1,031 matches
-
1940 au urmat două valuri de deportări care au modificat structura demografică a populației autohtone. În intervalul 28 iunie 1940 - 22 iunie 1941 au fost deportați peste 300.000 români în Kuban, Karaganda, Kazahtan, Asia Centrală, dincolo de Cercul polar. Locul celor deportați a fost luat de numeroși cetățeni aduși din U.R.S.S. Al doilea val de deportări din iulie 1949 a dislocat din Basarabia 11.000 familii. În anii 1946 - 1947 urmarea secetei dar și a foametei artificale impusă de autorități au
ALBUM CONSEMN?RI REPORTAJE 1989 - 2002 by Vlad Bejan () [Corola-publishinghouse/Science/83887_a_85212]
-
dar și a foametei artificale impusă de autorități au murit 200.000 persoane iar un număr de 80.000 tineri din satele dintre Prut și Nistru au fost mobilizați pentru muncă pe șantierele din U.R.S.S. Potrivit datelor statistice numărul deportaților celor colonizați sau transferați în cinci decenii de regim soviectic s-a ridicat la 1.500.000. În paralel s-a desfășurat un amplu program de rusificare. După recensământul din 1989 în întreg spațiul sovietic se aflau după terminologia aberantă
ALBUM CONSEMN?RI REPORTAJE 1989 - 2002 by Vlad Bejan () [Corola-publishinghouse/Science/83887_a_85212]
-
441 de țigani nomazi, 13.176 de țigani ne-nomazi dar considerați a fi nemobilizabili și periculoși ordinei publice, precum și 69 de infractori eliberați din închisori, aparținători aceleași etnii. Totalul rezultat este de 24.686. O bună parte dintre acești deportați au murit din cauza frigului, a bolilor și a foametei. Gheorghe Popescu din Ministerul Sănătății și Ocrotirilor Sociale, publica o decizie în Jurnalul Consiliului de Miniștri, nr.3739/22 decembrie 1939, în care se fac pentru prima dată referiri asupra țiganilor
Întâmplări din vremea Ciumei Roşii by Paul Zahariuc () [Corola-publishinghouse/Science/1230_a_1931]
-
Chiar dacă ai făcut frontul, chiar dacă ai trecut prin bombardamente și minele te-au azvârlit în văzduh, ăsta e doar începutul adevăratului curaj. Nu e încă totul..."94. În anul 1953 (anul morții lui Stalin), Soljenițîn este eliberat din lagăr și deportat pe viață în aulul Kok-Terek din Kazahstan, unde va fi un bun profesor de matematică, respectat și îndrăgit de elevii săi și unde se simte pentru prima oară liber, după foarte multă vreme: Să vă mai povestesc de fericirea pe
by Cecilia Maticiuc [Corola-publishinghouse/Science/1022_a_2530]
-
este o lume distinctă de cea din care tocmai ieșise, un întreg univers, care îl fascinează la început. Pentru el, aceasta este ziua libertății depline, care îi produce euforie, dar, de fapt, este numai o breșă în viața lui de deportat. Când se trezește din euforie, Kostoglotov își amintește care este locul lui în lume, hotărât de alții, și înțelege, cu durere, că nu își permite să trăiască dragostea alături de Vera Gangart, pentru că ei aparțin pentru totdeauna unor lumi nu numai
by Cecilia Maticiuc [Corola-publishinghouse/Science/1022_a_2530]
-
merge să-și procure buretele de mesteacăn, pentru a-și lecui tumoarea, deoarece "drumul Rusiei îi era închis". Totuși, în centrul acestui cronotop nu se află Kostoglotov, ci prietenii lui, soții Nikolai Ivanovici și Elena Aleksandrovna Kadmin, și ei tot deportați. Bucuriile simple precum un apus "portocaliu-trandafiriu-roșu aprins-stacojiu", o carte (Paustovski, în două volume), un film bun, o pâine albă, o masă rotundă pe care este așezată o lampă cu gaz, împodobită cu un abajur făcut în casă, le formează convingerea
by Cecilia Maticiuc [Corola-publishinghouse/Science/1022_a_2530]
-
