1,349 matches
-
lui Salitov. Dar era hotărât să se dovedească demn de apobarea ofițerului stern. Nu pierdu nicio clipă întrebându-se cum poate cuvântul 'acolo' să fie interpretat ca un ordin formal. Țâșni în direcția spre care Salitov continua să arate. Ptițin încălecă peste morman, care părea să aibă un contur precis rectangular sub suprafața moale și rotundă a zăpezii. ă Cred că este un fel de geamantan, spuse el în timp ce continua să excaveze. Se pare că e deschis. Este... izbugni Ptițin. Degetele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
un copil mai mult decât grăsuț. Înceată, greoaie și fricoasă, ea privi bicicleta cu spaimă. Nici nu-i trecea prin cap să-și urce trupul mare pe șaua mică ce se legăna înfiorător. Tatăl ei o convinse, cu greu, să încalece. Asudă îngrozitor încercând s-o învețe să-și țină echilibrul, își ieși din fire de nenumărate ori și se congestionă periculos în urma efortului pe care-l făcea împingând, la deal și la vale, cele câteva kilograme bune ale Emei. Copilul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
al mamei ținea sub braț minunea de fier. Luana chiui atât de tare, încât acesta o privi paralizat. Bucuria de neimaginat a fetiței îl lăsă fără grai. Ea se năpusti asupra bărbatului și-i smulse bicicleta din mână. Încercă să încalece dar aceasta refuza, cu îndărătnicie, să stea dreaptă. Ceru ajutor omului dar el trebui să se întoarcă la muncă. Rămasă fără sprijin, copila încercă, zadarnic, să-și țină echilibrul. Dan și Ema se învârteau în jurul ei neputincioși. Apucau pe rând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
de neîmpliniri îi aduse un gol în suflet pe care nu avea să și-l mai umple vreodată. Cu ochii umezi, împinse bicicleta spre grădină. Acolo terenul era denivelat și forma un delușor destul de abrupt. Cocoță bicicleta în vârful colinei, încălecă și își dădu drumul la vale. Copiii începură să țipe. Ema, albă de spaimă, alergă spre cămăruța bunicii. Luana ajunse la poalele dealului cu inima cât un purice. Nu știa cum de avusese curajul să facă un așa gest nebunesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
el ceva mai mult deatât. Copila aceasta îl definise, negru pe alb, cu o intuiție vrăjitorească. Prezența lui Făt-Frumos atât de aproape o răscolise întru totul. Se pierduse și nu-și putea ierta asta. Smulse caietele cu gestul unei sălbăticiuni, încălecă pe bicicletă și dispăru. Ajunsă acasă își regăsi cu greu respirația. Cum de lăsase să se întâmple așa ceva? Cum de îngăduise să i se întineze sufletul, mintea, trăirile ascunse? Nu închise ochii toată noaptea iar a doua zi, la prima
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
căscând de zor, se trântiră pe banca metalică în timp ce verișoara blondă, plină de vervă, îi tot amețea cu planurile ei de a petrece ziua. Apariția lui Dan li se păru o mântuire care nu mai sosea. De voie, de nevoie, încălecară pe biciclete, în speranța că, o dată ieșiți în stradă, le va veni și ideea salvatoare. La prima încrucișare de drumuri Luana voi s-o ia la stânga, spre centru, Renar, dimpotrivă, la dreapta, spre parc. Dan, obișnuit cu temperamentul fetei, nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
În viața ta să nu-mi mai vorbești. O singură dată dacă te mai apropii de mine... O luă la fugă spre magazie. Scoase bicicleta și fără s-o mai șteargă de praf și pânzele de păianjen, agățate peste tot, încălecă și ieși pe poartă în strigătele disperate ale băiatului: Luana, vino înapoi! Unde te duci? Luana! Găsi familia adunată în chioșculeț, cu Aneta în capul mesei. Intră pe poartă călare pe semicursieră, cu părul în vânt și ochii roșii de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
nu e bine. Ce nu e bine? Nu știu. Nu știu, Luana, nu mai știu nici eu. Ce-i cu voi, oameni buni, de nu vă mai înțeleg? Simțind că dacă mai rămâne o secundă va face o prostie, Renar încălecă pe bicicletă, își luă la revedere și plecă în goană. Fata se repezi în casă și-o luă pe Sanda la întrebări. Forțată să vorbească mama îi spuse că o sunase Vera, supărată foc și-i ceruse să-și țină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
Rotari a sărit pe un cal și a pus-o pe Gaila pe un altul. Timpul presa, și tot mai multe animale scăpau din mâna longobarzilor vlăguiți și sleiți de foame. Eu, Grimoald și Rodoald am reușit în fine să încălecăm. Multe femei însă, văzându-i pe avari apropriindu-se, și-au strâns copiii la piept, rămânând acolo, paralizate de spaimă. L-am căutat din ochi pe Gumbert și l-am văzut pierit. I-am hotărât soarta și am ridicat spada de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
