9,038 matches
-
odată ca și cum ne-ar fi devenit complet STRĂINE... Căci așa se comportă deseori morții din visele noastre”. În comentariile făcute de Kantor în legătură cu secvența spălării cadavrului din finalul Clasei moarte, frapează insistența regizorului asupra împletirii temelor străinului și „straniului”, un straniu permanent asociat morții și înălțat la rangul de dimensiune esențială a artei. „Cu prețul caracterului lor STRANIU și al MORȚII, personajele dobândesc șansa de a deveni OBIECTE de artă”. Trei cuvinte scrise cu majuscule, trei criterii ce-ar putea fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
În comentariile făcute de Kantor în legătură cu secvența spălării cadavrului din finalul Clasei moarte, frapează insistența regizorului asupra împletirii temelor străinului și „straniului”, un straniu permanent asociat morții și înălțat la rangul de dimensiune esențială a artei. „Cu prețul caracterului lor STRANIU și al MORȚII, personajele dobândesc șansa de a deveni OBIECTE de artă”. Trei cuvinte scrise cu majuscule, trei criterii ce-ar putea fi întâlnite și în definirea actorului în raport cu manechinul. Și atunci, ce-ar trebui făcut pentru ca, într-o intrigă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
stranietăți” care, deși tratată în registrul derizoriului, trădează o experiență a angoasei și chiar a durerii. „Creatură marcată de moarte”, veritabil „intermediar între un actor mort și un actor viu”, figura de ceară este sursa acelui sentiment de bizar, de straniu, care, crede Kantor, ar trebui să șocheze dureros publicul. Moartea și degradarea își dau astfel mâna pentru o „ultimă paradă”, acea „paradă vidă”, acea „celebrare care nu duce nicăieri” al cărei punct culminant este numit - cum altfel? - „complicitatea cu vidul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
n-a putut vedea când era în viață, când se ținea dreaptă în picioare și nu fusese culcată încă în pământ. Nu avem nevoie, prin urmare, de o artă fluidă, ci, dimpotrivă, de una foarte dură, dar înzestrată cu puterea stranie de a pătrunde pe teritoriile morții, de a se infiltra ca o apă prin zidurile poroase ale împărăției umbrelor”. În esența ei, arta mijlocește dialogul dintre lumea vie și lumea moartă. Tot ca și Kantor, Genet consideră că viața omului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
spre invizibil, așa ar putea fi definit teatrul lui Genet, un teatru deseori obsedat de amintirea umbrelor de piatră ale lui Giacometti. Asemenea sculpturilor lui Giacometti, formele teatrale ar trebui să fie și ele înconjurate de teritoriile morții. Arhitectului din „Straniul cuvânt de...” Genet îi cere să reintroducă cimitirul în incinta orașului și să plaseze teatrul în apropierea lui, ba mai mult decât atât, să-l așeze chiar printre morminte. Căci, pentru Genet, unui urbanism căruia nu-i pasă de morți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
femeia vie ține de joc sau de realitate? În final, Genet va înscrie scena - și teatrul, în ansamblul său - într-un spațiu în care morții sunt îngropați și dezgropați de-adevăratelea, într-un cimitir „în activitate”, cum este acela din „Straniul cuvânt de...”, un spațiu unde moartea își făptuiește în mod real lucrarea. Căci numai aici își poate împlini actorul adevărata sa vocație de „mim funebru”, numai aici poate el „să-i redea unui mort viața și să-l facă să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
realitate? E simulacru sau e adevăr? Monumentalul, mormântul gol și jocul de oglinzi În teatru, mormintele sunt figurate prin catafalcuri goale. Și totuși gravitatea lor monumentală sugerează fără echivoc prezența morții adevărate, cimitirul real. Încă din 1954, cu mult înainte de „Straniul cuvânt de...” și de Scrisorile către Roger Blin, în câteva Fragmente 1 publicate în revista Les Temps Modernes, Genet distingea între monumentalul imobilității solemne, al „figurii inalterabile al cărei conținut definitiv este moartea” - acest „prestigiu absolut” legat de atemporal - și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
bloc de absență” Glorificare a imaginii și a reflexului, construcție a cărei arhitectură țesută din materie și din cuvinte se deschide spre vid, pentru ca „din acest vid să se desprindă o aparență care să arate vidul”, cum se spune în „Straniul cuvânt de...”, teatrul, în concepția lui Genet, se îndreaptă către invizibilitate, aspiră la ea precum statuile lui Giacometti. Ca și ele, actorii, crede Genet, nu capătă masivitatea statuilor decât pentru a ieși cât mai repede în întâmpinarea morții. Dar tocmai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