discurs politic etc. Caracterul hibrid al Arhipelagului GULAG a dus la diferite încercări de încadrare generică. S-a spus că aceasta ar fi enciclopedia ocnei sovietice, enciclopedia lumii lagărelor ori letopisețul ocnei sovietice sau odiseea diferitelor și nenumăratelor șiruri de deportați. Aceste delimitări, întemeiate, scot în evidență doar latura documentară a scrierii. Poate doar încadrarea în specia epopeii surprinde și componenta artistică. Din această perspectivă, lucrarea lui Soljenițîn seamănă atât cu Odiseea, cât și cu Divina comedie, cu deosebirea că această
by Cecilia Maticiuc [Corola-publishinghouse/Science/1022_a_2530]
-
autorului. Acest lucru se realizează prin indicii de prim nivel: are vârsta de 35 de ani, este bolnav de cancer și se află pentru tratament în clinica oncologică, a fost deținut în lagăr, dar în prezentul narațiunii are statut de deportat. Anonimatul naratorului-erou nu este un impediment în identificarea acestuia cu autorul, pentru că, așa cum afirmă Ph. Gasparini, "... dacă cititorul consideră că naratorul povestește esențialmente propria istorisire, într-o manieră autodiegetică, cel mai mic indiciu de identitate a acestui narator cu autorul
by Cecilia Maticiuc [Corola-publishinghouse/Science/1022_a_2530]
-
reluări care creează condiții speciale de receptare sau cititorul oscilează între mărturie și ficțiune 346. (trad. a.) Protagonistul romanului Pavilionul canceroșilor Oleg Kostoglotov, păstrează, ca și Gleb Nerjin, multe date reale ale biografiei și personalității lui Soljenițîn. Kostoglotov este un deportat, bolnav, cu o tumoare la stomac. El a fost eliberat din lagăr, în care fusese trimis pentru vina de a fi participat la întâlnirile unui grup ce se dovedise "organizație antirevoluționară". În calitate de pacient internat în clinica oncologică, Kostoglotov este mereu
by Cecilia Maticiuc [Corola-publishinghouse/Science/1022_a_2530]
-
prețuirea și admirația de care fuseseră privați în timpul vieții. Totuși, elita deportată la Babilon va caută altundeva în tradiția religioasă sprijinul capabil să-1 salveze pe Israel (cf. partea a Il-a). La Babilon, unde a sosit împreună cu un grup de deportați, în ~ 597, și-a exercitat până în ~ 571 misiunea religioasă ultimul mare profet, lezechiel. El era preot, ceea ce explică importanța acordată "curățeniei" rituale. Pentru lezechiel, "păcatele", și în primul rând idolatria, îl făcuseră pe Israel "impur". Iahve va îndeplini izbăvirea poporului
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
rând idolatria, îl făcuseră pe Israel "impur". Iahve va îndeplini izbăvirea poporului său "curățindu-1" cu o "apă curată" (36: 25)34. La început, lezechiel își considera sarcina ca o muncă ingrată, dar indispensabilă demistificării: el trebuia să nimicească speranțele primilor deportați iudaici în invulnerabilitatea Ierusalimului și, prin urmare, să-i întărească, după zdrobirea orașului sfânt 35. În această primă perioadă a predicării sale, lezechiel anunța apropiatul sfârșit al Ierusalimului, urmare ineluctabilă a necredinței lui Israel. O alegorie (cap. 23) compară Israel
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
foarte de oameni au stătut pe picioare". Așa va face Dumnezeu cu casa lui Israel (37: 1-14). Altfel spus, deși mort, Israel ar putea fi înviat de o minune dumnezeiască, într-un alt oracol (cap. 36), Iahve promite întoarcerea celor deportați, reconstrucția și înmulțirea poporului. Dar, mai ales, el anunță izbăvirea lui Israel: "Vă voi stropi cu apă curată și vă veți curați de toate întinăciunile voastre. Vă voi da inimă nouă și duh nou vă voi da. Voi face să
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