iveală două lespezi de piatră sculptate. Una arăta în relief o complicată împletitură de corzi de viță-de-vie, cealaltă era un labirint perfect în care patru linii, începând fiecare de la un colț, treceau pe sub celelalte și pe deasupra lor, încrucișându-se și încălecându-se, ca să se sfârșească în colțul opus fără întreruperi sau greșeli. S-a auzit un murmur de admirație. Nevenindu-i să creadă, un roman s-a aplecat și a ciocănit cu degetele în lespezi, crezând că nu era piatră tare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
-ntorc la Pavia. Adăstam în incinta mănăstirii furat de gânduri, desenând ceva cu un bețișor, în zăpadă, printre frunzele uscate și înghețate de frig. De îndată ce m-a văzut, a măturat cu mâna zăpada de pe un parmaclâc de zid, l-a încălecat printr-o săritură și mi-a spus: - Trecutul și prezentul unui om nu se impun ca atare în mintea altui om, deoarece acesta le califică și le judecă în baza propriilor convingeri, care se schimbă necontenit, spre a interacționa cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
de sânge pus în pastă groasă într-o continuă mișcare spiralată domină mijlocul tabloului, deocamdată nu-i decât o pată uriașă de culoare, și eu nu îndrăznesc să-i fac vreo observație cu privire la culorile ce dau pe dinafară și se-ncalecă una peste alta, Și totuși, tabloul lui nu-i numai o masă amorfă de vopsele, prinde contur, pare să se lege, chiar dacă ochii lui au pierdut măsura exactă a luminii, roșul de sânge înfipt ca un cuțit netrebnic în galbenul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
diferite tipuri, bătrânul îmi spune povestea fiecăreia, masca de drac, mască de lemn cu chip de drac, găurile pentru ochi dispuse ca pentru o privire zbanghie, coarnele ascuțite și smocul de câlți zburliți, două rânduri de dinți rari care se-ncalecă, barba deasă și țepoasă, din păr de coadă de cal, îmi explică bătrânul, și urechile mari clăpăuge, Iau masca din cui și curiozitatea mă împinge s-o aduc peste chipul meu, dar bătrânul mă oprește îngrozit, să nu faci asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
cornului plutea peste câmpii. Unii dintre oamenii lui Nobunaga Înotau În Râul Shonai; alții călăreau pe câmpii sau se antrenau cu lăncile de bambus. Când auziră cornul, Încetară orice activitate și se aliniară În fața colibei, așteptându-l pe Nobunaga să Încalece. — E vremea să mă Înapoiez la castel. Nobunaga Înotase mai bine de o oră, făcuse plajă pe malul râului, apoi sărise iarăși În apă, zbenguindu-se ca un spiriduș de râu. În cele din urmă, spuse: — Să ne Întoarcem. Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
ochii Închiși, pentru ca inimile să le devină oglinzi care să reflecte imaginile zeilor. Când Nobunaga părăsi Altarul Atsuta, soldații care alergaseră din urmă sporiseră efectivul armatei sale la aproape o mie de oameni. Nobunaga ieși pe poarta de la miazăzi și Încălecă din nou. Venise la Atsuta ca o furtună, dar acum, plecând, Încetini pentru a merge cu un pas mult mai domol. Călărea așezat cu picioarele Într-o parte a șeii, legănându-se și ținându-se cu mâinile de oblâncurile din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
În Mino și... Tokichiro se opri la mijlocul frazei. Nu-i vorbise niciodată lui Inuchiyo despre aventurile lui ca negustor ambulant, despre perioada petrecută cu Koroku În Hachisuka și despre spionajul În Inabayama. — Ei, hai c-am pierdut timpul, spuse Inuchiyo, Încălecând din nou. — Ne vedem pe terenul de adunare. — Exact. Pe curând. Cei doi se Îndepărtară grăbiți, spre capetele opuse ale cartierului. — Bună ziua! Am venit! De fiecare dată când se Întorcea acasă, Tokichiro striga cu glas sonor din ușă, Înainte de a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Dacă poți spune asta, Înseamnă că ai Încredere În tine Însuți. Ei bine, atunci, să ai grijă. — Îți rămân Îndatorat. Și Tokichiro Îi ordonă samuraiului de lângă el să-i aducă lui Inuchiyo calul. Nu, lasă formalismele. Mergi Înainte. În timp ce Tokichiro Încăleca din nou, fu adus și armăsarul lui Inuchiyo. — Până ne vom revedea. Făcându-i Încă odată cu mâna, din șa, Tokichiro porni drept Înainte. Prin fața ochilor lui Inuchiyo trecură câteva flamuri roșii. Tokichiro se Întoarse și-i zâmbi. Libelule roșii zburau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
