8,218 matches
-
Existau niște forțe teribile împotriva cărora magnificul său tată nu putea face nimic. — A fost un rege din Orient, spuse Germanicus, pe care dușmanii lui au încercat să-l ucidă, iar el s-a aruncat la pământ de la prima lovitură, prefăcându-se mort. Dușmanii au fugit, gărzile sale au venit în fugă, iar el s-a răzbunat pe toți cei care complotaseră împotriva lui, până la ultimul. „De ce vorbește așa?“, gândi Gajus. Îl întrebă: — Cum îl chema? Tatăl său îi răspunse: — Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
eu am regretat că n-am văzut-o; dar pentru ea și pentru Marcus Antonius senatorii decretaseră damnatio memoriae, ștergerea oricărei amintiri. Pronunția lui latină era prea clară și nobilă, bătrânul preot îl privea, iar el, obosit să se mai prefacă, spuse: — La Roma n-a mai rămas nici o statuie de marmură, nici o pictură care s-o înfățișeze. Mai apoi am aflat însă că unii păstrează în taină statuile ei, unele chiar fărâmițate... — Tu știi că Augustus i-a adus la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
-o prăbușită pe jos, moartă. Își împreunase mâinile și le frământa, încât încheieturile degetelor se albiseră. Cât despre sora mea, n-am mai văzut-o; e izolată acolo și în ziua de azi... Și nu poți face nimic. Tiberius a prefăcut insulele acelea în niște închisori unde e cu neputință să ajungi. Poți doar să te duci acolo în fiecare dimineață, disperat, cu gândul. Își înghiți din nou lacrimile. Mi-a fost greu să îndur zilele acelea. Eram foarte tânără și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
de atunci au trecut șaizeci de ani. Însă continuă să fie și azi o poveste primejdioasă, căci bătrâna poreclită Maștera e vie, sănătoasă și e mama împăratului. Biata Varilia nu știa că, printre cei care râdeau auzind povestea ei, se prefăcea că râde și un spion al Mașterei. Am aflat-o ieri, când a fost târâtă într-un proces pentru ofensarea maiestății imperiale“. Jurnalul tremură în mâinile lui Gajus. „Și cum competența în cazul acestor delicte îi aparține Senatului în ședință
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
Acuzatorii lui zic că lauda unui delict echivalează cu a fi complice. Tânărul Gajus se îndepărtă, spunându-și lucid: „N-o să scape nici unul dintre noi“. Își aminti că în apropiere de Antiohia, în timpul unei vânători, o vulpe scăpase de câini prefăcându-se moartă într-un tufiș. Își spuse: „N-or să mă ucidă dacă or să creadă că nu merită“. În mintea lui nu mai încăpeau acum gândurile copilăriei. Își zise: „N-o să fac greșeli“. Se întoarse și întrebă: — Unde sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
adevăr, nu s-a mai știut nimic de el. Mângâindu-și fiul - care-și pusese capul pe genunchii ei, ca atunci când era mic -, îi spuse că era foarte tânăr și că putea să scape de Mașteră și de Tiberius numai prefăcându-se: să pară prostuț, absorbit de jocuri frivole, inofensiv. Asemenea bătrânului unchi Claudius, fricosul legendar al familiei. Numai așa aveau să-l lase să trăiască, poate chiar confortabil, fiindcă în ochii tuturor ar fi fost o dovadă a clemenței și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
care avea să le încredințeze secolelor următoare. Când termină de citit acele cuvinte, Gajus rămase nemișcat, cu ochii închiși. Înlăuntrul său trăia moștenirea fizică a bărbatului care le scrisese cu decenii în urmă și care acum se afla în mausoleu, prefăcut în cenușă. Se gândi că, poate, destinul voia ca el să fie acela care să le înfăptuiască. Forma Imperii Bătrânul Iginus porunci: — Trebuie să știi asta. Și puse pe masă un volumen mare, un sul care, cu siguranță, zăcuse uitat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
pentru eveniment și ajunseră la concluzia că era prea stupid pentru a-i înțelege însemnătatea. Nu știau - și, până în acea zi, nu știa nici el - că pentru el discursurile publice aveau să fie pură plăcere, exaltare, etalarea farmecului personal. Se prefăcea că încearcă să-și pregătească orația; după lungile lecturi, mintea lui era plină de fraze latine pline de forță, de perioduri grecești limpezi și echilibrate. Prudent însă, după două rânduri stupide ceru ajutorul celor din familia Caesaris, iar aceștia, la fel de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
