8,366 matches
-
înnorat și noaptea era precum cerneala. - Vei ateriza pe un mic drum cam la un kilometru de această parte a Templului Zeului Adormit, zise el. Îl descrise în detaliu, estimând amplasările diverselor pâlcuri de pomi și dând o imagine a cotului drumului, întemeiată pe amintirile precise ale lui Ashargin. Zborul lor continuă în tăcere. Aterizară în umbră și se opriră. - Revino din oră în oră!... zise Gosseyn plecând. Coborî pe drum, făcu câțiva pași și apoi, un popas. Așteptă ca avionul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85126_a_85913]
-
cu Hideyoshi și ajunsese principalul maestru de ceai al epocii. Era un om care avea un cerc larg de cunoștințe. — Ei bine, stăpâne, să vedem prima strofă, ceru Shoha. Mitsuhide, însă, nu se atinse de hârtia din fața lui. Încă avea cotul rezemat de brațul scaunului și părea să privească afară, în întunericul grădinii, unde fremătau frunzele. Se pare că vă scormoniți creierii după strofă, stăpâne, îl tachină Shoha pe Mitsuhide. Mitsuhide luă pensula și scrise: Toată țara știe Că a sosit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
cu mâna pe o balustradă, gata să urce, îl străpunse cu lancea dintr-o parte în alta. Chiar atunci, un luptător al clanului Akechi își încordă micul arc în umbra unui brad negru chinezesc. Săgeata îl lovi pe Nobunaga în cot. Clătinându-se înapoi, Nobunaga se rezemă greu de oblonul din spatele lui. În același moment, dincolo de zidul dinspre apus avea loc o acțiune minoră. Un grup de vasali și infanteriști, sub comanda lui Murai Nagato și a fiului său, năvăliseră afară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
sus pe podeaua de lemn și începu să țină inamicii la distanță aruncând în ei instrumentele de bucătărie și tot ce-i cădea în mână. Un maestru al ceaiului și un alt om prezent mânuiau și ei săbiile, luptând vitejește, cot la cot cu pajul. Și, cu toate că inamicii îi disprețuiau pe acei trei adversari slab înarmați, un grup de samurai nu putea păși pe podeaua de lemn din cauza lor. — De ce durează atâta? Un războinic care părea să fie comandantul privi înăntru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
podeaua de lemn și începu să țină inamicii la distanță aruncând în ei instrumentele de bucătărie și tot ce-i cădea în mână. Un maestru al ceaiului și un alt om prezent mânuiau și ei săbiile, luptând vitejește, cot la cot cu pajul. Și, cu toate că inamicii îi disprețuiau pe acei trei adversari slab înarmați, un grup de samurai nu putea păși pe podeaua de lemn din cauza lor. — De ce durează atâta? Un războinic care părea să fie comandantul privi înăntru, luă un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
al Lunii a Șaptea strălucea fără milă. Castelul era liniștit, ca și cum nimic nu s-ar fi întâmplat. Niwa intră în cameră și întrebă: — Cum te simți, Hideyoshi? Ți s-a mai liniștit stomacul? Hideyoshi se întoarse, rezemându-se într-un cot. Văzând chipul lui Niwa, păru să-și recapete rapid cunoștința și se îndreptă de spate. — Pe toți zeii, scuză-mă! — Katsuie m-a trimis să teaduc. — Ce e cu consfătuirea? — Nu poate continua, fără tine. Katsuie a spus că o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
doar un fel de a spune, fiindcă femeia-manechin de dincolo de sticlă nu-i dădea nicio atenție. Și nimănui de pe lume nu-i dădea pic de atenție. Ședea pe un taburet, singură sub lumina discretă a unui spot din tavan, cu coatele rezemate de genunchii larg depărtați, așa cum obișnuiesc să se relaxeze femeile când, în intimitate, își pot permite să renunțe la convențiile sociale, dintre care una le cere să stea veșnic cu genunchii lipiți între ei. Dar nu era nimic impudic
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
cusut manuală Singer, tricota cu andrelele, croșeta. Cămăși, izmene, chiloți, cearșafuri, fețe de masă, pulovere și jachete, pe toate le urmărea în ce stare se aflau și observa când începeau să se roadă. Jachetele și puloverele rareori le cârpea în coate pentru că, spre deosebire de ciorapi, rosăturile acelea prea ar fi fost la vedere. Și cum, în ciuda sărăciei, pentru ea conta și prestigiul familiei, remediul stătea în a le deșira și a le împleti de la început. Așa se face că obiectele tricotate mai
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
