73,470 matches
-
și din acel stadiu de dezvoltare. Bineînțeles, frecvența și intensitatea manifestărilor afectează viața de familie (relațiile din cadrul acesteia), activitatea de la școală (relațiile sociale și învățarea) și de la locul de muncă (este vorba, de pildă, de slujbe cu normă parțială). De reținut Diagnosticul de tulburare opozițională trebuie pus înainte de 18 ani, iar simptomele trebuie să nu se explice prin nici o altă tulburare de comportament sau de personalitate antisocială. Cu alte cuvinte, clinicianului i se cere să facă diagnosticul diferențial între tulburarea opozițională
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
rândul adolescenților, raportul este egal. Tulburarea opozițională se asociază frecvent cu cea de conduită, dizabilitățile de învățare și ADHD. Peste 80% dintre copiii afectați suferă și de ADHD, iar 65% dintre cei cu ADHD suferă și de tulburare opozițională. De reținut În vreme ce tulburarea opozițională este asociată cu comportamentele agresive explicite și nedistructive, tulburarea de conduită presupune comportamente agresive ce pot fi distructive și încalcă drepturile celorlalți. Evoluție Analiza evoluției afecțiunii sugerează existența unei serii de comportamente dezadaptative ce începe cu ADHD
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
persoana are sub 18 ani, acest diagnostic se poate pune doar dacă nu este mai adecvat cel de tulburare de personalitate antisocială. În ceea ce privește criteriile cu asterisc, trebuie să existe dovezi că respectivele comportamente s-au manifestat înainte de 13 ani. De reținut Conform criteriile din DSM-IV-TR, în stabilirea diagnosticului, are prioritate tulburarea cea mai gravă. În cazul de față, ordinea tulburărilor de comportament de la cea mai ușoară la cea mai gravă este: tulburarea opozițională, tulburarea de conduită și tulburarea de personalitate antisocială
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
sunt și foarte puțin sensibili la sentimentele și gândurile celorlalți. Tendințele agresive pot fi accentuate de situațiile mai ambigue, fiindcă au uneori tendința de a-i bănui de ostilitate pe cei din jur și de a reacționa în consecință. De reținut Teoriile cognitiviste sociale sugerează că, la unii copii, actele agresive pot fi declanșate de tendința de atribuire negativă, adică de a interpreta o acțiune sau o exprimare ambiguă ca pe o intenție ostilă și de a răspunde corespunzător la „amenințare
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
pentru a împărți răspunderea cu tovarășii lor. Alte caracteristici asociate sunt comportamentele cu grad ridicat de risc : acte ce îi predispun la accidente, consum sau abuz de substanțe psihoactive, boli cu transmitere sexuală și sarcină în adolescență (APA, 2000). De reținut În urma unei analize factoriale a criteriilor asociate cu tulburarea opozițională și tulburarea de conduită, Frick și colaboratorii săi (1993) au identificat patru categorii de reacții potențiale definite în funcție de perechile de caracteristici comportamentale explicit/implicit și distructiv/nedistructiv. Secțiune „Pe scurt
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
rol în transmiterea genetică a impulsurilor agresive (Dabbs & Morris, 1990). În plus, nivelul scăzut de DBH dopamin-hidroxilaza (care transformă dopamina în noradrenalină) poate să determine praguri mai înalte pentru comportamentele de căutare de senzații la unii copii (Quay, 1986). De reținut Nivelul scăzut de activitate a lobului frontal se asociază cu o capacitate redusă de a inhiba reacțiile comportamentale și de planificare. Aceasta poate explica de ce ADHD și tulburările de comportament disruptive se asociază atât de frecvent. De reținut Pentru copii
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
1986). De reținut Nivelul scăzut de activitate a lobului frontal se asociază cu o capacitate redusă de a inhiba reacțiile comportamentale și de planificare. Aceasta poate explica de ce ADHD și tulburările de comportament disruptive se asociază atât de frecvent. De reținut Pentru copii, neascultarea poate fi un mijloc eficient de evitare sau sustragere de la activități indezirabile care necesită respectarea unor rugăminți (de exemplu, ridicarea unor jucării de pe jos sau curățenia în cameră). Conform teoriei coerciției, în aceste situații, părinții vor reacționa
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
a abilităților sociale. asigura o mai bună empatie. oferi o ocazie de instruire cu privire la devierea comportamentală. Greene și colaboratorii săi (2003) critică majoritatea programelor terapeutice pentru tulburarea opozițională pentru că: nu includ și o componentă de instruire a părinților. nu îi rețin pe părinți până la sfârșitul programului. nu îi motivează pe părinți. nu reușesc să se concentreze asupra distorsiunilor și deficiențelor cognitive la copii. Studiile care au comparat eficiența sanatoriilor cu cea a programelor terapeutice la nivel de comunitate pentru tinerii cu
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
