unificării societății burgheze într-
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
spectator pasiv, incapabil de a discerne și de a raționa. Astfel, Linda Hutcheon critică teoria simulacrelor ca fiind mult prea lineară și consideră că adevărul și referința nu au dispărut din discuție în urma acestei propuneri teoretice, ci că "ele au încetat să mai fie dimensiuni neproblematice. Suntem martorii nu ai unei degenerări într-un hiperreal văduvit de origini și realitate, ci ai unei puneri sub semnul întrebării a ceea ce înseamnă "realul" și cum îl putem cunoaște"480. Roger Silverstone, ca și
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
crede că în pofida formulărilor repetate prin care Baudrillard pare a-și asigura poziția, care se întemeiază pe dizolvarea diferențelor dintre adevărat și fals, real și imaginar și pe faptul că principiul de realitate, împreună cu corolarul obiectivității și al referențialității au încetat să mai funcționeze, "opera lui Baudrillard pare să fie în mod perpetuu preocupată de predominarea ordinii lucrurilor, [...] cu prezentarea unui discurs care corespunde cumva modalității în care lumea s-a schimbat. Așa cum Morris a sugerat, opera lui Baudrillard invită în
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
asupra literaturii și a scriiturii, deși observă că în Gradul zero al scriiturii, écriture este doar o "morală a formei". Astfel, "pentru Roland Barthes, literatura se fondează pe o interogație asupra lumii și limbajului. Dar centrată pe problematica limbajului ea încetează de a fi în mod propriu literatură în sensul tradițional al cuvântului și devine scriitură". (Angeles Sirvent Ramos, "De la littérature à l'écriture", în Barthes après Barthes. Une actualité en questions. Actes du colloque international de Pau, 22-24 novembre 1990
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
trăit într-o perioadă când Biserica înfrunta o situație nouă, dar era suficient de matură pentru a accepta reînnoirea. Alături de clerul regular și structurile parohiale tradiționale, Ordinele mendicante veneau cu o nouă formă de slujire a cărei influență nu a încetat nicicând. Marina Warner, făcând referință la mișcarea franciscană, spunea printre altele: „Spiritul franciscan continuă să fie considerat de agnostici și atei, dar și de creștini, ca cea mai genuină expresie a învățăturii lui Cristos aprobată vreodată de Vatican”. În afara Scrierilor
Viaţa Sfântului Francisc de Assisi : cronici şi mărturii medievale franciscane şi non-franciscane by Accrocca Felice, Aquini Gilberto, Costanzo Cargnoni, Olgiati Feliciano () [Corola-publishinghouse/Science/100973_a_102265]
-
partea neascuțită a sulițelor lor. Fiindcă frații se întrebau între ei care era motivul acelor maltratări, unul dintre ei a spus: «Probabil pentru că vor să le dăm tunicile scurte pe care le purtăm pe deasupra». Le-au dat, însă aceia nu încetau să-i lovească. Atunci au adăugat: «Poate doresc să aibă tunicile noastre scurte pe care le purtăm pe dedesubt». Însă, după ce le-au dat și pe acestea, tot nu s-au oprit din a-i bate. Atunci au spus: «Poate
Viaţa Sfântului Francisc de Assisi : cronici şi mărturii medievale franciscane şi non-franciscane by Accrocca Felice, Aquini Gilberto, Costanzo Cargnoni, Olgiati Feliciano () [Corola-publishinghouse/Science/100973_a_102265]
-
le purtăm pe dedesubt». Însă, după ce le-au dat și pe acestea, tot nu s-au oprit din a-i bate. Atunci au spus: «Poate vor să aibă și izmenele noastre». Și le-au dat și pe acelea. Atunci au încetat să-i mai lovească și i-au lăsat să plece goi. Unul dintre acei frați mi-a povestit că de cincisprezece ori a trebuit să renunțe la izmene; și, deoarece, copleșit de pudoare și de rușine, îi părea rău mai
Viaţa Sfântului Francisc de Assisi : cronici şi mărturii medievale franciscane şi non-franciscane by Accrocca Felice, Aquini Gilberto, Costanzo Cargnoni, Olgiati Feliciano () [Corola-publishinghouse/Science/100973_a_102265]
-
luat, așadar, din chilia sa, l-au dus până la ușa capitulului și, după ce au spart-o, voiau să-l instaleze pe locul ministrului general. Când a văzut aceasta, fratele Giovanni s-a dezbrăcat în fața întregului capitul. Foarte rușinați, frații au încetat să mai facă zarvă. Cu toate acestea, nu au voit să-l asculte nici pe Sfântul Anton, nici pe vreun alt ministru provincial. Oricum, poporul credea că neînțelegerea se datora mutării moaștelor Sfântului Francisc, ce avusese loc cu trei zile
Viaţa Sfântului Francisc de Assisi : cronici şi mărturii medievale franciscane şi non-franciscane by Accrocca Felice, Aquini Gilberto, Costanzo Cargnoni, Olgiati Feliciano () [Corola-publishinghouse/Science/100973_a_102265]
-