doua se mutau în sala de dincolo de cancelarie. Era pe colțul clădirii, iar ferestrele de pe latura lungă a clasei dădeau în Strada Principală. Pe fereastra de pe latura scurtă, dacă te urcai cu picioarele pe-o bancă și te sprijineai cu coatele de pervaz, puteai să vezi în stânga bustul pictorului Grigorescu. Ca amintire din clasa întâi nu mai rămânea decât fâșia îngustă de curte cu pământ bătătorit dintre zidul școlii și gardul dinspre strada Matei Basarab. Departe în urmă rămăsese Alexe din
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
îi rămânea la fel de netedă și de plină de mândrie. Dogaru însă nu se uita la el. Nu se uita la nimeni. Umbla prin curtea școlii, printre băieți, fără să se atingă de nimeni, cu privirea ațintită în pământ, încruntat, cu coatele depărtate de trunchi, oho!, depărtate bine, ca și cum n-ar mai fi avut loc de atâția mușchi, și cu pumnii strânși: Cu cine să se bată? Cu cine să se bată? Vine de la Tecuci, le șoptea băieților Marcel Voinea, confidențial. Cătălin
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
acasă la tine! Sau la closetul public dacă ai nevoie de public! Abia atunci Dogaru se hotărî să sară de pe pervaz. Cum te cheamă? Domnul Ionescu îl fixa cu privirea, așteptând. Dogaru se uita în pământ, cu pumnii strânși și coatele depărtate de trunchi, ca și cum ar fi fost gata oricând să se încaiere cu oricine. Nu-și recunoștea nicio vină! N-avea niciun regret! Puteai s-aștepți mult și bine un răspuns de la el. Mai mulți băieți îi spuseră numele, dar
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
dintre I.C. Brătianu și strada Hașdeu, unde începea rafinăria "Steaua Română". S-ar fi hlizit toți ăia cu care Horia Victor era înhăitat dacă ar fi fost pe-acolo și ar fi văzut ce se întâmplase. Și-ar fi dat coate și s-ar fi distrat ca niște lași ce erau, Bărbuceanu și Romoșan și Gomoiu și toți. S-ar fi bucurat cu toții, ca de fiecare dată, cu toată ticăloșia de care erau în stare, acum după ce pentru ei nu mai
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
un afiș de pe perete, pe care nu-l remarcase până atunci. Ceea ce îți sărea în ochi acolo era o explozie violentă numai zig-zaguri în roșu, galben și alb pe un fond negru. O explozie care aproape că îi smulsese din cot mâna unui tânăr care făcuse imprudența să ridice de jos de pe trotuar un stilou pe care îl crezuse pierdut de cineva. Era de fapt un stilou capcană, cu încărcătură explozibilă, lăsat acolo de dușman anume ca să terorizeze populația civilă din spatele
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
în zbor prin rama înaltă cu geam, izbind peretele de sticlă, învăluit într-un nor alburiu-sclipitor de țăndări... În odăița de la mansardă, Rareș stătea lungit, cu privirea în tavan. Tavanul era înclinat și pe jumătate umbrit. Se ridica într-un cot și avea lângă el, chiar în fața ochilor, pe pat, în lumina lămpii de noapte, toată colecția de reviste. O singură copertă colorată, de Crăciun. Însă Crăciunul trecuse de mult. În rest, câte o singură culoare. Dar ce mai conta?... Un
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
înzestrat! Iar acum nu ne mai lipsește nimic ca să ne împlinim destinul! Ne-am despărțit de trecut și am pornit să ne construim un viitor nou! Cu mâinile noastre!... Dincolo de mulțime, doi băiețandri fără nicio treabă ședeau în tribună, cu coatele rezemate șleampăt de genunchii rășchirați, surâzând ironic. Lor chiar că puțin le păsa despre ce campioni vorbea domnul Mocanu și puțin le păsa de numele pe care avea să le citească de pe listuța pe care tocmai o scotea din buzunarul
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
și ele căptușite cu ziare vechi dar, din fericire, stăteau larg deschise, imobilizate în cârlige, așa că vederea spre coridor era liberă... Avea oare să se ivească cineva în cadrul acelei uși?... Dănilă simți că începe să alunece în jos. Își aruncă cotul drept pe pervaz, apăsându-și antebrațul și pentru o clipă se uită la mâna sa care n-avea de ce să se mai agațe. Iar când își înălță din nou privirea, ea era în cadrul ușii. Goală până la brâu. Dumnezeule, ce noroc
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
un pic capul în direcția de unde i s-a adus meniul. Cu mâna stângă împinge mapa spre capul celălalt al mesei, semn că nu-l interesează, în timp ce cu dreapta scutură scrumul în scrumieră și continuă să aștepte. Stancu îi atinge cotul lui Chițu și, pe muțește, arată insistent spre un obiect din apropiere. Chițu întoarce capul într-acolo și zărește aruncată pe speteaza unui scaun, la doi pași de măsuța de serviciu, o haină de pânză albă, din acelea pe care
