7,819 matches
-
mână însoțit de Francisc pe coridor. Numai să poruncească. Dar, „ziceți și dumneavoastră, își reluă Filip insistențele, n-o poate nimeni convinge să-mi lase colivia?” De data aceasta se referea la mine, dându-mi, măgulitor, de înțeles că eram singurul în măsură să obțin această favoare. „De ce n-o furi?” l-am luat eu peste picior, fiindcă nu mă interesa colivia lui. Dezamăgit, Filip m-a privit cu reproș. „Nu e frumos, domnule scluptor, să-ți bați joc de un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
un luminiș. Puțin mai devreme sau puțin mai târziu, avionul s-ar fi zdrobit de pădurea ecuatorială. Îngrijorați, am aprins un foc ca să ne apărăm de eventualele amenințări pe patru labe și ne-am strâns tăcuți în jurul lui. Pilotul era singurul care nu părea îngrijorat. Se juca învârtind o nuia în foc. Atât ne-a spus: „Voi încerca să repar mâine aparatul de radio-emisie”. După care a amuțit. „Lei”, șopti deodată, tremurând, naturalista. Atletul, operatorul și producătorul îngălbeniră. Pilotul, calm, învârtea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
aproape de mărimea unei găini, cocoțată în vârful unui gutui sălbatec, ca acela de la poarta Martei. A răsunat împușcătura, dar pasărea n-a căzut. A tresărit doar, înspăimântată de moarte. „N-ai nimerit, n-ai nimerit”, râdea Nelson, iar ochiul lui, singurul, i se învârtea ca un titirez în orbită. Glontele atinsese, în schimb, urechea unui cățel care începuse să schelălăie. Apăru atunci din senin, cu bascul Hingherului pe cap, doctorița Sonia, luă cățelul în brațe, îi șterse cu grijă sângele, bolborosindu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
ospăț al vieții, la care alții, mai dotați, cu un egoism mai viguros sau cu ambiții mai îndrăznețe, își satisfac toate poftele. În fața pescarilor mă purtam ca o zdreanță. Și nici măcar pe Mopsul nu îndrăzneam să-l trimit în fundul iadului. Singurii pe care reușisem să-i înfrunt fuseseră cei care se arătaseră binevoitori cu mine. În fața lor, da, fusesem tare. În rest? Când Moașa venise la mine să mi se arunce în brațe, o repezisem. De când mă ținea la distanță, îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
mă ascultau atenți, cu un aer foarte serios. Apoi au început să devină stânjeniți. Nu îndrăzneau totuși să mă oprească. Mopsul mă măsura bănuitor, pe figura lui se citea limpede întrebarea: „Ce ne facem dacă sculptorul nu încetează cu râsul?” Singurul pe care râsul meu îl bucura era Siminel. El mă încuraja din ochi: „Nu vă opriți, domnule sculptor. Ah, se întrista el brusc, de ce v-ați oprit?” Nu mai aveam chef să fac pe prostul și, pe deasupra, observasem amuzat că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
de stăpâni ca un fel de sfetnici! Iar acest rob niciodată nu căra în spinarea lui poveri și drumul până aici îl făcuse nu pe jos, ca soldații, ci călare pe un taur. Era în oastea lor un sutaș cumsecade, singurul care nu bătea pe soldați și cu care se putea sta de vorbă. Întîlnindu-se cu el lângă un cort, Iahuben îl rugă să-i spună cine era acel sclav ciudat. - Cum, n-ai auzit de robul Auta? se miră sutașul
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
fi greu să împlinească dorința arcașului, căci o singură roabă putea fi îngăduită. Însă Auta se gândi că nu va fi bine să rămână ceilalți fără femeile lor. Poate că nici Mai-Baka n-ar fi îndrăznit să dorească a fi singurul dintre toți ai lui, care... - Să mă duc la strălucitorul Tefnaht. Porni încet, urmărit de privirile celorlalți. Merse cu pași rari, ca să câștige timp. Încă nu știa ce-i va spune lui Tefnaht, dar simțea că trebuie să-l roage
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
sclav în loc să-l ia între suliți. Dar era prea târziu, și nici după toate câte le-a trăit și a văzut în vremea din urmă, n-ar mai fi fost în stare să-l ia între suliți tocmai pe Auta, singurul lui prieten adevărat. - S-a sfârșit cu mine, zise Iahuben trist. Strălucitorul Tefnaht mi-a poruncit să te leg și să te duc la închisoare. Nu mi-a spus că ești tu... Și Iahuben începu să plângă. Tefnaht însă nu
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
până la moartea ei tragică, Își Închipuise uneori că este Îndrăgostit, și nici, la capătul celălalt al spectrului feminin, cu prostituatele care Îl sâcâiau sistematic În Piccadilly, În primii ani petrecuți la Londra. Unul dintre avantajele anilor tot mai numeroși - poate singurul - era că lipsa Înnăscută a concupiscenței din viața lui era din ce În ce mai puțin interesantă pentru cei din jur. În cele din urmă, probabil presiunea constantă a activității sexuale și obsesiile sexuale din literatura franceză Îl Îndepărtară de Paris și Îl convinseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
