9,038 matches
-
pasă dacă află toată lumea ce fac... AMORY: Spune-mi! ROSALIND: Te iubesc... pentru moment. (Se desprind.) O... Sunt foarte tânără, mulțumesc lui Dumnezeu... și destul de frumoasă, mulțumesc lui Dumnezeu... și fericită, mulțumesc, Doamne, mulțumesc, Doamne... (Tace și apoi, cu o stranie izbucnire profetică, adaugă:) Bietul Amory! (El o sărută din nou.) KISMET După nici două săptămâni, Amory și Rosalind se iubeau profund și pătimaș. Facultățile critice - care, În cazul amândurora, distruseseră nenumărate idile romantice - le-au fost tocite de marele talaz
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
hotărât să cumpere bilete la teatrul Tyson, la o reprezentație ce includea În program și patru cocteiluri, o piesă pe două voci monotone, cu scene deprimante, nebuloase, cu efecte de lumină imposibil de urmărit din cauza ochilor, ce i se comportau straniu. Mai târziu, și-a spus că trebuie să fi fost Gluma... ...A urmat Cocoanut Grove, unde Amory a dormit din nou pe balconaș. La Shanley’s, În Yonkers, s-a purtat aproape logic și, controlând atent numărul de highballs ingurgitate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
cămașa. — Trebuia să se Întâmple odată și-odată și n-aș fi vrut pentru nimic În lume să nu fiu de față. — Dar cine-a fost? — Păi, niște chelneri, vreo doi marinari și câțiva pietoni răzleți, cred. E cea mai stranie senzație. Ar trebui să te lași bătut, numai de dragul experienței. După o vreme cazi și toată lumea lovește În gol, Încercând să te nimerească, iar când ești la pământ, Îți trag șuturi. Tom și-a aprins o țigară. — Mi-am petrecut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
noaptea de vânt, răsuflă pline de bălți pe jumătate intermitente, purtând pe trotuare irosite, În lumina ochilor, zăpadă umedă, Împroșcată cu luciu sub felinare, ca uleiul de aur al unui mecanism divin Într-o oră a dezghețului și a stelelor. Stranii băltoace, pline de ochii multor oameni, Încărcate de viața adusă pe aripile liniștii... O, eram tânăr, fiindcă mă puteam Întoarce iar la tine, cea mai finită și mai frumoasă, și puteam să gust iar din țesătura viselor pe jumătate memorate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
care n-avea să i-o restituie nimeni, niciodată. Iar o dată cu ea și-a pierdut și capacitatea de a o regreta. Eleanor a fost, să zicem, ultimul caz când răul s-a furișat aproape de Amory sub masca frumuseții, ultimul mister straniu care l-a prins În mrejele fascinației și i-a făcut zob sufletul. Cu ea, imaginația lui a luat-o razna și din această cauză au mers noaptea sus, pe coama dealului, și au privit plutirea Înaltă a maleficei luni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
se găsea pe câmp și vocea dădea impresia vagă că ar veni dinspre un stog de fân aflat cam la șapte metri În fața lui Amory. Pe urmă cântecul s-a oprit; s-a oprit ca să Înceapă din nou, o litanie stranie, care a crescut În intensitate, a scăzut și s-a contopit cu ploaia: „Tout suffocant Et blême quand Sonne l’heure Je me souviens Des jours anciens Et je pleure...“ - Cine dracu’ să existe În comitatul Ramilly? a bombănit Amory
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
brusc și absurd al paternității, stârnit de Rosalind, iar apoi toamna pe jumătate senzuală, pe jumătate nevrotică, petrecută cu Eleanor. Simțea că i-ar lua mult timp, mai mult decât Îi va sta vreodată la dispoziție, ca să lipească aceste imagini stranii și incomode În albumul vieții sale. Totul era ca un banchet la care participase timp de o jumătate de oră - durata tinereții -, Încercând să se Înfrupte din delicioasele bucate epicureice. Și-a promis vag că va veni un timp când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
a răspuns sec Amory. Într-o seară, când se plimbau, a răsărit luna și a turnat peste grădină o splendoare copleșitoare, transformând-o Într-un tărâm de basm În care Eleanor și Amory, forme neclare, fantomatice, exprimau frumusețea eternă prin stranii șoapte de elfi Îndrăgostiți. Apoi au lăsat În urmă clarul de lună, intrând În umbra vârstată a unei pagode năpădite de viță cățărătoare, unde miresmele erau atât de dulci, Încât deveneau aproape muzicale. - Aprinde un chibrit, a șoptit ea.Vreau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