tronul imperial. „N-am văzut niciodată nimic asemănător: precum o ciclopică mână deschisă, cinci degete care se unesc în palmă; iar în fund, unde e încheietura, acolo stă împăratul“, povestise un ambasador, mărturisind că, din pricina emoției, vorbirea lui chibzuită se prefăcuse în bâlbâială. În exteriorul aulei se ivi pe neașteptate un drum săpat în stâncă, perfect drept, ce dădea spre minunatul peisaj al golfului. — E interzis să-l străbați, spuse tribunul. Numai împăratul merge acolo. Nu se mai auzeau glasuri. Ultimul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
povestiri, trăia, și unde anume; apoi se gândi: „Tata a vrut să-și afle soarta la Samothracia, la Miletus, și nu i-a ajutat să știe că viața avea să-i fie scurtă...“ Așa încât, cuprins de neliniște și neîncredere, se prefăcu că își reia lectura. Sclavul se retrase fără nici un zgomot. Disimularea Se întoarse însă curând; se apropie de portic cu pași ușori și îi zâmbi de departe. Îi aducea într-o cupă un fruct aromatizat în vin sau o băutură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
pe care o aflase, apoi clătină din cap, ca și cum acea întrerupere l-ar fi deranjat, și luă cartea în mână. Își trecu degetul pe deasupra rândurilor, de parcă n-ar mai fi știut unde rămăsese. Își opri degetul într-un punct, se prefăcu că începe să citească. Informatorul lui Tiberius raportă, uimit, că, aflând de moartea fratelui său, tânărul fusese mai liniștit decât dacă ar fi aflat că-i murise un câine. „Ori e atât de prost încât nu e-n stare să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
vrea să găsești puțin timp ca să vorbim. După care plecă în grabă. Gajus îi spuse lui Helikon să închidă biblioteca și se refugie în camerele lui. Pe durata acelui apus se întâmplaseră lucruri care puteau schimba viitorul. Zile în șir, prefăcându-se că nu știe nimic despre arestarea lui Herodes, de fiecare dată când auzea un glas pe coridoare, un zgomot dincolo de ușă, Gajus aștepta să vină cineva să-l ia. Și din fiecare liburna care intra în port se aștepta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
unde putem să ne jucăm. Abia a doua zi află că Ennia cea vulgară, soția prefectului Macro - care nu simțea nici un fel de respect pentru operele astrologice -, era nepoata atotputernicului astrolog Thrasyllus. Neîncrederea sceptică în calitățile lui Sertorius Macro se prefăcu în admirație. Tiberius părea că nu-și dă seama de nimic, nici măcar de ceea ce întreaga curte observă imediat, și anume că Nevius Sertorius Macro își împinsese soția în brațele tânărului Gajus. (Îl legase pe tânărul acela de el prin mijlocirea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
fost bătută în acest scop și care, spre lămurirea celor ce aveau să vină, purta înscrisul: Adlocutio cohortium, discursul de la parada cohortelor pretoriene. Cifra enormă, grea de parcă ar fi fost bătută deja în argint, căzu în liniștea nervoasă a pretorienilor, prefăcând-o într-un strigăt de entuziasm. Însă Împăratul proaspăt ales ridică mâna dreaptă și toți soldații tăcură. Pe un ton afectuos, el declară că, din patrimoniul imperial, dăruia fiecărui luptător din legiuni nu treizeci, ci șaptezeci și cinci de denarii. Porunci apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
să citesc nici unul dintre acele documente. Nu vreau să știu nimic de ele. Un murmur străbătu adunarea. El continuă: — Scrierile acelea aparțin trecutului. Vor fi arse. Nu avem nevoie de informatori, îi vom destitui. Pe când vorbea astfel, spaimele multora se prefăceau în ușurare. Aplaudară puternic, apoi tăcură. Unii se întrebau totuși dacă declarația aceea mărinimoasă nu era cumva o capcană sinistră. „Nu a spus câte și ce anume erau documentele acelea...“ Dar el, schimbând tonul, îi anunță că existau multe probleme
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
foști sclavi străini decât bărbați cu sânge roman, din familii care au fost aici încă din vremea lui Julius Caesar și chiar de mai înainte... Pentru prima oară, un glas rebel se auzea clar, iar cei la care ajunse se prefăcură, prudenți, că nu-l aud. Era însă o fisură: nimic nu avea să mai fie ca înainte. Între timp, dintre miile de oameni ce țineau de familia Caesaris se distingea sclavul Callistus, grecul de treizeci de ani din Ptolemais, a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
ea nu avea nevoie de bijuterii, pentru că acestea ar fi acoperit ceea ce fiecare bărbat și-ar fi dorit de fapt să vadă. Ea râse, și glasul ei răsună în sală; râseră și cei aflați în apropiere, iar Calpurnius Piso tăcu, prefăcându-se că n-a auzit. Împăratul o invită pe femeie lângă el și curând, oaspeții observară că între cei doi se întâmpla un lucru iremediabil. „Prea mult vin“, murmurau; trebuiau să-i distragă atenția Împăratului. Dar Împăratul nu părea să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
