2,100 matches
-
în cercetări făcute la sate, care au trezit un interes legitim din partea multor sociologi din Europa și SUA încă din perioada interbelică. Am putea spune că sistemul gustian este identificat în spațiul public cu monografismul. Pentru marcarea dinamismului și diversității doctrinare a acestei mișcări sociologice ar fi fost oportună prezentarea opțiunilor metodologice ale lui Anton Golopenția, dar și rezervele exprimate de T. Brăileanu și D.C. Amzăr. Este de reținut, totuși, concluzia autoarei, care identifică în funcția stimulativă a ideilor și metodei
[Corola-publishinghouse/Science/2358_a_3683]
-
memorabilă, anume aceea a „formei fără fond”. Așa cum demonstrează Schifirneț, teoria construită în jurul acestei sintagme a avut o carieră de excepție în cultura română modernă, fiind preluată, ca instrument metodologic și analitic, de numeroși gânditori care au investigat, din perspective doctrinare adesea opuse, procesul de modernizare a României și interacțiunile complexe, de ordin economic, politic și cultural, dintre spațiul românesc și cel european/occidental. Formulată de Maiorescu și dezvoltată de Eminescu (într-un registru sociologic și istoric mai amplu), teoria formelor
[Corola-publishinghouse/Science/2358_a_3683]
-
și a riturilor prescrise de religiile istorice, ei vor putea despărți ceea ce este adevăr de rătăcirile fanatismului și ale intoleranței raligioase. O consecință a emancipării înțeleasă în acest fel va fi o toleranță religioasă neîngrădită de nici un fel de considerații doctrinare sau de practică religioasă. Căci ceea ce îi desparte, din această perspectivă, pe oamenii cu adevărat religioși din toate timpurile este neesențial, iar ceea ce îi apropie este cu adevărat fundamental. Religia, așa cum a înțeles-o Kant, este deasupra timpului și a
[Corola-publishinghouse/Science/2034_a_3359]
-
zis modernism, tocmai spre a evita disjungeri precare. Așa sar legitima și curiozitatea că, pe teren românesc, postmodernismul optzecist și nouăzecist s-a manifestat, în realitate, ca o neoavangardă de o factură aparte. Totuși, apariția postmodernismului este cotată de cei mai mulți doctrinari ca fiind o nouă paradigmă culturală, delimitabilă net nu numai de avangarde, dar și de modernism. "Experierea" neoavangardistă a postmodernismului românesc pare cu atât mai contrariantă, cu cât postmodernismul a fost perceput de către teoreticienii occidentali ca un abandon al tuturor
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
artei. O anunțase cândva și Hegel, dar acesta o făcea în favoarea metafizicii, menită să depășească dialectic celelalte forme ale ideii în desfășurarea spre Spiritul Absolut. Au existat prevestitori ai morții artei și în modernism, ultimul dintre ei fiind Herbert Marcuse, doctrinarul revoltei tineretului din 1968. Însă moartea veritabilă a artei, spun postmoderniștii, este legată de sfârșitul metafizicii. Muzeul de valori trebuie închis, căci criteriul devine acum "capacitatea operei de a-și pune în discuție propriul ei statut", "ca ironizare a genurilor
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
referitoare la națiune, căci, în ultimă instanță, cauzele bine ascunse ale atacurilor antieminesciene pleacă din voința compromiterii "naționalismului" poetului nostru. Desigur, există o grijă permanentă ca teoriile să nu se dea drept ideologie. De aceea, nu mă voi ocupa de doctrinari simplificatori ca Ion Bogdan Lefter 134, ci de gânditori descinși de pe terenul modernismului înalt, convertiți oarecum la postmodernism. Unul dintre ei este Virgil Nemoianu, autorul unei interesante teorii a secundarului, care dezvoltă, cu mijloace proprii, deconstructivismul american și european. Nota
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
destul de veche tradiție în gândirea românească, de la Dimitrie Cantemir și Ion Heliade Rădulescu până la Eminescu, Blaga și Ștefan Lupașcu. El pare a ține cont de maxima-cheie a gândirii eminesciene: Antitezele sunt viața. Virgil Nemoianu particularizează antitezele spre a le generaliza doctrinar: pentru el, antitezele fundamentale în istorie sunt principalul și secundarul. Principalul ar tinde către omogenizare, entropie, confundându-se, în societățile moderne, cu majoritatea națională, pe când secundarul produce efectul antientropic, identificându-se cu minoritatea de orice fel, inclusiv cu individualul care