afectate sunt, în majoritatea lor, femei (90%) care vor să fie zvelte, dar în același timp cărora le place să mănânce. Ambele categorii au în comun teama de obezitate și o percepție greșită cu privire la propriul aspect fizic și greutate. De reținut Emisiunile de radio și televiziune vorbesc frecvent despre celebrități (de exemplu prințesa Diana) care au mărturisit că suferă de o tulburare de nutriție. La începutul anilor 1980, când foarte puțină lume știa cât de frecvente sunt aceste probleme, întreaga opinie
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
sau mai mic de 17,5 kg/m2. Teama profundă de a nu crește în greutate este principalul factor care îi motivează pe anorexici să își monitorizeze aportul de hrană în așa măsură încât tulburarea le poate fi fatală. De reținut Deși anorexie înseamnă pierderea apetitului, anorexicul se gândește la mâncare și suferă de foame din cauză că își impune să nu mănânce. Temându-se să nu se îngrașe și având o percepție greșită în ceea ce privește aspectul fizic și proporțiile lor, indivizii cu anorexie
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
laxative). Unii dintre ei nu „înfulecă” în adevăratul sens al cuvântului, dar, chiar și dacă consumă o cantitate redusă de hrană, se străduiesc să o elimine din corp. De obicei, activitățile de hiperfagie și eliminare se desfășoară regulat (săptămânal). De reținut Ciclul anorexic pornește de la teama de obezitate și de la o imagine distorsionată asupra propriei persoane. De aici, se ajunge la autoînfometare, care duce la preocuparea pentru mâncare. În cele din urmă, anxietatea și depresia ajung să fie foarte prezente în
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
ani. Pronosticul este mai bun în cazurile cu debut mai precoce. Procentul recuperărilor este mic, doar 10% dintre cei afectați revenindu-și complet și 50%, parțial (Herzog et al., 1993). Aproximativ jumătate dintre fetele anorexice ajung mai târziu bulimice. De reținut Rosen, McKeag, Hough și Curley (1986) au studiat comportamentul sportivelor și au concluzionat că acestea sunt supuse unui mare risc de a suferi de tulburări de nutriție. S-a constatat că aproximativ 62% din studentele gimnaste folosesc metode autodistructive de
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
a luării în greutate. Toate acestea trebuie să se producă cel puțin de două ori pe săptămână timp de minim trei luni, în condițiile în care individul se apreciază pe sine doar prin prisma greutății și a proporțiilor fizice. De reținut Conform DSM-IV-TR (APA, 2000), hiperfagia este consumarea (într-un interval limitat de timp) a unei cantități de mâncare mult mai mari decât ar fi normal în acele împrejurări. Un episod de hiperfagie are două elemente: 1) consumarea unei cantități excesive
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
pot să treacă neobservați un timp. Hiperfagia are loc, de obicei, în intimitate, iar mâncarea este consumată rapid. Circumstanțele precipitante ale acestor episoade sunt sentimentul de depresie, factorii de stres ambientali, iritabilitatea, tensiunea și foamea (datorată lipsei de hrană). De reținut Fiecare tulburare de alimentație are două tipuri. În cazul anorexiei nervoase, distincția se face în funcție de modul în care este menținută greutatea sub nivelul normal (tipul restrictiv și tipul bulimic). În cazul bulimiei nervoase, clasificarea se face în funcție de natura strategiei de
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
mai înfometați și să ajungă mai greu la senzația de sațietate decât în mod normal (Wooley & Wooley, 1985). Consecința este că bulimicii intră într-un cerc vicios: foamea devine mai puternică și astfel crește riscul repetării episoadelor de hiperfagie-eliminare. De reținut Ciclul bulimic începe cu o stare de tensiune sau iritabilitate care determină o puternică dorință de a mânca. Apoi, individul își pierde controlul și urmează episodul de hiperfagie. În final, bulimicul se simte vinovat, deprimat și prea plin, așa că va
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
în general mari dificultăți în a-și controla impulsurile și au o viață sexuală mai activă (Halmi, 1995). Și studierea caracteristicilor familiale a scos în evidență diferențe între cele două tulburări, numărul patologiilor fiind mai ridicat în familiile bulimicilor. De reținut Printre asemănările dintre anorexie și bulimie se numără: Debutul după o dietă intensivă; Teama de obezitate; Preocuparea pentru siluetă și pentru mâncare; Percepția distorsionată asupra formei corporale și a greutății. Rolul factorilor biologici, genetici și al neurotransmițătorilor Riscul apariției unei
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
și celălalt să sufere de această maladie (Walters & Kendler, 1995). Ca și în cazul tulburărilor discutate în capitolele precedente, s-a constatat o legătură între tulburările de nutriție și nivelul scăzut de serotonină (Carrasco, Diaz-Marsa, Hollander, Cesar & Saiz-Ruiz, 2000). De reținut Se constată un nivel scăzut de serotonină și în cazurile de depresie și tulburare obsesiv-compulsivă. Garner, Garfinkel și O’Shaughnessy (1985) sugerează că obiceiurile alimentare din copilărie și moștenirea individului sunt cele care determină greutatea de referință a individului. Acești
