8,894 matches
-
să întrevadă, prin puterea deducțiilor adevărul. Fana tresări evident și cu umerii pleoștiți se uită spre Dimitrie ca și cum i-ar fi cerut ajutorul. Dragoste la prima vedere, anunță el, amuzat, evaziv totodată. Fana se ridică și aduse la masă un coș cu struguri. Părea tulburată. Ovidiu privea în zare lichidul rubiniu al șampaniei. Cristalul paharului sclipea între degete. După înfățișarea lui era clar, cunoștea și el povestea, toți o știau, bineînțeles, în afara Carminei. Miezul de taină creat o incita la culme
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
costum de inișor de culoarea untului, își așază pălăria de pai pe cap, într-o zi mi-a arătat la o cotitură a râului, locul unde prindea, pe când era tânăr somni, se afunda în apa, pe atunci adâncă, și fixa coșul, îl priponea în rădăcini, era imposibil să nu găsească seara, doi, trei prizonieri mustăcioși, cu gura mare și surâzătoare, cu figuri de bătrâni înțelepți. Acum râul a deviat, și-a mai schimbat cursul și locul acela de la cotitură, inundat de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
trăiești drept o singură dată e destul. La naiba, nu se alegea chiar cu nimic, era ca un zid de piatră nevăzut, informațiile lor ricoșau. Un alt tablou în față căruia staționau: un morman de frunze veștede, strânse lângă un coș de gunoi și el de culoarea ruginii. Era și ea una dintre frunzele acelea. Își aminti cu precizie: pe Ovidiu îl reîntâlnise spre toamnă, un început de toamnă care urma după o vară secetoasă și fierbinte. S-au plimbat împreună
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
în jur. Nu voia să-i scape nimic. Crezuse că va fi aproape singură dar pe plajă erau mulți oameni. Își întinse cearceaful. Îi trebuise puțin curaj ca să-și tragă peste cap rochia de plajă. O împături, o așeză peste coșul din papură. Apoi se întinse pe spate. Avea pielea foarte albă, i se părea că este impudică, dezgolită așa. Curând constată că nu-i era frig. Soarele avea suficientă putere ca să o încălzească. Când, după o vreme, își așeză mâna
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
broscuța Oac. Privi din nou la semnele de pe calendar, de data asta distrat, fără să mai tresară de câte ori privirea i se oprea pe cruciulița verde, apoi rupse cartonașul bucăți, bucăți, strânse fărâmele în palmă și plecă la bucătărie. Apăsă pedala coșului de gunoi, capacul se săltă dezvelind conținutul învălmășit degajând un miros fad. Renunță și luă papucul de pe pedală. Se deplasă la baie și aruncă bucățile din calendar în WC. O vreme le privi cum plutesc dezordonat în apa din vas
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
dar aceasta era o excepție printre cele cu femei goale, cântărețe și actrițe. Pe rafturi se aflau manuale, dicționare și romane. Pentru că locuiau doar băieți în cămin, camerele erau înspăimântător de murdare. Cojile mucegăite de mandarine se prinseseră de fundul coșurilor de gunoi; în cutiile de conserve transformate în scrumiere, straturile de mucuri de țigări ajungeau pân\ la zece centimetri, iar când începeau să ardă mocnit, erau stinse cu cafea sau bere, emanând un miros acru, insuportabil. Bolurile și farfuriile erau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
erau pline de funingine și îmbâcsite de grăsime, iar pe jos era plin de ambalaje de ramen, cutii goale de bere, conserve sau capace de toate felurile. Nimănui nu-i dădea prin minte să măture și să arunce murdăria la coșul de gunoi. Orice adiere stârnea adevărați nori de praf. Camerele duhneau îngrozitor și fiecare își avea mirosul ei aparte, dar în mare, el provenea de la transpirație, de la mirosul individual și de la gunoi. Hainele murdare erau aruncate grămadă sub paturi și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
detașez de tot ce nu îmi convenea. Atât și nimic mai mult. Să uit de mesele verzi de biliard și de mașinile roșii N-360 și de florile albe de pe bancă. Să uit de fumul negru, înalt, ce ieșea pe coșul crematoriului și de prespapierul din încăperea în care am fost interogat la poliție. La început mi s-a părut că reușesc. Am făcut eforturi uriașe să uit totul, dar în sufletul meu a rămas un gol uriaș. Și pe măsură ce trecea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
