8,894 matches
-
Fantastic, murmură el. — Da, domnule. — Vino cu mine la Casa Alpină unde sper să descoperim că doamna Dodd e pe punctul de a servi ceaiul. Își croiesc drum prin masa de verdeață. Peste tot, orhidee aliniate în plantatori, atârnând din coșuri, răsucindu-se peste butuci, dispozitive artistice din sârmă și coji de copac. Au forme și culori inimaginabile, flori mari ceruite, cu rădăcini care se întind, stele micuțe, eflorescențe în spic, ventilatoare, coloane și rozete, flori sub formă de pungă și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
în ceea ce-i privește și că, mai târziu, privind înapoi își va spune că acesta a fost momentul din care lucrurile au început să-i scape de sub control prietenului său. O iau înapoi spre Soho, Gertler lovește cu piciorul un coș de gunoi care zăngăne tot drumul pe strada Beak. Apoi, Jonathan îi așază cu forța cheile în mână și-l pune să conducă. Ceea ce se și întâmplă. Drumul de întoarcere spre Norfolk este rău, mai rău decât cel de la venire
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
acolo definitiv. Vestea îl deprimă, iar când niște cunoștințe politice îl invită la Londra la un raliu acceptă, sperând că astfel va mai uita de ea. Se înghesuie într-un compartiment de tren cu o adunătură pestriță de studenți, un coș cu merinde și un steag britanic uriaș, pe care cineva l-a împrumutat de la colegiul lor, Officer Training Corps. Când ajung la Paddington, coșul este deteriorat și sticlele goale de șampanie se rostogolesc afară din compartiment, pe coridor. Unii încep
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
de ea. Se înghesuie într-un compartiment de tren cu o adunătură pestriță de studenți, un coș cu merinde și un steag britanic uriaș, pe care cineva l-a împrumutat de la colegiul lor, Officer Training Corps. Când ajung la Paddington, coșul este deteriorat și sticlele goale de șampanie se rostogolesc afară din compartiment, pe coridor. Unii încep să cânte barcarole, care-l deranjează pe controlor și-i amenință să le noteze numele. De la gară, iau un taxi până la East End, unde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
le organizeze, așa că deleagă altcuiva această sarcină. Jonathan va face totul pentru aranjarea călătoriei, va procura echipamentul și proviziile. Profesorul îl trimite la Walters&Co pe Turl, unde negociază prețul lămpilor pentru situații climatice speciale cum ar fi uraganele, al coșurilor de pai și al chiuvetelor pliante, marca X. Cumpără paturi de campanie din pânză verde și lighene de alamă, topoare și scaune de voiaj, săpun, tacâmuri, cuțite cu teacă și un set de echipamente de gătit, cu care încarcă patru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
Gittens l-a făcut conștient că-i lipsesc unele calități. Tactul de exemplu. Reținerea. Se pare că este mai indicat să nu-i pună nici o întrebare lui Bridgeman. Un negustor ambulant face tot felul de manevre prin fața lor cu un coș cu figurine de lemn. Îi fac semn să plece și el se duce să-l deranjeze pe Bridgeman. — Doriți păpuși, domnule? Jonathan se uită la păpușile sculptate. Sunt englezi, mici coloni pictați în uniforme albe, cu topi-uri umflate pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
subțire care fusese cândva vopsit alb, dar pe care anii de funcționare îl făcuseră mai mult sau mai puțin roșu-ruginiu. O singură roată cu zbaturi la spate, cu paletele peticite în câteva locuri. În partea din față, o pereche de coșuri se ridică de pe boiler, proiectate prin acoperișul din spatele timoneriei, care este un fel de baracă înjghebată de mântuială și la care se poate ajunge urcând o scară. Un semn abia lizibil pe care scrie că numele vasului este Nelly. Cam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
Parchez mașina lângă magazinele dinainte de Napier College. Acum e o așa-zisă universitate, dar orice puțoi o știe sub numele de Napier College. Toată lumea recunoaște o universitate adevărată când o vede, iar locul ăsta Împuțit unde se califică Împletitorii de coșuri din nuiele nu satisface cerințele În nici un fel. Aceleași reguli. Aici e o brutărie decentă, iar eu apelez sediul prin radio și le spun că traficul e scandalos și că o s-ajung când o să pot. Când Într-un final reușesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2026_a_3351]
-
