8,234 matches
-
acum lucrează pentru Antena 3. Dar cele pe care le-a făcut au fost realizate aproape fără excepție în medii ostile, cu tensiune și emoții peste limita normală, prin urmare, contează dublu. Vorbește absolut fascinant, și «pe sticlă», și la terasa la care ne-am întâlnit pentru interviu. Calm, cu mult bun simț, descrie, povestește, pictează povești cu vorbe. Dă mai departe tot ce a acumulat în vasta sa experiență profesională. Tocmai pentru că vrea să dea mai departe, și a schimbat
TRANSMISIUNEA ÎN DIRECT by ANA-MARIA NEAGU () [Corola-publishinghouse/Journalistic/861_a_1560]
-
sine a românilor etc. Evident, A., fără nici o urmă de respirație metafizică, nu dădea decât niște răspunsuri de genul: „cu siguranța de sine te naști, ea nu se cumpără domnule“ et j’en passe. Totul degenerase într-o discuție de terasă. Încercare de definire: „generația 2000“ este o generație care recuperează bovaric un stil de a scrie și teme de mult fumate în Vest (sau poate merg prea departe, nu cred că ei au citit ceva „dur“...). Sunt produsul unei campanii
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1949_a_3274]
-
ne-am putut revolta. Un privilegiu pe care, la urma urmei, puțini oameni îl au, pentru că nu posedă ochiul interior care să-i ajute să vadă dincolo de coaja lucrurilor. Visez la o Românie în care noi doi, așezați la o terasă, pe scaune de răchită, să stăm de vorbă despre vreme, câini de rasă, prețul vinului de Bordeaux, temperatura de servire în pahar și problema refugiaților pakistanezi de la granița de Est (eventual, pe Nistru...). În care nimeni și nimic să nu
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1949_a_3274]
-
Strada Lăpușneanu din Iași e cel mai trist decor al pretențiilor noastre cultural-europene. În primul rând, e o zonă istorică din care n-a mai rămas aproape nimic (poate doar cimitirul de lângă biserica Banu, peste care s-a construit o terasă trendy). În stilul propriu, de kitsch patriotic, un anticar pretinde că poate revigora spiritul interbelic al străzii, lăfăindu-se pe trotuar cu un cort de la Metro trântit peste o masă de lemn vechi, cu patefon, și aparat de radio de-
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2171_a_3496]
-
frumoasă și toată lumea se relaxa într-o pauză care parcă se prelungea nepermis. Până a venit peste noi, printre coloanele de marmură și peste velurul distinselor doamne săsoaice, un vag miros de carne friptă și mititei. Deh, o fi vreo terasă prin apropiere sau o mustărie, ne-am zis, cumva intrigați de mirosul insinuant ca un vals de Chopin. În sfârșit, am fost poftiți la partea a doua și am avut surpriza să vedem cum grupul de oficialități locale molfăia satisfăcut
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2180_a_3505]
-
soare de pe Panaghia... Rochia largă în carouri bleu, rochia largă pe care o purta când era însărcinată... Leagănul din lemn găsit în podul bunicilor în care dormise Dorina... Iedera de pe casa din marginea pădurii... Micul dejun luat în tihnă pe terasă... Tufele de liliac pe care Dora le-a răsădit și care au înflorit pentru prima oară în anul ăsta... Și iasomia, desigur că o să înflorească la primăvară... Iar trandafirii... cei de culoare aurie cu irizații roșii... Roșu..." Imaginea culorii îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
incontrolabil și după ce își înghite cu greu saliva, litania se repornește de acolo de unde se oprise :" Iedera de pe casa noastră este încă roșie... Va fi târziu anul ăsta, dar la primăvară o să luăm din nou micul dejun, în tihnă, pe terasă... Tufele de liliac pe care le-ai răsădit au înflorit pentru prima oară în anul ăsta... Și iasomia, desigur că o să înflorească la primăvară... Iar trandafirii..." Domnule, timpul prevăzut pentru vizite a trecut. Nu trebuie obosită prea mult. O mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
însoțească la o cofetărie din zonă, să bea împreună o cafea. Alexe a acceptat printr-o scurtă plecăciune a capului. Cuta dintre sprâncene nici nu i s-a clintit. S-au așezat în tăcere la una dintre mesele aflate pe terasă. Le-a luat comanda o femeie grasă, roșcovană, cu un aer bosumflat, superior, parcă ar fi vrut să le reproșeze, ei, ce pricepeți voi. S-a îndepărtat pășind printre mese țeapănă, ca o regină ultragiată, la un moment dat a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
