7,819 matches
-
În anii care au urmat păcii confuze a acelui de-al doilea război mondial, din ce în ce mai mulți oameni îmbrățișau concluziile laborios formulate de către noua știință și semantica generală plecând de la experiențele cunoscute. Conform uneia dintre aceste concluzii, "sistemul nervos uman este singurul susceptibil de antrenament nelimitat", dar metoda este factorul determinant al rezultatului. Ideea lui Crang și Gosseyn se baza pe principiul viziunii. Un ochi destins vede mai bine Ochiul normal rămâne destins când clipește normal, regulat. Când, dintr-un motiv sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85126_a_85913]
-
nimic despre poemul meu nu știu nimic despre tine. doar zările urcă pe un mic zid chinezesc doar zările se cumpără unele pe altele și de când ne-am cunoscut zările din miazăzi credincioase-ți sunt, ca ruth. familie tu ești singurul tot despre care știu că e femeie tu ești un tot amalgamat de frumusețe și suferință care se cunoaște tu ești un tot ca noemina cu credința sa tu ești un sfert rotund și vei deveni în brațele mele o
Cartea dragostei by Bogdan O. Popescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1319_a_2883]
-
de râs. Hacik are o mulțime de frați și surori mai mici decât el, care foșnesc cu toții pe drumurile portului. N-aș putea să recunosc pe nici unul, dar, când văd vreun copil dezmățat cu părul roșu și cu pistrui (Hacik, singurul din familie, e negru ca un țigan), sunt sigur ca e un reprezentant al familiei prietenului nostru. Hacik nu-i iubește, cu toate că face sacrificii imense pentru ei, își împarte mica lui leafă ca să-i hrănească și să-i dea la
O moarte care nu dovedește nimic. Ioana by Anton Holban [Corola-publishinghouse/Imaginative/295595_a_296924]
-
adesea, atât pe câmpiile din jurul Muntelui Bodai, cât și în copacii din incinta castelului. — Sunt la dispoziția dumneavoastră, stăpâne. Cu ușile glisante de hârtie în spate, un samurai voinic se înclină adânc. Ito era păzitorul lui Shojumaru. — Hanemon? Intră. Ești singurul cu care am discutat vreodată în amănunt problema asta, dar a sosit, în sfârșit, ziua când Shojumaru trebuie să meargă la Azuchi. Vom pleca astăzi. Știu că e foarte neașteptat, dar te rog să-i informezi pe servitori și să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
trecând pe la Muntele Fuji. Mesagerii se retraseră. Hideyoshi rămase pe loc, privind pictura cu bâtlani albi de pe ușile glisante. Ochii păsărilor fuseseră pictați în galben și păreau să-l privească. „Cred că o să fie Kanbei,“ își spuse Hideyoshi. „El e singurul pe care-l pot trimite. Chemă un paj și-i zise: — Kuroda Kanbei ar trebui să fie în citadela exterioară. Trimite-l aici, pe el și pe Hachisuka Hikoemon. Hideyoshi scoase scrisoarea și o mai citi odată. Nu era cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
fie samurai, dar mie tot ca un războinic îmi pare. — Am auzit că a fost vasal al lui Saito Tatsukoi. Îl lauzi fiindcă îi rămâne credincios fostului său senior, chiar și azi? — În timpul lucrărilor de construcție din Azuchi, a fost singurul care a refuzat să participe, cu toate că îl invitase s-o facă Seniorul Nobunaga însuși. Nu se pleacă nici în fața faimei, nici în fața puterii. Pare-se că are prea mult respect de sine însuși ca să picteze pentru inamicul fostului său stăpân
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
târziu, sunt numai doi pași. Nagato locuiește în fața porții, iar oaspeții noștri din Hakata nu prea cred că se vor întoarce acasă în noaptea asta. — Nu, doar că eu... Soshitsu părea gata să plece. — Mâine dimineață am o întâlnire. — Atunci, singurul care rămâne e Sotan? — Eu voi lucra de noapte. Îmi rămâne să strâng în ceainărie. — Înțeleg. Nu de dragul meu rămâi. Ai instrumentele acelea scumpe de ceai și trebuie să stai la noapte aici, ca să le păzești. — N-am să vă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
armata cu forțele lui Nobutaka și ale lui Niwa Nagahide, pornind spre tabăra centrală. Apa ploii de dimineață se uscase sub soarele fierbinte, oamenii și caii erau plini de sudoare și praf, iar armurile și blazoanele colorate se albiseră complet. Singurul a cărui strălucire mai răzbea prin arșița zilei era stindardul cu tigve aurii al lui Hideyoshi. Câtă vreme pe Tennozan încă se mai auziseră ecouri de împușcături, toate casele din sat păruseră goale. Dar, când forțele clanului Akechi se retraseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
