9,986 matches
-
o bere dintr-o suflare. Apoi îl auzise pe barman: - Încă o bere? - Mă grăbesc, mințise Dudu, numai ca să fie rugat de barman încă o dată. - Nu știu dacă e momentul potrivit să-ți spun asta, șoptise barmanul cu o lucire veselă în ochi. - Ce e ? - Da, gemenii sunt frumoși, dară - Dar ce ? - Nimic serios, dar e adevărat: au urechi de pisică! Scuză-mă, dar e adevărul pur! Nici eu, nici tatăl sau bunicul meu n-au avut urechi de pisică. E
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1993_a_3318]
-
privea curioasă. Dudu îi trimesese o bezea. Era fericit, devenise tată datorită urechilor lui de pisică. Asta nu era chiar atât de rău, dimpotrivă! Încălecase din nou pe bicicleta lui ruginită, încercând să facă opturi în dreptul casei Ninei. Inima lui veselă era bântuită de un presentiment. Își amintise brusc visul de azi-noapte. Visase un drum, acest drum, cel al iubirii care nu duce nicăieri. Extraordinare sunt visele, șoptise Dudu pentru el. Nu se putea niciodată bănui unde se termină lumea și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1993_a_3318]
-
că te-ai destrăbălat cu oă Zaharel își spălase cu apă rece fața plină de lacrimi, apoi mâinile. Apoi se trântise pe pat, cu fața în sus și ochii închiși, ca un mort în viață. Dimineața s-a trezit mai vesel, a jelit-o pe Porumbița după obiceiul evreiesc șapte zile, apoi s-a dus la sinagogă să vadă chipuri de femei. I se părea că acum știa ceva despre iubire. Nu mai putea fi înșelat atât de ușor. Era timpul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1993_a_3318]
-
fața ei albă ca porțelanul se învinețise de frig. Trebuia să cânte aria Emmelinei și se îngrijora mult pentru vocea ei mult încercată de aerul rece care-i traversa prea firavul trup. Un vânt rece începuse să sufle peste „poporul vesel al înghețului“. După discuții vii cu membrii orchestrei, Oleg se hotărâse să mute pianul lângă „piatra lui Schiller“ unde vântul bătea mai blând. „Piatra lui Schiller“ era ascuțită și ieșea din apă ca un dinte de dinozaur, amenințând ceva nevăzut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1993_a_3318]
-
faliment și că el, Rudi, fusese obligat să vândă cărți vechi și diverse obiecte duminica în piața improvizată din Hötorget. Cu toată umilința resimțită când citea pe fețele cunoscuților un fel de compătimire jignitoare la adresa lui, se încăpățânase mereu să fie vesel și să profite de ocazie, plasând mereu câte o glumă pentru a se face simpatic oamenilor. În buzunarul caftanului de duminică avea mereu la îndemână și o pungă de caramele cu care îi îmbia câteodată generos pe semenii săi. Obișnuia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1993_a_3318]
-
vorbeam, fata - Tua se numește - mi-a scotocit în sacoșa cu cărți și a scos de acolo un roman de Walter Scott. I l-am dăruit imediat. Sărea în sus de bucurie, m-a sărutat pe obraji ca un copil vesel. Acasă la ea m-a sărutat din nou - mama lor zăcea într-adevăr în pat și a spus că sunt primul bărbat sărutat de Tua. Fratele ei parcă se trezise și mi-a zis că bea din cauza absenței tatălui lor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1993_a_3318]
-
șalul de rugăciuni peste umerii slabi. - Repede, chemați salvarea, a strigat un om în vârstă, care știa cât de ușor e să mori când ești bătrân. - Nu sunt mort, aștept să mă însor a treia oară, i-a șoptit Rudi vesel. Vă rog să mă duceți acasă, aici e adresa, în buzunarul de la piept. Trei bărbați în vârstă îl ajutară să ajungă acasă pe Ringvägen. Rudi i-a rugat să-l pună pe dușumea. Patul lui îngust era ocupat de cărți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1993_a_3318]
-
în viitor. M-am dus în bucătărie să pregătesc ceva de mâncare. Soțul meu s-a întors mai devreme ca de obicei de la munca lui și m-a rugat să scot valizele. - Plecăm mâine dimineață în Italia, a spus el vesel. Călătoria improvizată semăna cu o fugă. Sucki rămânea acasă, un prieten bun putea să vină din când în când să-i dea semințe și să-i schimbe apa. Italia era, după cum știe toată lumea, țara artiștilor, a maeștrilor tuturor șmecheriilor și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1993_a_3318]
-
Alături de soțul meu mă simțeam ca o femeie care petrecuse câteva nopți cu un necunoscut. Și deodată venise timpul să ne despărțim. Bănuiam că și gândurile bărbatului erau aceleași. Când avionul a aterizat la Arlanda, soțul meu m-a îmbrățișat vesel: - Suntem acasă, Matilda! Fața îi era scăldată în lumină. Se uita la mine cu ochi pe care nu-i văzusem niciodată. Era ca și cum o altă față învinsese toate celelalte fețe, sărind din camera întunecată a craniului lui. Era vesel, arătând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1993_a_3318]
