7,741 matches
-
asupra a ceea ce este normalitatea. Există, însă, în această direcție un efort susținut și multe încercări din partea practicienilor și cercetătorilor din domeniul psihiatriei, psihologiei, sociologiei, antropologiei, deși demersurile lor se dimensionează conceptual foarte distinct, având în vedere diferențele de conținut conceptual ce se impun între normalitatea clinică și cea socială, spre exemplu. Pentru realizarea acestui deziderat, D. Offer și M. Sbashin au încercat să readucă în prim-plan punctul de vedere exprimat de K. Jaspers, conform căruia terapeutul trebuie să fie
[Corola-publishinghouse/Science/2153_a_3478]
-
intelectuale și, mai ales, aptitudinile lor de adaptare socială și personală în perfectă armonie, ele pot fi considerate în stare de perfectă normalitate” (Cambell, 1995, p. 447). În urma analizelor care s-au întreprins, concluzia este că normalitatea e o construcție conceptuală cu un puternic determinism cultural. Spre exemplu, nu trebuie pierdut din vedere faptul că homosexualitatea a fost tolerată ca o formă de expresie a sexualității umane în Roma și Grecia Antică și a fost din nou acceptată în societățile de
[Corola-publishinghouse/Science/2153_a_3478]
-
Tocmai de aceea, pentru a șterge cumva din această tendință taxinomică, în D.S.M.IV TM este utilizată, spre exemplu, sintagma de „individ cu tulburare de sindrom de schizofrenie”, și nu cea de schizofrenic. Continuând pe linia de analiză a construcțiilor conceptuale ale celor două mari sisteme internaționale de clasificare nosologică, apar ca evidente diferențele semnificative dintre sintagma de tulburare mentală, ce aparține D.S.M.IV TM și sintagma de boală mentală, ce aparține C.I.M.10 (Clasification of Mental and Behavioricals Disorders - OMS
[Corola-publishinghouse/Science/2153_a_3478]
-
HIV se poate simți bine azi, dar nu se poate numi sănătoasă pentru că ea se află la mare risc de îmbolnăvire și de deces prematur în viitor. Separarea stării actuale de sănătate de posibila evoluție a bolii devine un obstacol conceptual în definirea sănătății (Institute of Medicine, 2001). Dat fiind faptul că starea de sănătate este un concept dinamic, o persoană poate modifica aspecte ce țin de dimensiunile acesteia pentru a avea o viață mai satisfăcătoare. Sănătatea pe care o persoană
[Corola-publishinghouse/Science/2153_a_3478]
-
Psihologia comunității. Teorie și practică, Editura Oscar Print, București. Sarason, S.; Sarason, I.; Pierce, G. (2003), „Social support. An interactional view”, în Zani, B.; Palmonari, A. (2003) (coord.), Manual de psihologia comunității, Editura Polirom, Iași. Zani, B. [1996] (2003), „Instrumente conceptuale și metode de cercetare”, în Zani, B.; Palmonari, A. (coord.), Manual de psihologia comunității, Editura Polirom, Iași. Weber, A.L. (1992), Social Psychology, HarperCollins Publishers, New York. Hotărârea nr. 1342 din 26 august 2004 privind aprobarea Strategiei naționale pentru supravegherea, controlul
[Corola-publishinghouse/Science/2153_a_3478]
-
dintre consecințele relevate de aproape toate anchetele ale „coabitării” zilnice cu acest membru al familiei care este televizorul și care își afirmă tot mai pregnant ascendența față de părinți și de școală în socializarea copiilor, adolescenților, tinerilor. Măsurarea violenței televizate Repere conceptuale și metodologice Majoritatea investigațiilor consacrate evaluării conținuturilor violente din programele de televiziune apelează la două metode: Analiza de conținut, în diversele ei variante, inclusiv după modelul denumit „analiza aserțiunilor evaluative” al lui Osgood, model pertinent pentru determinarea intensității evaluative cu
[Corola-publishinghouse/Science/2153_a_3478]
-
complementare”. Opoziția „normal/patologic” este un punct de vedere specific medical. El are în primul rând un caracter metodic și didactic de înțelegere și explicare a stării de sănătate și a bolii, prin care starea de boală psihică se opune conceptual stării de sănătate mintală. Dar, atât normalitatea cât și anormalitatea nu pot fi reduse exclusiv la conceptele de sănătate și boală. Conținutul lor este mult mai larg, mult mai nuanțat ca semnificații. Punctul de vedere medico-psihiatric opune „boala” stării de