bani la dânsul. Își aprinsese o altă țigară, degetele de la ambele mâini aveau, de la atâta fum, o culoare galben-arămie, la fel și buza de sus și nările, încrâncenarea săpase în el ca într-o marmură. Ședeau unul în fața altuia pe terasa cafenelei, ea mesteca mecanic în ceașca cu smalțul albastru, privea în gol, lichidul maroniu se rotea alene, împins de căușul linguriței. Vântul mâna pe asfalt câteva frunze. Cafeaua avea un gust sălciu, Carmina împinse dezgustată ceașca către mijlocul mesei după
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
i se servise replica, fusese șocată, copleșită de jenă, îi venise să se dizolve în stofa canapelei și să dispară pur și simplu din peisaj. Înainte de a intra pe ușa gării, aruncă o privire în urmă. Alexe rămăsese acolo, pe terasa cofetăriei, sorbea din cafea absent, frunzărea revista și scotea, firește, nori de fum. Un soare plăcut învăluia terasa ca într-o cupolă protectoare. Nimerise, nu mai știa cum, în casa profesorilor Alexe, o atrăseseră cuvintele lor laudative și o oarecare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
cel mai serios cu putință, interesat mai mult de reușita unor partide de tenis decât de propriile lui examene, aproape că învățase cot la cot cu el, chiar mai mult decât el cursurile și folosea orice prilej, la masă, pe terasă sau oriunde se încrucișau, ca să-i mai plaseze câteva fraze folositoare, picături acide de știință în circumferințele dezinteresate ale creierului său, Dumnezeule, ce tremurase și-și frânsese mâinile în camera hotelului, murmurând cursurile învățate de ea ca și cum l-ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
cam săturat să tot fiu ținut din scurt, să fac slalom printre interdicții. Undeva în adâncul pădurii se auzi un strigăt de animal. Cine știe câte drame se petreceau la un pas de ei, acolo, în pădure. Să vă servesc aici pe terasă? Se auzi vocea cabanierului. Ședea în pragul ușii cu tava în mână, cu ochii pe jumătate plecați. Da, da, vă rog. Omul așeză tava în mijlocul mesei de răchită, fără nici o ceremonie, se îndreptă de șale. Nu-i prea plăcea să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
va face dacă la semafor îi va spune că traseul lui este cu totul altul, trebuia să născocească un motiv oarecare, să amâne acea despărțire. E o zi minunată, îi spuse, aș fi bucuroasă dacă m-ați însoți pe o terasă, la cofetăria din parc. N-am fost niciodată acolo, mă cramponez de niște sisteme învechite de educație, cu toate că, la anii mei, ar trebui să-mi permit să intru în orice loc fără dificultăți de nici un ordin. O femeie bătrână ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
de opt ani existentă între ei putea fi trecută cu vederea, nu, ce mama naibii. Se interesă în amănunt de familia acelui om, aflat acum în cercetări. Să nu-și închipuie cumva că invitația ei de a merge împreună pe terasa unei cofetării îi dădea dreptul să fie necuviincios. El îi vorbi pe larg de situația acelui om, îl cunoștea bine, așa cum îi cunoștea pe toți din sat, doar crescuse acolo, omul nu era, categoric un caz, o persoană care să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
oglindă, un ciob de geam, ceva, să se poată controla. Vedeți totul prea în negru, doamnă, murmură Dimitrie când observă că femeia e gata să dea în lacrimi. Era puțin încurcat, situația lui nu era tocmai plăcută, în parc, pe terasa unei cofetării, în tovărășia unei femei străine care fumează și-i gata să plângă. Chiar nici n-ar fi știut cum să se comporte. La dracu, își spuse Sidonia și-și presă cu degetele rădăcina nasului. Era chiar obosită. Avea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
să-i faci? Triumfă în sinea ei. Privi la un balcon câteva ghivece cu mușcate. Vor face în curând inflorescențe mari, roșii. Ce spuneau oamenii despre mușcate? Nu, nu spuneau nimic. Era bucuroasă, își regăsise firul, pe care atunci, pe terasa cofetăriei, îl găsise pierdut cu desăvârșire. Era mulțumită să poată înainta milimetru cu milimetru, da, să înainteze, fără doar și poate, avea încă tărie și sufletul plin. Doamne, cum ar arăta amorul acum, la vârsta asta, ce-ar însemna să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