-
îmbrățișat vesel: - Suntem acasă, Matilda! Fața îi era scăldată în lumină. Se uita la mine cu ochi pe care nu-i văzusem niciodată. Era ca și cum o altă față învinsese toate celelalte fețe, sărind din camera întunecată a craniului lui. Era vesel, arătând căldură, scântei din adânc, din nucleul pe care nimeni nu putea să-l vadă din plin, ci numai sfărâmat. Am luat un taxi de la Arlanda până la apartamentul nostru din Solna. Era o zi rece cu soare lucitor - o zi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1993_a_3318]
-
viața intimă din dormitor. Apoi își arătase brusc chipul în oglinda serii. Parcă bătea vântul în sufragerie, lumânările fluturau puternic și ceara albă curgea, făcând figuri ciudate pe masă. Mă simțeam sfâșiată de durere. Dar soțul meu era neobișnuit de vesel, cu părul lui proaspăt spălat lucind ca paiul de spice. Fața i se înroșise de bucurie - dansa acum „dansul păsării“ în genunchi, bătând mâinile în aer, caligrafiind cu ele munți înalți. Un fel al șamanilor de a chema în prezent
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1993_a_3318]
-
acolo, privind în zare, la spațiul vast și gol învăluit în apus. Totul era așa de romantic și de incitant, așa de diferit de absolut orice văzuse ea până acum. Era viața pe care visase întotdeauna s-o trăiască: bogată, veselă și plină de satisfacții. Eva Wilt oftă. în ciuda celor întâmplate, ea era împăcată cu lumea. în parcarea din spatele colegiului, Henry Wilt nu era împăcat cu nimeni și nimic. Dimpotrivă, era chiar în război cu copia Evei. în timpul în care se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2233_a_3558]
-
prânzul cu Peter Braintree, când secretara directorului-adjunct veni la el cu un mesaj. — Nu se poate mai târziu? întrebă Wilt. — Dânsul zice că este extrem de urgent. — Probabil o să te anunțe că până la urmă te-au numit totuși lector, îi zise vesel Braintree. — Mă îndoiesc, aruncă Wilt și ieși posomorât din sala de mese, apucând-o în sus pe scări. Avea el bănuiala oribilă că promovarea era ultimul lucru pentru care voia să-l vadă directorul-adjunct. — Prin urmare, domnule, zise inspectorul după ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2233_a_3558]
-
lipsă de succes, cel puțin până acum, comentă dr. Board. Greu le-ar fi să se facă și mai remarcați. Chiar acum zece dintre ei stau și se holbează în jos pe gaura aia. Directorul-adjunct trecu la o temă mai veselă. — Am plăcerea să vă anunț că am reușit să refacem conexiunea electrică la cantină, le spuse el celor prezenți, așa că o să putem să facem un prânz ca lumea. Eu sper numai să mă simt în stare să mănânc, zise dr.
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2233_a_3558]
-
venea deloc. încercă și pe cealaltă parte, dar cu la fel de puțin succes. Gânduri, întrebări, răspunsuri irelevante și dialoguri imaginare îi năpădeau mintea. încercă să numere oi, dar se trezi că se gândește la Eva. Draga de Eva, afurisita de Eva, vesela și energica de Eva, Eva cea inevitabil entuziastă. Ca și el, și Eva căutase Absolutul, Adevărul Veșnic care s-o salveze de bătaia de cap pe care o impunea nevoia de a judeca mereu singură lucrurile. îl căutase la cursul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2233_a_3558]
-
membrii Catedrei de Studii Liberale. îl intitulă „însemnări despre sistemul de autoeducare la clasele comasate”. Tocmai scrisese pentru a cincea oară „neierarhizat” când sună telefonul. Era directorul. — Vă mulțumesc, zise noul șef al Catedrei de Studii Liberale. Eva Wilt mergea veselă pe Parkview Avenue. Venea de la cabinetul medicului de familie. îi gătise lui Henry micul dejun, aspirase prin camera din față, lustruise podeaua de pe hol, spălase ferestrele, dăduse cu Harpic în toaletă, dăduse o raită pe la Centrul Comunitar „Armonia”, ajutase la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2233_a_3558]
-
se continuă și CLASA POLITICĂ e formată din indivizi care și ei nu au nicio conștiința, numai aviditate de putere, bani, dominație, continuând comunismul în forme, așa zis democrația, de fapt, aceeași în mânușa de catifea care continuă să sugrume veselă, libertatea, constiinta, voința poporului transformat în asistați, analfabeți, bețivi, curve. Acum nu se mai bagă în lagăre, se creează condiții de emigrare, prin distrugeri economice, a șomajului generalizat, a păstrații promovării pe PCR, pile, cunoștințe, relații. ANEXE Dosar nr. 12803