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
o corelație între „privire” (observația clinică) și „limbaj” (dialogul medical) este a doua dimensiune a clinicii. Problema teoretică și practică care se pune clinicienilor este de a ști dacă este posibil să se pătrundă într-o reprezentare spațială lizibilă și conceptual coerentă, care este boala, exprimată printr-o simptomatologie vizibilă, combinată cu ceea ce rezultă dintr-o analiză verbală. Rezultatul gândirii clinice este „tabloul bolii”. Tabloul are o dublă structură: vizibilă și lizibilă, spațială și verbală. El reprezintă ceea ce ochiul clinicianului surprinde
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
verbală. El reprezintă ceea ce ochiul clinicianului surprinde la corpul sau psihicul persoanei bolnavului. Rezultă o combinație dintre „vizibil” și „enunțial”. În felul acesta, plecând de la funcția sa aparent analitică, tabloul clinic are rolul de a repartiza vizibilul în interiorul unei configurații conceptuale deja dată (M. Foucault). 3) Idealul unei descrieri exhaustive constituie al treilea aspect al clinicii. Tablourile bolii antrenează gândirea clinică către o altă normă de corelație între vizibil și enunțial. Trecerea de la sectorul vizibilului la structura ansamblului de enunțuri se
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
către o altă normă de corelație între vizibil și enunțial. Trecerea de la sectorul vizibilului la structura ansamblului de enunțuri se produce în felul următor: a) transformarea simptomului în semn; b) trecerea de la bolnav la boală; c) accesul de la individ la conceptual. A descrie înseamnă „a vedea și a ști în același timp”, susține M. Foucault. În felul acesta „limbajul devine idealul cunoașterii științifice” (M. Foucault). Orizontul experienței clinice se va constitui din „vizibil” și din „enunțiabil”. În sfera acestei „experiențe clinice
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
după nivelul limbajului acesteia, întrucât complexitatea acestui limbaj este expresia complexității, a bogăției, diversității și profunzimii gândirii științifice în domeniul respectiv. Acest progres al cunoașterii științifice poate fi remarcat în efortul de trecere de la etapa „cuvântului denominativ” la etapa „cuvântului conceptual” sau, altfel spus, de la observația care „denumește” la gândirea care „conceptualizează”. De la logos la cogito. Apare, în cazul acesta, în constituirea limbajului științific, ca expresie a cunoașterii unui domeniu, un aspect interesant, care exprimă evoluția cunoașterii științifice. Cunoașterea, ca act
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
unui subiect normal, cât și a unui bolnav psihic, își fixează atenția asupra următoarelor obiective: a) Precizarea stării psihice a subiectului în momentul examinării; b) Reprezentarea și denumirea stării psihice constatată la subiectul examinat printr-o codificare epistemică; c) Fixarea conceptuală a semnificației stării psihice constatată la subiectul respectiv; d) Încadrarea subiectului examinat într-o categorie epistemologică convențională universal acceptată de specialiști. Aceste obiective se realizează printr-o suită de „acte de dedublare” metodică, așa cum se poate vedea în continuare: 1
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
proces psihopatologic specific de „deteriorare mintală”. Psihopatologia proceselor de inteligență Aspecte generale Procesele de inteligență desemnează un cadru destul de larg, dar bine delimitat, de funcții psihice superioare, cu caracter simbolic operațional, fie că este vorba de un aspect de factură conceptuală (procesele de gândire propriu-zisă) fie că este vorba de un aspect de factură instrumentală (procesele de expresie propriu-zise). Ambele aspecte sunt intim legate între ele și nu pot fi separate; astfel încât, putem considera procesele intelectuale ca reprezentând mecanismele simbolice cerebrale