Văzuse de curând Hedda Gabler, a lui Ibsen, În traducerea lui Gosse (o foarte proastă traducere, În opinia rivalului ibsenit, William Archer), și rămăsese profund impresionat de o tânără actriță americană pe nume Elizabeth Robins, În rolul principal. Nu era singurul - Archer scrisese În The World că „nici Sarah Bernhardt nu s-ar fi descurcat mai bine“. Cucerit de ideea distribuirii ei În rolul lui Claire Cintré, Îl duse pe Compton să o vadă la un matineu și Îi obținu acordul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
el avea să se bucure cu adevărat pentru reușita prietenului. Era un gând ca o dojană, unul care ar fi trebuit să Îl facă să se simtă rușinat de găunoșenia felicitărilor sale pentru succesul lui Trilby. Spera doar că era singurul care știa de găunoșenia aceasta. Basta! Destul cu autoexaminările. Se ridică În șezut În cadă, cu o mișcare care trimise un val seismic peste margine, pe podeaua acoperită cu linoleum, Înșfăcă lufa și Începu să se frece pe spate cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
amintire se ridica la suprafață din trecut. Nu eram căsătoriți de mult, când am Întrebat-o, Într-o zi, dacă vrea să Îmi pozeze - pour l’ensemble, tu as compris? Dar nu a vrut. I-am promis că voi fi singurul care va vedea desenul și că, dacă nu-i place, va putea să Îl distrugă, dar asta nu a schimbat nimic. Nu am putut-o convinge În nici un fel. Și avea dreptate, bineînțeles, conchise el. — De ce? Întrebă Henry. — Relația dintre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
la indivizi cu un respect profund pentru viață, inteligență și iubire. Pentru mine era important cadrul luxos în care trăiam. De înțeles mă înțelegeam bine cu toți și nu aveam probleme cu nimeni nu împărtășeam nici o intimitate cu oamenii aceia. Singurul pe care îl iubeam din cei ce mă înconjurau era tatăl meu. Numai de el eram apropiată și încă ce apropiată! Îmi amintesc cum o dată a lipsit o lună întreagă, atunci când aveam eu 15 ani. L-am așteptat clipă de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1508_a_2806]
-
Văzui în ochii lui scântei de fericire, ochii lui erau făcuți din Soare. Credeam că la această întrebare se va întrista, însă bucuria lui spori. Ce să facem? Vom petrece împreună zi de zi și noapte de noapte, vom fi singurii pe pământ. Și îl crezui. Îmi luai câteva lucrușoare, printre care prețiosul tablou de nuntă. Când îi făcui și bagajul lui Angi înțelesem că nu vreau să mai ating hainele nici unui alt bărbat, că tot ceea ce am nevoie de la viață
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1508_a_2806]
-
Să-ți arăt! Nu! se desprinse. Trebuie să știi ceva. Mai târziu. Se treziră dimineața. S-au odihnit ca niciodată. A fost noapte cum nici un an n-a mai avut. Dimineața se amânase cu ceva timp iar ei se treziră singurii Nemuritori, liberi de orice constrângere. Doru încă nu știa. Dar o simțea oricum. Ce faci? întrebă Amanda când el o prinse de mână. Ce vrei tu să faci? Mă duceam la baie. Se spune Bună dimineața. Bună. Se sărutară. Apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1508_a_2806]
-
copie în lumea infinitului, pe care ar trebui să ne bazăm. Ea e nemurirea noastră, a ceea ce am fost și ceea ce am fi putut fi. El e infinitul din care facem toți parte. Pentru hinduși e clar: acel infinit e singurul adevărat(toate lucrurile merg conform unei Mari Înțelepciuni ). Restul e o aparență. Însă noi ne încadram până la urmă intr-o natură superbă și exactă, cu un timp exact și o viață de trăit. Să fim fericiți, iar dacă nemurirea există
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1508_a_2806]
-
masă când sosesc și eu. Prima dată nu l-am observat. Și când o fac râd: Mie mi-ar fi rușine să merg așa. Pentru cineva care intră pentru prima dată într-un club exclusivist, în care el nu era singurul costumat în vampir, nu au fost cele mai fericite cuvinte. Însă eu nu venisem să stau mult, ci să conduc pe cineva. Stau să servesc o băutură și tipul mă privește tot timpul. Pa, pa! Spun. Tre' să plec. Stai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1508_a_2806]
-