Sunt un moș burghezo-moșier by Jorj-Ioan Georgescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1264_a_2119]
-
amintea de o cramă aranjată cu ostentație să pară cât mai rustică. Impresia aceasta era mărită de cănile de tablă și paharele de bere din care, așezați în jurul butoaielor, sorbeau privindu-mă și vorbind între ei vreo zece-cincisprezece inși foarte veseli, bine îmbrăcați. Pe podeaua de lut fojgăiau gândaci mari de bucătărie. Unii, striviți pe jumătate de vreo lovitură de călcâi, mai agitau câteva labe și-o antenă. M-am așezat la masa unde stătea și amicul meu roșcat. Pariurile deja
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
i-am văzut corpul mare căzând cu fâlfâiri neașteptate prin dreptul ferestrei. Am auzit bufnitura și rn-am uitat pe geam: pe asfalt, lângă o Pobedă, zăcea în uniformă fostul licean, iar profilul său nobil se contura pe fundalul unei pete vesele, purpuriu-deschis, care se lățea încetișor. Sigur, gașca mai cuprindea și alți membri, mai puțin importanți sau pe care nu mi-i amintesc. Era, știu, la scara șase, un băiețel care suferise de poliomielită și avea un picior prins într-un
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
Marcela își scosese maieul și ștersese un ochi de geam până ce, prin sticla curată, am văzut cerul albastru închis, presărat de stele. După aceste expediții, mâncam întotdeauna bătaie. Cel puțin Marcela venea a doua zi vânătă la noi, dar la fel de veselă și gata să ia tocul de la capăt. Ea m-a învățat să ne jucăm de-a doctorul. Blocul nostru avea un demisol, spre care coborau câteva trepte, înainte să cotească spre ușa apartamentului; la demisol se afla o nișă cu
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
mi s-a sfârșit. Deja începuse să ningă și era întuneric când ieșeam cu Gina de la liceu. Mergeam de mână, iar uneori ea își ținea mâna în buzunarul paltonului meu, fără să-mi dea drumul. Era teribil de schimbătoare, când veselă, când absentă, când de-o tristețe pe care abia o suportam. Mergeam încet prin stratul subțire de zăpadă, aprins de lumina vitrinelor, în același timp fericit și lipsit de orice speranță. Vedeam, cu cât legătura noastră avansa, că noi doi
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
normal", ca și când am fi fost doar doi colegi și atât, ca și când n-ar fi fost niciodată nimic între noi. În pauze mă mai întreba ce avem ora următoare, apoi se amesteca printre fetele care se strânseseră lângă calorifer și sporovăiau vesele. Curând se auzi numai vocea ei spartă fabulând despre volane și mode, puternică de parcă s-ar fi adresat unor bătrâni surzi. După ore, Mera ne-a chemat pe la el, pe mine și pe alți câțiva prieteni, căci părinții lui nu
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
că abia ne încăpea în pupile. Dimineața orașul era învelit de-o auroră ca apa rece. Erau la modă zorelele care-și deschideau cupele albastre, cu vine violete, pe după aproape fiecare grilaj. La amiază tramvaiul era foarte aglomerat. Un țărănet vesel, cu băști, șepci și treninguri, iar femeile în fuste cu imprimeuri înflorate și broboade, umplea vagonul, râzând, făcând gălăgie, certîndu-se cu taxatoarea. Câte unul mai șmecher spunea cu voce joasă: "Biletele la control!" și înghețai chiar dacă aveai bilet. Pe înserate
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
Marcel avea să se nască doar peste patru ani, dar lângă mine stătea altă verișoară, de trei ani, Nineta, care mai târziu a făcut poliomielită și-a rămas cu un picior mai subțire. Pe atunci însă mi-o amintesc rânjind veselă și întinzînd mâinile către cadourile care ni se puseseră înainte, pe masă: câteva bomboane și o căprioară de cauciuc, legate în țiplă. Și, cred, o ciocolată dreptunghiulară. Femeile gătite cu tot soiul de mărgele imitând perlele și bărbații în cămăși
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
și arabescuri în relief, de parcă ar fi fost înghețat. Tanti Aura îi poftise în cameră pe alungiți (cum aveam sa aflu că îi numeau vecinii și cum aveam să le spun și eu) și conversa cu ei țipând și întrerupîndu-i veselă, cum îi era obiceiul. Politețea pentru ea consta probabil într-o exteriorizare extremă a sentimentelor pe care celălalt își poate închipui că le ai pentru el. Mătușa era genul celor care te îndoapă la masă până la refuz, insinuând că "nu
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]