-mă parcă ar crede că aș putea ști răspunsul. — Ăă... eu... ăă... Acum mă vede pentru prima oară. Îmi vede gulerul medical de suport, de când m-am lovit la gât În cădere. Vede pachetul cu cele șase cutii mov din coșul meu de cumpărături. Nu mi-am dat seama că era acolo. A fost de parcă au sărit Înăuntru din proprie inițiativă. Acum mă vede. Vede un vagabond cu o barbă de patru zile, un palton grotesc, pantaloni pătați și adidași vechi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2026_a_3351]
-
el? - Eu nu aș fi chiar atât de sigur, Sachs, șuieră vocea lui Rhyme în stație. - Arăta de cel puțin 70 de ani, se apără sergentul. Și avea în brațe o pungă mare de cumpărături. Un ananas... - Priviți, arătă ea coșul de fructe din bucătăria victimei în care, pe lângă alte fructe, era așezat un alt ananas împreună cu o etichetă Dole. La naiba. Îl scăpaseră printre degete. - Și, completă Rhyme, în pungă avea arma crimei probabil. Sub acel fruct. Sachs repetă ideea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
foarte caldă. Eram în vacanță la bunici la țară. Acolo se aflau și verișorii mei. Eram foarte bucuroși că ne-am revăzut. Bucuria revederii mi-a făcut ca inima să înceapă a bate, ca și cum ar fi vrut să-mi spargă coșul pieptului și să iasă afară. După ce ne-am revenit din emoțiile întâlnirii, am plecat cu toții spre pădurea de la marginea satului. Discul roșu al soarelui se afla la marginea zării. Toată natura era însuflețită. Deodată au început să răsune mii și
Manual de compunere pentru clasele II - VIII by Luminiţa Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1636_a_2907]
-
celui de-al doilea etaj. Caută cu înfrigurare lavița, masa și vatra în care deseori focul se stingea, dar focul speranței din inimile locuitorilor săi a rămas mereu viu. Octombrie-și adună norii și-i mână spre marginea orașului, spre coșurile fumegânde care se văd în zare. Ploaia hrănește pământul, cernând picuri; deși nicăieri nu-i mai bine ca acasă. Încet, încet, observ că ploaia a stat și-mi închid grăbită umbrela. Soarele a ieșit din nori și-nvăluie orașul într-o
Manual de compunere pentru clasele II - VIII by Luminiţa Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1636_a_2907]
-
pot dispărea odată cu distrugerea hard-disk-ului, dar mie mi se pare că nu asta contează. Important este să aibă cine să le privească, indiferent care le-ar fi suportul. De ce ar fi fotografiile pe peliculă mai presus, de vreme ce ajung oricum la coșul de gunoi?“ Un trecut de care nu-și mai amintește nimeni Ceea ce face ca aceste fotografii ale nimănui să fie fascinante este tocmai emoția pe care o trezesc privitorului. Fără îndoială, amintesc de albumele bunicilor, pe care le răsfoiam în
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2194_a_3519]
-
intersecție, în casă, a vârstelor. Soția, 27 de ani, fiica, 6 ani și jumătate, tatăl, 72 de ani, mama, 70. Eu sunt cumpăna. O cumpănă stricată însă. De aici, de la geamul în fața căruia vă scriu, văd antene pline de ciori, coșuri prin care iese un fum mai dens ca ceața. Aud tramvaiele, trosniturile minuscule ale caloriferului, mișcările prin somn, ale soției. Camera e mică, pereții căptușiți cu cărți. Uneori îmi vine să le ard pe toate. Voi sfârși prin a le
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2194_a_3519]
-
E vechi în serviciu și a văzut multe cazuri..." Când își dădu seama ce speranțe se împletesc în gândul acesta, îl părăsi mormăind: "Prostii... Uite ce prostii mă apucă..." Își aruncă pe pat casca și râse scurt, sec, fals, frecîndu-și coșul pieptului cu palmele, ca și când ar fi încercat să-și mulcomească bătăile inimii. Simți în buzunarul tunicii fâșâit de hârtie și se opri voios: ― Acuma să vedem scrisoarea mamei, s-o înțelegem... Doamna Bologa îi scria numai mărunțișuri de prin Parva
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
repede decât o bătaie din aripi. Mama trimise acolo un copil smiorcăit, cu pielea rozalie și ochii umflați de plâns și într-o zi se trezi în fața unui tânăr rigid, pe bărbia căruia erau trei fire de păr și două coșuri, și care o privea de sus, ca un adevărat mic domn modelat de latină și de greaca veche, plin de importanță și de vise de cocoș. Muri așa cum trăise: retrasă, în singurătate. Puțini băgară de seamă. Fiul era la Paris
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