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
de la imaginea corporală a persoanei umane. Imaginea corporală are, pe de o parte, un aspect perceptiv, iar pe de altă parte, este o reprezentare în planul conștiinței personale a „ceea ce suntem”, cu un caracter mult mai extins în raport cu „modelul organizat conceptual”. Din aceste considerente se pot distinge mai multe aspecte legate de reprezentarea propriului corp: a) Schema corporală, care este imaginea senzorio-perceptivă a corpului somato-visceral; b) Imaginea de sine, care este „imaginea moral-valorică” a individului respectiv sau, altfel spus: „ceea ce reprezintă
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
parte ea reprezintă un „proces patologic” de natură organică, funcțională sau și una și alta; pe de altă parte, această latură clinico-obiectivă a bolii este dublată de latura sa subiectiv-psihologică reprezentată prin suferință. Orice boală este însoțită de suferință. Cadrul conceptual al suferinței este mult mai larg ca semnificație, întindere și determinare decât cel al bolii considerată ca „proces patologic” pur și exclusiv. Suferința este permanent prezentată și ea însoțește orice proces patologic, în asemenea măsură încât se consideră că orice
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
leur langage, Gallimard, Paris, 1952. Benesch, H., Wörterbuch zur Klinischen Psychologie, vol. I-II, DTV, München, 1981. Benon, R., L’hystérie. Crises et sequelles, A. Legrand, Paris, 1928. Berner, P., Psychiatrische Systematik, H. Hiiber, Bem, 1977. Berrios, G.E., „Descriptive psychopathology: conceptual and historical aspects” în Psychol. Med., 14, 1984. Berrios, G.E., „Historiography of mental symptoms and diseas” în His. Psychiatrie, 5, 1994. Berrios, G.E., Portes R., The history of clinical psychiatry, Athlone, London, 1995. Besançon, G., Le psychiatre et son malade
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
mic. Acestea presupun urmărirea atentă a celor trei subiecți pe parcursul unui an școlar, identificarea formelor de manifestare a tulburărilor comportamentale, elaborarea și implementarea unui program de intervenție, particularizat în funcție de specificul fiecărui caz. I. Managementul clasei de elevi 1.1 Delimitări conceptuale Analiza școlii din perspectivă socio organizațională poate fi percepută, la o primă vedere, drept demers mai puțin obișnuit, având în vedere specificul instituției școlare, dimensiunea ei umană fundamentală. Cu toate acestea, putem afirma cu tărie că nu există activitate umană
Managementul problemelor de disciplină la şcolarii mici by Rodica Cojocaru () [Corola-publishinghouse/Science/1651_a_3071]
-
curent au rezultat alte două direcții principale de cercetare : analiza planificării antrenamentului și analiza interacțiunii în situațiile de antrenament, Saurț (2002). Foarte multe studii s-au concentrat în zona comparațiilor evaluative între situațiile de antrenament prefigurate prin planificare (la nivel conceptual) și cele din realitatea spațiului motric (la nivel operațional) în care se desfășoară efectiv interacțiunea dintre antrenor și sportiv, generată de primul, prin sarcinile motrice, proiectate și transpuse în spațiul operațional al antrenamentului sportiv. In acest caz, interacțiunea dintre cei
ANUAR ŞTIINłIFIC COMPETIłIONAL în domeniul de ştiință - Educație fizică şi Sport by Nicolae Neagu () [Corola-publishinghouse/Science/248_a_789]
-
imposibilul? Nu înseamnă implozia, reconfigurarea propriei lumi? Posibile-le și imposibilele nu sunt nici raționale, nici iraționale. Ele sunt existențiale. Lucrînd asupra acestor ipoteze (care lărgesc considerabil ideea de decizie), mi s-au impus ca pertinente relațiile neașteptate între universul conceptual profesional (sociologie, istorie, economie, etnologie, filosofie), observațiile de teren și plăcerile intime provocate de lectura unor romane, poeme, piese de teatru, de pictură și de cinema. Redactarea acestui eseu este ultima etapă în efortul de decantare și de articulare a