urlau sub cerul pustiit. Violenta bătălie mai continuă încă o oră. Tenacitatea unității lui Saito era surprinzătoare. Tocmai când păreau să se prăbușească, iarăși se ridicau. Ținându-se pe poziție într-o mlaștină, respingeau atac după atac. Și nu erau singurii - aproape toate forțele clanului Akechi luptau cu o resemnare ireală, iar vocile armatei înfrânte răsunau cu înverșunare, în pieptul lui Mitsuhide, pe care oricine și-o putea imagina. — Retrageți-vă înainte de a fi înconjurați! Înapoi! Înapoi! Acel cor jalnic răsuna
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
el. Mult mai tare. Băiatul încă nu avea decât cincisprezece ani. Era destul de înduioșător să-l vezi comportându-se cu o asemenea grijă filială, în toiul unui marș. Katsuie avea pielea acoperită cu un fel de eczemă. Și nu era singurul care suferea în vara aceea. Mulți dintre soldații care purtau armuri de piele și metal aveau o afecțiune a pielii, un fel de iritație cauzată de armură, dar, în cazul lui Katsuie, aceasta era deosebit de gravă. Își spuse că slăbiciunea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
și halebardele erau învelite în huse, iar samuraii mergeau în dezordine, spre castel, cu îmbrăcămintea care nu trezea nici o suspiciune. Oamenii care urcau la castel nu erau numai din clanul Shibata, desigur, ci și din Niwa, Takigawa și alte clanuri. Singurii care fuseseră prezenți cu o zi în urmă dar acum lipseau, erau cei de sub comanda lui Hideyoshi. Takigawa Kazumasu îl informă pe Katsuie că, încă de dimineață, îl aștepta la castel Kumohachi, ca reprezentant al lui Hideyoshi. — A spus că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
și că apoi ne-am retras, vom ajunge de râsul tuturor generațiilor viitoare. Ce-ar fi să ne retragem după angajarea într-o singură luptă? — Oricum, nu sunt decât soldații Maimuței. Toți războinicii mai tineri strigau în sprijinul lui Genba. Singurul care rămase tăcut era Menju Shosuke. — Tu ce părere ai, Shosuke? Katsuie nu-i cerea decât rareori lui Shosuke opinia. Recent, Shosuke nu mai era în grațiile lui Katsuie și, de obicei, se abținea să vorbească. Răspunse docil: — Cred că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
Katsuie îl părăsise și cu cuvintele: „Du-l în mijlocul luptătorilor mei!“ Aceasta fusese cererea lui și, fără îndoială, o făcuse din considerație față de oamenii care rămâneau pradă morții, împreună cu Shosuke. Sub stindard se adunară imediat vreo treizeci de oameni. Erau singurii care își respectau cu adevărat propria onoare și care nu se codeau să moară pentru seniorul lor. „Ah, au mai rămas câțiva oameni onorabili în clanul Shibata,“ reflectă Shosuke, privind, fericit, chipurile din jurul lui. — Haideți! Să le-arătăm ce înseamnă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
pe Genba. Cum a mers? îl întrebă Hideyoshi. Stătea învăluit în fumul contra țânțarilor, care se înălța dintr-un arzător de argint. — Nu l-a interesat, replică Hikoemon. M-a implorat doar să-i tai capul. Dacă ăsta a fost singurul lui răspuns, ar fi o lipsă de compasiune din partea noastră să mai insistăm. Hideyoshi părea să fi renunțat la ideea de a-l convinge pe Genba, iar cutele de pe față îi dispărură, dintr-o dată. — Știu ce speraserăți, stăpâne, dar teamă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
avea și alți prieteni, care l-ar fi susținut dacă situația nu ieșea așa cum voia el. Fără a fi avut un aliat secret de rezervă, nu și-ar fi putut găsi, în ruptul capului, liniștea. Astfel, Nobuo își aminti de singurul mare personaj care rămăsese în umbră. Omul acela, desigur, era dragonul adormit din Hamamatsu, Seniorul Tokugawa Ieyasu. Dar rezultatele jocurilor strategice depind și de ceilalți jucători. Faptul că Nobuo se gândea să se folosească de Ieyasu ca de un mijloc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
Niwa, știind că, dacă-l împingea în tabăra dușmană, îl așteptau mari probleme. Pe lângă pierderea unei mari puteri militare, schimbarea poziției lui Niwa ar fi convins lumea că Nobuo și Ieyasu aveau dreptatea de partea lor. Printre vasalii lui Nobunaga, singurul superior lui fusese Katsuie, iar Niwa beneficia de un mare respect, fiind considerat un om de o rară amabilitate și sinceritate. Era sigur că Ieyasu și Nobuo îi ofereau lui Niwa toate moticele pentru a li se alătura. Dar, în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
