8,653 matches
-
creatorului de geniu. (A se vedea 16 în acest sens volumul Eminescu tânăr sau „a doua mea ființă”, de Mihai Drăgan, Iași, Ed. Institutul European, 1999). [Confluențe - revista școlii „Mihai Drăgan” Bacău, nr. 4 (6), noiembrie 2000] 17 „A fost fericit Eminescu?” Întrebarea pe care ne-a adresat-o anul trecut o simpatică elevă a Colegiului „Ștefan cel Mare” din Tîrgu Neamț are legătură, presupun, cu unele date în general cunoscute: frecvența perechii semantice fericire / nefericire în opera poetului; tonul melancolic
Ambrozie şi poşircă by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1140_a_2067]
-
Camil Petrescu și-a creat eroul după „modelul” Eminescu, după cum au speculat criticii). Mă tem că interlocutoarea de la care am împrumutat titlul acestui eseu nu este impresionată de elanul meu introductiv, drept care mă cheamă, scurt, „la cestiune”: totuși, a fost fericit Eminescu? Aș putea răspunde enigmatic-filosofic: și da, și nu! Omul nu a obținut (ori nu a dorit) acea fericire comună, oferită de întâlnirea perechii potrivite, de familie, copii, nepoți și sfârșit liniștit între ai săi. Dar artistul putea trăi alt
Ambrozie şi poşircă by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1140_a_2067]
-
este atribut al pescarului care prinde pește pentru a-și hrăni familia; a doua este proprie pescarului de suflete, care află puterea de a-și părăsi meseria și casa pentru a răspunde unei chemări supreme. La fel, Eminescu se simte fericit în lumea de imagini creată de fantazia ce îi guvernează tinerețea. Când îi apare cu claritate menirea sa intimă, aceea de a căuta adevărul, de a-și găsi a doua mea ființă (cum notează în marginea unui manuscris), pe drumul
Ambrozie şi poşircă by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1140_a_2067]
-
Const. Miu, Maria Baciu, Const. Blănaru, Al. Sfârlea, Ligia Cristea, Liviu Ioan Stoiciu, Lucia Cuciureanu, Vasile Iancu, Ioan Dănilă și alții. 5 CUPRINS Nota autorului / 7 I. ÎNAPOI LA EMINESCU „O viață de osteneală și de gândire” / 11 „A fost fericit Eminescu?” / 17 Modele feminine în poezia lui Eminescu / 22 M. Eminescu - conștiință istorică și vocație metafizică / 37 M. Eminescu - un editorial pascal / 51 II. AMBROZIE ȘI POȘIRCĂ Cum a fost posibil? / 59 Exilul ca fatalitate / 65 Lecția țarilor / 71 „În
Ambrozie şi poşircă by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1140_a_2067]
-
creatorului de geniu. (A se vedea 16 în acest sens volumul Eminescu tânăr sau „a doua mea ființă”, de Mihai Drăgan, Iași, Ed. Institutul European, 1999). [Confluențe - revista școlii „Mihai Drăgan” Bacău, nr. 4 (6), noiembrie 2000] 17 „A fost fericit Eminescu?” Întrebarea pe care ne-a adresat-o anul trecut o simpatică elevă a Colegiului „Ștefan cel Mare” din Tîrgu Neamț are legătură, presupun, cu unele date în general cunoscute: frecvența perechii semantice fericire / nefericire în opera poetului; tonul melancolic
Ambrozie şi poşircă by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1140_a_2067]
-
Camil Petrescu și-a creat eroul după „modelul” Eminescu, după cum au speculat criticii). Mă tem că interlocutoarea de la care am împrumutat titlul acestui eseu nu este impresionată de elanul meu introductiv, drept care mă cheamă, scurt, „la cestiune”: totuși, a fost fericit Eminescu? Aș putea răspunde enigmatic-filosofic: și da, și nu! Omul nu a obținut (ori nu a dorit) acea fericire comună, oferită de întâlnirea perechii potrivite, de familie, copii, nepoți și sfârșit liniștit între ai săi. Dar artistul putea trăi alt
Ambrozie şi poşircă by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1140_a_2067]
-
este atribut al pescarului care prinde pește pentru a-și hrăni familia; a doua este proprie pescarului de suflete, care află puterea de a-și părăsi meseria și casa pentru a răspunde unei chemări supreme. La fel, Eminescu se simte fericit în lumea de imagini creată de fantazia ce îi guvernează tinerețea. Când îi apare cu claritate menirea sa intimă, aceea de a căuta adevărul, de a-și găsi a doua mea ființă (cum notează în marginea unui manuscris), pe drumul
Ambrozie şi poşircă by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1140_a_2067]
-
al viselor ? acolo ne ducem noi după, să lucrăm la turn ? să-l înălțăm spre ce ? Cu fiecare vis uman se mai cîștigă un milimetru ? mai urcă turnul ? Și urcă spre ce ? Din cauza aceasta visele nu au voie să fie fericite ca să nu-și fie suficiente lor însele ? Ca să poată deveni pietre de construcție ? Și de ce am impresia că în spatele tăcerii tale se ascunde o voce de femeie ? nu mai spui nimic ? 50. Cînd unui om îi place foarte mult să