ea, încruntată, dar aprinzându-și țigara cu evidentă plăcere. Nu cred că erau mulți cei cărora le plăcea tutunul așa cum îi plăcea lui Reiko. Am mâncat struguri, aruncând cojile și semințele într-o cutie goală de conserve, care servea drept coș de gunoi. — Deci, până unde am ajuns cu povestea aseară? a întrebat Reiko. — Era o noapte întunecată și furtunoasă și te cățărai pe o stâncă abruptă ca să ajungi până la cuibul păsării. — Ești uimitor! Cum poți glumi cu fața asta atât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
Pământul era negru-negru, crengile pinilor de un verde sclipitor, iar oamenii îmbrăcați în galben arătau ca niște duhuri speciale cărora li se permitea să calce pe pământ doar în diminețile ploioase. Se deplasau în tăcere deplină, ducând cu ei unelte, coșuri și saci. Portarul și-a amintit numele meu, l-a bifat pe lista vizitatorilor și eu m-am îndreptat spre ieșire. — Înțeleg că ești din Tokyo, spuse bătrânul, văzând adresa din registru. Am fost și eu o dată acolo. Doar o dată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
adresă. Am găsit în plic o notiță care îmi anunța întrunirea cu foștii colegi de clasă din liceu. Era ultimul lucru pe care mi-l doream la ora aceea. Era clasa în care fusese și Kizuki. Am aruncat plicul la coș. În ziua de 4 aprilie, după-amiaza, am găsit o scrisoare de la Reiko Ishida. Am tăiat plicul, frumos, cu foarfeca și m-am dus pe verandă să o citesc pe îndelete. Aveam presentimentul că nu mă așteaptă vești bune și nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
zece oaspeți sau cam așa ceva. Rigoberto tocmai se așeza la bar. Văzându-mă, s-a Întors Într-o parte și a Început să vorbească cu Gertie, care Își Încheia bluza cu degete plictisite. Am trecut de doi tineri plini de coșuri, care nu prea păreau majori, stând cu paharele pe jumătate goale În față. S-au oprit din vorbit până când am găsit o masă Într-un colț. Aveam impresia că le simt privirile În ceafă, dar mi-am dat seama că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
Îi aparținuse cândva tatălui lui Willy Fischl, și sincer, mă Îndoiesc că talentul și cunoștințele mele de latină ar fi fost apreciate acolo. Cu toate acestea, cât am fost colegi de școală, eram ca frații. Cu fața lui plină de coșuri, cu sprâncene unite și dinții stricați, Anton nu prea arăta a Valentino. Dar nu cred că exista fată cu care să nu vrea să se culce și, surprinzător de des, chiar să reușească. În principiu, o partidă bună de sex
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
fi fată, Knisch, sau vreo zdreanță? Mai să nu te creadă omu’ când te vede așa de nerușinat. Cre’ că-i din cauza parfumului, adăugă pe un ton mai filosofic, ținându-se de nas, În timp ce Winkler, care tocmai băgase mingea În coș, executa un dans de războinic În jurul panoului. — Cred că toți care-ți pasează ar trebui să știe din start că o să piardă. După care i se alătură prietenului său. Împreună Începură să se Învârtă În jurul panoului, care scârțâia ca balansoarul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
Cancelarul Sănătății și partenerul său. Domnul Stânga era prezent cu o mână, În timp ce domnul Dreapta, cel cu spatele la cameră, doar cu un umăr vizibil, părea gata să se contopească cu umbrele. Dar chiar În prim-plan, am zărit fruntea plină de coșuri a unui adolescent. Mi-am amintit că băiatul care stătea cu pumnii Încleștați În poale ne făcuse să ne lansăm in tot felul de speculații. — Cu siguranță că acesta este urmașul acestui loc, m-am aventurat - și, văzând că Dora
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
poale ne făcuse să ne lansăm in tot felul de speculații. — Cu siguranță că acesta este urmașul acestui loc, m-am aventurat - și, văzând că Dora nu catadicsește să răspundă, am adăugat: Pare pus pe năzbâtii. Uită-te numai la coșurile alea, la spatele ăla, la pumnii ăia. E supărat pe toată lumea! Cu doi tați, am continuat, se prea poate să ajungă așa. — Savurându-și momentul de glorie, Froehlich pare să fi uitat de obligații paternale. Și deși Gielke e cel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
teapa lui Friedrich Fischl care vorbea despre „oameni“ de parcă ar fi avut loc doar unul. În fiecare septembrie tălpuia pantofii oamenilor În schimbul unor lucruri de care aceștia se puteau lipsi: cotlete de miel Învelite În hârtie lipicioasă de ziar, un coș plin de zarzavaturi, un căluț de lemn... Și În fiecare aprilie dădea celor care aveau nevoie câte o pereche de șireturi, gratuit. Însă pe d-na Lakritz n-am văzut-o niciodată. Singura dată când l-am Întrebat pe Anton