pe care am scris-o în conventul din Ferrara, în anul în care Ludovic, regele Franței, a fost făcut prizonier în teritoriile de dincolo de mare, adică în 1250 (p. 311). Iar acum suntem în anul 1284 și încă nu am încetat să lucrez la multe alte cronici care, după părerea mea, sunt optime, din care am eliminat lucrurile superflue, false sau contradictorii și anumite abuzuri (p. 311-312). ...În anul 1259, locuiam în Borgo San Donnino și am compus și am scris
Viaţa Sfântului Francisc de Assisi : cronici şi mărturii medievale franciscane şi non-franciscane by Accrocca Felice, Aquini Gilberto, Costanzo Cargnoni, Olgiati Feliciano () [Corola-publishinghouse/Science/100973_a_102265]
-
deja o sinistră diversitate a armamentului nuclear. În august 1948, URSS testează pentru întâia oară arma nucleară pe care o dezvoltase în doar trei ani. Acest fapt modifică radical concepția americană și internațională, în general privind armele nucleare. Astfel, SUA încetează să mai fie singura putere nuclearizată din sistemul internațional. Situația devine cu atât mai gravă și mai complicată cu cât cele două superputeri, SUA și URSS, se aflau deja într-un intens Război Rece, ceea ce sporea în foarte mare măsură
RELATII INTERNATIONALE by Andrei Miroiu, Simona Soare () [Corola-publishinghouse/Science/798_a_1529]
-
de fabricat hârtie Într-un producător de clasă mondială. Collins l-a Întrebat pe directorul general, pe atunci ieșit la pensie, care a fost secretul lui În conducere. Smith s-a gândit o clipă, după care a răspuns: „Nu am Încetat niciodată să Încerc să fiu calificat pentru slujba mea”. Managerii care vor avea soluții la problemele generate de presiunile competitive ale secolului XXI sunt cei care se vor implica trup și suflet Într-un program de perfecționare continuă. Astfel de
[Corola-publishinghouse/Science/1890_a_3215]
-
prețuiți și apreciați la fel ca și clienții adevărați. Totuși, la un moment dat, a apărut ipoteza conform căreia angajații ar putea fi valoroși pentru companie În calitate de consultanți, la fel ca și clienții din exterior. Ca formator și consultant, nu Încetează să mă uimească faptul că majoritatea firmelor pur și simplu nu observă cât de multe știu angajații lor despre clienți. În fiecare zi, acești oameni intră În contact cu clienții. Fie că sunt reprezentanți de vânzări, coordonatori de servicii, personal
[Corola-publishinghouse/Science/1890_a_3215]
-
nullum maius habere meo (v. 63-64). Așadar Roma să fie locul de exil hărăzit de destin pentru el! Și chiar dacă ar fi citit și apreciat la Roma, tot nu i-ar păsa de nimic. Concluzionează: "Voi, pentru care eu am încetat să mai exist, atunci când faima mi-a fost îngropată, păstrați liniștea la moartea mea!". Dorim să pledăm o dată pentru totdeauna în favoarea lui Paulus Fabius Maximus și nu a lui Cotta Maximus, ca destinatar al acestei scrisori (și al celorlalte în
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
în integritate și îndatoriri. Potrivit lui Maximus, virtutea nu trebuie să fie recompensată, trebuie căutată pentru ea însăși, fără să fie însoțită de bunuri exterioare. El consideră rușinos ca un prieten să fie abandonat, doar pentru că e la necaz, ca și cum ar înceta, de aceea, să-i mai fie prieten... (v. 33-38). Acestea sunt principiile care, aplicate, au făcut celebre perechile de prieteni: Ahile și Patrocle, Piritou și Tezeu, Oreste și Pilade. E adevărat că asemenea trăsături psihice puteau fi comune mai multor
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
Marte, Ovidiu dezvăluie adevărata sa țintă, și anume pe cine își propunea să lovească cu elegia sa: însuși Augustus, care se ridica atât de mult în apărarea purității și a castității, era fructul unui... adulter, și nimic mai mult. Să înceteze, așadar, o dată pentru totdeauna, să mai întărâte viciile și oamenii vremii cu interzicerile lui!453. V. Semnificativa coincidență dintre data de naștere a lui Ovidiu și cea (presupusă) a instaurării Imperiului. După cum se știe, Ovidiu ne prezintă data sa de
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
poemele de meditație istorică, numai distanța dă consistență reveriei. Numai străbătînd un spațiu vast, ochiul vede un palat osianic În niște modeste ruine. Asemeni În poeziile de dragoste: așteptarea presupune o absență, o Îndepărtare care provoacă o veritabilă euforie. Euforia Încetează cînd pașii se apropie: „Din frunza-ntunecată a pădurii vecine, Se Întinde o umbră... cineva parcă vine... Părere-nșelătoare, și-acum mă amăgești? Dar nu, văz o ființă... spre mine-naintează... Să m-arăt... de vederea-mi ea nu se
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
din Sicilia, nu-l cunoaștem Încă decît din nume. În schimb, de optsprezece zile am avut tot răgazul să observăm forma norilor, căderea ploilor și forța vîntului, căci de cînd am pus piciorul pe acest fericit țărm, norii n-au Încetat să facă evoluții aeriene, nici ploaia să cadă, nici vîntul să sufle. Așa o fi, oare, Întotdeauna În timpul iernii? Sau poate este o excepție făcută În cinstea noastră? Iată ce ne tot Întrebăm În timp ce supraveghem focul din cămin (În lipsă
