7,696 matches
-
la o distanță de aproximativ trei ore de călătorie cu autobuzul de Dublin. Era singurul oaspete al acelei pensiuni. Lui Malcolm îi scrie că nu vorbește cu nimeni, ceea ce este bine pentru munca lui. Nu are nevoie de conversații, dar resimte lipsa cuiva care să-i spună din când în când un cuvânt prietenesc și să-i zâmbească. Wittgenstein a fost la început mulțumit de rezultatele muncii sale.119 Curând devine însă indispus, are insomnii și nu mai poate lucra bine
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
contesei Alexandra Tolstoi: „Atunci când intru în școală și văd mulțimea de copii zdrențăroși, murdari, slabi, cu ochii lor strălucitori și plini atât de des de o expresie angelică, se ridică în mine un sentiment de panică și oroare, aidoma aceluia resimțit la vederea oamenilor care se îneacăă“ (Citat după Paul Johnson, Intelectualii, traducere de Luana Stoica, Humanitas, București, 1999, p. 185.) 53 Citat după R. Monk, op. cit., p. 217. 54 Vezi W. Bartley, op. cit., pp. 90-91, 93 94. 55 Pe când își
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
parte a conținutului cărții, o afectează totuși pe aceea căreia Wittgenstein îi atribuia cea mai mare însemnătate. Mai târziu, un alt filozof, cu o netă orientare antimetafizică - Rudolf Carnap - a căutat o explicație psihologică, să recunoaștem facilă, pentru ceea ce a resimțit drept inconsecvențe ale autorului Tractatus-ului5. Experiența probabil tipică a unui cititor, care are atât pregătirea filozofică generală, cât și pe cea logică specială necesară pentru studiul acestei lucrări, ar putea fi descrisă astfel. El va identifica, la început, câteva teme
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
s a concentrat asupra unor întrebări de tipul „Ce este x?“ și propune o cale pentru depășirea lor. „Pentru simbolurile «forță» și «electricitate» s-au acumulat mai multe relații decât cele care sunt pe deplin compatibile reciproc; acest lucru îl resimțim drept obscur, cerem clarificare și ne exprimăm dorința noastră neclară prin întrebarea noastră neclară cu privire la esența forței și a electricității. Dar, în mod evident, întrebarea induce în eroare cu privire la răspunsul care se așteaptă la ea. Un răspuns satisfăcător poate ea
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
filozofice, § 246.) Distincția dintre ceea ce este public accesibil și ceea ce este privat, dintre fapte și experiențe subiective, se exprimă în distincția de natură conceptuală („gramaticală“) dintre enunțuri care descriu fapte și expresii ale limbajului, care sunt manifestări a ceea ce noi resimțim în mod subiectiv. Nu putem descrie decât fapte. O descriere a propriilor noastre trăiri, nu a faptelor, este imposibilă, și anume imposibilă din punct de vedere conceptual. Este ceea ce Wittgenstein ne face să „vedem“ prin situațiile imaginare pe care le
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
Descoperirea dumneavoastră este, în orice caz, una foarte remarcabilă și va duce probabil la un mare progres în logică, cât ar fi ea de nedorit la prima vedere.“9 Nimic nu poate pune mai bine în evidență modul în care resimțeau oamenii care îl serveau eminența acestui domeniu de preocupări decât o asemenea pildă de măreție în umilință. Russell și Wittgenstein erau profund atașați de austeritatea și transparența cristalină a demersurilor analizei, pe care o puneau în contrast cu retorica adeseori emfatică a
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
