997 matches
-
Dârstelor nr. 22A țel. 213916 6728 SOAITA MARIANA (n. 1956) Sibiu, Str. Al. Vlahuța nr. 20 țel. 426485 436630 20743 SOIMA EUGENIA CARMEN (n. 1961) Sibiu, str. P��rului, nr. 19 țel. 219861 13163 STOIA CORNELIA (n. 1959) Sibiu, Str. Depoului nr. 11 țel. 232656 18418 STOICA GHEORGHE (n. 1944) Sibiu, Aleea Fr. Buzești nr. 10A/16 țel. 443764 560245 6738 STOICA SERGIU (n. 1958) Sibiu, str. Brukenthal, nr. 4 țel. 432737 18422 SZOKE DOINA (n. 1951) Mediaș, Str. Ulmului nr.
EUR-Lex () [Corola-website/Law/142865_a_144194]
-
M-am născut în Târgul Lipnic, județul Soroca Basarabia din părinții Alexandru și Alexandra Ghineț. Tata lucra ca lăcătuș mecanic la depoul din Lipnic, iar mama era casnică. Am fost trei copii: primul Serghei, sora mea Nina și eu. Copilăria ne-am petrecut-o în casa părintească, înconjurată de grădina cu pomi fructiferi, într-un climat liniștit. Viața își urma cursul firesc
MEMORIILE REFUGIULUI (1940 - 1944) by Valentina Voina () [Corola-publishinghouse/Memoirs/799_a_1704]
-
și a pus o hârtie pe masă. Mama a suferit un șoc, a înlemnit, a amuțit. Nu a putut vorbi nimic. L-au înșfăcat și au plecat cu el. A doua zi, împreună cu o altă fată, m-am dus la depou unde era un șir enorm de vagoane de marfă, pline de oameni; se auzeau plânsete, țipete de copii: am vrut să-l mai văd odată pe fratele meu. Dar milițienii care străjuiau trenul ne-au alungat zicând că dacă ne
MEMORIILE REFUGIULUI (1940 - 1944) by Valentina Voina () [Corola-publishinghouse/Memoirs/799_a_1704]
-
panoramic. Era ca și cum înlocuiam o scuză cu alta, un paravan de imagini pentru o minciună în carne și oase, o coproducție a minții mele și-a „Studiourilor Buftea“ ce trebuia păstrată și îngrijită. Mergeam cu băieții la fotbal pe maidanul depoului „Ilie Pintilie“ și nimeream peste golanii cartierului, care ne luau la pumni și la flegme: „Băi, chiștoc, tu ai față să joci cu mine?! Păi, io sunt ca Bonhof, am ștampilă pe picioru’ drept că n-am voie să trag
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
tinichigii, fochiști. Lucram fără mănuși, opream apa, spărgeam zidul, cârpeam găurile din țevi cu ziare și ipsos, așa cum învățasem de la părinții noștri. Îmi pierise zâmbetul, nici de ironii nu mai aveam chef. Devenisem supraveghetorul boxelor (frații „Brothers“ sau muncitorii de la depou le spărgeau trimestrial) și diagnosticianul hidroforului (noaptea, ascultam cu urechea lipită de zid regularitatea cu care era pompată apa-n coloane, căutând continuitățile de ritm care anunțau pana). Ceva mă atrăgea jos (sau poate așa se spune acum la tâmpenie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
ajunsesem deja la școala generală), am descoperit că vibrațiile mele fictive, interioare și necuviincioase au o bază reală. Poate n-am gândit chiar așa atunci, dar ceva s-a mișcat în creier, suficient de ascuțit ca să țin minte. Fugisem pe depou, la fotbal cu durii cartierului: Relu (vecinul de la colț; făcea lupte greco-romane), Doru (care îi fracturase piciorul unui adversar, în timpul unui meci), Inginerul (un muncitor oarecare de la vagoane, care chiulea din tură; se umfla-n pene când noi, copiii, îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
lui Cezar. „Ce faci, bă, te dai la nevastă-mea?!“ Ne trăgeam cu toții mai în spate. „Bă, vă sparg! Vă calc cu lomocotiva!“ În lumea exactă, dar misterios oligofrenică și puternic șampanizată a tovarășului Misleanu, „lomocotiva“ putea oricând ieși din depou, pentru a-i strivi pe dușmani, pe străini sau doar pe copiii neobrăzați din cartier. Ca-n filmele lui Sergiu Nicolaescu, cu trenuri burgheze care demarează din triaj cu luminile stinse și îi fugăresc pe comuniști pe străzi. Urma, într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
retrocedată, Parcul Carul cedat Patriarhiei și-apoi revândut pe bani grei unor investitori. Nici nu puteai să mai vezi lacurile, darămite să calci înăuntru: gardurile verzi, supraânălțate, ascundeau defrișările masive. Se zvonea că, în ultimul moment, mai fuseseră depistate patru depouri de tramvaie, printre care și cel de lângă mine: primul din București, deschis prin 1920, preluat de comuniști în ’49 și rebotezat „Ilie Pintilie“, înainte de-a fi ticsit cu muncitori, rampe de sudură și câini vagabonzi. Terenurile prețioase, centrale, se-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