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
În lumini de intensități diferite. Universul În totalitate este valorizat acum prin capacitatea lui de a produce strălucire. Luna luminează ca un far tainic tabloul măreț, fantastic. Soarele este, Într-o oră a zilei, „rotund și palid”, apoi, cînd ninsoarea Încetează, „doritul soare” apare și „strălucește și desmiardă oceanul de ninsoare”. Plopii pierduți În clăbuci albi de fum se topesc În zare, În timp ce fulgii „zbor, plutesc În aer ca un roi de fluturi albi” etc. Feericul acesta cînd grandios, cînd miniatural
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
pustiul de iubit, Dar Îns-acum o fată De tot este schimbată, Iubește cît de mică că lumea s-a iuțit”... Fata tînără pe patul morții este, tot așa, o „floarea matinală”, o „tînără suflare.”, o copiliță, În fine, care-și Încetează cîntecul În dimineața vieții. Se observă chiar un regres al vîrstei erotice, de la Văcărești la Bolintineanu și, În genere, la romantici. Cei dintîi cîntă femeia coaptă, ibovnica are o anumită experiență, farmecul ei este studiat. Cunoaște instrumentele seducției și școala
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
unui concept ce ajunge la el călare pe mituri facile. Anton Pann ține și el amorul În sfera „urgiei”. Mai ales cînd amorul se instituționalizează În familie. Acolo, apare, fatal, chipul, demonic al nevestei mincinoase. Romanticii minori de după 1840 nu Încetează să se Întrebe ce e amorul?! O „esență trăitoare”, un, mister pus În oameni de Dumnezeu, zice I. Catina. O flacără cerească, „misterul din sufletul cel mare”, o „beție”, zice facilul Al. Pelimon. La acest mister, femeia nu vrea, uneori
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
găsește totdeauna justificarea necesară, și Însușirea ei cea dintîi este răbdarea. Așteaptă, plînge, suspină, dar nu fuge niciodată. Și răbdarea este, de obicei, răsplătită. Poezia română nu mai cunoaște un caz asemănător de tenacitate. Dublu record: În durată (Conachi nu Încetează să scrie versuri erotice nici la bătrînețe) și În intensitate: pasiunea trăiește intr-o perpetuă stare de delir. Curios, inima nu explodează niciodată. S-a obișnuit cu acest puls infernal. Menirea ei este să trăiască pe culmile durerii, așteptînd milostivirea
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
Relația dintre subiectul amoros și obiectul erotic este aproape În exclusivitate relația dintre slugă și stăpînă (cu varianta tiran). A deveni rob, a căpăta statutul de vasal sentimental este cea dintîi și cea mai nerăbdătoare dorință a Îndrăgostitului: „Stăpîna mea, Încetează A unui rob chinuire... Robește cu biruință A sîmțîrilor ființă... Stăpîna mea, priimește Darul care Îți jărtfește O slugă ce te slăvește... A dedica ființei iubite viața este o dovadă minimă de devotament. Pasiunea Începe astfel cu o probă de
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
mormînt să m-arunci, Ca să scap de-atîtea munci? Vino, vino, de mă ia, Căci tu ești scăparea mea.” Aici și În alte versuri promisiunea de a pune capăt zilelor intră În strategia seducției. Sentimentul morții capătă substanță acolo unde strategia Încetează și În fața Îndrăgostitului se deschide cu adevărat perspectiva dispariției. Iată un poem (Două inimi ce se despart) ce stă ambiguu la frontiera dintre simulare și senzația reală de stingere. Conachi se grăbește să Îmbrățișeze o idee mare, răspîndită În poezia
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
în memoria fiecăruia"), cât și atribuirea unui rol mult mai însemnat intrigii în angrenajul romanesc. Drept consecință firească, dispar notațiile cu caracter reflexiv, de confesiune intimă și jurnal de idei, interesul focalizându-se de aici încolo asupra psihologiei feminine (Bizu încetează să mai fie personajul central), privită însă panoramic, din exterior, ca manifestare concretă a unor comportamente tipice, în maniera unui spectacol de teatru. Critica a semnalat, prompt, schimbarea registrelor ficțiunii, mai întâi prin autorizata voce a lui Călinescu, care identifica
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1053_a_2561]
-
evenimente din istoria locului un locus amoenus, în care îi place din nou să se regăsească: "Iașii trăiau în el și nu numai Iașii de acum ci și cei de odinioară, așa cum îl văzuse de departe pe călugărul Dan". Orașul încetează a fi, așadar, o "realitate" concretă, cu o "istorie" anume, consemnată documentar ("Lambrior și Panu îi arătaseră că Iașii lui Alexandru cel Bun nu puteau avea o arhitectură turcească" poetul comisese "greșala" aceasta în Sărmanul Dionis), pentru a se preschimba
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1053_a_2561]