îl atrăgea mai mult ca persoană privată și ceea ce credea că este dator să facă pentru colectivitate ilustrează într-un mod sui generis tensiunea dintre înclinație și datorie. În perioadele când era pe deplin angajat în campanii publice, Russell putea resimți acele preocupări logico-filozofice care îi aduseseră recunoaștere și notorietate drept mai puțin importante. În 1916, când acționa prin discursuri publice și prin publicații împotriva participării Angliei la războiul cu Puterile Centrale, Russell găsea că obligațiile sale academice îl împiedică să
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
mult de creștinism deoarece motivele centrale ale acestuia sunt sacrificiul și mărturisirea păcatelor. Decizii ca renunțarea la averea pe care i-a lăsat-o tatăl său, ca și încercările repetate ale lui Wittgenstein de a vorbi cu prieteni despre ceea ce resimțea drept acte rușinoase ale vieții sale au o clară inspirație creștină. Modul cum înțelegea Wittgenstein creștinismul se distanța însă mult de ceea ce propovăduiesc bisericile. Și-a exprimat foarte clar înțelegerea pronunțat neconvențională a creștinismului în numeroase discuții pe care le-
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
amăgit - așadar, „abilitatea” nu are o caracteristică morală prin ea Însăși. * „Progresul este nedreptatea pe care o făptuiește fiecare generație față de cea care a precedat-o.” (Emil Cioran) Este fără Îndoială o „nedreptate” produsă În planul valorilor spirituale, fiecare generație resimțind ca frustrantă Înlocuirea, uneori brutală, a valorilor În care ea s-a format și În care a crezut. * „Privirea este spada sufletului.” (A. Cehov) Pentru că „privirea” preia cele mai naturale trăiri ale noastre, adică cele mai sincere emoții și dorințe
[Corola-publishinghouse/Science/2317_a_3642]
-
unui om muierea, de care el nu dorea să scape.” (Mihai Eminescu) Așa se explică, bineînțeles, faptul paradoxal că nu-i poți face omului un bine, dacă el nu-l Înțelege sau dacă nu-l dorește... sau că el nu resimte „răul”, dacă În ceea ce-i faci el vede „binele”! „Din ce ai fost, rămîne ce n-ai păstrat.” (N. Iorga) Adică regretele... * „Poți să fii și prietenește dușman cuiva, și poți să-i fii și dușmănește prieten.” (N. Iorga) În
[Corola-publishinghouse/Science/2317_a_3642]
-
Înaltă. De unde urmează că medicii ar trebui să aibă o concepție mai puțin medicală despre boală.” (Lucian Blaga) De fapt, condiția normală a psihicului uman ar trebui s-o reprezinte Încercarea permanentă a omului de a-și depăși limitele, „mediocritatea” resimțind-o ca o stare de boală. * „SÎnt oameni fără caracter În fapte mărunte, dar de-un caracter eroic, cînd e vorba de fapte mari.” (Lucian Blaga) Lucrul acesta este posibil, deoarece omul uită de misiunea lui În faptele mărunte; nu
[Corola-publishinghouse/Science/2317_a_3642]
-
mai desprinși de presupuneri și de prejudecăți. * „Cine săvîrșește «nedreptateaă este mai nenorocit decît acela Împotriva căruia este săvîrșită.” (Democrit) Cu condiția evidentă ca cel nedrept să aibă Într-un tîrziu „priza de conștiință” asupra faptei sale; altfel, nu va resimți nici un regret și Își va păstra stima de sine. * „E absolut totuna, de ești o persoană distinsă ori fără Însemnătate: pentru omenescul din tine vei trage oricum ponoasele.” (J.W. Goethe) Fără Îndoială că și Într-o situație, și În
[Corola-publishinghouse/Science/2317_a_3642]
-