ambele mâini, ca și cum ar fi fost o întâlnire neașteptată și complet întâmplătoare. Nobuo rămase uluit, în timp ce vasalii din jurul lui, care arătau atât de impunători cu lăncile și armurile lor, se uitau cu gura căscată de uimire. Dar acesta nu fu singurul lor șoc. Hideyoshi îngenunche la picioarele lui Nobuo, prosternându-se la pământ, astfel că aproape atingea cu fața sandalele de paie ale celuilalt. Apoi, luându-l pe năucitul Nobuo de mână, spuse: — Stăpâne, n-a fost o zi în anul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
nouăzeci de ani. Sau pe-acolo. Ceea ce în mod sigur nu se va întâmpla. Fiindcă îmi cunosc limitele, îmi cunosc conflictele ați avut ocazia să asistați cu puțin timp în urmă la unul dintre ele... Și, credeți-mă, nu-i singurul. De aceea, eu când citesc în palmă am în vedere și trăsături de caracter și conjuncturi care pot să nu țină nici măcar de persoana în sine, ci de timpul în care trăiește sau a avut ghinionul să trăiască acea persoană
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
de cap în vârful patului; pretindea că, în concursurile la care participase, fusese imbatabil în figura asta, că nimeni nu reușise să-l facă vreodată tuș. N-avea decât să verifice cine poftea. 18 Dar dacă eu eram dintre toți singurul care rămânea cu această senzație? 19 Într-o bună zi un milițian și-a făcut apariția în cadrul ușii camerei noastre de la cămin, lătăreț mai c-ar fi fost nevoie să se deschidă pentru prima oară după mulți ani ambele canaturi
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
să spublere jumătate de oraș, iar centura cu explozibil și-o asigurase ca pe ochii din cap, încuind-o în dulap. A doua zi, bineînțeles că uitându-se la ceilalți Moș Crăciuni din Marks & Spencer, Abdulah observă că el era singurul mai tuciuriu. Nu-i păsa însă. În curând totul avea să fie praf și pulbere. Numai că deodată se întâmplă ceva absolut neașteptat pentru el, ceva ce n-ar fi crezut posibil în veci, și anume faptul că se trezi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]
-
spatele lor. Evident, discutau despre altceva, dar ceea ce spuseseră se potrivea de minune. - Ești mai nebun decât mine! spuse Cioran uluit. Iar eu credeam că așa ceva nu e posibil! Adică cineva să fie mai nebun decât mine. Credeam că sunt singurul... - Bătrâne, te rog, ești sadic!! urlă tânărul Luca, scoate dracu’ pula aia și lasă-mă să ți-o sug, că nu ți-o tai, ți-o sug numai, sau bagă-mi-o-n cur, sau fă dracu’ ceva, numa’ nu mai sta așa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]
-
Întrebarea aceasta căzu exact ca o nicovală asupra mustăciosului Maro. Amândoi făcuserăm eforturi disperate de a ocoli privirea lui Euripide. Ne era jenă să spunem ce gândim, iar mie unul chiar teamă, întrucât puteam părea nebun dacă aș fi fost singurul căruia îi displăcuse în mod profund Chiuveta de oțel. - Îmm... prefer să las pe altcineva să vorbească în locul meu... mormăi Maro pe sub mustață. N-aș putea să zic că... - Ei, haide, domnule, grohăi bătrânul John, sunt sigur că ți-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]
-
sensul și utilitatea, totuși nu le pot prevedea decât un scop necurat? Și de ce presimt că tocmai ele, în mod ciudat, vor avea ca finalitate faptul că vor târî încă o dată popoarele într-o nouă luptă îngrozitoare? Pantofii mei sunt singurii care mai scot vreun sunet în această încăpere pe care sufletul meu o dă în vileag ca fiind a diavolului. Alergând pe acest caroiaj neînțeles de mine, observ cu oroare că nu înaintez deloc, defel. Pocnetul tocurilor încălțărilor cu care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]
-
iar răsuflarea hidoasă pe care o emană măruntaiele sale nevăzute n-aș putea-o descrie decât ca imposibil de urmărit nici de cel mai îndrăzneț atribut al omenirii. Dintr-un motiv necunoscut mie, însă, iată că încă nu mor, iar singurul dar pe care se spune că ni l-a lăsat acea Pandora când a închis cutia ei blestemată atât așteaptă pentru a-și aprinde lumina firavă. Voi trăi oare? Voi trăi suficient pentru a desluși cine naibii și-a permis
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]
-
decât acesta poate exista pe vreun pământ, astfel încât fiecare, timp și numai de o clipă gândindu-se la el, să nu înnebunească definitiv sau, dimpotrivă, să viețuiască în pace până în vecii vecilor? Neexistând vreun alt adevăr decât acesta - ultimul și singurul -, nimeni nu poate spune că a înțeles însemnătatea fie și celui mai mărunt lucru până nu a meditat suficient, o viață adică, asupra acestuia dintâi. Fiind singura realitate demnă de luat în seamă și totodată la fel de cumplită precum însăși unicitatea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]