bază, Dumnezeu a murit în Bărăgan care pare "căutat" undeva, în Dostoievski, în Nietzsche, în Sartre sau în Vintilă Horia, dar de fapt este "găsit" pur și simplu în gura unui milițian, vajnic supraveghetor al "dușmanilor poporului", cei șase minori deportați alături doar de mama lor, pe care o somează să nu se mai roage lui Dumnezeu: "Gata, s-a terminat! Dumnezeu a murit! Ați înțeles?! A murit, gata!" Ce este, așadar, această scriere? Este o mărturie cutremurătoare despre trecut, o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
domnului Muca, de o nespusă omenie (în partea întâi), a doctorului Gomoiu (în partea a doua) și (surprinzător!) a primarului, deci un om al sistemului (asta, deși, eu sunt convins, nu e, chiar pare ficțiune), din comuna de care aparțineau deportații, portretele mamei, ale fraților și prietenilor, care trimit la arta marilor povestitori, în fine știința adaptării stilului la conținut, iată doar câteva dintre calitățile care fac din această "opera aperta", naturală, nu cu tot dinadinsul pieptănată, o lucrare deja memorabilă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
În camera noastră cu valențe universale, restul de apă din căldare prinsese o pojghiță subțire de gheață. Nu mai era. Frigul se făcea tot mai simțit și o liniște stranie, amenințătoare pusese stăpânire pe spațiul în care o familie de deportați fusese îngropată de vie sub un munte de zăpadă. Mama era într-o stare de surescitare vecină cu nebunia. Încerca din toate puterile și cu toată voința ei să-și păstreze starea de luciditate, puterea de concentrare, precum și capacitatea de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
zăpadă, îngrămădindu-le în troiene uriașe peste acoperișurile caselor, înțepenite sub căciulile de paie, smulse cu răutate de crivățul turbat. Nouă zile, nouă zile a ținut viscolul înfricoșător ce a pus la grea încercare voința și lupta pentru supraviețuire a deportaților, puși în fața unui fenomen meteorologic de o intensitate necunoscută lor. Ăsta-i crivățul din Bărăgan? Da. Aha! Acum am înțeles. Mama s-a ridicat de pe legătura cu tulpini de bumbac, a luat lampa de jos și s-a întors în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
oamenilor, totul intra în meniul acestor hrăpărețe. Trebuia făcut ceva. Și ce-a urmat a fost de-a dreptul înfricoșător. S-a primit ordin. S-a organizat acțiunea până la ultimul amănunt. Apoi s-a sunat adunarea. Toți angajații gostatului și deportații au fost obligați să participe la această operațiune. Primarul și milițienii erau în plină efervescență monitoare. A sosit și tovarășul director al gostatului într-o mașină de teren de fabricație sovietică numită "Gaz", urmat de un tractor și o remorcă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
naibii de râpă... În timp ce înotam cu mare greutate prin zăpada din pădurice, scoțând anevoios un picior după altul, având copăcelul pe umeri, preocupați doar de efortul și de dorința de a scăpa de această porțiune periculoasă, frecventată zilnic și de către deportați, și de milițieni întrucât făcea legătura dintre sat și gostat -, doi dintre participanții la onomastica șefului de post se îndreptau spre sediul gostatului. Cu mintea încă tulbure, plutind într-o pâclă aburindă care-i împiedica să judece limpede, folosindu-și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
profitat de ajutor și în timpul mersului mă agățam cât puteam mai mult de lemn, protejând pe cât posibil glezna bolnavă, căreia frații mei îi preluaseră o parte din sarcini. Înaintam pe strada numită "La voie royale" calea regală sau "Bulevardul victoriei deportaților". Aici, în acest perimetru, erau grupate toate instituțiile din sat: sfatul popular, miliția, școala, dispensarul și cooperativa de consum. Erau cele mai frumoase clădiri, acoperite cu tablă zincată, unde meșterii germani dar nu numai și-au valorificat în cel mai