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
-i diferențiază cu cât acestea vor fi mai mici"147. Claude Lévi-Strauss observase chiar în lucrarea ideologizantă Race et histoire că în lume există forțe antitetice care acționează simultan: unele spre convergență, altele spre particularisme 148. Același lucru îl sesizase doctrinarul democrației moderne, Alexis de Tocqueville. Democrația, zicea el, va genera o civilizație mondială în care vor predomina asemănările, dar acestea vor trezi orgoliul aristocratic al diferențierilor 149. Acesta e, de altfel, "paradoxul lui Tocqueviile", conform căruia în sânul democrațiilor egalitare
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
participanți, de primă mână, Ihab Hassan și Malcolm Bradbury, o atestă cu prisosință, în pofida strădaniilor scriitorului bucureștean de a le smulge mărturii despre vitalitatea curentului. În viziunea lui Ihab Hassan, considerat de Ion Bogdan Lefter drept cel mai de seamă doctrinar al postmodernismului, fenomenul a început, pentru el, prin apropierea de estetica tăcerii de după război, atunci când i-a descoperit pe Samuel Beckett și pe Henry Miller. Prin aceștia și prin muzica lui John Cage, i-a înțeles mai bine pe John
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
Endo, care, totuși, e departe de mentalitatea existenței "boierilor minții", acesta continuând să creadă într-un globalism popular al culturii și civilizației. În fine, ca să pun capăt acestei sumare incursiuni în fenomenul para-, el e de găsit și la un doctrinar atât de ascultat al postmodernismului, Ihab Hassan. Dacă în ceea ce privește literatura și cultura, în genere, Ihab Hassan a preferat particula post-, când a fost vorba de reinvenția criticii el a preferat componentul para-. El a preconizat că o critică postmodernistă trebuie
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
cunoaște o uimitoare ascensiune. Dacă în februarie 2005 existau pe internet circa 200 de referințe la transmodernism, în doar trei săptămâni se ajunsese la aproape 700 de referințe. Și suntem abia la început. Abundența aceasta presupune, însă, apariția multor riscuri doctrinare, ca și în cazul postmodernismului, încărcându-se de sensuri contradictorii necontrolabile. Iată de ce e nevoie de a limpezi apele printr-o abordare de tip neoconfucianist, a "rectificării denumirilor" (tcheng ming). Se cuvine, așadar, a face o trecere în revistă a
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
în cazul postmodernismului, încărcându-se de sensuri contradictorii necontrolabile. Iată de ce e nevoie de a limpezi apele printr-o abordare de tip neoconfucianist, a "rectificării denumirilor" (tcheng ming). Se cuvine, așadar, a face o trecere în revistă a altor atitudini doctrinare transmoderniste cristalizate deja în lume. 5.2. Radical Evil. O altă posibilă confuzie decât cea dintre transmodernism și postmodernism, semnalată deja, e aceea dintre transmodernism și paramodernism. Ea se ivește în cazul ciudatului gânditor John Zerzan, inițiator al unei mișcări
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
sustrage diferenței ontologice. Uriașul progres al Occidentului s-a făcut cu prețul nevăzut al pierderii credinței. Intelectualii hiperraționaliști ai Europei au militat constant pentru demagificarea lumii, adâncind antiteza monstruoasă religie / știință, până la pierderea totală a sensurilor cu care se mândrește, doctrinar, postmodernismul. Antitezele monstruoase înlesnesc întotdeauna apariția unui gol, a unui vid ființial, cum a observat Eminescu. În cazul Europei, acest vid lăsat de secularizare a fost umplut de numeroase secte religioase, dar mai cu seamă de cele două mari "religii
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
obiectiv, științific, rațional) la postmodernism (relativ, experimental)". Acestora, teologia trebuie să le răspundă că Biserica este destinată unei alte căi, pe care el o numește transmodernism, ceea ce vrea să spună că Dumnezeu este "deasupra (trans) problemei paradigmelor umane". Le reproșează doctrinarilor modernismului și postmodernismului că ocultează "întreaga esență a teismului veritabil", dat fiind că Dumnezeu este deasupra și dincolo de ceea ce gândește omul despre El. În viziunea teologică a lui J. J. Fanella, transmodernismul arată că Dumnezeu scapă determinațiilor epistemologiei umane, că
