8,653 matches
-
nici n-aș fi venit, să mă fi chemat cu șapte lăutari... Apele, râurile, bălțile nu-mi vorbeau, nu puneam deci mare preț pe ele; nici ploile, nici pădurea, nici soarele... îmi șopteau doar că suntem împreună și că suntem fericiți, mare lucru, vedeam și simțeam și singur că așa este. Când am înțeles că eu și natura n-aveam o soartă comună, că adică eu voi dispărea în cele din urmă și ea va rămâne, am văzut-o și a
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
căruia îi apăruse romanul Zbucium) și Sen Alexandru, un tânăr cu care ulterior aveam să am lungi discuții asupra rolului personalității în istorie. Caraion m-a întîmpinat cu vădită surpriză, că iată, ne vedem din nou și în ce situație fericită pentru mine... "De, ce?" "Ei de ce, a râs neîncrezător de mirarea mea, și brusc: păi n-ai dat un volum aici?" Și aproape că a țipat: "Va apărea!" Era adevărat, volumul meu de nuvele Întâlnirea din Pământuri care întîrziase mult
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
pe la șosea, prin preajma lacurilor. L-am uitat imediat și pe acel șef legionar și pe Gheorghe al lui nea Costică... Am uitat și de mine însumi, absorbit de contemplarea lacului și stăpânit, fără gânduri, de bucuria de a trăi. Eram fericit că scrisesem un roman de la început până la sfârșit (fiindcă mai începusem și altele, dar nu le terminasem) și această certitudine îmi ajungea. Eroina, soția falsului librar, bineînțeles că nu-și omorâse soțul și nici nu se gândea s-o facă
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
și vor fi curioși să afle ce noutăți mai erau în literatură. Acum marea era pentru mine senină, aveam noroc, dar știam, din biografii, că furtunile și valurile amenințătoare nu mă vor feri. Da, dar asta mai târziu, acum eram fericit, cerul era senin, primejdiile îndepărtate. Am băgat amândoi ziarul în buzunar și am ieșit. Noaptea de martie, a acelui an '42, era limpede și rece. Ne-am oprit o clipă pe strada pustie, ascultând vuietul familiar al rotativei, pentru mine
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
țâșnise din firea omului acel te omor și penibilă experiența morală alături de Platon Karataev. Teren al acestei dedublări aflam că a fost însuși Tostoi, care în clipa când soția lui bolnavă se pregătea să moară în mod sublim, el era fericit (detașarea ei de viață, cuvintele frumoase pe care le rostea sub febră, iertarea pe care o cerea tuturor) pentru ca a doua zi, când avea să afle că ea a învins moartea, să fie profund dezamăgit. Totul ar fi putut să
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
întuneric ca o fântână adâncă... Aici mă oprii. Se așternu o tăcere. Miron se ridică în capul oaselor: - Formidabilă imagine proiectată a unei dorinți de fericire, zise el. - Care dorință, Miroane? Totul e adevărat... - Dacă e adevărat, măgarule, atunci ești fericit, zise el ridicîndu-se greu din pat. Vreau s-o cunosc și eu pe iubita ta... - Nu se poate, Miroane, ai fi în stare să te iei după ea fără nici o rușine și să uiți că e iubita mea. El râse
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
se mai terminau, apoi prima pâine din grâul nou care ne îmbăta cu mirosul ei... Mă apropiam de sfârșit și îmi părea rău. Sfâșiasem miracolul... Mă simțeam bătrân... Cartea nu era întreagă, ceva lipsea din ea, eroul meu nu era fericit și nu eram nici eu... Nu-mi plăcea sentimentul care mă stăpânea, că atât de tânăr, lăsam în urmă părinți și frați, casa în care mă născusem, grădina în ale cărei ierburi stăteam zile întregi cu ochii spre cer păzit
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
împiedica să trăiesc, dîndu-mi doar iluzia că exist, îmi întindea o cursă pe care tinerețea anilor n-o vedea (că puteam realiza ceva mult mai mare decât literatura), împiedicîndu-mă astfel să-mi revăd manuscrisul, să-mi aduc aminte că fusesem fericit cât timp îl scrisesem și că nu era nimic rău în el nici la adresa tatălui meu, nici a copilăriei mele și ca, oricum, zadarnic încercam să refuz să dau urmare pactului: scrisesem, trebuia să public. Semnasem acel pact de mult
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
povestioară despre cititul în toaletă. Abia ce apăruse Lolita la noi (cu acea copertă oribilă). Încântată, i-am împrumutat-o unui coleg, fotoreporter cu viziuni interesante, căruia mă așteptam să îi placă... știți cum îți vine să împarți cărțile dragi... Fericit la culme, mi-a mărturisit peste câteva zile - da, era fermecat, o citea la toaletă, nu mai ieșea de acolo! I-am spus: „Știi ce, poți s-o păstrezi, că-mi iau eu alta“. A fost mișcat de gestul meu