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
a deschis ușa, m-am Încuiat În singura cabină liberă. Cocoșat pe capacul toalatei, cu picioarele Îmbrăcate În ciorapi, am Încercat să respir mai Încet până când, Într-un final, mi-am oprit respirația de tot. Inima se lovea mută de coșul pieptului, gâtul mi se umfla periculos. Cineva trase apa. „Ce dracu’?“ Smucind de câteva ori, până la urmă, persoana renunță. În schimb, se postă În fața chiuvetei și Își desfăcu șlițul. Îl auzeam cum Își târșâie picioarele, apoi se auzi o bălăceală
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
urmă stătea cu fața Întoarsă Într-o parte, așa că i se vedea doar un obraz, palid ca turta de ceară. Și pe ultima scară, În fața pacienților și a angajaților stătea un băiețel de vreo doisprezece-treisprezece ani, cu fața plină de coșuri, pumnii Încleștați În poale și cu spatele țeapăn ca o scândură. Acum, peste zece ani nu era greu de spus cine era. Părul era la fel, ochii inteligenți și constituția atletică, aceleași. Domnul cu Păr Blond ca paiul. Dora a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
se grăbi să pună capăt conversației. — Mă bucur că te-am cunoscut, Rose, zise tărăgănând vocalele cu un accent ușor, dar evident. Însă trebuie să plec... Lăsă repede jos ambele cutii cu boabe de năut, se uită la ceas, ridică coșul și plecă. Înainte să dispară, Rose Îl auzi murmurând „la revedere“ și după aceea, ca un ecou al propriilor cuvinte, din nou „la revedere“. Apoi dispăru. Pierzându-și astfel prietenul misterios, Rose și-a dat seama dintr-odată cât timp
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
Încearcă să plătească, Însă frizerul zice - „Nici gând, nu pot să-ți primesc banii. E un serviciu În folosul comunității“. Plăcut surprins, arabul pleacă. În dimineața următoare, când deschide prăvălia, frizerul găsește la ușă un bilet de mulțumire și un coș plin de curmale. Una din gemenele care dormeau pe canapea a Început să se agite și să scâncească, Însă s-a oprit imediat. — Chiar În ziua imediat următoare, un turc se duce să se tundă la același frizer. După asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
de tarot. Totul depinde de felul În care vezi lucrurile, a spus mătușa Banu și a ridicat din sprâncene, trădând gravitatea declarației pe care era pe cale s-o facă. — A fost odată ca niciodată... au fost odată doi Împletitori de coșuri din nuiele de mult, pe vremea otomanilor. Amândoi erau harnici, Însă unul avea credință, iar celălalt era veșnic nemulțumit. Într-o zi, sultanul a venit În sat și le-a spus: „Am să vă umplu coșurile cu grâu și dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
odată doi Împletitori de coșuri din nuiele de mult, pe vremea otomanilor. Amândoi erau harnici, Însă unul avea credință, iar celălalt era veșnic nemulțumit. Într-o zi, sultanul a venit În sat și le-a spus: „Am să vă umplu coșurile cu grâu și dacă aveți mare grijă de grâul ăsta, boabele se vor preschimba În galbeni de aur“. Primul Împletitor a acceptat bucuros oferta și și-a umplut coșurile. Al doilea Împletitor, care era la fel de cârcotaș ca tine, draga mea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
venit În sat și le-a spus: „Am să vă umplu coșurile cu grâu și dacă aveți mare grijă de grâul ăsta, boabele se vor preschimba În galbeni de aur“. Primul Împletitor a acceptat bucuros oferta și și-a umplut coșurile. Al doilea Împletitor, care era la fel de cârcotaș ca tine, draga mea, a refuzat darul sultanului. Știi ce s-a Întâmplat În cele din urmă? — Sigur că știu, a zis Asya. Cum aș putea să nu știu sfârșitul unei povești pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
se potrivească mai bine, Însă adevărul e că nu fuseseră niciodată logodiți oficial. — E jumătatea simbolică a mătușii Zeliha. Peste drum, sub o arcadă otomană elegant sculptată, au zărit doi băieți țigani, unul din ei scoțând cutii de conserve din coșurile de gunoi și apoi stivuindu-le Într-o căruță hodorogită. Celălalt stătea pe marginea căruței și le sorta, prefăcându-se din răsputeri că muncea din greu În timp ce se Încălzea la soare. Asta ar putea fi o viață atât de idilică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]