9,537 matches
-
anume așa de mic ca să urci și să te dai jos din el din mers, cum se și întîmpla. Seara, pe la orele nouă, această "mocăniță" și-a terminat drumul și s-a oprit la Abrud. Peste oraș cădea o ploaie măruntă. Am găsit ușor clădirea școlii, care era pe un deal la marginea orașului și portarul ne-a arătat care era locuința subdirectorului școlii, profesorul Mayer. - Cine e acolo? ne-a întrebat el. - Cineva din București, i-a răspuns falsul librar
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
distrus această granița. Ce le-a rămas? " Hm! am gândit, graniță cu Dumnezeu pentru o țară, nu e rău zis." El continuă: - Sunt atei și urmăresc distrugerea națiunilor, ca să domnească peste pământ jidovimea... Unii cred că noi avem ceva cu măruntul ovreiaș care are o prăvălie în colț. Dar au intrat în cultură, au acaparat medicina, au infectat conștiințele cu internaționalismul lor subminator de popoare. Noi am luptat pentru numerus clausus în universități, conduși de Căpitan, care a văzut pericolul încă
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
articol. Sau cel puțin să-ți dezgolești jumătate din coapsă pentru unul. Fran îl ignoră. — Întâmplător, cred că ar trebui să tragem cu toții ca să facem orașul ăsta un loc mai bun, nu să concurăm în a da în vileag delincvenți mărunți. — Aha. Rânji atât de enervant încât lui Fran îi veni să-l pocnească. În cazul ăsta, n-o să te deranjeze asta. Îi întinse o scrisoare. — Express și Citizen au fost nominalizate amândouă la cel mai bun săptămânal regional. — Sper doar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
zi să-i dea voie să țină un cățeluș. Jack, deja greu încercat, trebuind să facă față slujbei, copilului și unui șir nesfârșit de dădace finlandeze, nu se simțise în stare să-și mai asume încă o responsabilitate, oricât de măruntă, și refuzase. Nu anticipase sentimentul de vinovăție care avea să-l pândească, mai fioros ca un Rottweiler. — Bine, cedă Jack și îngenunche lângă Ben. Creatura îl copleși de îndată cu pupături nesuferite. — Bănuiesc că n-are nici un nume. — Ba da
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
dar vandalii o lasă în pace. Se duc în schimb și scriu tot felul de porcării pe terenul de joacă. Ralph se uită la fața sumbră și posomorâtă a bărbatului. Oare de ce astfel de oameni se angajează întotdeauna în poziții mărunte de autoritate? — Ca să spun drept, am inițiat o campanie pentru păstrarea ei, cred că e minunată. Bărbatul dădu ochii peste cap și se îndepărtă, lăsându-l pe Ralph cu propriile gânduri. Astăzi avea o problemă pe care voia s-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
dădu ochii peste cap și se îndepărtă, lăsându-l pe Ralph cu propriile gânduri. Astăzi avea o problemă pe care voia s-o lămurească. I se întâmpla ceva înspăimântător. Debutase cu pierderi sporadice de memorie. Apoi începuse să încurce lucrurile mărunte. Se ducea să ia lapte și se trezea că se întoarce cu zahăr sau voia să se-apuce de o treabă și descoperea că o făcuse deja, deși nu-și amintea câtuși de puțin s-o fi făcut. Era ca și cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
purta minunat cu ei. În schimb, păreau să-l facă posac și irascibil. Mai târziu pe când se plimbau de-a lungul câmpurilor încălzit de soare după-amiezii, Fran își spuse că n-ar trebui să acorde importanță unui incident atât de mărunt și stupid. Era adevărat că oamenii veneau în astfel de locuri ca să se relaxeze, iar copiii altora puteau deveni agasanți. Laurence voia pur și simplu să nu-i tulbure nimeni liniștea bine meritată. Totuși ar fi preferat ca el să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
de liniște. Dintr-odată totul o copleși. Logodna ei subită, boala tatălui ei, furia lui Jack și acum, picătura care umpluse paharul, o lovitură din partea persoanei care îi fusese mai apropiată decât propria ei mamă. Apucă-te de un lucru mărunt, de rutină, își spuse, așa cum făcea de obicei când o pândea spaima sau depresia, genul de activitate simplă care o să-ți dea un sentiment de împlinire după ce o s-o închei. Cum ar fi să-și facă programarea la doctor. Simțindu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
camera comună. — Domnul Tyler este așezat pe scaunul din capăt. Jack merse de-a lungul șirului de scaune în direcția ferestrei cu vedere. Toate scaunele erau îndreptate spre ecranul uriaș, cu excepția unuia singur. Al lui Ralph. Parcă într-un gest mărunt de revoltă, singurul care-i era permis, acesta își întorsese scaunul spre lumea de-afară. Lui Jack imaginea i se păru copleșitor de grăitoare. — Salutare, Ralph, bătrâne. Jack îi luă mâna într-a lui și i-o strânse cu căldură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