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2212_a_3537]
-
studiilor dedicate "agenda setting", "priming" și "framing"/ 66 Figura 5: Modelul de tip "activare în cascadă"/ 69 Figura 6: Actorii spațiului public / 83 Figura 7: Mass-media și rolul acesteia ca mediator politic / 86 Cuvânt-înainte Cartea de față reprezintă o îmbinare fericită între teoria relevantă dedicată efectelor media și cercetarea academică riguroasă. Autoarea se oprește asupra unui fenomen deosebit de pregnant și cu consecințe care se fac resimțite tot mai acut la nivelul spațiului public românesc mediatizarea excesivă a certurilor și conflictelor politice
Conflictele din ştiri. Impactul asupra cinismului, încrederii şi participării politice by Mădălina-Virginia Boţan [Corola-publishinghouse/Journalistic/928_a_2436]
-
și fugi de la o scenă la alta, sau alegi un relax total la orice alt cort, terasă sau workshop. Pentru că oricât m-aș fi străduit, n-aș fi ajuns să prind tot ce era de prins. Așa că m-am mai fericit la concertul Fanfarei Ciocârlia (senzațional!), puțin la Madness (nu tocmai), Nine Inch Nails (impresionant de energetici în concert, dar din alt film), Alpha Blondy (nu cum ne-am așteptat câțiva), Hooverphonic (muuuult mai în formă decât la B’estival) și
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2176_a_3501]
-
colaboratoarele mele atât de fidele și de apropiate, Oana Radu și Ștefania Ferchedău: laboratorul de creație Andrei Șerban. Intitulat „Academia itinerantă“, atelierul de la Plopi a coagulat, cu răbdare și fără multă vâlvă, starea de grație pe care o construiește întâlnirea fericită între fantezia febrilă a scriitorului (Tatiana Niculescu Bran), generozitatea sensibilă a unor gazde (doamna Mili și Nora), iubirea de-a ucenici a actorilor (o parte deja lucraseră cu Andrei Șerban în Purificare, Don Juan în Soho, Rock’n’roll, Pescărușul
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2176_a_3501]
-
ei detesta semnul și întotdeauna parca mașina cât mai aproape de perete în parcarea de la Sainsbury. Uneori, faptul că părinții ei rămăseseră împreună mai mult de treizeci și cinci de ani o impresiona. Alteori, când se gândea că ar fi fost mult mai fericiți cu altcineva, o îngrozea. Probabil că o făcuseră, conchise ea, pentru că se iubiseră cândva. — Mulțumesc, tată. De fapt, Jack Allen a trecut și el să mă felicite. Se opri, amintindu-și de suspiciunile ei în privința motivelor lui Jack Allen. — Ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
o dreagă. Dar Laurence râse. — Are perfectă dreptate. Și cu cât sunt mai exotice mâncărurile, cu atât mai indicat e să alegi ceva simplu. Asta spune tatăl tău? îl tachină Fran, însă chipul lui Laurence se întunecă brusc. Fran fu fericită de diversiunea oferită de apariția chelnerului. Masa dumneavoastră e pregătită, domnule, zise individul, aproape târându-se în fața lor în umilința lui îndelung exersată. Când se ridică, Fran se abținu cu greu să nu înjure. La celălat capăt al salonului, chiar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
atât mai puțin să se întrebe de ce era atât de încântată să lase planurile pentru propria ei nuntă în grija altor persoane. Argumentul ei era că, dacă le lăsa pe Camilla și Phyllis să ia deciziile, măcar ele vor fi fericite, și mai exista și avantajul că nu puteau spune c-au fost lăsate pe dinafară. Fran trebuia doar să-și comande rochia ei și pe cele ale domnișoarelor de onoare. Responsabilitățile legate de lansarea Fair Exchange-ului, la care se adăuga
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
transformat deodată în șanțuri adânci. Durerea îi dă un aer de distincție, se gândi Camilla într-o doară. Îl face să semene cu tatăl lui, când era mai tânăr. Bietul, fermecătorul Harry. Probabil că și el ar fi fost mai fericit cu un alt gen de femeie. Viața era al naibii de tristă, oricum o luai. — Laurence, m-am întrebat întotdeauna un lucru. De ce ai ales să lucrezi în domeniul problemelor de fertilitate? Din cauză că ai fost adoptat? Păreai atât de convins că asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
