6,947 matches
-
sunt păstrate În templul lui Thotxe "Thot" (zeul științei) și care vor putea fi recuperate doar de o anumită persoană. Iar această persoană va fi chiar unul dintre regii dinastiei care o va fi răsturnat pe cea a lui Keops: dinastia de la Începutul căreia este apoi narată povestea. Zeul Raxe "Ra" În persoană se unește cu soția lui Rauser, un preot din templul său. Astfel se nasc trei regi: Într-una din aceste zile Redgedet șsoția preotuluiț a Început să simtă
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
regelui sabia victoriei, iar acesta Îi aduce prizonierii făcuți În urma victoriilor sale. Uneori enunță oracole care confirmă poziția regelui, dar, mai mult decât orice, el este tată al regelui. De două ori (la Deir el Bahari și la Luxor), În timpul dinastiei a XVIII-a, doi suverani povestesc, În zona publică a templelor lor, cu reprezentări grafice și cu texte, cum Amon a luat chipul suveranului respectiv și s-a unit cu regina pentru a-l avea ca fiu pe viitorul rege
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
sunt cel care va rămâne, cu Osirisxe "Osiris", după ce mă voi fi transformat din nou În șarpele pe care oamenii nu-l cunosc, iar zeii nu-l văd...” 17. O NOUĂ TEOLOGIE: ATONTC "17. O NOUĂ TEOLOGIE \: ATON" Spre sfârșitul dinastiei a XVIII-a, În jurul anului 1 400 Î.Hr., apar simptomele interesante ale unei noi religiozități care vede divinitatea cu ochi mai puțin teologici, simte că aceasta participă mai mult la viața măruntă din lume. Într-un imn adresat lui
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
frați sculptori, Horusxe "Horus" și Suti2, se adresează zeului numindu-l „mamă binefăcătoare a zeilor și a oamenilor”, cu un limbaj plin de Încredere și recunoștință care nu datorează nimic teologiei oficiale. În această direcție se formează, chiar spre sfârșitul dinastiei, cel mai cunoscut text religios din literatura egipteană, Imnul lui Aton1 - „soarele” În sens fizic, spre deosebire de Raxe "Ra", „soarele” mitologic -, care constituie „Învățătura” predicată de suveranul Amenofis al IV-lea Akhenaton. Deja În Îndrumările lui Ani se afirmase fără prea
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
deși, În cele din urmă, templul depinde totuși de rege, deoarece acesta Îi numește pe marii preoți și rămâne teoretic titularul practicării cultului. Încercările regelui de a obține o autonomie absolută pot fi urmărite de-a lungul Întregii istorii a dinastiei, până la tatăl lui Akhenaton, Amenofis al III-lea, care este reprezentat Într-un act de adorare a propriei imagini aflate printre figurile celorlalți zei În templul său din Nubia. Chiar și pentru această situație, precedențele sunt ușor de găsit la
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
forțele tradiționale ale administrației templelor; Ramses este totodată și un personaj care nu este legat ab origine de centrele tradiționale ale puterii, Memphis și Teba. Prăbușirea centrului Tell el Amarna survenise deja prin reîntoarcerea la Teba a ultimului rege din dinastie anterioară, Tutankamon, care a redat templelor vechile lor prerogative, crescându-le drepturile; acesta a urcat pe tron pe când era copil și a murit Încă tânăr. Nu se punea deci problema unei restaurări formale, deja depășite, așa Încât epoca ramsidă Își poate
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
simte ca fiindu-i proprie. 19. DEIR EL MEDINA ȘI RELIGIA POPULARĂTC "19. DEIR EL MEDINA ȘI RELIGIA POPULARĂ" Cunoaștem Îndeaproape, dintr-o singură Împrejurare, această lume și felul În care și-a trăit religia. Am văzut cum regii din dinastia a XVIII-a și din dinastiile imediat următoare au ales un tip de mormânt săpat În muntele teban - naiurile grecilor, Valea Regilor, În limbajul nostru turistic și arheologic. Pregătirea acestor morminte presupune prezența În apropiere a unui grup de muncitori
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
DEIR EL MEDINA ȘI RELIGIA POPULARĂTC "19. DEIR EL MEDINA ȘI RELIGIA POPULARĂ" Cunoaștem Îndeaproape, dintr-o singură Împrejurare, această lume și felul În care și-a trăit religia. Am văzut cum regii din dinastia a XVIII-a și din dinastiile imediat următoare au ales un tip de mormânt săpat În muntele teban - naiurile grecilor, Valea Regilor, În limbajul nostru turistic și arheologic. Pregătirea acestor morminte presupune prezența În apropiere a unui grup de muncitori, sculptori, pictori, scribi Împreună cu personalul lor
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
morminte presupune prezența În apropiere a unui grup de muncitori, sculptori, pictori, scribi Împreună cu personalul lor organizator și serviciile lor (grădinari, pescari, sacagii ș.a.m.d.). Este o localitate În deșert, oarecum ascunsă, care a avut o viață complexă În timpul dinastiei a XVIII-a, mai ales În perioada ramsidă și care a fost abandonată de locuitori atunci când obiceiul funerar s-a schimbat și nu a mai fost nevoie de ei. Au rămas acolo mormintele, dar și casele lor, grămezile de gunoaie