Negustorul de începuturi de roman by Matei Vişniec () [Corola-publishinghouse/Imaginative/605_a_1341]
-
Orășenesc de la Bălți. Când au venit vremurile aspre, când Basarabia a fost ocupată de Sovietici, Arcadie trece Prutul În țară și apreciat pentru calitățile sale de actor ajunge În scurt timp pe scena teatrului din București. Cunoscut acestui domeniu este fericit că Își Împlinește chemarea urmând totodată și darurile sale scriitoricești Înmănunchind cele două pasiuni În Întreaga sa carieră. Această fericită simbioză este exprimată În cuvinte ce au rămas să-i caracterizeze existența pentru totdeauna. Arta cea mare, pusă În slujba
Refugiaţi basarabeni apostoli ai neamului românesc by Vlad Bejan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/91599_a_93564]
-
Întâi am visat o seară dă când ieram io puștan, care răposata mama m-a dus la o quinta. Îți sunt veridic, Nelly, că nu mă gândisem canci la seara aia, da În vis am Înțeles că iera a mai fericită dân veața mea, și uite că-mi amintesc decât o apă care oglindea niște frunze ș-un câine Lomut, foarte zăpeziu și blând care io-l mângâiam; din fericire, am trecut dă puștisme ș-am visat temele moderne dă pă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
atrăgătoare. Nu trebuia să mai facă nimic. Asta i se părea a fi marele cîștig și ademenirea era puternică avea totul fără a da nimic. Că nu știa ce înseamnă acel tot nu avea nici o importanță, senzația îl satisfăcea. Era fericit pentru că bea și pentru că era fericit, O mai deplină împăcare cu sine nici nu se mai putea. A continuat așa pînă cînd a ajuns la o ladă de sticle pe zi și poate că ar fi murit dacă nu i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
nimic. Asta i se părea a fi marele cîștig și ademenirea era puternică avea totul fără a da nimic. Că nu știa ce înseamnă acel tot nu avea nici o importanță, senzația îl satisfăcea. Era fericit pentru că bea și pentru că era fericit, O mai deplină împăcare cu sine nici nu se mai putea. A continuat așa pînă cînd a ajuns la o ladă de sticle pe zi și poate că ar fi murit dacă nu i s-ar fi făcut rău. Un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
oarecare, sub ochii lui, Leonard Bîlbîie s-a făcut criță, împleticindu-i-se limba în gură și ajungînd așa să-i mărturisească un lucru care nu se spune niciodată dacă e adevărat. I-a spus atunci Leonard Bîlbîie că este fericit. L-a pupat pe obraz, țocăind, avea urechile mai vișinii decît rochia lui K.F., semn deosebit de sigur că se îmbătase, l-a pupat zdravăn și după încă două pahare i-a mărturisit și motivul pentru care e fericit. I-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
că este fericit. L-a pupat pe obraz, țocăind, avea urechile mai vișinii decît rochia lui K.F., semn deosebit de sigur că se îmbătase, l-a pupat zdravăn și după încă două pahare i-a mărturisit și motivul pentru care e fericit. I-a spus: "Bătrîne Popianu, află că mi-a ieșit. Am eu semnele mele că mi-a ieșit. Patronul e mulțumit de mine și am toate șansele să mă ia cu totul la el". Nu era foarte deslușit, dar cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
el, să nu mai poată trăi fără el, pentru că el le asigura liniștea, iar trecerea de la liniște la fericire nu era decît o chestiune de înțelegere. Radul Popianu își luase în chipul cel mai serios sarcina de a-i face fericiți pe tîrgoveții, pe negustorii din Vladia și voia su-i facă fericiți, chiar dacă ei nu-și dădeau seama despre aceasta. Avea un sentiment nemaipomenit de înălțare sufletească atunci cînd se gîndea la misia sa și i se întîmpla destul de des
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
are alt destin decît ei și din această pricină îl salută cu sfială și niciodată nu spun nu atunci cînd el dorește ceva. Iar ceea ce dorea el nu avea nici un scop anume, era un scop în sine. Să-i facă fericiți nu pentru anume ceva, ci pentru fericire în sine. De parcă i-ar fi ghicit gîndurile, domnișoara K. F. tuși ușurel, pomeții obrajilor nițel ridicați se roșiseră, de parcă ar fi fost emoționată sau i s-a făcut cald. Dar tot atît
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