pescărești de un bleu-ciel, picioare goale, maieu decoltat lasă să-i expună soarelui brațele marmoreene, picioarele lungi și subțiri. Undita atârnă ușor în apă, iar pluta salța zglobie în unduirea valurilor. Pe jos, lângă picioarele-i desculțe, se află un coș de nuiele, niște sandale-sport si cateva reviste de modă risipite aiurea. Față ar putea trece drept un tanar chipeș, căci toată înfățișarea ei se potrivește mai bine unui băiat, decât unei fete; deși avea o oarecare tentă bărbăteasca, față avea
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
ceea ce spune, când mă grăbesc dimineața la mașină, obosită și îngrijorată, mă întâmpină un clinchet limpede de clopoței, este ca și cum ciurde întregi de oi ar undui pe șosele printre clădiri, apoi o văd pe fiica vecinilor pășind înaintea mea cu coșurile pline, este aceea care fusese în India și are clopoței la glezne, la mâini și în păr, o privesc cu o sete inexplicabilă și îmi amintesc, ia zi-mi, nu povesteai tu la un moment dat că există nu știu ce medic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
ea, să aveți grijă pur și simplu, tibetanii spun că e periculos să pui capăt suferinței. Capitolul zecetc "Capitolul zece" Când îi deschid ușa, am impresia că este o femeie venită să ceară de pomană, tânără și uscățivă, cu un coș mare în mână, cu fața întunecată, cu obrajii supți, iar în clipa în care mă pregăteam să iau portofelul, îmi spune, eu sunt Zohara, și coșul ei începe deodată să se miște, ea scoate de acolo o fetiță micuță și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
că este o femeie venită să ceară de pomană, tânără și uscățivă, cu un coș mare în mână, cu fața întunecată, cu obrajii supți, iar în clipa în care mă pregăteam să iau portofelul, îmi spune, eu sunt Zohara, și coșul ei începe deodată să se miște, ea scoate de acolo o fetiță micuță și începe să o alăpteze stând în picioare, ținând-o strâns în brațele ei slabe. Gâtul fetiței eliberează un gângurit zgomotos plin de plăcere, iar eu sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
o privesc mirată și suspicioasă, oare va putea să ne salveze? Pare că ea însăși are nevoie de salvare mai presus decât orice, arată exact la fel ca fetele care vin la noi la cămin, tânără și pierdută, cărând un coș mult prea greu, păcat de efortul depus, până am reușit să îl conving pe Udi să o primească, ore în șir i-am vorbit, de ce nu vrei să încerci, nu ai nimic de pierdut. Nu am nici de câștigat, a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
cu siguranță nu va mai dori să primească pe nimeni altcineva după aceea, număr pașii femeii, plină de resentimente, o conduc în salon, unde se plimbă cu pași muți printre fotolii până când copila adoarme pe umărul ei, o pune în coș, după care mă întreabă pe un ton plin de o autoritate surprinzătoare, care este problema? Problema este acolo, îi arăt eu cu degetul către ușa închisă, de câteva săptămâni nu mai este în firea lui, și îi spun, împotriva voinței
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
depuse, îmi este clar că ea nu îl va putea ajuta, deși ea mă ascultă cu cea mai mare seriozitate, încuviințează prin gesturi ale capului, privirile îi sunt înfipte pe chipul meu, vreau să îl văd, spune ea, lasă apoi coșul acela viu pe covorul din salon, parcă ar fi Moise scos din apele Nilului și pășește fără ezitare spre ușa care se închide imediat în spatele ei. Eu mă așez pe covor lângă fetița adormită, îi privesc trăsăturile grăsuțe și luminoase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
său spre a se naște, iar atunci simt din nou cum mă umplu de resentimente față de mama aceea tânără, cum să îl vindece pe Udi, de vreme ce nici măcar nu s-a sinchisit să își spele fetița. O pun repede înapoi în coș, înainte să mi se dezintegreze în mâini, iar spre norocul meu, ea continuă să doarmă liniștită, ca și când nici nu s-ar fi născut încă, ies pe terasă, astăzi nu este prea cald, nori răzleți acoperă soarele, se pare că verii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
de tuse urcă spre gâtul meu, ca și când aș fi înghițit fum, fumul unei gelozii aprinse dintr-odată, trebuie să pun capăt acestei apropieri dintre ei și nu am la dispoziție decât o singură cale, mă întorc în salon și zdruncin coșul până când o guriță roșie se deschide, iar o voce ascuțită începe să țipe dinăuntrul său, atunci mă grăbesc spre cameră și deschid ușa, fără să bat, o văd șezând pe marginea patului cu degetele încercuite pe încheietura lui, iar el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]