8,894 matches
-
de chibrituri. Era o cafenea obișnuită cu o capacitate de vreo optsprezece locuri. În afară de mandatar, se mai afla acolo o chelneriță de vreo douăzeci și doi de ani cam grăsuță, rotunjoară la față, cu ochii mici și cu urme de coșuri pe frunte. Îi plăceau lucrurile extravagante, probabil, așa că purta ciorapi cu model, dar nu era cîtuși de puțin atrăgătoare. SÎnt sigur că ea nu prezintă nici un interes pentru investigațiile mele. Pe ușă se găsea un afiș: „Angajăm salariată” și mi-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
se reflecte În ea fațada farmaciei din colțul opus. O pisică grasă ca un porc Își făcu apariția pe streașină și porni calmă la plimbare, dar după cinci-șase pași se făcu nevăzută. În punctul unde se termina streașina se Înălța coșul băii publice, pe unde ieșeau dîre de fum transparent. Instinctiv am Întins mîna spre aparatul de fotografiat, dar mi-am dat imediat seama că nu prea are rost.. Probabilitatea de a mă reîntoarce aici era foarte mică și apoi mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
Îți lăsa impresia unui balon umplut cu apă. Dacă nu și-ar fi mișcat degetele pe abdomen, puteai crede că trage un pui de somn. O grămadă de cute adînci Îi brăzdau ca niște corzi bărbia moale și urme de coșuri stăteau una lîngă alta ca niște ghimpi de cactus. Fără să se miște, șeful Își miji ochii și rîse sarcastic, tunînd cu vocea lui nesuferită de cîine răcit: — Ai cam luat-o-n serios, nu ? — Și de ce să n-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
a tentat să opresc timpul exact acolo și să Înscriu tot universul Între limitele văzute de proprii mei ochi. Se găseau din loc În loc scrumiere din aluminiu destul de mari ca să te incomodeze, iar Între mese, În nici un caz la vedere, coșuri de gunoi acoperite. Cu toate acestea, țigările se stingeau direct pe mese și mucurile erau lăsate acolo, iar paharele din hîrtie, farfuriuțele din plastic și bețișoarele, Împrăștiate pe jos, pe lîngă coșuri. CÎnd venea lume multă, nu le prea observai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
iar Între mese, În nici un caz la vedere, coșuri de gunoi acoperite. Cu toate acestea, țigările se stingeau direct pe mese și mucurile erau lăsate acolo, iar paharele din hîrtie, farfuriuțele din plastic și bețișoarele, Împrăștiate pe jos, pe lîngă coșuri. CÎnd venea lume multă, nu le prea observai. Te simțeai bine Într-un asemenea local, poate tocmai pentru că puteai călca În voie sub picioare grămada de resturi, iar automatelor nu aveai ce să le reproșezi: erau credincioase și ascultătoare. Clienții
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
resturi, iar automatelor nu aveai ce să le reproșezi: erau credincioase și ascultătoare. Clienții se simțeau În largul lor aici, rupți de lumea de afară. Își vărsau oful nu pe scrumiere, ci pe mese, În toată lărgimea lor, nu pe coșurile de gunoi, ci pe dușumeaua spațioasă care imita pardoseala din gresie. Aș fi avut chef să vorbesc cu cineva despre farfurii zburătoare, dar detașarea de restul lumii constituia caracteristica principala a acestui local. Și cum nu-mi displăcea nici mie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
cu bordură bleumarin. Cu excepția părului lung, nimic altceva nu aducea cu fata din fotografie. E și greu să reconstitui o femeie numai din bucățele. Lăsînd la o parte nasul puțin cîrn, toate celelalte trăsături - buzele groase și Încăpățînate, urmele de coșuri de pe ambii obraji, pungile de sub ochi, umflate de parcă puteai stoarce puroi din ele - erau prea vulgare pentru o fotografie de model. Dacă faci abstracție de față, poți Însă afirma că pe fotograf l-a interesat doar spatele. Dacă scoteam fața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
eram capabil să stabilesc poziția soarelui. Dacă urcai pînă În punctul acesta zăreai, mult În jos, un șir de case, un labirint de parcele formate de acoperișurile din paie și țigle, o pădure de antene care absorbeau undele electromagnetice și coșul unei băi publice care se ridica pînă pe la Înălțimea zidului de piatră din fața mea. Eram sigur că memoria nu mă Înșela și că puteam urmări cu ochii minții Întreaga Întindere a drumului ce ducea la baia publică din capăt... mijlocul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