înainte de-a fi ticsit cu muncitori, rampe de sudură și câini vagabonzi. Terenurile prețioase, centrale, se-aflau chiar sub rețeaua de vagoane și hale; dacă decopertai metalul și cărămida, dădeai de pământ. Trebuia doar să-ți treacă prin cap. Depourile urma să fie distruse, liniile și rampele acoperite, halele demolate; începând cu al meu, pentru că se-afla chiar în centru, lângă Guvern. Peste dreptunghiul nivelat s-ar fi turnat asfalt și bitum, dintr-un cap într-altul. În locul proaspăt obținut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
de băutură), plopii de pe vremea lui Carol al II-lea și, desigur, câinii vagabonzi. Primarul schimba porțiuni din oraș, ca piesele de Lego, dezinvolt, între ele: dăduse Bordeiul unui escroc, și-acum îl vroia înapoi, la schimb cu jumate din depoul Victoria. Strivise Armeneasca sub o clădire de birouri, iar lângă Sfântu Iosif aprobase un building modern, robotic, ca cyborgul din Aviatorilor: 19 etaje, 75 de metri înălțime. Proiectul se numea, ironic, „Cathedral Plazza“. Despre Crețulescu, se-auzea că o s-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
care îl dărâmaseră cu totul, să treacă mai ușor); cu ăștia chiar nu era bine să te pui. Pe băieți, îi găseai a doua zi la muncă: ciufuliți, tumefiați, încărcând lăzile la fabrica de pâine ori trăgând de cabluri în depoul de troleibuze. În restul săptămânii, nu mișca nimic. Se mai juca fotbal în curtea școlii (dar trebuia să te știe cineva din cartier, ca să intri acolo) sau se bea bere pe gard. Erau preferate sticlele mari, de plastic, la doi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
toată noaptea în pod, după care pleca dimineața, în jur de cinci, când se descuia scara. Ușa podului fusese încuiată de mai multe ori, și tot de-atâtea fusese spartă; ba chiar vecinul Dorofte tocmise odată vreo trei muncitori de la depou să pună un fotoliu în ea, ca un obstacol redutabil, greu de înlăturat. Cerșetorul îl luase însă ca pe-o invitație la confort, și, după ce trecuse cu el prin ușă, și-l instalase lângă saltea, unde-l găsiți probabil și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
-l ia și pe Petrișor. Eu am o casă la țară, mă mut într-un an.“ Suna înduioșător. Cu un aruncător de flăcări, aș fi topit toată melasa asta umană, făcând-o să fumege bolborosit. Lângă bloc, mai era și depoul. Exista de mult, îl identificasem în pozele sepia făcute de bunicu’ Vitalian din Messerschmitt, cu tramvaiele de lemn care întorceau în piațetă, sub coroanele castanilor. Numele i se schimbase în funcție de marotele politice ale conducătorilor: comuniștii îl botezaseră „Ilie Pintilie“ (suna
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
ale conducătorilor: comuniștii îl botezaseră „Ilie Pintilie“ (suna bine și se memora ușor); ceilalți, veniți după ’89 (dar de fapt cam tot aceiași, dacă te uitai la televizor), îi ziseseră „Iancu de Hunedoara“. Nimic mai natural decât să pui un depou „Iancu de Hunedoara“ lângă Colegiul de Informatică „Tudor Vianu“ și spitalul „Grigore Alexandrescu“. Țara dădea pe-afară de personalități, eroii pândeau din manuale și catacombe, trebuia doar să găsești momentul potrivit să-i distribui pe plăcuțele străzilor și-ale instituțiilor: mergea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
catacombe, trebuia doar să găsești momentul potrivit să-i distribui pe plăcuțele străzilor și-ale instituțiilor: mergea și prin rocadă sau la nimereală, unde se elibera un loc. Pe lângă uruitul tramvaielor noaptea sau chiuiturile maiștrilor care dirijau vagoanele pe rampe, depoul cu vocație habsburgică și aspect preistoric mai avea o problemă: gardul. O minte strâmbă și necugetată ridicase un adevărat zid al Berlinului între muncitori și cea mai apropiată prăvălie cu băuturi. Nici Honnecker, nici Ceaușescu, nici cel mai înfocat susținător
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
Fiatul 850 al vecinului Firănescu și sfârșea pe treptele „Alimentarei“ din colț. Drumul fusese bătătorit, un ochi atent ar fi descifrat cojile de parizer lângă bordură sau urmele de tălpi pe zidul proaspăt vopsit în alb. Deceniu după deceniu, șefii depoului (comuniști înrăiți sau capitaliști de circumstanță) au încercat să stăvilească năvala angajaților spre magazinul cu salam și spirtoase. Unul a prins o plasă de sârmă de gard, cu ochiuri mici, să nu poți băga piciorul; altul a supraânălțat zidul; al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
de apă de la etaj), alții strângeau la piept votca sau PET-ul de „Bucegi“, cățărați pe conducta de gaz. Cei mai curajoși rămăseseră blocați pe gard, într-o zonă a nimănui, cu un crac pe stradă și celălalt în curtea depoului. Prinși între sârme și cărămizi, cu salamul și borcanul de muștar sub braț, înjurau calm și gregar. Dacă le-ai fi pus un pușcoci și-o raniță-n spate, i-ai fi scos din nuvelele lui Rebreanu. Fricile Mariei lipseau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
