7,819 matches
-
exerciții prezentate în acest capitol și în cel anterior, fiecare cititor ar trebui să-și creeze un regim zilnic regulat adaptat specificului necesităților și stilului său de viață. Nu există două persoane identice în ceea ce privește fizicul sau temperamentul și dumneavoastră sunteți singurul ce poate hotărî care este combinația de exerciții ce vă oferă beneficiile optime pentru organism. Acest proces necesită o perioadă de practică, în care să faceți încercări și să constatați erori, folosind diferite combinații de exerciții. În continuare vă prezentăm
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2250_a_3575]
-
Începu să-și perie de zor chipiul cu mâneca mantalei. Cozorocul Îl vei lustrui după ce vei răspunde la Întrebare, zise Petru pe un ton imperativ. Sunt nefericit, domnule Șendrean... Clipea des, un tic nervos, accentuat În stări emoționale. Nu ești singurul, observă ironic Petru. Da’ numai că eu am fost fericit astăzi. Am fost! Mă Înțelegeți? Și? Nu mai sunt. Vedeți cum arăt. Vei fi din nou fericit mâine. Credeți? De ce m-aș Îndoi? Domnule Șendrean, io, astăzi, ca să mă-nțelegeți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
Îl trăgea doar când Își aducea aminte, verifică robineții chiuvetei și ai aragazului, apoi Își spuse cu glas tare: Iolanda, telefon, măcelărie, librărie, mica publicitate. Își verifică portmoneul, actele, banii, scoase din dulap un sacou cu cotiere, destul de vechi dar singurul care se potrivea cu pantalonii de catifea raiată de culoarea lichenilor, Îmbrăcă parkaua căptușită cu puf de gâscă și, după o scurtă oprire În fața oglinzii În holul mare de jos, doar cât să-și treacă o singură dată o perie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
Prețurile erau mari și lumea puțină. Era un client obișnuit și Îl cunoșteau toți chelnerii. Cafeaua era bună, ceștile curate și toate Întregi, adică cu toartă și fără zimți. Atmosfera era plăcută. Iolanda venea uneori și fără el. Locul acela, singurul din oraș, părea condus după legi care În alte părți nu funcționau. Aici Însă erau de neocolit. Eventualii insurgenți erau evacuați fără menajamente de oameni bine antrenați pentru astfel de misiuni. Pe lângă anonimi, puteai Întâlni acolo, zilnic, În pauze lungi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
mai rămânea doar să acționeze o manetă. Înainte de a proceda conform instrucțiunilor auzi un strigăt și semne curioase ale unei matahale blonde care până atunci privea calm Împrejur din balconul său situat la etajul doi al blocului cu fațadă roz, singurul de acest fel În zonă. Ce dracu o vrea și ăsta, se Întrebă el trăgând de manetă. Lada campionului se ridică precum o katiușă În filmele de război și În două minute inundă locul cu pasta de var și albi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
mea este că ea nu și-ar fi dorit așa ceva. Deși cele întâmplate au fost de-o atrocitate înspăimântătoare, ea ar fi dorit ca ele să fie aduse la cunoștința lumii întregi. Și, din moment ce i-am rămas dator și sunt singurul care cunoaște întreaga poveste, mi-am asumat sarcina de a așterne pe hârtie adevărul. Dar înainte de apariția Daliei a existat și un parteneriat, iar înaintea acestuia, în cadrul Diviziei Centrale, un război în toată regula, cu regulamente și manevre, care ne-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
nas și întrebă: — Bruno Albanese? Tipul îi făcu semn spre partea din spate a restaurantului, apoi își plecă privirea. Partea din spate era îngustă, cu separeuri din imitație de piele și lumini discrete. Clefăieli lacome ne conduseră spre ultimul separeu - singurul ocupat. Un bărbat slăbănog și negricios ședea aplecat deasupra unei farfurii pline ochi cu fasole, sos chili și huevos rancheros și înfuleca terciul de parcă ar fi fost ultima masă din viața lui. Lee ciocăni în masă. — Poliția. Ești Bruno Albanese
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
când s-a lăsat dus de val în rolul lui de băiat rău, a trebuit să-l aduc cu picioarele pe pământ. Dar prețul plătit era mic în comparație cu ceea ce învățam. Sub tutela lui Lee am progresat rapid și nu eram singurul conștient de treaba asta. Deși a pierdut juma’ de miar cu meciul, Ellis Loew s-a mai îmblânzit în privința mea atunci când, împreună cu Lee, i-am adus pe tavă un șir de infractori pe care ardea de nerăbdare să-i pună
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