asta. „Necruțătoarea rimă cere ca unele splendori să rămână învăluite în ușurătate. Nimic nu se dezvăluie de-a dreptul în lumea asta, iubitul meu.” Alteori îi vorbea despre unele cuvinte cu puteri magice, așa cum era, după părerea lui, zarifior. „Cuvânt straniu, venit cine știe de unde, iubitul meu. Are o sonoritate italiană, dar l-am descoperit într-un cântec cântat de o fată mare, anume adusă ca să-mi vegheze somnul, când eram mic și bolnav. Cânta ușor, ca pentru ea. Și sunetele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
Sperăm să ne bucuri cu prezența ta și la vânătoarea cu șoimi. Vezi, deja ne-ai cucerit și suntem foarte curioși să aflăm cât mai multe lucruri despre tine. Poate vom afla ceva și despre împrejurarea în care a apărut strania ta dorință de a învăța o limbă atât de puțin vorbită, cum este armeana noastră. Acum spune-mi: ce piatră îți poartă norocul? Marioritza ezita dar, descifrând o tăcută încurajare în zâmbetul prințului care, prin fumul ciubucului, o privea din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
spre ișlicul din blană de samur siberian pe care Iancu îl ținea într-o mână. I-l așeză chiar el peste părul despletit, potrivindu-i colțul între sprâncene. Cu ișlicul pe cap, ea căpătă, dintr-odată, un aer sălbatic, ușor straniu, ceva dintr-o Ofelie nebună sau dintr-o prințesă alungată, decăzută din rang, rătăcind la întâmplare prin pădurile lumii. O privi pierdut, conștient că acea ultimă imagine va rămâne, că o va descoperi mereu în el, așa cum regăsea icoana în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
două instrumente perfect stăpânite de un maestru sensibil la fiecare nuanță. Își savurau reciproc inflexiunile. Era o confruntare blândă între spirite de același nivel, susținută de expresia ochilor, de zâmbetele și mișcările aproape imperceptibile ale mâinilor. Toate având un efect straniu, ca o trecere insesizabilă de la real la ireal, de la realitate la vis și conturând un dialog intangibil din care până și ea, Mariam, soția adorată a prințului, era exclusă. El revenea mereu la un oraș deosebit, un fel de port
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
domnișoară de pension, semăna oarecum cu timidul prințișor din basmele copilăriei mele, pe când Albertina părea lângă el o statuie fără greș, în dimensiuni cu adevărat impresionante, dar lipsită de orice trăsătură spirituală. Intrigat și împins mai mult de o curiozitate stranie, bătui la ușa Albertinei, cu zece minute mai târziu. Coridorul pensiunii era învăluit în întuneric. Toată lumea dormea, afară de doamna Pipersberg, din camera căreia răzbea o dâră slabă de lumină. Desigur că se pregătea pentru „rondul de noapte”. „Fac scandal!” mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
-mi pârâi oasele”. Nu cred să-i fi rămas vreunul netrosnit: craniul, fălcile și nasul, bazinul: peste tot au trecut roțile locomotivei. „Nora vorbea domol. Nu izbuteam întotdeauna să desprind vreun tâlc din graiul ei lipsit de nuanțe. Privirea ei stranie și dezolată nu găsea niciodată obiectul potrivit de care să se prindă. Cercetam cu falsă nepăsare, chipul pământiu, nasul lustruit, și părul ei verde. Cred că Nora se simțise profund neconsolată din cauza chipului ei șters. Era însă fotogenică. Pe deplin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
articole, să strângem notele. Ar fi bine să te uiți sub pat. Myrna sări de pe cearșaful umed, spunând: — Am încercat să te descriu prietenilor mei din grupul de terapie colectivă. Lucrând în camera aceasta, izolându-te de societate. Mintea aceasta stranie, medievală, în mănăstirea ei. — Au fost fără îndoială intrigați, murmură Ignatius. Găsise ranița și îndesa în ea niște șosete aruncate jos, pe podea. În curând mă vor putea vedea în carne și oase. Așteaptă numai să audă despre torentul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
că el n-avea o halbă frumușică de Dark Island, ci un pahar mare de Sémillon Chardonnay lângă somonul său În crustă. Logan Îl privi pe reporter sorbind delicat din vin și zâmbi. Ca să fie sincer, Miller era un ins straniu. Lui Logan Începuse să-i placă. Chiar dacă trecuse la mustață de concedierea inspectorului Insch. Hainele și vinul și croasantele și bijuteriile masive din aur erau un element În plus la pantomimă. Logan așteptă ca repoterul să aibă gura plină cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]
-