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
se continuă cu o serie de domnii În timpul cărora vigoarea statului Începe să scadă: instituții ruinate, administrație coruptă, reducere a importanței politice dincolo de frontiere. Această perioadă se Încheie odată cu ruperea unității țării și, Într-o atitudine de respect reciproc, o dinastie domină Egiptul de Jos, iar alta, regiunea tebană. Raporturile dintre cele două regiuni sunt reglementate prin complexe alianțe și căsătorii și prin diferite falsuri juridice care culminează cu instituirea figurii „Adoratoarei Zeului”1, soția pământeană a lui Amonxe "Amon" la
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
arhaizante, de la care s-au Îndepărtat principii libieni, „care sunt necircumciși și mănâncă pește”. Acestor regi le este foarte ușor să se prezinte astfel, pentru că, din momentul În care egiptenii au ocupat Nubia, la Napata - cetatea care va deveni capitala dinastiei ajunse În Egipt - a fost importat cultul pe Amonxe "Amon". Acesta a fost probabil amestecat cu un cult local mai vechi, ajungându-se la o formă particulară care Îl reprezenta lui Amon ca berbec și care a avut șansa de
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
și eternizat prin scrierea lui În piatră, căutându-se intenționat elementele arhaice (sau prezentate ca atare), aceasta fiind caracteristica Întregii culturi a epocii, care va Înflori pe deplin În societatea imediat următoare, cea saitică - a celei de-a XXVI-a dinastii. 23. EPOCA SAITICĂ ÎNTRE ARHAIC ȘI MODERNTC "23. EPOCA SAITICĂ ÎNTRE ARHAIC ȘI MODERN" Familia care preia puterea după regii nubieni - după ce o invazie asiriană, care a ajuns la Teba și a prădat-o, i-a alungat pe aceștia din
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
să manevreze armatele grecești și cariene pentru a-și cuceri independența și autoritatea. Astfel, cu puțin Înainte de jumătatea secolului al VII-lea Î.Hr., Egiptul este din nou unificat sub stăpânirea autoritară a Tebei și are o Adoratoare din noua dinastie. Începe acum o perioadă extrem de interesantă În istoria culturii egiptene, care moștenise din perioada nubiană un interes puternic pentru perioadele mai vechi din istoria Egiptului, perioade privite ca paradigmatice și admirate cu o mentalitate neoclasică ce colorează toate aspectele societății
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
specie, și nu ca indivizi În care se Întrupa o anumită divinitate), În folosirea din ce În mai frecventă a amuletelor și În răspândirea cultului micilor divinități salvatoare, cu dezvoltări magice evidente. 24. EGIPTENII ȘI GRECIITC "24. EGIPTENII ȘI GRECII" Dinastia saitică se Încheie odată cu invazia persană În Egipt, În ultimul sfert al secolului al VI-lea Î.Hr.: dar ceea ce urmează este o perioadă Îndelungată În care dinastii sau suverani indigeni vor ține piept Regelui Regilor, Împletindu-și soarta și
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
cu dezvoltări magice evidente. 24. EGIPTENII ȘI GRECIITC "24. EGIPTENII ȘI GRECII" Dinastia saitică se Încheie odată cu invazia persană În Egipt, În ultimul sfert al secolului al VI-lea Î.Hr.: dar ceea ce urmează este o perioadă Îndelungată În care dinastii sau suverani indigeni vor ține piept Regelui Regilor, Împletindu-și soarta și interesele lor cu cele ale politicii grecești de la Atenaxe "Atena" sau Sparta. Se continuă astfel o favorizare a contactului dintre cele două civilizații, care Începuse În timpul dinastiei a
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
care dinastii sau suverani indigeni vor ține piept Regelui Regilor, Împletindu-și soarta și interesele lor cu cele ale politicii grecești de la Atenaxe "Atena" sau Sparta. Se continuă astfel o favorizare a contactului dintre cele două civilizații, care Începuse În timpul dinastiei a XXVI-a, menținându-se totodată și experiența culturală saitică. În această epocă, În care pentru prima oară Egiptul este supus (deși adesea rebel) de o putere străină care nu i se adaptează, religia dobândește din nou un rol de
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
grecești și rituri egiptene și vorbesc despre „misterele” lui Osiris și despre „jocuri atletice” În cinstea divinității. 25. EGIPTUL SE DESCHIDE LUMIITC "25. EGIPTUL SE DESCHIDE LUMII" Odată cu sosirea lui Alexandru În Egipt, În 323, și cu stabilirea imediată a dinastiei diadohilor Ptolemei În Valea Nilului, se deschide ultimul capitol al istoriei religiei egiptene. Egipteni, Ptolemeii s-au transformat În relațiile lor cu supușii; dar grecii și macedonenii au rămas În relații cu lumea elenistă Înconjurătoare. Religia oficială a resimțit această