uneia dintre cele mai însemnate familii ale Republicii. Iar celălalt asculta în tăcere. — Îți amintești cum divinul Augustus a pus ochii pe nobila soție legitimă a senatorului Claudius, divina Livia, și a dus-o acasă, însărcinată? Cei de lângă ei se prefăceau că nu aud, pentru că ani de zile, până la moartea lui Tiberius, rostirea unor asemenea cuvinte aducea după sine moartea. În legătură cu nunta aceea făcută în grabă Augustus i-a consultat și pe preoți, iar ei n-au avut nimic de obiectat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
făcută în grabă Augustus i-a consultat și pe preoți, iar ei n-au avut nimic de obiectat, îți amintești? Învârtea în mână cupa cu vin; conștient că nu putea fi pedepsit, râdea plin de ură, iar râsul i se prefăcea în dispreț. — Așa că au căzut de acord toți trei, Augustus, Livia și senatorul Claudius, care a fost invitat și la noua căsătorie... Cineva slobozi un hohot de râs, ușurat sau din stupiditate. Imediat însă, numele acelea, pomenite într-un discurs
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
ușurat sau din stupiditate. Imediat însă, numele acelea, pomenite într-un discurs vulgar, sporiră neliniștea generală: nu vinul îl făcea pe Callistus să vorbească. În fundul sălii, timidul Helikon se sufoca de spaimă. Între timp, Împăratul, în mijlocul curtenilor care, slugarnici, se prefăceau că nu observă, se lansase într-o discuție licențioasă cu femeia, stând foarte aproape de ea, de gura ei, iar ea râdea fără reținere. Însă Împăratul privea dincolo de părul ei frumos pieptănat și parfumat, spre Calpurnius Piso, moștenitorul unui neam ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
alături de el și, fără a-și întoarce capul, îi puse o mână pe braț. Atunci intrară mai mulți servitori ducând platouri cu vânat; păsările aveau pene, încât păreau vii. Callistus le ieși în întâmpinare, smulse o pană de fazan, se prefăcu că o miroase și zise: „Asta nu-i otrăvită“, apoi îi întinse platoul lui Calpurnius Piso. Calpurnius îl privi pe Callistus, le îngădui sclavilor să așeze platoul în fața lui, fără să spună nimic. Împăratul se ridică zâmbind și le făcu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
soție a Împăratului, cu toate beneficiile ce decurg de aici. Frumoasa Orestilla se întoarse acasă plângând și le povesti tuturor că îndurase brutalitatea Împăratului pentru a-i salva viața lui Calpurnius Piso. Laș, acesta găsi că era avantajos să se prefacă, fiindcă astfel deveneau martiri amândoi. Alți istorici scriseră că nimeni nu s-a scandalizat de incident. — Lumea râde, spuse Callistus fără să zâmbească. Servitorii mei au auzit ce se vorbește în piață. Râd gladiatorii și militarii, și spun lucruri pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
-ul imperial, Calpurnius și complicii săi nu se mulțumiseră să se lase pradă mâniei. Împăratul le demonstrase într-un mod violent că amintirile nu muriseră și că, în spatele frumosului său zâmbet tineresc, se ascundea o primejdioasă capacitate de a se preface și de a țese planuri. Înțeleseră că viața le era amenințată. După puțină vreme, Callistus îl anunță pe Împărat: — Iată vestea cea mai neliniștitoare dintre toate, Augustus: Calpurnius Piso și Junius Silanus, fostul tău socru cu neputință de consolat, l-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
că avea timp să afle. Ceea ce conta acum era că Macro îi acuza în gura mare pe ceilalți, pentru a demonstra că este străin de complot. Îi ascultă furia prefăcută, îl privi, și spaima de a se simți trădat se prefăcu în bucuria plină de cruzime de a fi descoperit acest lucru. Răspunse: — Poate că ai dreptate. Vom încerca să-i liniștim pe senatori. Cât despre cei trei, dați-mi dovezi. Dovezile împotriva celor trei veniră imediat, aduse de îndatoritorul Callistus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
Nimeni nu se mișca mai ușor decât ea când alerga, încălțată cu sandalele de piele moale, căptușite cu mătase. Și, răsuflând repede, bătea la ușă. Nici o femeie nu avea buze subțiri, surâzătoare ca ale ei. Împingea ușor ușa. El se prefăcea că doarme. Pe consola din fund stătea mica sculptură de lemn, misterioasă, făcută dintr-un trunchi nemuritor de sicomor, pe care preotul de la Iunit Tentor i-o dăruise tatălui său: „Reprezintă ankh-ul, spiritul pe care nimic nu-l poate ucide
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]