S-Exupéry) Se pare că se ajunge, Într-adevăr, În iubirea adevărată la un moment cînd fericirea vine nu din egoismul de a te Împărtăși tot mai mult din căldura afectivă care ți se oferă, ci din nevoia pe care o resimți de a-l face fericit pe celălalt. * „În dragoste, victoria bărbatului este fuga.” (Napoleon Bonaparte) Este fuga, probabil pentru faptul că orgoliul bărbătesc are doar În rare cazuri puterea de a recunoaște că „dragostea” prezentă l-ar putea cuprinde total
[Corola-publishinghouse/Science/2317_a_3642]
-
una demnă și frumoasă. * „Toate lucrurile pot fi Înnobilate prin iubire.” (J. Ruskin) Așa se Întîmplă, de exemplu, atunci cînd facem ca suferințele noastre să slujească fericirii altora; Într-o astfel de Împrejurare, suferințele noastre ajungem să nu le mai resimțim ca suferințe, ci ca stări de Împlinire. * „Cine are mare sensibilitate, știe multe.” (Vauvenargues) Desigur, este vorba de a ști multe În probleme de suflet, deoarece „sensibilitatea” este principala condiție a capacității „empatice”. * „Tare aș vrea să aflu școala În
[Corola-publishinghouse/Science/2317_a_3642]
-
răul” se distruge prin el Însuși: „Răutatea Își bea singură cea mai mare parte din venin” (P. Syrus). Altfel spus, răul moral pe care unii Îl gîndesc sau pe care-l Înfăptuiesc, se Întreține din invidia pe care ei o resimt ori de cîte ori văd mulțumirea sau binele de care unul din semenii lor se bucură, la un moment dat, În viață. * „CÎnd unui om rău Îi merge bine Într-o cetate, el zdruncină sufletul celor care sînt mai buni
[Corola-publishinghouse/Science/2317_a_3642]
-
cap” - ci le dă, totodată un sens, un țel. * „Împotrivește-te Începutului; cînd se recurge la remedii, e prea tîrziu.” (Ovidiu) Însă acest lucru nu-l putem face decît pe calea anticipării, a prevederii, pe care sîntem tentați s-o resimțim ca un atentat la obiceiurile și credințele noastre bine statornicite, pe care nu dorim să le schimbăm. Iată un posibil răspuns la Întrebarea cum am putea găsi mulțumirea În existență: „Cum am putea trăi cel mai bine și cel mai
[Corola-publishinghouse/Science/2317_a_3642]
-
poate evita „răul”, acceptînd să se folosească de el ca de singurul răspuns posibil la afrontul Îndurat; mai mult chiar, să constați că-ți face plăcere să accepți chiar și un rău mai mare decît cel pe care l-ai resimțit, care să-ți dea satisfacția primară că celălalt suferă mai mult decît te-a făcut el să suferi!... * „Mai adesea suferim din cauza părerii, decît a realității.” (L.A. Seneca) Același lucru l-a spus și Epictet: „Pe oameni Îi tulbură nu
[Corola-publishinghouse/Science/2317_a_3642]
-
care nu poate fi obținut decît prin metabolizarea propriilor greșeli de către „conștiință”, adică prin asumarea lor. Este un fapt cunoscut că, În absența unui simț al responsabilității, totul devine permis. Orice abatere de la nevoia respectului față de sine ajunge să fie resimțită de unii oameni ca o suferință. Mai mult chiar, pentru unele persoane, iertarea venită din partea celor cărora le-au greșit, la un moment dat, nu are nici o valoare, deoarece În forul lor interior nu se pot ierta pentru ceea ce au
[Corola-publishinghouse/Science/2317_a_3642]
-
de a vedea, de exemplu, că poți să faci bine lucrurile de peste zi, că poți să-ți Îndeplinești obiectivele propuse, și nu În laudele celor din jur care doar În rare cazuri sînt sincere, deoarece omul nu poate să nu resimtă În interiorul său sufletesc o stare de invidie față de succesele obținute de alții. * „Cel puțin jumătate din necazuri ni le facem singuri.” (La Bruyère) Și mai categoric este Epicur: „Omul e nefericit numai din cauza lui”. Iată doar unul dintre motive, pe