Scăpărare! Flacără! Noaptea și copacii vârstați de umbre erau ca un decor de teatru, iar faptul că se afla acolo cu Eleanor, o umbră ireală, i se părea ceva deja trăit. Amory și-a spus că numai trecutul poate părea straniu și incredibil. Chibritul s-a stins. - E Întuneric beznă. - Acum nu mai suntem decât voci, a murmurat Eleanor. Voci slabe, singuratice. Mai aprinde unul. - A fost ultimul meu chibrit. Pe neașteptate, a cuprins-o În brațe. - Ești a mea, știi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
patul de moarte o să strigi din fundul bojocilor să ți se aducă un popă. Eleanor și-a Înfrânat abrupt calul și Amory a tras și el de frâu, oprindu-se În dreptul ei. - Chiar așa? a Întrebat ea cu o voce stranie, care l-a neliniștit. Chiar așa o să fac? Privește-mă: sar de pe stâncă! Până să poată mișca el un deget, Eleanor Întorsese calul și galopa deja cu viteză maximă spre marginea platoului. Descriind un cerc, el a pornit În urmărirea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
la casa din dumbrava cea mică? Ce rânjea către beznă din lucerna spectral luminată? Doamne!... Până când tu În somn te-ai mișcat și ni s-a făcut frică... Ei bine... trecurăm... mai suntem o cronică doar În lumea ciudată, Doar straniu metal meteoric din ceruri ivit; Născut pe Pământ, neobositul, de tot ostenit, s-a-ntins lângă apă, Aici, lângă mine, neînțelesul copil regăsit. Teama-i ecoul pe care l-am urmărit până la fiica securității, Acum suntem fețe și voci... prea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
visele, palidă de-atâtea ceasuri de drum (Șoaptele se furișează În Întunecata seară, Tumultul din pomi o să moară.) Noaptea, acum, Sfâșie la pieptu-i ud bluza-mproșcată A zilei, lunecă În jos pe dealurile visătoare, cu luciu de lacrimă, S-acopere verdele straniu cu coama-i roșcată... Iubirea de ce vine după, iubirea de asfințit... Copacii, tăcuți până la ultimul vârf... fără patimă... Vânturi subțiri și, departe, un râset pierit...“ CAPITOLUL 4 ÎNFUMURATUL SACRIFICIU Atlantic City. La sfârșitul zilei, Amory se plimba pe promenada de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
ei atârna un nimb, țesut din borangic, ca o rază de lună, pătat ca un vin vechi, stătut... ceva oribil totuși, planând difuz deasupra lor, a celor trei... Iar lângă fereastră, Între perdelele Învolburate, stătea altceva, nedeslușit, fără trăsături... ceva straniu și totuși familiar... Simultan, două cufere mari se materializară de fiecare parte a lui Amory. Totul s-a petrecut În mintea sa chiar atunci, durând mai puțin de zece secunde În timp real. Primul fapt care i-a fulgerat luminos
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
Între degetele-i lungi și subțiri, de artist, o țigară În timp ce asculta cum chitarele acoaniază, pe strune melancolice, un vechi bocet castilian, iar o fată oacheșă, cu buze de carmin, Îi mângâia blând părul. Aici putea trăi Într-o litanie stranie, mântuit de bine și de rău și scăpat de dulăii raiului și de toți zeii (cu excepția acelui Dumnezeu exotic mexican, care era și el destul de Îngăduitor și dependent de parfumuri orientale), mântuit de succes, speranță și sărăcie, În acel lung
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
și crezuse În el, un educator al educatorilor, un consilier prezidențial: Amory știa că, În inima sa, omul acesta Își căutase reazem, la un preot al unei alte religii. Chiar Monsignor, care avea să devină cardinal, trecuse prin momente de stranie și oribilă nesiguranță, inexplicabile la o religie care explica până și necredința În termenii credinței proprii: dacă te Îndoiai de Satanei, o făceai fiindcă existența Satana voia să te Îndoiești de ea. Amory Îl văzuse pe Monsignor mergând În vizită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
lui Almayer. Amory Își spunea că, În esență, există două categorii de oameni care, din cauza deziluziei sau a unei limpezimi de gândire naturale, evadează din țarc și caută labirintul. Există unii, ca Wells și Platon, care posedă, aproape inconștient, un straniu conformism ascuns, neacceptând pentru ei Înșiși decât ceea ce putea fi acceptat pentru toți semenii - romantici incurabili, care, În ciuda eforturilor proprii, n-ar putea intra niciodată În labirint ca niște suflete goale pușcă. Pe de altă parte, există personalități gen vârf-de-lance
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
Vremea Îi insuflase lui Amory o dispoziție atât de contemplativă, Încât le-a dat mult de furcă unor automobiliști, obligați să Încetinească dacă nu voiau să-l calce. Era atât de absorbit de gânduri, Încât nici nu l-a surprins straniul fapt - manifastat cu cordialitate la vreo șaptezeci și cinci de kilometri de Manhattan - că un automobil a Încetinit lângă el și o voce l-a strigat. Ridicând privirea, a văzut un magnific Locomobile, În care tronau doi bărbați Între două vârste, unul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