polițiști și să debusolez toți călătorii, toată Austria. L-aș fi dus în cât mai multe direcții, cotindu-l și învârtindu-l prin cotloanele minții, ale Mittel-Europei și Balcaniei de Sud, până mi s-ar fi pierdut urma, undeva între depourile din Nusdorf și Piața Victoriei. Apoi, la momentul potrivit, aș fi sărit din el, nevăzut de nimeni. Atâta doar că eu aveam întâlnire cu inginerul Grosescu. De ea depindeau mult mai multe lucruri decât își imaginau Mihnea și Maria. Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
Știam cine sunt, puteam în sfârșit pune lucrurile cap la cap, odată pentru totdeauna. În aceeași clipă, s-a auzit o țiuitură, ca o frecare de saboți pe fier, urmată de-un clănțănit. Recunoșteam zgomotele, mă obișnuisem cu ele de la depoul Victoria: ascultam în fiecare noapte tramvaiele cum iau curba și încetinesc lângă zid, în vacarmul metalic; într-un fel calm și pervers, aproape le iubeam. 38-ul a tras în circumferința de la Schottentor. Vagonul s-a oprit și ușile au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
să se desprindă unele de altele. Asfaltul îmi fugea de sub picioare, rotund și interminabil, ca-n copilărie. Căderea era inevitabilă; pluteam pentru o clipă în aer, suspendat între piatra cubică și blocurile vecinilor, le vedeam pe-amândouă, apoi plopii de la depou, zidul proaspăt spart, cerul mișcându-se, după care imponderabilitatea înceta: mă întindeam pe burtă, cu mâinile julite și fața izbită de bordură. Nu izbucnea nici un zgomot, scena părea sufocată în propria ei mirare: o fracțiune de secundă de liniște, după
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
la capitalism, vorbindu-le oamenilor tot pe vechea limbă; a prins povestea, am luat 85% din voturi la primele alegeri. Operațiunile Economiștilor Minții sunt operațiuni de reconstrucție spațială. Investim în geografia virtuală, achiziționăm spații mentale (așa cum primarul democrat a achiziționat depoul de lângă blocul dumitale) și le redistribuim sau le revindem celor interesați. Așa ia naștere viitorul: o afacere-n mișcare, cu profit predeterminat.“ „N-a încercat nimeni să vă oprească?“ „Să fim serioși...“, a râs scriitorul, mișcând ușor scaunul din loc.
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
cerință nelipsită din programul partidului: creșterea numărului de membri până la nivelul unui partid de masă . Procesele verbale rămase în urma ședințelor de partid, organizate în decursul anului 1946, sugerează faptul că discursul propagandistic atinsese deja un alt nivel. În ședința celulei Depou, din 12 ianuarie 1946, pe lângă chestiunile obișnuite legate de prezentarea noilor membri de partid și cronica evenimentelor politice, aflăm cum tovarășul Mazilu urmează să predea teza asupra dezvoltării sociale a poporului român. El face referiri la o așa-zisă „epocă
Povestirile uitate ale Nicolinei : o istorie a oamenilor şi a fabricii by Serinela PINTILIE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100998_a_102290]
-
când unul dintre idioți, cel mic, va fi cerșit și el Ponosul. Nimic, nimic nu va putea să stea de-a curmezișul! Auf Wiedersehen! Lebewohl! Capăt de linie! Ne pare brânză! Nimeni nu călătorește înainte! Niemand! Nimeni! La rampă! La depou! La fleici! Este bătut în cuie! Epurarea! Dixit! Așa a fost scris! Pân'aici! Pupici! Canci! Unde scrie? În farfurioara ta cu lapte? Aberezi? Te dai profet? Bufonule! De unde-ai mai scos-o? Nimic nu este scris, în mod definitiv
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
apoi nimic. Negru absolut. — Vino, o invită Zero, Întinzându-i mâna. Maja privi Împrejur intimidată, ca și cum dintr-o clipă În alta trenul putea să țâșnească din galerie și să-i lovească. Dar nu era nici un tren. Ultimul se Îndreptase spre depou cu mai bine de jumătate de oră În urmă. Atunci Își spuse că dacă asta era un delict, și a te iubi e tot un delict, căci dacă vrem să ne găsim pe noi Înșine, nu trebuie să ne gândim
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
picioarele În șuruburile șinelor. — Când pleci? Îl Întrebă. Ea nu știa să privească Înapoi și se gândea doar cum ar putea face să Îndrepte lucrurile pentru ziua de mâine. — La Începutul lui iunie, răspunse Zero. Privi alarmat ungherele Întunecate din jurul depoului. Îi părea că auzise niște pași. Atunci ne rămâne aproape o lună, observă Maja. Își dădu seama că vorbele ei sunau ca o propunere. Îi puse cu grijă un braț În jurul taliei. Zero se Întoarse brusc și o Îmbrățișă cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]