domnul Brener. Fură găsiți În atelierul lui Fuchs, avînd asupra lor portmoneul cu sînge Încă proaspăt pe el. „Constrînși În fața dovezilor, mărturisiră tot, spunînd că În făptuirea crimei lor recunoscuseră degetul Domnului. Cerură un preot să se spovedească.“ Despre acel straniu eveniment vor relata și alte ziare europene, unele Însă manifestînd o reținere mefientă, ceea ce era doar efectul pătrunderii puternice a pozitivismului În cercurile burgheziei progresiste. Spiritualiștii declaraseră - influența lor fiind covîrșitoare - că acel caz admite forța magnetică incontestabilă a omului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1957_a_3282]
-
lună. El nu se putea Împăca nicicum cu frumusețea ei. Era mama sa, cu acest gât splendid și acești umeri divini, grațioasă ca o femeie norocoasă la treizeci de ani. — Amory, dragule, gunguri ea moale, am petrecut momente atât de stranii, de nepământene, după ce ne-am despărțit. — Zău, Beatrice? Când am suferit ultima cădere nervoasă. Se referea la ea ca la o ispravă eroică, vitejească. Doctorii mi-au spus - În voce Îi vibra o notă confesivă - că orice bărbat viu care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
Engleze i s-a evaporat când a aflat că talentele cele mai mari și minți, cele mai ascuțite se concentrau la Triangle Club, o asociație pentru comedia muzicală, care Întreprindea anual un lung turneu de Crăciun. Între timp, simțindu-se straniu de singur și de agitat În cantină, cu sufletul plin de noi dorințe și ambiții, a lăsat primul trimestru să treacă, oscilând Între invidia față de succesele sale embrionare și o aprinsă discuție În contradictoriu cu Kerry despre motivele din care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
intrat În Cap, destrăbălat bătrân? — ‘Citări. — Felicitări ție. Aud că ai o gașcă bună. Când barul s-a Închis, petrecerea s-a spart În grupulețe și s-a scurs, cântând, pe tot campusul Înveșmântat În zăpadă, cu un fel de stranie amăgire că În sfârșit se terminase cu snobismul și Încordarea, că În următorii doi ani vor putea face exact ceea ce le place. Mult timp după aceea, Amory s-a gândit la primăvara anului doi ca la cea mai fericită perioadă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
Păi, răspunsese Alec, dacă vrei să știi adevărul care ne zbârlește părul, taică-su a fost vânzător de coloniale, a făcut avere vânzând pământ În Tacoma și nu s-a stabilit decât acum zece ani la New York. Amory avusese o stranie senzație de scufundare. Gruparea de acum fusese posibilă datorită reunificării promoției după alegerile de la cluburi, ca un fel de ultimă și disperată Încercare de a se cunoaște mai bine, de a rămâne uniți, de a lupta Împotriva spiritului schismatic al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
din anul al patrulea, și, ținând seama de munca depusă de Alec ca manager al echipei de fotbal și de posibilitatea ca Amory să fie succesorul lui Burne Holiday ca președinte la Princetonian, estimările lor păreau suficient de motivate. Destul de straniu, amândoi l-au trecut pe D’Invilliers pe lista candidaților posibili, alegere care cu un an Înainte ar fi lăsat colectivul cu gura căscată. Toată primăvara Amory purtase o corespondență intermitentă cu Isabelle Borgé, corespondență punctată de certuri violente și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
să mă acopăr de ridicol, cum, indubitabil, pățesc unele mame, insistând să porți galoși, deși Îmi aduc aminte că Într-un an, de Crăciun, i-ai purtat constant, fără să-i Închei la nici o cataramă, producând un fel de șuierat straniu, și refuzai să-i Încătărămezi fiindcă nu era la modă. Dar chiar la următorul Crăciun n-ai mai vrut să porți nici măcar șoșoni, deși te-am implorat. Acum ai aproape douăzeci de ani, dragul meu, și nu pot sta mereu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
Întunecat și aveai impresia că picioarele Îi umpleau În totalitate. Nici nu se putea spune cât de sinistru arătau... Probabil că spusese ceva sau avusese o anumită Înfățișare, fiindcă vocea Axiei a răzbătut până la el prin vid, plină de o stranie bunătate: — Ia uitați-vă la Amory! Bietului Amory i s-a făcut rău... Ți se Învârte capul? — Priviți-l pe omul ăla! a strigat Amory, indicând cu degetul divanul din colț. — Vrei să zici zebra aia stacojie?! a țipat cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
exotice. Turnuri pe un cer care e o promisiune a aurorei și lumină albastră pe acoperișuri de ardezie... Parcă te doare. — La revedere, Aaron Burr! a strigat Amory Înspre pustiul Nassau Hall. Tu și cu mine am cunoscut niște zone stranii ale vieții. În liniștea profundă i-a răspuns ecoul. — Au ieșit cu torțele, a șoptit Tom. Ah, Messalina! Umbrele lungi construiesc minarete pe stadion... Pentru câteva clipe vocile studenților din primul an i-au Învăluit și apoi s-au uitat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]