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
imprevizibile? Omul este un animal surprinzător. Propunem, în loc de "arie de posibilități", ideea de posibile. Noțiunii de "marjă de libertate" i-o preferăm pe cea de libertate. A folosi sau a respinge cuvintele "arie" sau "marjă" nu e doar o alegere conceptuală. E o decizie morală și politică. III. NEBUNIE POETICĂ "Orice om simte cu toată ființa că, în fiecare clipă, poate să facă sau să nu facă un anumit lucru; dar, odată făcut, acest lucru săvîrșit într-un moment precis din
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
tot problema posibilului. Chiar și atunci cînd se întîmplă să folosească în mod excepțional termenul de imposibil, teoria lor este una a posibilului. Cartea de față nu prezintă o teorie suplimentară a posibilului. Cercetarea noastră creează o bifurcație odată cu hotărîrea conceptuală, morală, politică, estetică de a trece de la un demers centrat asupra posibilului la o viziune a lumii în termenii posibile-imposibile. A așeza în cuplu ideea de posibil și contrariul său înseamnă a muta centrul de greutate al dezbaterilor. Să revenim
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
vorbire se face prin referirea la formele abstracte (și ideale) ale limbii (prin manifestarea conștiinței lingvistice). Dihotomia limbă/vorbire reprezintă una dintre cele mai însemnate contribuții pe care le-a adus știința limbii din secolul al XX-lea la determinarea conceptuală și funcțională în domeniul științelor umanului. Din această perspectivă, Eugen C o ș e r i u20 stabilește că unitatea de bază a limbii, cuvîntul, are aspecte de conținut distincte în funcție de modul cum este privit, ca element al limbii sau
Elemente de filozofia limbii by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/1424_a_2666]
-
care să reflecte acest raport, chiar dacă acest cuvînt conceptualizează cunoașterea la nivelul popular al limbii. Cu toate acestea, trebuie precizat că un cuvînt precum gîndac exprimă generalul nedistinct, nefiind un abstract logic propriu-zis, deoarece nu se înscrie într-o ierarhie conceptuală riguroasă. Dacă există deosebiri, atestate prin nume, între entitățile identificabile la nivelul limbii populare și cele de la nivelul limbii literare, aceasta presupune faptul că, de fapt, obiectele lumii sînt date de limbă, iar nu de realitatea însăși, ceea ce face loc
Elemente de filozofia limbii by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/1424_a_2666]
-
este prezent în limbă, dar el nu este nici total, nici definitoriu, căci limba se raportează la realitate prin mijlocirea gîndirii. Prin urmare, deși tendința (mai ales la nivelul limbii literare unde se denumesc și noțiunile științei) este ca noțiunile (conceptuale sau clasiale) să corespundă analizei (compartimentării) rezultate prin însăși delimitarea obiectelor din realitate, antropocosmosul (particularizat prin glosocosmos) este întotdeauna și o construcție a gîndirii, iar capacitatea gîndirii de a se aplica la realitate are și aspecte de relativitate. Se poate
Elemente de filozofia limbii by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/1424_a_2666]
-
această tradiție a fost întreruptă. În vorbire, prin urmare, pentru a se putea comunica ceva despre ceva, se produce actualizarea semnelor lingvistice, adică se produce orientarea lor spre obiecte 72. Ca element al limbii, semnul lingvistic (cuvîntul) numește o entitate conceptuală (o noțiune), care reprezintă semnificația lui, și numai în mod potențial desemnează toate și fiecare dintre obiectele ce se cuprind în sfera noțiunii (sau semnificației) respective. În actul de vorbire însă, numele poate denota obiecte din sfera respectivă, iar dacă
Elemente de filozofia limbii by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/1424_a_2666]