nici un fel un plutonier. Adică nu se agita, nu ridica vocea, nu se strîmba. Dacă nu luai în seamă ușoara roșeață a pomeților, n-ai fi descoperit niciodată ce se afla în sufletul ei. "Trebuie să le propunem să fie fericiți, domnule Popianu. Să atingă fericirea, să creadă în ea și mai ales să creadă că o vor cunoaște. Că nu este ușor, dar este posibil. Aceasta este misiunea noastră în Vladia, domnule adjutant. Și pentru a o îndeplini este absolut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
Balbo, acesta se roșise nițel la obraz, bărbuța lucea de pomada ori de transpirație, care se scurgea de pe obraz, oricît s-ar fi străduit Basarab Cantacuzino nu putea fi totul perfect, aer condiționat nu reușise să-și introducă, "acum e fericit Italo Balbo, nimeni nu-i ca el, ăsta e gîndul care-l stăpânește, ideea care-l ține strîns ca pe un dulău în lesă, ca nimeni să nu mai fie ca el. E foarte fericit, domnule Leonard, e foarte fericit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
fericit Italo Balbo, nimeni nu-i ca el, ăsta e gîndul care-l stăpânește, ideea care-l ține strîns ca pe un dulău în lesă, ca nimeni să nu mai fie ca el. E foarte fericit, domnule Leonard, e foarte fericit că ofițerii noștri se uită la el ca la un zeu care a coborît din nori și se arată binevoitor cu toată lumea. Nu-i așa că e splendid?!" Bîlbîie a încercat să prindă în glasul prințului nuanța adevărată, îl admira cinstit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
arăta, subțirel, fercheș, cu părul des și creț, cu o paloare subliniată de roșeața pomeților, provocată desigur și de zăduful din salonul lui Basarab Cantacuzino, dar și de paharul niciodată gol pe care îl ținea în căușul palmei. "Ca să fii fericit trebuie să fii liber, iar ca să fii liber trebuie să ai curaj. Curajul, domnilor colegi, curajul este totul. Numai îndrăzneții înving și doar vocea învingătorului se aude. D'Annunzio, venerabilul meu prieten, soldatul-poet ori mai degrabă poetul-soldat, a știut să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
pe Leonard Bîlbîie să se învîrtă cu un aer timid, chiar slugarnic în jurul tinerilor ofițeri, care se ridicau în vîrful picioarelor, se înghesuiau ca la o cursă de cal să-i vadă mai bine pe cei doi zburători. Balbo era fericit, ridicase deasupra capului mîna prințului, parcă se găseau la o întîlnire de box și îl arăta tuturor pe învingător. Dar după cum îi lucea obrazul puteai înțelege lesne cine era adevăratul învingător, veșnicul învingător, omul cel mai norocos din toate cercurile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
se laude că a trăit o vreme în preajma lui și chiar că s-a bucurat de prietenia sa. La ieșire, un căpitan de la Arsenal se apropie de Pangratty și îi prinse în piept o insignă emailată, spunîndu-i că este foarte fericit că una din gloriile aripilor românești se raliază cauzei drepte a celor care vor binele Țării. Apoi prinse și de reverul tunicii locotenentului Georgescu o altă insignă alb-aurie, iar după o clipă de ezitare făcu la fel și în ceea ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
îngăduitor față de porcăriile pe care le făcuse. Își încălcase cuvintele, încălcase jurămîntul militar, nu-și ținuse nici un fel de obligații morale și, pe deasupra, puțin îi păsa. Lucrul îl îngrijorase cel mai mult. Nu că domnul Caraiman nu știa ce face, fericiți cei săraci cu duhul că a lor e împărăția cerurilor!, dimpotrivă știa prea bine ce face, dar puțin îi păsa! Iar dacă lăsa impresia că e un om de paie era numai pentru a trece cît mai repede peste clipele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
ai dat de mine?!" Adjutantul s-a lăsat pupat, Bîlbîie mirosea bine, a lavandă ori a altă chestie pe care ți-o risipesc în cap și pe obraz frizerii de lux. S-a așezat încetișor o dată cu el, era atît de fericit că dăduse peste omul lui, încît l-a apucat brusc o foame năprasnică. Fără să-i ceară voie a înhățat borcanul rămas neatins, a bătut de cîteva ori cu lingurița în iaurtul gălbui și cu înghițituri repezi și mari l-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
o voce pe care nu și-o recunoscu. "După ce se încheie afacerea asta trebuie să-mi iau un răgaz, o săptămână la Călimănești sau la Slănic. Și pe săracul Leonard o să-l învoiesc, cu toate că habar nu are pe ce calcă. Fericiți cei neștiutori..." * Basarab Cantacuzino aștepta de mai bine de două luni telefonul acesta. Încă de cînd îl văzuse pe Șerban Pangratty apărînd la recepția dată în onoarea lui Italo Balbo însoțit de un ins boțit, șters, oricum, nu un obișnuit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]