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
restricțiilor alimentare trebuie să li se adauge o accentuare a metabolismului (prin exercițiu fizic) pentru a contrabalansa funcțiile interne de reglare a organismului. Cât despre factorii genetici, se pare că, în familiile bulimicilor, există un istoric de obezitate maternă. De reținut Autorii conceptului spun că greutatea de referință este regulatorul intern al greutății care reacționează la mesajele trimise de hipotalamus. Atunci când este activat, hipotalamusul lateral trimite un semnal de foame mai intensă; stimularea hipotalamusului ventromedial trimite un semnal de sațietate. Dacă
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
de anorexici în care se evită confruntarea deschisă, în familiile de bulimici ostilitatea, conflictul părinți-copii și confruntările sunt pe față. Aceste familii tind să manifeste mai multe intenții de agresivitate, prin învinovățirea celorlalți și încercarea de a-i controla. De reținut Familiile de anorexici tind să fie rigide și să controleze, în vreme ce la familiile de bulimici se constată o ostilitate mai manifestă și mai puțină grijă și coeziune. Influența societății și a mediului Sondajele cu privire la modul în care își percep oamenii
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
frecvenței consumului și a cantităților. Încercările nereușite de a controla consumul. Intervalul îndelungat în care s-a ajuns la consumul susținut de substanțe psihoactive.. Neglijarea unor activități importante (sociale, profesionale, etc.). Continuarea consumului în ciuda consecințelor fizice sau psihologice negative. De reținut Termenul de toleranță se referă fie la nevoia de a consuma o cantitate mai mare dintr-o anumită substanță pentru a obține efectul dorit sau la obținerea unui efect mai slab ca urmare a consumării repetate a aceleiași cantități. Simptomele
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
de sevraj sunt reacții fiziologice sau psihologice neplăcute care apar ca urmare a neconsumării unei anumite substanțe. De multe ori, cei care manifestă astfel de simptome reîncep să consume substanța respectivă sau altele similare pentru a și le atenua. De reținut Pentru a face distincția între cazurile în care toleranța și sevrajul sunt semne ale dependenței și cele în care ele nu indică așa ceva, DSM-IV-TR vorbește despre două categorii de situații: cu dependență fiziologică (toleranța și sevrajul sunt prezente) și fără
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
grandomanie și hiperactivitate, în timp ce alcoolul produce anumite efecte similare cu cele ale sedativelor, hipnoticelor și anxioliticelor). În secțiunea „Pe scurt 10.1”, sunt prezentate substanțele psihoactive cel mai frecvent utilizate de adolescenți și tineri și principalele semne de intoxicație. De reținut Intoxicația survine ca urmare a efectului pe care îl are substanța consumată asupra funcționării sistemului nervos central. Efectul diferă în funcție de substanță, de indivizi și de moment. De exemplu, alcoolul îl poate face pe un individ certăreț, iar pe altul - bine
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
acid gama-aminobutiric). Consumul repetat de alcool face să scadă nevoia de acid gama-aminobutiric a creierului și, implicit, cantitatea produsă. Pragul de toleranță fiind tot mai ridicat, individul are nevoie de tot mai mult alcool pentru a obține același efect. De reținut Consumul crescut de substanță psihoactivă și producția diminuată de acid gama-aminobutiric creează dependență de substanța repspectivă, aceasta trebuind să simuleze funcția naturală a neurotransmițătorului GABA. Perspectiva comportamentală Din perspectivă behavioristă, stările modificate (reducerea tensiunii sau accentuarea bunei dispoziții) determinate de
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
de relaxare și alte metode de coping adaptativ (Monti, Abrams, Kadden & Cooney, 1989). Un element cheie îl constituie partea de prevenire a recidivelor. Investigațiile empirice au analizat eficiența acestor terapii atunci când sunt efectuate individual, în grup sau în familie. De reținut Waldron și Kern-Jones (2004) arată că introducerea unei perspective cognitive într-un model de învățare socială (Bandura, 1977) permite o mai bună înțelegere a multiplilor factori implicați în apariția și întreținerea abuzului de substanțe psihoactive. Este vorba aici de mecanisme
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
privind abilitățile sociale, modul în care se pot refuza drogurile și managementul personal. În comparație cu elevii care beneficiaseră de programul standard, în rândul celor implicați în LST, s-au înregistrat rate mai scăzute de abuz de alcool, tutun și inhalanți. De reținut Conform regulilor de profilaxie (NIDA, 2003), programele din cadrul școlilor ar trebui să se concentreze asupra comportamentelor corespunzătoare vârstei și să intervină în direcția atenuării factorilor de risc asociați cu comportamentele dezadaptative ulterioare, cum ar fi agresivitatea și autocontrolul (la preșcolari
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]