[Corola-publishinghouse/Science/2317_a_3642]
-
cît sîntem de Înclinați să vedem Într-un necaz și o parte de bucurie, iar Într-un succes, o notă de neîmplinire... * „Nimeni nu este fericit decît dacă este cinstit.” (Sf. Augustin) Fericiți nu pot fi decît cei care nu resimt o rușine de sine În intenția de a face rău altora. Aceștia sînt „psihopații”, care n-au capacitatea remușcării și, strîns legat de ea, puterea de a-și trezi la viață propria conștiință, pentru a se ridica din josnicia egoismului
[Corola-publishinghouse/Science/2317_a_3642]
-
că: „Fiecare scop atins este un moment de fericire” (A. Rivarol). * „În fericirea altora caut fericirea mea.” (P. Corneille) Mai mult chiar, „fericirea” vine uneori pe căi paradoxale: Îți asiguri o stare de mulțumire sufletească atunci cînd vezi că poți resimți nenorocirea altuia, cînd poți lua parte la necazurile și greutățile altuia; În astfel de Împrejurări, fericirea se naște din nefericire: din trăirea nefericirii altuia! * „Dacă n-ar exista fericirea altora, nu ne-am sinchisi de nefericirea noastră.” (Marin Preda) Egoismul
[Corola-publishinghouse/Science/2317_a_3642]
-
a ne Împrospăta existența cu un nou mod de a privi lucrurile. * „Universul este una din ideile lui Dumnezeu.” (Fr. Schiller) Tradusă În limbaj obișnuit, ideea aceasta de „univers divin” poate Însemna nevoia pe care omul ar trebui s-o resimtă tot mai mult de a ieși din egoismul lui natural, din Eul său egocentric, dintr-o exagerată supraprotejare și iubire de sine, și de a se deschide din ce În ce mai mult spre ceilalți, spre așteptările și nevoia de Înțelegere a celorlalți. * „În
[Corola-publishinghouse/Science/2317_a_3642]
-
și a trecut mai departe, Ludovic devenind roșu de furie ca urmare al acestui afront. Prin plecarea lui Condé în exil, cardinalul a dat o lovitură puternică prinților. Înainte, veriga care îi unea pe protestatari era ura pe care o resimțeau față de Mazarin. După fuga acestuia, nemaifiind nicio piedică, au ieșit la lumină interesele meschine ale fiecăruia, care vizau fie tronul, fie o îmbogățire rapidă. între timp, Ludovic a ajuns la vârsta la care putea deveni rege, fiind privit de toți
SOCIETATEA EUROPEANĂ ÎN MEMORIILE APOCRIFE DIN „MARELE SECOL” by Andreea-Irina Chirculescu [Corola-publishinghouse/Science/695_a_1457]
-
Ea ajută creștinul la o însuflețită renaștere lăuntrică în Duhul Sfânt. Dar pentru aceasta trebuie să fie conștient de importanța ei, pentru că o prezinți lui Dumnezeu. Dacă ești neatent față de cuvintele pe care le pronunți, dacă inima ta nu le resimte sau dacă viața nu îți este îndreptată în aceeași direcție cu rugăciunea ta, aceasta nu va ajunge până la Dumnezeu. De aceea, primul lucru pe care trebuie să îl faci cu mare atenție este modul în care spui rugăciunea, să o
RUGĂCIUNEA, CALE SPRE DESĂVÂRŞIRE ŞI MÂNTUIRE by Ion CÂRCIULEANU () [Corola-publishinghouse/Science/91546_a_107349]
-
al studenților jurnaliști. Mi-au trebuit Încă multe argumente până să fiu total convins de eficiența demersului meu. Iar aceste argumente le-am găsit În cărți și la oameni de anvergură. Astfel, profesorul Șerban C. Andronescu (1997) povestește că a resimțit lipsa unui manual de profil Încă de prin anii ’70, când Își pregătea teza de doctorat la Paris cu faimosul René Etiemble, de la Sorbona: Etiemble ne atrăgea atenția nouă, candidaților, nu numai asupra conținutului tezei, dar și asupra formei grafice
[Corola-publishinghouse/Science/2315_a_3640]