un bilet până la gara Victoria și se trezise pe Marte. Era tatăl ei adevărat, cel mulțumită căruia copilăria ei fusese o perioadă atât de specială. Știa destule despre boala lui ca să înțeleagă că aceasta era probabil o iluzie, un pas mărunt în direcția bună, care putea fi anihilat în câteva momente de un declin fulgerător, dar nu voia să se gândească la asta acum. În schimb, îl îmbrățișă. — Scuze că am întârziat. Am lucrat la numărul 2 din Fair Exchange. — Sigur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
voia să mai spună ceva înainte dea lăsa microfonul din mână. — Nu știu câți dintre voi au avut norocul să aibă un mentor, o persoană mai în vârstă, cineva care nu a profitat de ocazia de a vă face să vă simțiți mărunți pentru că erați tineri și lipsiți de experiență și credeați că știți totul, când de fapt nu știați nimic. Un bărbat sau o femeie care v-a inspirat respect pentru că era o persoană cu principii, înțeleaptă, un model, și, mai presus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
iute ca un spiriduș; cuconu Toader Lascarache, ofițerul stării civile, însurat la tinereță, cu bătrâneța moașei Maria, unguroaică de neam, care-l bănuia totdeauna că umblă după muieri și se tânguia tuturora de necredința lui Todere - și alții mulți mai mărunți și mai neînsemnați slujbași. Toți trăiau într-o liniște și o înțelegere desăvârșită,în casele curate, împrejmuite de grădini și livezi. De multă vreme o duceau așa - Dorobanțu aprinzând și stângând felinarele, Teodorescu repezindu-și nasul în pământ, cucoana Adela
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
după ce mă îmbrăcam. Calul mă aștepta la scară, lângă pâlcul de salcâmi care străjuia casa, palatul nostru, cum îi zicea tata, Dumnezeu să-l ierte. Depărtările erau învăluite de aburi; ciocârlii cântau deasupra lanurilor noastre. Porneam cu logofătul, un om mărunt, cu ochi mici, sfredelitori, cu mustățile lungi. Vorbeam puțin cu el, nu-mi era drag deloc. Caii mergeau la trap înăbușit pe drumul de țârână, în cântecele amețitoare ale ciocârliilor, care tremurau cascade melodioase în lumina înălțimilor. Nemărginita câmpie plină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
rămânea în urmă tremurând în cercurele. Tresării. —Boierule, să nu te superi... Sunt așa eu, un om prost... Parcă ce învățătură am? De ce să mă supăr, neică Marine? — Apoi uite, eu nu pot așa, să vorbesc, să spui multe și mărunte... Eu mai mult tac, eu sunt o fire închisă... Vai de sufletul meu... Ce am pătimit, numai Dumnezeu de sus știe! —Bine, neică Marine, pentru asta nu mă supăr eu. De ce să mă supăr? Nu, da’ vezi, să nu-ți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
până la baltă. Trebuie să-l găsesc pe Marin. Să vedem. Și pornii cu grabă spre locul unde știam că-i priponită luntrea. Zarea răsăritului, spre Dunăre, era închisă de un zid de întuneric. De sus, ploaia curgea tot mai deasă, măruntă și caldă. Găsii locul luntrii; luntrea însă lipsea. Câteva bucăți de coșcovă, grămădite pe malul umed, ardeau încet, aprinse de cu sară poate de Marin, ca să-mi însemne de departe locul. Dar de ce lipsea luntrea? Să fi venit omul? A
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
într-un pisc prăpăstios, în vârful căruia săgeta spre cer un brad vechi, care vestea cel întăi printr-un șuiet adânc sosirea vânturilor. Așa urca lin spre asfințit, și de pe cerul răsăritului soarele începea să-i pătrundă ascunzișurile. În țihla măruntă de la margine, lumina se cernea în ploaia deasă și caldă de raze; roiuri de musculițe se roteau ici-colo, țesându-se într-un joc grăbit; sticleau în lumină, pe urmă dispăreau. Un grangur sta nemișcat pe o ramură de fag întinsă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
grangur sta nemișcat pe o ramură de fag întinsă spre soare; îi sticleau penele ca gălbenușul oului; întindea din vreme în vreme gâtul și da drumul unei fluierături gâlgâite, care trezea un răsunet lung în urmă, în ramurile pădurii. Paseri mărunte, stropite cu felurite colori, se chemau de pe vârfuri de nuielușe mlădioase; erau stigleți cu pete de sânge, pițigoi rotunzi cu pene cenușii și negre, cintezi cu piepturile cărămizii. Se priveau cu ochișori sticliți ca vârfuri de ace, deschideau pliscuri și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