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
lumina solară cu atâta strălucire, încât te orbeau. Tot vara, în fața fiecărei case râdeau grădinițele cu flori. Alte flori încântătoare împodobeau fațadele construcțiilor, încât îți făcea impresia că te afli în peisajul mirific al câmpiei andaluze. O frumusețe! Acești oameni deportații iertaseră nedreptatea care li se făcuse. Au aruncat la coșul de gunoi al istoriei mânia, ura și răzbunarea, luând viața așa cum este: cu suișuri și coborâșuri. Mergeam într-o formație cel puțin ciudată, inedită. În scurta istorie a comunei Bumbăcari
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
auzite." (Jean-Paul Sartre) 5. Tentația rușinoasă sau diavolul nu face mănăstire Trebuie să vă mărturisesc vouă potențialilor mei cititori că stratificările sociale se făceau simțite chiar aici, în perimetrul concentraționar din Bumbăcari, unde regimul de viață era identic pentru toți deportații, indiferent de vârstă, sex, stare materială, religie etc. Aceste denivelări au existat și până atunci, s-au menținut și au continuat să se adâncească și aici, în spațiul acestui ghetou comunist de tristă aducere aminte. Când amintirea-n față ca
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
până în Laponia cea înzăpezită unde închis în cămăruța lui de gheață a plâns trei zile și trei nopți la rând de mila tuturor copiilor nefericiți... ...Pentru prima dată am văzut în Bumbăcari o casă acoperită cu carton asfaltat aparținând unui deportat sârb, Moma sau Momcico. Ori de câte ori treceam pe acolo mă uitam minute în șir la această minunăție. Cel puțin la început, nu mi-a venit să-mi cred ochilor: am stat așa pierdut minute în șir, mirat și uimit, ca în fața
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
Bărăgan. Ne apropiam de moară. Era o altă lume, un alt peisaj, alt decor. Casele mai apropiate unele de altele, toate acoperite cu tablă, având forme și dimensiuni diferite, bucurându-se de avantajele extraordinare oferite de electricitate. La noi, la deportați, acoperișuri de paie și iluminatul cu lămpi sau lumânări. De ce, Doamne, de ce? Garduri de lemn cu porți de intrare în curte; vopsite, dichisite, aranjate după priceperea și gustul proprietarului. Femeile cu broboade negre legate după ceafă și bărbații cu căciuli
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
tovarășului prim-secretar că sosise întâi o telegramă și apoi un telefon furios și amenințător de la regiune în care se punea aceeași problemă: în douășpatru de ore să fie pregătită să porneasă o garnitură de tren cu lotul raional de deportați. Ordinul era semnat de însuși tovarășul Boromir, numărul unu la regiune, superiorul tovarășului Cameniță, care tocmai se întorsese de la Moscova și fusese numit secretar cu organizatoricul, adică numărul doi. Gârmoci, slab de înger cum era, a început să tremure, îi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
al Securității și deodată s-a simțit mai în siguranță, hai c-o să rezolve ei doi și problema asta, e serioasă chestia, dar o s-o rezolve. -Bă, tovarășul Fanache, știi că până pe întâi trebuia să trimitem un nou lot de deportați, elemente dușmănoase care pun piedici construirii noii orânduiri pe meleagurile noastre. Tovarășul Gârmoci a fost foarte mândru de el însuși cât de frumos întorsese cuvintele „elemente dușmănoase care pun piedici construirii noii orânduiri pe meleagurile noastre“. Expresia asta o întâlnise
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]