unul care dădea în reluare un episod vechi din The Wombles. — Uite, Ben, se opri Ralph cu generozitate, de parcă Ben ar fi avut cinci ani, nu cincisprezece, o să-ți placă asta. Ben îi făcu cu ochiul și amândoi se așezară fericiți în fața televizorului, având fiecare scuza că îi suporta pe Orinoco și pe Uncle Bulgaria de dragul celuilalt. Fran simți că i se ia o piatră de pe inimă. Aerul confuz dispăruse de pe chipul tatălui ei și părea să se simtă ca la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
un aer curios. — De ce te deranjează atât de mult? — Pentru că el n-are nimic de-a face cu tatăl tău. În plus, evită el privirea curioasă a lui Fran, nu-mi place individul. Îmi pare rău, Laurence, dar tata e fericit acolo și acolo o să rămână până când găsesc o soluție definitivă. — N-are decât. Părea că se închisese ceva în Laurence. — Acum trebuie să mă întorc la clinică. O să-i trimit un buchet de flori intendentei de la Tawny Beeches. Mi-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
făcuse. Căuta să-și aducă aminte de înfățișarea lui Ștefan Bucșan, de șoaptele Tudoriței, de mărturisirea primită - și se gândea, tot așa tulburată ca și-n vremea când prietina ei îi cetea istoriile cele jalnice de dragoste. „Trebuie să fie fericită Tudorița...“ se gândea ea închizând ochii pe jumătate. Ce dai așa din cap? întrebă deodată Sanis, cu glas gros. Fata tresări, spăriată. —Ce ai cu fata? strigă de la locul ei Rifca. Poate se gândește la ceva... Cum se gândește? Trebuie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
grădină, și la gospodăria curată în care va munci ca o roabă - când va fi și ea în rând cu lumea, cu copilul ei, cu toate ale ei, fără grija nimănui, închizându-se în puținul ei și căutând să fie fericită cu cât de puțin! Își amintea de copilul ei, și i se strângea deodată inima, în visurile-i de noroc. O îndoială totuși răzbătea. De aceea încă n-a spus lui tată-său, căci cine știe... cine știe... Pruncul creștea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
te-ai temut? — Nu. — Ce i-ai spus? I-am spus: bate ici brânca și să ne luăm la trântă. Octavian nu pricepea nimic din afacerea asta și, în întrebările lui, era necontenit ajutat de Onu; cu toate acestea era fericit că întreabă și i se răspunde. Culi s-a grăbit să-și ia copilul în brațe și să-l mângâie; pe urmă l-a lăsat să petreacă în legea lui și s-a retras spre casa cea mică. Înțelegea că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
Când m-am oprit în sfârșit și m-am ridicat dintre bălăriile între care căzusem, am descoperit că mă aflam între ruinele unei vechi arene. De jur împrejur, la o distanță nu prea mare, se ridica un zid înalt. Eram fericit acum deoarece scăpasem de apăsarea de pe piept, inima îmi bătea aproape normal, zorită numai de emoția prin care trecusem, iar deasupra mea cerul se spuzise de stele. Abia când m-am desmeticit, am priceput că nimerisem într-un fel de
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
care n-o aflasem ceva mai devreme în disperare. M-am agățat cu unghiile de fiecare accident al zidului, mi-am jupuit mâinile și genunchii până ce, cu un suspin de ușurare, am reușit să-l escaladez. Grăbindu-mă să cobor, fericit de isprava mea și nerăbdător să mă arunc în primul val ca să mă spăl de sânge și să simt mirosul mării, am alunecat, am căzut din nou și m-am trezit. M-am trezit în patul meu, în camera mea
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
spital. Am început să-i tratez pe gardieni ca pe niște oameni importanți și, când am avut prilejul, i-am arătat directorului închisorii un respect ieșit din comun, ceea ce i-a atras atenția asupra mea. L-am asigurat că eram fericit să petrec patru ani în preajma unui om de talia lui. Îmbujorîndu-se de plăcere de câte ori îl lingușeam, a sfârșit prin a crede că era ceva de capul lui, cine rezistă la laude? și de câte ori intra în criză de încredere trimitea după
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
fiecare pas cu dovezi că mi-a lipsit în mod dramatic putința de a iubi, de a mă atașa profund, serios, fără scopuri egoiste, de ceva. Încât n-am reușit decât să devin sclavul și marioneta vanității mele. Aș fi fericit dacă aș putea spune ca alții "am iubit destul, acum mă odihnesc". Eu sânt dintre cei jalnici care n-au iubit nimic. De asta cine să mă ierte? Și cu ce rezultat? Schimbă ceva iertarea? Din păcate, foarte rar am
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]