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
caz? Toată lumea știa că e homo. Sau, mai precis, toată lumea bănuia. Dar bănuielile erau al dracu' de întemeiate. Era de-ajuns să observi cum îți apucă nu doar mâna, răsucindu-ți-o cu palma în sus, ci tot antebrațul, de la cot până la încheietură, cu ambele mâini, parcă nu cumva să-ți scape, înfrângându-ți împotrivirea, și ți-l trage spre el și mâna-i mare și acaparatoare lunecă palpând, palpând lacom pielea, mușchii, adâncul mușchilor, apropiindu-se de dosul palmei când
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
negru într-o vreme când uniformele nu erau obligatorii, și alese în mod vădit, ele două, să ocupe poziția aceea privilegiată datorită fizicului lor plăcut. Brațul Getei cu care se sprijinea de pardoseală își amintea Paul era ușor îndoit din cot spre interior, adică invers decât firesc, spre șold, atât era de elastică. Îi spuse Getei: Maică-mea te-a remarcat în poză. Geta își miji ochii. În care poză? Cea de la absolvire. Cu toată clasa și cu profesorii... Mă rog
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
bărcilor și tata se amuza, în timp ce mama... Ei bine, totul se petrecea fără ea. O vedeam gânditoare, chiar posomorâtă uneori, aș putea spune, arătându-mi fără entuziasm fotografia surorii ei celei mari, Ana, masivă și autoritară, pozând în picioare, cu cotul sprijinit de un fragment de coloană care făcea parte din recuzita oricărui studio, în timp ce pe fundal stăruiau pete de umbră peste alte pete de umbră și mai întunecată, creând o atmosferă cam lugubră, parcă și cu niște cârcei de viță
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
-și ridica ochii din farfurie. Dragoș căută în ea simțirea femeilor, de care vorbise adineauri unchiul Artemie. Unde s-o caute? Roșeața ei îi dogorea și lui în obraji. Și totuși obrazul ei îmbujorat trebuie să fi fost mai fierbinte. Cotul ei gol nu arăta asta. Dar încrețitura din talie a sarafanului? Și cealaltă încrețitură, de mai jos, din dreptul șoldului? Și încă și mai jos, poala sarafanului bleumarin întins peste coapse? Dragoș privi lung în podea. Auzi îndepărtat zgomotul străzii
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
lui. Chiar dacă timp de o oră și jumătate sau două au vizionat același film și mulți dintre ei au avut, poate, aceleași trăiri văzând filmul." La catedră, domnul Postolache avea două poziții predilecte: fie aplecat mult în față, rezemat în coate cu toată greutatea de masă, fie răsturnat pe spate, rezemat de speteaza scaunului. Ceea ce nu înseamnă că era o poziție relaxată. În schimb îi permitea domnului Postolache să-și întoarcă mai ușor capul spre fereastră și să se inspire din
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
Însă nimeni nu părea să fie la curent. Da' știu c-au făcut ceva mobilizare! Nu-i chiar ca la chemarea sub arme, dar e la fel de înălțător! Pocnind din bici pe lângă boi!... Jipa se răsuci pe scaun trecându-și un cot peste spetează și aruncă o privire plictisită în susul stalului. Ia uite la ei! Dezgustător! Îi fixezi drept în ochi și ei îți ocolesc privirea. Rând pe rând! Toți! Și știi de ce? Fiindcă le e rușine! Cu ochii goi, te-ntâmpinau
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
în vârstă. Ați avut o discuție lungă și foarte serioasă. El e cel care trebuia să nu mă vadă în poză cu mâna pe umărul tău? Elena își schimba doar poziția petrecându-și degetele unele într-altele. Ședea rezemată în coate și îl privea lung, senină și iluminată de tristețe. Sau poate de regret. Dragoș examina cu atenție una din cele cinci poze rămase după plimbarea din Cișmigiu și se oprea la cea în care Elena, în picioare în rândul al
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
putut spune că asta nu-i făcea plăcere. Vă e frică? o auzi deodată pe Alexandra întrebându-l cu o voce aproape indiferentă. Frică? se miră el. Frică de ce? Ea se întoarse cu fața spre fereastră și se sprijini cu coatele de pervaz, privind jos în stradă, unde lumina iernii, albă și fără umbre, învăluia cu blândețe casele tăcute, cu tot trecutul lor. Frică? Dragoș se rezemă cu brațul de cercevea, ridicat moale în dreptul frunții. Dar deja cobora înserarea și aprindeau
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]