lui Ellis Loew. — C-c-cu Loew. Și c-cu niște j-j-jurnaliști. M-am îndreptat spre birou și am tras cu ochiul prin crăpătura ușii. Ellis Loew stătea în spatele biroului său, făcând frumos în fața unor ziariști. Lee era alături de procuror, îmbrăcat în singurul lui costum. Arăta obosit - dar nicidecum la fel de iritat ca în seara trecută. Loew declara ferm: — ...iar atrocitatea omorului ne obligă să nu precupețim nici un efort pentru prinderea acestui criminal cât mai curând posibil. Mai mulți polițiști cu pregătire specială, printre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
era minoră, nici o altă mențiune. Are patru surori, părinții îi sunt divorțați și în timpul războiului a lucrat la un PX, un magazin al armatei, în Camp Cooke,. Tatăl ei e aici, în L.A.. Ce facem mai departe? Eu am fost singurul care a rămas uimit când șefu’ ăl mare i-a cerut sfatul adjunctului. Millard răspunse: — Vreau să mai pieptănăm o dată Leimert Park, de data asta cu fotografiile de cazier la noi. Eu, Harry și încă doi oameni. Apoi mă duc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
plec. Am demarat. South Alameda, numărul 1701, se afla în zona industrială din estul L.A.-ului, la vreo doi kilometri distanță de închisoare. Cinci minute mai târziu am găsit adresa - un depozit enorm, înconjurat de alte depozite la fel de mari, dar singurul cu fațada luminată: CARMANGERIA KOUNTY KING - ÎN SERVICIUL COMUNITĂȚII DIN L.A. ÎNCĂ DIN 1923. În timp ce parcam, am claxonat. O ușă de sub firma luminoasă se deschise. Am stins farurile și l-am văzut pe Fritzie Vogel cu degetele mari vârâte sub
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
grădinarul aveau liber, iar bucătarul venea abia la patru și jumătate după-amiaza, ca să pregătească cina. Valiza din mâna lui Madeleine îmi spunea că avea să lipsească ceva timp, iar Martha nu se întorcea de la serviciu înainte de ora șase. Emmett era singurul care îmi putea da planul peste cap. Am traversat strada și am inspectat împrejurimile. Ușa de la intrare era încuiată, ferestrele laterale erau zăvorâte. Ori sunam la ușă, ori intram prin efracție. Apoi am auzit zgomot de pași de partea cealaltă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
cotețe cu iepuri de câmp pentru pasiunea nr. 1 a marțienilor, lepurul, un fel de oină fără minge, cu iepuri, plus alte câteva spații marcate mai ciudat, probabil pentru întrecerile neptunienilor, saturnienilor și chiar ale celor doi morocănoși elevi plutonieni, singurii pe care - după cum le spusese pedagogul - îi posedă școala. În mijlocul curții stătea înfipt un catarg în jurul căruia erau strânși vreo treizeci de elevi uitându-se în sus. Priviră și roboții tereștri într-acolo și văzură trei indivizi stând atârnați într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
aduc aminte de un echipaj trimis pe satelitul „Menumorut” să scoată ovăz și, când colo, s-au trezit în vară cu o foarte viguroasă tarla de năut. — Da, așa e, cunosc cazul - spuse comandantul Felix S 23 - și nu e singurul. Însă problema e: ce facem cu rapița? — Lăsați-o încolo de rapiță, tovarășe Felix! zise responsabilul satelitului. Problema e dacă ne mai țin mult aici, căci nu mai rezistăm. Asta nu-i treaba noastră, răspunse Felix S 23. Noi avem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
peste noapte. Animalele au fost duse la adăpat și noi am întins tabăra, dar, înainte să ne așezăm la masă, tata și mamele mele s-au dus la malul Eufratului și au vărsat vin în cinstea marelui fluviu. Nu eram singurii care așteptam să trecem vadul. În susul și în josul apei, erau o mulțime de negustori care se opriseră și ei să mânânce și să doarmă. Frații mei se tot învârteau pe acolo și se minunau văzând atâtea fețe noi și haine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
el sezonul următor, iar pentru el am plâns fără rezerve. Cinstit, generos, vesel și totdeauna amabil, el fusese un model de nobil egiptean. Fiul meu fusese binecuvântat să aibă un asemenea tată și am știut că Re-mose va plânge după singurul Ba pe care îl cunoscuse. Probabil că Re-mose s-a dus la Memfis pentru funeralii, deși nu mi s-a spus. Doar Nakht-re se gândea întotdeauna să mă anunțe pe unde se ducea fiul meu. O dată cu moartea lui, am știut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