să-și regăsească liniștea alături de ei. Privea încântată la legănarea unui ciucure de la perdeaua croșetată, cu îngeri. Se gândea la silueta grațioasă a Fanei traversând miriștea, având culoarea aurului turcesc, la pălăria ei albă. Își amintea de cina încropită pe terasa hanului, de încântarea lui Ovidiu, de păduricea aflată în apropiere, în beznă, mai mult ghicită. Rememorări dispersate fără nici o legătură una cu alta, toate trecute, ofilite, lipsite de orice pericol, parcă venind de foarte departe... Duminică seara pornea către gară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
pus sub semnul întrebării viitorul și urcușul lui către înaltele culmi. Muncise prea mult ca să-și permită să rateze din pricina unei legături sentimentale, își sacrificase cei mai frumoși ani din viață. Larisa îi spusese într-o seară, la munte, pe terasa unei vile: Știu totul despre voi, Ovidiu, absolut totul. E inutil să negi. Știu unde-ți parchezi mașina când te duci la ea, știu unde ții cheia de la apartamentul ei, tot, tot, tot. Fii atent numai, să nu întinzi prea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
din nou lângă perdea, urmări absent modelul dantelei, apoi se avântă hotărât către hol, își luă sacoul. Plecă grăbit, se urcă în mașină. Se opri departe de centrul orașului undeva lângă gară. Lăsă mașina lângă bordura trotuarului și păși pe terasa unei cofetarii. Se așeză la o masă cu ochii pe arțarul din fața lui, cu frunzele îngălbenite și ceru o cafea. Cuprins: Ioan HOLBAN Viața ca un hățiș foarte des 5 Cârtitorii 11 Te fură viața 121 Să nu te lupți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
pe obraji și aceasta părea că tremură puțin. A fost un sărut ușor, dulce, unul care nu depășea nici o limită. Probabil că n-aș fi sărutat-o pe Midori în ziua aceea dacă nu ne-am fi petrecut după-amiaza pe terasa de la mansardă, dacă n-am fi băut bere, dacă nu am fi privit acoperișurile din jur, care sclipeau în bătaia soarelui, fumul, licuricii. Toate acestea au dus la o apropiere între noi, au țesut o vrajă care, în subconștientul nostru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
sunt chiar turiști, le-aș zice mai degrabă drumeți și nu sunt mai mult de douăzeci pe zi. Ia ascultă, n-ai vrea să bei ceva? — Grozavă idee! Câinele ne-a condus la cafenea. Era o căsuță albă cu o terasă mică, iar de streașină atârna o firmă ștearsă, sub forma unei cești de cafea. Câinele ne-a luat-o înainte, pe scări în sus, și s-a întins pe terasă, închizând ochii. Ne-am așezat la o masă și imediat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
a condus la cafenea. Era o căsuță albă cu o terasă mică, iar de streașină atârna o firmă ștearsă, sub forma unei cești de cafea. Câinele ne-a luat-o înainte, pe scări în sus, și s-a întins pe terasă, închizând ochii. Ne-am așezat la o masă și imediat după aceea a venit la noi o fetișcană cu coadă de cal, îmbrăcată în blugi albi și cămașă largă. Le-a salutat pe Reiko și pe Naoko ca pe niște
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
chitara. Fata a închis radioul și a adus o chitară veche. Câinele și-a ridicat capul și a adulmecat instrumentul. — Ăsta nu-i de mâncat, îi spuse Reiko. O briză ușoară, purtând cu ea parfumul florilor și al ierbii, învălui terasa. Coama muntelui din fața noastră părea că atinge cerul. Parcă ar fi o scenă din Sunetul muzicii, i-am spus eu lui Reiko în timp ce-și acorda chitara. — Ce vrei să spui? întrebă ea. Reiko zdrăngăni puțin la chitar\, străduindu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
Reiko, aprizându-și o altă țigară. — Hai să mergem! spuse Naoko, ridicându-se. M-am ridicat și eu. Câinele s-a trezit și a venit după noi o bucată de drum, dar s-a plictisit repede și s-a întors pe terasă. Am luat-o agale, pe drumul de lângă gard. Din când în când, Naoko mă lua de mână sau de braț. Parcă ne-am întors la vremuri de demult, nu-i așa? întrebă ea. — Care vremuri de demult? am reacționat, râzând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
că așa l-aș considera și m-aș gândi la el toată viața. Apoi m-aș întreba ce s-o fi întâmplat cu băiatul acela, Watanabe, pe care l-am lăsat să mă sărute pentru prima oară în viață, pe terasa de la mansardă... o fi având vreo cincizeci și opt de ani acum?... N-ar fi grozav? — Cum să nu! am zis eu, spărgând un fistic. Ia ascultă, ce-i cu tine? Pari atât de absent... și nici măcar nu mi-ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]