ne ridicăm deasupra galeriei de bucurie formate din toți cei prezenți la sărbătoare, ieșiți pe străzi. Să zicem că m-am ridicat deasupra lor pentru că între noi ar fi ceva personal, ce nu am împărțit decât noi. Și am fi singurii care ar împărți ceva numai al nostru. Când îți pui masca, iei cu tine acest sentiment, trăiești ceva deosebit. Din momentul în care în oglindă nu mai apare imaginea ta, de când ochii străini nu te mai pot ghici, de când nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1508_a_2806]
-
tot cartierul s-ar mai fi ținut într-o singură străduță. Plecaseră păsările alea care ciripeau, cumsecadele. Apăruseră altele, hotărâte după cadavre, ce parcă în viața lor nu făcuseră decât să sudeze, într-atît aveau ochii de înveninați și înroșiți... Iar singurul lor divertisment era să se învîrtă, ca ventilatorul, deasupra noastră. Faza cu ventilatorul a mai înmuiat inima fermecătoarei noastre din cartier, ofticînd-o că-și vâra altcineva nasul pe la cotețele ei. Iar când s-a auzit și că Lupeș Z. Cornel
Cei șapte regi ai orașului București by Daniel Bănulescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295562_a_296891]
-
222 DANIEL BĂNULESCU - Ba da. Tocmai ședeam într-o rână și plănuiam cum să mă sinucid... Acum dacă ție tot ți-a venit ideea asta... - Nu, zău, vorbesc serios. Ți-aș ceda o comandă. Mă gândeam că tu ai fi singurul dintre noi capabil să satisfaci două babe. - De ce nu patru? Vorbește cu maică-ta, găsește-i o prietenă și trimite-le pe tuspatru, chiar acuma, la mine. - Ascultă, jigodie!... Mai amuzant ar fi fost să fi trecut tu pe la
Cei șapte regi ai orașului București by Daniel Bănulescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295562_a_296891]
-
să-i dea, la fiecare masă, să halească cîte-un curcan. Puteau să-i citească la căpătâi exerciții de matematică. Dar, naiba mai văzuse vreodată, Sinistrat sedentar. Până la urmă, tot Sucu Marcel (într-unul dintre hogeacurile căruia se desfășura întîlnirea și singurul dintre cei prezenți ai cărui mușchi îl absolviseră pe liceu cu tot cu bacalaureat) le confirmă binefacerile învățăturii, înșiră câteva dintre ciudățeniile unei vieți așezate, oferindu-se să-l treacă, un timp, pe Sinistrat sub protecția sa. Îi va fabrica el însuși
Cei șapte regi ai orașului București by Daniel Bănulescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295562_a_296891]
-
apuce. Icnind dincolo de limitele până la care acceptasem până atunci că este natural să icnească o doamnă. Și, într-adevăr, nici nu apucasem bine să-mi trag șosetele, că umbra aceea se dovedi într-atît de înfricoșată, încît îmi spuse că eram singurul ei iubit. Și mie mi s-a frânt inima de durere, fiindcă simțisem că fata aceea fusese cât putuse ea de amabilă, că se temea și că ar fi fost mai corect, din partea mea, să nu-i fi întețit răsuflarea
Cei șapte regi ai orașului București by Daniel Bănulescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295562_a_296891]
-
de difuzoarele sprijinite pe genunchi și să dispară... - Nu mă părăsi atât de iute, Adriane!... Iartă-mi limbarița, Domnul și Stăpânul meu! Știu că sânt mai urzicătoare decât o urzică și mai otrăvitoare decât o ciupercă. Ai fost și ești singurul meu iubit. Sânt o soție extrem de greu de suportat și neglijez să mă schimb. - "Nu mai neglija. Ce-i cu terasa, Mariușcă?" - Te-am văzut azi, pe la prânz, fîțîindu-te prin acel loc... Purtai un rucsac în spate. M-am apropiat
Cei șapte regi ai orașului București by Daniel Bănulescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295562_a_296891]
-
1026, 1027. Unde, la Evanghelia după Ioan, capitolul 3, versetul 16, însemnat cu vârful unui creion negru, oricine ar fi avut ochi de citit, ar fi putut citi: Fiindcă atât de mult a iubit Dumnezeu lumea, că a dat pe singurul Lui Fiu, pentru ca oricine crede în El, să nu piară, ci să aibă viața veșnică." Bun. O a doua perioadă de nemișcare dură o oră și se petrecu înainte de înserare. Soarele făcu bună rânduială la ochi, la creier, la inimă
Cei șapte regi ai orașului București by Daniel Bănulescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295562_a_296891]
-
altă masă. Ești cea mai politicoasă persoană pe care o cunosc. Susan a zâmbit, mimând o plecăciune scurtă, pornită din talie. Mama întotdeauna zicea că nu te costă nimic să ai bune maniere. A fost unul dintre puținele lucruri... probabil singurul... pe care l-am învățat de la ea. Îți e dor de ea? a întrebat-o Nick studiindu-i atent chipul. Susan s-a gândit câteva secunde la întrebarea respectivă. —Nu realmente, a răspuns ea cu sinceritate. Cum poate să-ți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1906_a_3231]