că am ajuns În sfîrșit unde mi-aș fi dorit... Poate nu era chiar locul țintit, dar aveam senzația că-l voi putea considera măcar un punct de plecare. M-am oprit la intrarea În parcare și am privit Înăuntru. Coșul unei băi publice se Înălța proeminent, peste drum și În fața lui, o cafenea. Imaginea aceasta Îmi rămăsese În memorie, la fel de limpede ca o ilustrată. Inima Începu să-mi bată mai tare de nerăbdare. Am traversat strada oblic și am deschis
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
zis? șopti Iuliana, încântată de atitudinea lui. Odată ajunși în supermarket, s-au grăbit să cumpere tot ce li s-a părut că este necesar, după ce, în prealabil, s-au consultat asupra preferințelor, iar la final, Eugen a strecurat în coș o sticlă de șampanie, iar Iuliana a adăugat căpșuni, fructele ei preferate. Cumpărăturile constituiau parcă un preludiu Tainicele cărări ale iubirii pentru ceea ce, în mintea fiecăruia, se profila a se întâmpla, pentru că gesturile lor, privirile ce le schimbau între ei
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
scos la iveală, în români, un nou strat al personalității: hiperEul, pentru care Raiul are porți automate și se numește hipermarket. Cumpărături fericite! Investitorii din lumea întreagă au privit cu entuziasm isteria în masă din hipermarketurile românești din perioada sărbătorilor: coșuri umplute ochi, trafic jamuri de cărucioare aflate bară la bară mai ceva ca pe DN1, provizii făcute de parcă s-ar fi dat avertizarea de uragan, cozi cu certuri care aminteau de carnea care se dădea „pe sub tejghea“, casierițe aflate în
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2193_a_3518]
-
la acest început de martie. De mult, probabil din anii ultimi ai socialismului biruitor, nu am văzut un asemenea disc urât sub aspect grafic. Un model pentru ceea ce discarii occidentali, după ce comandă setul, găsindu-l interesant, îl aruncă imediat în coșul cu solduri, înmormântându-l pe vecie. O fotografie a cărei claritate este axată evident pe violoncelistul din spatele dirijorului (când există atâtea zeci de fotografii atrăgătoare ale lui Silvestri!), apare meschin pe o copertă neatrăgătoare, pentru a nu-i spune direct
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2202_a_3527]
-
de dimineață un reportaj turistico-culinar despre Geneva, difuzat de TV5. Cuțite în inimă și (aproape) lacrimi în ochi. Sentimentul că am fost izgonit din paradis și că mi-am pierdut iremediabil libertatea. Sclav, dar liber. Pedalând pe bicicleta mea cu coș de cumpărături, demodat, dar util, pe străzile din Geneva am gustat senzația sublimă a detașării de lume. STOP. Mirel 7 februarie 2006 Aș vrea să-ți scriu ca de obicei despre enervări, dar observ că, pentru moment, nu am prea
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1949_a_3274]
-
meu blestem!) am câștigat foarte puțini bani. Bine, atunci cele 2-3 milioane reprezentau mai degrabă pocket money, aveam cu ce să-mi scot prietena în oraș, cu ce să plătesc drumul până la Sibiu, unde studia ea. Singura însemnată contribuție la coșul comun al familiei mele s-a consemnat în vara anului 2001, când am primit celebrele tichete de masă, o altă formă penibilă uzitată de Statul român de a-și hrăni mai bine armata de funcționari. Plecarea în Elveția a schimbat
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1949_a_3274]
-
sec: „A, dar e foarte greu...“. Mergând la director, acesta ne-a sfătuit franc să nu mai băgăm de seamă scrisorile pe care le primim, că e o procedură standard, așa că scrisorile respective ajung de fiecare dată rupte, direct în coșul de gunoi. Respectul meu pentru o astfel de instituție balcanică. Paradoxul băncilor românești: ai nevoie de mult timp pentru a te scăpa de datorie însă ei au nevoie de foarte puțin timp pentru a-și arăta mușchii. Las la o
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1949_a_3274]
-
de situații. Pe apă bubuie ski-jeturile, în ciuda tarifului care-l depășește pe cel de la Saint-Tropez: 80-100 lei ora (aproape 30 de euro pentru 10 minute). Tot pe plajă poți găsi conserve, sticle de plastic și cutii de bere goale, în ciuda coșurilor de gunoi aflate la doi pași, dar pe care generația „Monica Columbeanu“, dar și bătrânii oțelari, acum la pensie, ezită cu încrâncenare să le folosească. Pe la capăt de plajă mai ai surpriza unui ATV (de fapt, ce naiba înseamnă „ATV“?), dar
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1949_a_3274]
-