ani i-ar plăcea ca tinerii să speculeze dacă el avusese ochi căprui ori albaștri și a sperat cu pasiune că mormântul său va avea și el Înfățișarea a ceva făurit cu mulți, mulți ani În urmă. I se părea straniu că, dintr-un rând de morminte ale soldaților Uniunii, doar două sau trei Îl Îndemnau să se gândească la iubiri moarte și la iubiți morți, când și ele erau asemenea celelalte până la mușchiul Îngălbenit ce le năpădea. Mult după miezul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
nenatural. Erau fotografii pe care nu le va putea arăta nimănui chiar dacă ar fi rezolvat tot cazul. Gândul că îi aparțineau exclusiv lui era liniștitor. Petrecu ore întregi doar zgâindu-se la ele și distingând forme înăuntrul formelor. Scurgerile deveniră stranii apendice corporale, iar jeturile de sânge - cuțite care le retezau. Conexiunile vizuale deveniră atât de ilogice, încât se văzu nevoit să se întoarcă la textele de școală: exemple de însemne făcute cu sânge. Cazurile în speță erau toate din Germania
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1955_a_3280]
-
în urmă cu două zile, lumea circula pe trotuare, oamenii stătea fie în verande, fie în curte, tunzându-și iarba sau gardurile vii. Danny parcă mașina și își începu investigația. Zero pe toate fronturile la începutul după-amiezii în cartier: nimic straniu, nici un vehicul străin, nici un fel de informații despre Marty Goines, nimic neobișnuit la numărul 2307, în garaj sau în apartamentul de deasupra. Nici o față străină, nici un zgomot suspect. Zero. Și nimeni nu menționa Chevroletul lui cafeniu, parcat pe stradă. Începuse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1955_a_3280]
-
cu un superb păr argintiu, îndreptându-se spre garajul de la 2307, cu câte un „bețiv împleticit” de o parte și de alta a lui. Nu, nu-i mai văzuse pe cei trei înainte. Nu, nu auzise după aceea nici un zgomot straniu dinspre garaj. Nu, n-o cunoștea pe proprietăreasa casei din față. Nu, bărbații nu vorbeau între ei, iar ea se îndoia că ar fi fost în stare să-l identifice pe cel cu păr argintiu dacă l-ar mai fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1955_a_3280]
-
agenții lui Ed Satterlee, detectivii de pe statele de plată de la Contracurenții Roșii, și amândoi indivizii îi cunoșteau îndeaproape pe mai-marii AUFT de pe la sfârșitul anilor ’30 și începutul anilor ’40. Iar faptul că devenise atât de familiar cu un subaltern era straniu. Băuseră ceva împreună și ajunseseră să-și împărtășească secrete unul altuia - o strategie contraindicată pentru un lider. Polițiștii ambițioși ar trebui să-și țină gura în timp ce se cațără pe scara ierarhică. Mal făcu duș, se bărbieri și se îmbrăcă, gândindu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1955_a_3280]
-
care recurge la serviciile lui Gordean. Nu. Nu l-am mai văzut pe omul acela înainte și nu știu nici un... — Dentiști, tehnicieni dentari, tipi care confecționează proteze dentare. — Nu. E prea aiurea pentru Felix. O, Doamne, asta sună atât de straniu! — Heroină. Tipi care o vând, tipi care o consumă, tipi care pot face rost de ea. — Nu, nu, nu! Felix îi urăște pe tipii care se folosesc de ace. Crede că sunt vulgari. Putem să ne grăbim, te rog? Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1955_a_3280]
-
de la Circulație, iar el e o fostă târfă de-a lui Gordean. Mulțumit? Breuning fluieră din nou. — Poate că Dudley ne poate face rost de alți oameni. Se pricepe la asta. Danny intră înapoi în mașină. Îl trecu un fior straniu - omul lui Dudley Smith îl supraveghea. Îi spuse: — Tu și cu Jack mergeți la treabă și dacă aflați ceva important, sunați-mă acasă. Întoarse mașina și coborî pe Paloma spre Sunset, gândindu-se la un sandviș, un pahar de băutură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1955_a_3280]
-
un șir de variațiuni, revenind mereu la acorduri tot mai simple, apoi la tema de bază, în timp ce contrabasul și trompeta se avântau în triluri din ce în ce mai complicate. Trecerile muzicale aveau un efect hipnotic asupra ascultătorilor. Jumătate din sunete erau urâte și stranii, ceea ce-l făcu pe Danny să-și dorească revenirea temelor simple și frumoase. Asculta, uitând de paharul cu băutură și încercând să descifreze muzica, să prevadă încotro se îndrepta. Tocmai avu impresia că înțelege sincronicitatea, când interveni un crescendo de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1955_a_3280]