ei a venit s-o caute pe moașa străină. Cu Meryt alături, am asistat la cea mai ușoară și normală naștere pe care am văzut-o vreodată. Ahouri a suspinat ușurată cu al treilea copil al pântecului ei în brațe, singurul dintre ei care se născuse respirând. Era un băiat voinic pe care l-a botezat Den-ouri, primul copil botezat în cinstea mea. Bărbatul ei, olar de meserie, mi-a dat un urcior frumos drept mulțumire, mi-a sărutat mâinile și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
a întrebat Re-mose arătând înspre copilul care stătea tăcut. - Nu, am răspuns. E nepoata unei prietene și mi-e ca o nepoată și mie. Răspunsul a părut să-l ușureze. - Se pare că zeii au hotărât ca tu să fii singurul meu copil, am adăugat eu. Mă bucur să te văd sănătos și cu succes. Spune-mi, te-ai căsătorit? Sunt deja bunică? - Nu, a zis Re-mose. Munca mă ține prea ocupat ca să-mi fac o familie, a zis el, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
a pătrunde la Belle Arte mi se părea un eșec; datorită lui ratasem șansa de a mă apuca de o meserie pentru care aș fi avut înclinații. Apoi felul cum mă însurasem. Sau bețiile. Totul era singurătate, minciună, tiflă stupidă. Singurul înșelat eram eu. Simțeam că viața mă trăgea la fund, vroiam să mă smulg și încheiam rugându-l să mă ajute. Dacă tata m-ar fi crezut atunci, cine știe?, viața mea ar fi luat, poate, alt curs. Dar, influențat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
la vârsta ta...? — Nu e vorba despre asta, murmură el. — Atunci? Nu l-am lăsat până nu mi-a dezvăluit ceea ce îl speria. Avea, într-adevăr, un jurnal, dar orice jurnal trebuia predat la arhivă. — De ce? — Cum de ce? Sunt poate singurul din azil care își are în proprietate personală trecutul. Asta mă pune în conflict cu ceilalți. — Prin urmare și voi doctorii...? Dar ce credeai? îmi întoarse el întrebarea. Îmi închipuiam că numai bătrânii. — Nu, dragă Daniel, uitarea e indivizibilă. Ceva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
un om viu, timid, vulnerabil și îndrăgostit până la disperare de viață. Dar nu treceam niciodată de această constatare pe care o făceam parcă numai pentru a-mi găsi în complexele lui Dinu încă un îndemn ca să-mi pierd capul. Era singurul dintre cei trei medici de care mă apropiasem la azil. Ceilalți doi, Aristide și Sonia, îmi erau profund antipatici. Aristide lăsa după el continuu un miros dublu, de coniac și de parfum. (Parfumul nu-mi place decât la femei, iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
îl suportă alții, se vede. 22 decembrie Ar trebui să plec neapărat de aici. Altfel, o iau de la capăt. 31 decembrie Încerc să împart oamenii după criteriul: cei bolnavi și cei sănătoși, și să-mi spun, să mă conving, că singurii care merită atenție sunt cei bolnavi. Argumente? Deocamdată, unul singur: nu crezi în dragoste, ci te îmbolnăvești de ea! De unde vreau să trag concluzia că o boală e chiar ceva mai mult decât o credință. În plus, încerc să mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
Susținea că apostolii l-au împins pe Isus pe cruce, nu dușmanii lui. Pentru că apostolii l-au silit să se creadă Fiul lui Dumnezeu și să-și piardă cumpătul. Din pricina lor, Isus n-a mai avut nici îndoieli, nici limită. Singurul care nu l-a trădat ar fi fost, de fapt, Iuda; fiind singurul care îi mai spunea adevărul. Și când Iuda a văzut că Isus îl bănuia, a făcut ultima încercare ca să-i salveze măcar memoria: l-a denunțat. Astfel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
Pentru că apostolii l-au silit să se creadă Fiul lui Dumnezeu și să-și piardă cumpătul. Din pricina lor, Isus n-a mai avut nici îndoieli, nici limită. Singurul care nu l-a trădat ar fi fost, de fapt, Iuda; fiind singurul care îi mai spunea adevărul. Și când Iuda a văzut că Isus îl bănuia, a făcut ultima încercare ca să-i salveze măcar memoria: l-a denunțat. Astfel, din Isus a rămas crucea, care a răscumpărat totul. „Dacă Isus n-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
cuvinte pe panglică: „Moartea este începutul nemuririi”; și Bătrânul în persoană ar fi ținut un discurs pe aceeași temă. Totul se petrecuse într-un fel de preistorie a azilului care se îngâna cu legenda. Întreaga asistență, își amintea Domnul Andrei, singurul care supraviețuise acelor vremuri, a vărsat lacrimi pe mormântul răposatului, cu toate că nimeni nu-l iubise și nu-l regreta. Însă după acest început promițător, a urmat o listă lungă de eșecuri ale Bătrânului. Unul și-ar fi tăiat venele, pentru ca să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]