țară. Deși mi-e dificil să vă accept cererea, vă rog să poftiți la un vas de ceai neîndulcit. Cuvintele păreau puțin cam trufașe. Hideyoshi Își dădea seama că Hanbei era un om destul de nesociabil, Încă Înainte de a-l cunoaște. Încălecă pe spinarea vacii, spunându-i lui Kokuma: — Ei, dacă tot mi-ai adus un animal de călărie, mergem? Kokuma se Întoarse spre munte și porni. În jurul Muntelui Kurihara și al Muntelui Nangu, cerul de toamnă era senin. Pentru prima oară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
mulți soldați din corpul de sinucigași al clanului Asai Își croiseră drum până În zonă, iar cel de acum Îi Întoarse spatele și fugi. Luându-se după el, Kyusaku Îl lovi În genunchi cu sabia. În timp ce căzu peste rănit și Îl Încălecă, Kyusaku strigă: — Ai un nume care să merite rostit? Da sau nu? — Sunt Kobayashi Hashuken. N-am nimic de spus decât că regret că am căzut În mâinile unui samurai inferior ca tine Înainte de a mă fi apropiat de Seniorul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
ce comandase atacul asupra Muntelui Hiei. Însoțit de câțiva generali, intră acum Într-un templu. După ce-și scoase armura și coiful și luă o masă caldă, se schimbă cu un kimono de curte, și o parenă elegante și ieși. Încălecă un cal pătat, cu șa strălucitoare. Generalii rămaseră cu armurile și coifurile pe ei. Însoțit de acești paisprezece-cincisprezece oameni, călări, nonșalant, pe străzi. Regele-demon era extraordinar de pașnic și le zâmbea blând oamenilor. Cetățenii se Înghesuiau pe marginea drumurilor și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Îl apucă pe Ieyasu de braț și, cu ajutorul altor generali, Îl Împinse În șaua calului. Pleacă de-aici! țipă el la cal, plesnindu-l pe crupă. Când calul se Îndepărtă În galop, cu Ieyasu pe spinare, Tadahiro și ceilalți vasali Încălecară și porniră după el. Începu să ningă. Poate că zăpada așteptase ca soarele să apună. Spulberată de vântul puternic, ninsoarea deasă se Învolbura În jurul steagurilor, al oamenilor și al cailor armatei Înfrânte, Îngreunându-ne, și mai mult, drumul. Oamenii strigau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
altarul zeului focului. În mintea lui, și-l imagină pe Tengu umblând pe cerul negru ca smoala. Tengu devorează focul, apoi Își ia zborul În cer. Un Tengu uriaș și alții mai mici, fără număr, se transformă În foc și Încalecă vântul negru. Când focurile cad pe pământ, altarul zeului focului se transformă imediat Într-un rug de jăratic. Voia să doarmă. Tare mai voia să doarmă. Dar Mitsuhide nu visa; gândea. Iar creierul nu putea ține prizonier visul În minte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
un dans! Îi săreau pe genunchi. Se jucau cu el. Se agățau. I se uitau În urechi. — Domnule Măscărici! Îți crește părul afară din urechi! — Una, două. — Trei, patru. Cântând numerele, fetițele trăgeau firele de păr, În timp ce un băiețel Îi Încălecase umerii, apăsându-i În jos capul bătrân. — Joacă-te de-a căluțu’! Fă pe căluțu’ și nechează! Chokansai se târa În patru labe, supus, și când, dintr-o dată, strănută băiețașul Îi căzu din cârcă. Doamnele de onoare și ajutoarele râdeau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Îi lucra cu toată viteza, iar vasele de sânge Îi erau atât de tensionate, Încât nu mai aveau mult până să plesnească. În timp ce priveau trupele lui Genemon trecând prin apa râului Katsura, oamenii rămași se simțeau tot mai neliniștiți. Mitsuhide Încălecă la loc și, unul după altul, cei de sub comanda lui Îi urmară exemplul. — Transmiteți ordinele. Aveți grijă ca nimănui să nu-i scape nici un cuvânt. Unul dintre comandanții de lângă Mitsuhide Își puse mâinile pâlnie la gură și strigă: — Scoateți potcoavele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
primi, În sfârșit, vestea că Nobutaka și Niwa ajunseseră la Râul Yodo. De cum auzi vestea, Hideyoshi fu cât pe ce să-și răstoarne scaunul de campanie, sărind În picioare de bucurie. — Un cal! ceru el. Aduceți-mi un cal! Și, Încălecând, se Întoarse spre oamenii de la poartă și strigă: — Plec să-l Întâmpin pe Seniorul Nobutaka! Dând pinteni calului, porni spre Râul Yodo. Râul, lat, aproape că dădea pe dinafară. Pe mal, forțele lui Nobutaka erau Împărțite În patru unități a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]