Iată finalul de la Sarsanela: „PS. Vremile de restriște s-au încheiat demult, dar sarsaneliada mea continuă mai abitir ca înainte. De 18 ani nu-i zi să nu car ceva în sacoșe cu și fără roți, în rucsacuri, în genți, coșuri, valize, pungi colorate de plastic, cu taxiul, pe jos, în tramvai sau pe bicicletă, în mașină, tren, avion, autocar sau vapor, ba chiar de două ori în căruță. Dacă socotesc o medie de 10 kg/zi (deși uneori duc de
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2196_a_3521]
-
deschisă. E îngrozită pentru că în mod normal sunt o mulțime de chifle în plus. Dar azi nu. Avem treizeci și trei de chifle. Și același număr de pasageri. Care chiflă a căzut pe jos? întreb ca fapt divers. — Am aruncat-o la coș. Mă duc la coș și îl scot din nișa lui. Iau chifla, o șterg rapid de șorț și o pun la loc pe tavă. Lydia se uită și nu-i vine să creadă. Doar îi plătesc o poliță unei vechi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
în mod normal sunt o mulțime de chifle în plus. Dar azi nu. Avem treizeci și trei de chifle. Și același număr de pasageri. Care chiflă a căzut pe jos? întreb ca fapt divers. — Am aruncat-o la coș. Mă duc la coș și îl scot din nișa lui. Iau chifla, o șterg rapid de șorț și o pun la loc pe tavă. Lydia se uită și nu-i vine să creadă. Doar îi plătesc o poliță unei vechi prietene, spun, punând tava
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
vechi de-al lui Mike. Păi, doar nu era să-mi port uniforma în ziua mea liberă, nu? Am intrat relaxată în bucătărie și văd pe masă un uriaș buchet de flori. Instinctiv, știu că sunt de la Adam. Direct la coș cu ele. Nu mă simt prea vinovată. Cunoscând-o pe mama, o să le culeagă mai târziu și o să le pună într-o vază. Sunt, de asemenea, trei plicuri maro pe masă, adresate mie. Maro și plicticoase. Le deschid într-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
comenzi, formare de personal... Gândește puțin iritat: "De s-ar întoarce Dora ; de când a plecat nimic nu mai are nici un gust și casa este goală." Publicitate, nimic decât publicitate, își spune luând brațul de hârtii pentru a le arunca la coș. Dar iată că dintre ele alunecă un plic subțire, lunguieț. Adresă scrisă de mână, scris necunoscut. Expeditor de asemenea necunoscut : Ciprian Frunză. "Ciprian ? Cine o mai fi și ăsta ? Iar vreo cerere de donație, nu trece zi să nu aducă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
lume care trăiește în și din poze (" Cînd am fost acolo la ea am avut impresia că totul nu-i decît o poză. EA traversînd miriștea cu pălăria albă pe cap, pe urmă EA în bucătăria largă, umbroasă, plină de coșuri de fructe ornate ca pentru expoziție, EA, cu mîna abandonată pe masa lungă, ca pentru douăzeci de oameni, EA așezată pe bancheta ovală îmbrăcată în pluș. Poze, poze, poze") pe care naratorul și personajul le animă după modalitatea filmului, într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
lui. Un astfel de om, gândi Marcu e ca o piatră de moară. Se interesă pe la băieți. Îl văzuse careva cu vreo fată? Da, îl văzuseră mai mulți, vorbea cu una, Viorica, funcționară la telefoane, o fată urâtă plină de coșuri pe față, dolofană, cu ochii puțin sașii, muma pădurii, ce mai, precizaseră băieții. Marcu rămase perplex. Ce-o fi cu omul ăsta, parcă s-ar autoflagela. O fi sectant. Într-o zi îl întrebă franc, fără ocolișuri, voia să-și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
rosti într-un târziu, abia mișcând buzele. Când am fost acolo la ea am avut impresia că totul nu-i decât o poză. EA traversând miriștea cu pălăria albă pe cap, pe urmă EA în bucătăria largă, umbroasă, plină de coșuri de fructe ornate ca pentru expoziție, EA, cu mâna abandonată pe masa lungă, ca pentru douăzeci de oameni, EA așezată pe bancheta ovală îmbrăcată în pluș. Poze, poze, poze. Ridică brațele în sus, cu degetele depărtate, pe urmă lăsă mâinile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
sau mai puțin științifice. Încântat, ieșit din acreala lui caracteristică, tatăl a plecat cu un coșuleț din nuiele și le-a promis că o să le aducă struguri, lăsase anume, pentru Carmina câțiva butuci neculeși. S-a reîntors, într-adevăr, cu coșul plin, boabele mari, frumoase, străvezii păstrau picături de apă. Rezervat, picior peste picior, amuzat de ceva anume, zâmbitor, Ovidiu asista la discuții ciugulind bobițe de struguri. Era foarte pasiv, plasase ștafeta și nu-și mai făcea probleme. Într-un târziu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]