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
unul În formularea sumeriană, iar altul În cea akkadiană (Utuxe "Utu"/Șamaș, Inanna/Iștarxe "Iștar" etc). Complexul denumirilor din panteonul mesopotamian este rezultatul unei documentări milenare. Trebuie să ținem cont și de faptul că orice epocă, orice cetate și orice dinastie se raportează la un panteon foarte redus. Rezultă așadar, cât se poate de limpede, că zeitățile venerate de locuitorii Mesopotamiei se reduc la câteva zeci de nume. 3. Opera de sistematizare a școlilor teologico-sacerdotaletc "3. Opera de sistematizare a școlilor
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
din poemul akkadian omonim (care, de altfel, reia un text sumerian) a devenit judecător divin În infern. După cum se vede, ne aflăm În mod clar În zona „eroicului”. Și regele Ur-Nammuxe "Nammu" (2112-2095 Î.Hr.) - fondatorul celei de-a treia dinastii Ur și, se pare, autor al primului codex de legi care ne-a parvenit, așadar o persoană cu certitudine istorică - a fost divinizat după moarte. Aici Însă avem de-a face cu un caz foarte diferit față de divinizarea eroilor. Mai
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
regelui Încă din timpul vieții, iar numele său Începe să fie precedat În scris, ca În cazul zeilor propriu-ziși, de determinativul divin (d i n g i r, În sumeriană, și ilum, În akkadiană). Primul rege divinizat a fost, În timpul dinastiei akkadiene, marele Nar³m-Sinxe "Sin" (2254-2218 Î.Hr.). Desigur, nu este vorba despre o divinizare În sensul că regele ar avea o natură divină identică cu aceea a zeilor propriu-ziși, fiind clar mai ales faptul că până și un asemenea rege
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
care Îi atribuia suveranului onorurile și ofrandele cuvenite unui zeu. Prin divinizare se intenționa Întărirea respectului datorat regelui ca figură excepțională și ca reprezentant al divinității. Practica divinizării regelui nu a durat mult. Aceasta a trecut, prin imitație, de la suveranii dinastiei akkadiene la cei ai dinastiei a III-a din Ur (2112-2003 Î.Hr.), iar mai apoi a Început să se atenueze, până la dispariția totală În timpul marelui Hammurabi din Babilon (1792-1750 Î.Hr.). 5. LUMEA ȘI OMULTC "5. LUMEA ȘI OMUL
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
și ofrandele cuvenite unui zeu. Prin divinizare se intenționa Întărirea respectului datorat regelui ca figură excepțională și ca reprezentant al divinității. Practica divinizării regelui nu a durat mult. Aceasta a trecut, prin imitație, de la suveranii dinastiei akkadiene la cei ai dinastiei a III-a din Ur (2112-2003 Î.Hr.), iar mai apoi a Început să se atenueze, până la dispariția totală În timpul marelui Hammurabi din Babilon (1792-1750 Î.Hr.). 5. LUMEA ȘI OMULTC "5. LUMEA ȘI OMUL" Lumea și omul sunt două
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
lungul Întregii perioade a istoriei mesopotamiene. Elamul continuă să fie amintit În texte mesopotamiene de orice tip. La acestea face referire și mitul sumerian Inanna și Șukaletuda. Textul sumerian Plângerea distrugerii Sumerului și Urului atribuie elamiților și populației sua căderea dinastiei a III-a din Ur, În 2003 Î.Hr. și distrugerea capitalei cu același nume. Și poemul Erraxe "Erra" Îi amintește pe elamiți ca dușmani ai Babilonului. Ar fi fost imposibil ca astfel de contacte să nu lase urme și
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
același mediu 2. 3. Mențiuni despre religia amoreilortc "3. Mențiuni despre religia amoreilor" Cunoștințele despre amoriți ne provin mai ales din textele de la Mari, de pe cursul mijlociu al Eufratului 3. Sumerienii de la sfârșitul mileniului al III-lea (a III-a dinastie Ur) și mesopotamienii de la Începutul mileniului al II-lea Î.Hr. (perioada Isin-Larsa) Îi considerau pe amorei „barbari” - este vorba despre considerații exagerate și părtinitoare -, deoarece aceștia erau seminomazi pe cale de sedentarizare completă În urma cuceririlor. Amoreii erau numiți de sumerieni
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
pe care o folosim și noi. În ceea ce privește panteonul amorit, trebuie amintit Înainte de toate zeul Martuxe "Martu"/Amurrû(m), al cărui nume face referire directă la acest popor. Soarta sa este puternic legată de legenda mesopotamiană a amoreilor, până În timpul primei dinastii babiloniene (1894-1594 Î.Hr.). Era considerat fiu al lui Anumxe "Anum" și avea trăsăturile unui zeu al furtunii. În cinstea sa a fost compus mitul sumerian Martu. Divinitatea apare adesea reprezentată pe sigilii. Literatura mesopotamiană mai cunoaște și alte divinități
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]