cu pene cenușii și negre, cintezi cu piepturile cărămizii. Se priveau cu ochișori sticliți ca vârfuri de ace, deschideau pliscuri și fărâmau melodios chemările, fâlfâiau apoi ușurel și-n urmă-le nuielușele se clătinau, tremurându-și frunzele lucii. Înfiorarea vieții mărunte se strecura prin marginea aceasta de pădure, ca-n orice dimineață de vară. Zboruri de gâze cu aripi străvezii, cu aripioare albastre se încrucișau, fluturi jucau pe deasupra ierbii dese, în care începeau să se îngrămădească miresme calde. Și într-un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
depărtări nesfârșite, pe roșața din fund, din apus, începură a trece rațele sălbatice. Veneau din zarea Dunării, din bălțile Brăilei, și treceau prin smârcurile apropiate de la Mălina. Stoluri, pe cer depărtat, purpuriu, grăbeau ca alungate de vânt. Se deslușeau linioare mărunte, negre, în lumina vie a asfințitului, izvorau ca din aburi, cârd după cârd, intrau în marea de lumină, apoi coborau, se mistuiau. Mă îndreptai spre casă. Lumina scădea. Într-un timp, de pe colnic, mă întorsei. Moș Gheorghe Cucu se ridicase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
țâncul cu părul zbârlit, cu un glas pe care cerca să și-l îngroașe. Și pe tine cum te chiamă? —Dumitru! răspunse el cu nepăsare. Și, fără să se mai uite la noi, își căută de treabă cu boii, pășind mărunt prin pulberea fierbinte. Pornirăm pe un drum îngust, plin de făgașuri. Ne cumpăneam la dreapta și la stânga, cădeam c-o lature, scurt, ca-ntr-o groapă, și ne opream o clipă, apoi caii se opinteau după glasul gros al vizitiului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
în lumina lanurilor, zăream la stânga, pe un muncel lutos și sterp, morile de vânt. Aveam două mori vechi de vânt în care-mi făceam nutreț pentru vite, pentru mascuri și pentru paseri. Acolo, în șandramalele acelea, stătea vătaful, un om mărunt și aprig, cu fața negricioasă, și cu ochii scânteietori. Mergeam așa o bucată, ș-apoi auzeam murmurul muncii. Răsărea soarele, și-n fierberea razelor treceam printre colibele mărunte ale lucrătorilor și mă amestecam în zarva și larma oamenilor, în jurul lucirilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
mascuri și pentru paseri. Acolo, în șandramalele acelea, stătea vătaful, un om mărunt și aprig, cu fața negricioasă, și cu ochii scânteietori. Mergeam așa o bucată, ș-apoi auzeam murmurul muncii. Răsărea soarele, și-n fierberea razelor treceam printre colibele mărunte ale lucrătorilor și mă amestecam în zarva și larma oamenilor, în jurul lucirilor de cuțit ale curelei, în mormăitul de zăvod mânios pe care-l scotea fără întrerupere hapca, înghițind snop după snop. Munceam ca un rob; răcneam și înjuram până ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
și s-a dus prin lumina lui august, până ce s-a pierdut prin bungeturile din marginea pădurii. Cânele, nedespărțit totdeauna de stăpânu-său, un câne mare roș, cu părul lung, sărea în dreapta și-n stânga calului și străbătea prin toate desișurile mărunte. Într-un târziu, după ce dispărură cal și călăreț, auzii bătaia puștii, adânc răsunând, clocotind din poiană în poiană: am înțeles că a dat boierul peste ierunci; acesta era vânatul lui cel mai plăcut de-o bucată de vreme. Dar cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
pe la câșlărie, Voineo? —Bine, cucoane Enacache... Stăpânul zâmbi, apoi, întorcând spre mine capul, rosti limpede: bună ziua!, trecu repede înainte și descălecă. Cânele se oprise și stătea neclintit, ca de piatră, cu coada întinsă, cu botul spre un pâlc de tufe mărunte. Eu mă întorsei, cu Voinea. Auzii, după ce cotii după un pâlc de copaci, strigătul cunoscut. Aici, Hector! Într-un târziu, câteva bubuituri deșteptară singurătățile; liniște se făcu după aceea pretutindeni; contenise și bocănirea securii în pădure. M-a căutat pesemne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
cărui criteriu de selecție era tema asupririi țărănimii și a clasei muncitoare și „relația dintre exploatați și exploatatori“, prefațatorul anonim scria că în această povestire: „Natura ia parte la zbuciumul interior al personajului. Cerul e plumburiu și ploaia se cerne mărunt, formând noroaie și băltoace“. Haia Sanistc "Haia Sanis" Itc "I" În mahalalele de la miazăzi locuiesc ovreii, grămădiți în căsuțe leproase, pe uliți întortochiate și înguste. Partea aceasta cuprinde mai puțin de un sfert de târg; dar în ea sălășluiesc cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]