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
la început (dacă lăsăm la o parte precedentul Negoiță), dar constituind-se într-un fenomen perfect pancronic prin două-trei contribuții, deocamdată, între care încercările lui Ion Popescu-Brădiceni (încă nu suficient de limpezi, în pofida hărniciei autorului) și ale subsemnatului, cu semne doctrinare în curs de cristalizare de prin anul 2000 încoace. Postându-se dincolo de mode, transmodernismul nu riscă să iasă din ceea ce se numește actualitate, fiindcă mizele sale nu se pot învechi, încercând să introducă, în spiritul veacului, vechiul principiu bizantin al
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
De aceea Noica nu a aderat deloc la ideea eternei reîntoarceri a lui Nietzsche, prefigurată, altminteri, de Goethe, ca și de Eminescu. În schimb, într-o lectură simplificatoare de sens opus a lui Nietzsche, eterna reîntoarcere va fi preluată de doctrinarii postmoderniști ai teoriei simulacrelor (Derrida, Vattimo, Deleuze). Ei au preluat în atare sens imaginea muzeului de măști al lui Nietzsche. Și am văzut cum apare totul răsturnat decât la Eminescu: alte piese, aceleași măști. Pentru a rezolva paradoxul diferenței ontologice
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
tendin?e, noi prin obiectivele ?i metodele lor. Dup? Congresul de la Otterlo (Olanda, 1959), care �nseamn? sf�r?ițul CIAM-urilor, Team Ten r?m�ne pentru un timp o structur? de reflec?ie deschis?, dar f?r? ambi?ie doctrinar? unitar?. Demersul �structuralist� al lui Van Eyck, care refuz? megastructurile ?i brutalismul Smithsonilor, �ncearc? s?-?i apropie modele vernaculare (habitatul Dagon) pentru a ajunge la structuri �n acela?i timp modulare ?i complexe, generatoare de �claritate habirintic?�. Orfelinatul municipal pe
Arhitectura în Europa: din Evul Mediu pînă în secolul al XX-lea by Gilbert Luigi [Corola-publishinghouse/Science/892_a_2400]
-
ndirea ?i practică arhitectural? ?i urbanistic?. Putem regrupa schematic multiplele op?iuni ap?rute de vreo treizeci de ani �ncoace �n dou? curente majore. Primul, �n care se cultiv? spiritul de modernitate proced�nd la o reevaluare a con?inuturilor doctrinare ?i a cli?eelor stilistice, este uneori numit neomodern. Al doilea curent se constituie �ntr-o opozi?ie polimorf? la tezele ?i la formele Mi?c?rîi moderne. Orientarea să, esen?ialmente istoricist?, poate merge p�n? la paști?a stilistic
Arhitectura în Europa: din Evul Mediu pînă în secolul al XX-lea by Gilbert Luigi [Corola-publishinghouse/Science/892_a_2400]
-
muzee ?i galerii că oper? de art?: desene, machete, fotografii �i intereseaz? pe co-lec?ionari. Iar �n saloanele specializate, realiz?rile arhi-tecturale s�nt vectori de comunicare pentru promotorii lor. Actualmente, �n absen?a unui cadru ?i a unor repere doctrinare, individualit??ile � arhitec?i ?i constructori � s�nt cele care dau relief crea?iei arhitecturale, fie �n curentele �manieriste� care �mprumut? clar de la mae?trii modernismului, fie de la mi?carea �eclectismului� postmodern. Oricum ar fi, este frapant contrastul dintre calitatea
Arhitectura în Europa: din Evul Mediu pînă în secolul al XX-lea by Gilbert Luigi [Corola-publishinghouse/Science/892_a_2400]
-
în faptul că în concepția anglo-americană nu există nicio referire la existența unui stat, înțeles ca stat birocratic (Fogelklou 1998). Ca fapt istoric relevant, cultura juridică de pe continent este, încă din epoca medievală, cultivată în universități; un drept de matrice doctrinară care se găsește la originea raționalizării petrecute în epoca liberală. Deși doctrina dreptului natural a impulsionat la început codificările dreptului, odată realizate acestea, pozitivismul juridic s-a impus ca interpretare juridică dominantă a statului de drept și a funcțiilor sale
by Cristina Dallara [Corola-publishinghouse/Science/1090_a_2598]
-
se fi înstăpânit babilonia (adică unde fiecare teoretician se exprimă în limba și în legea sa). C. tratează modernitatea drept concept generic sau gen proxim - distingând-o net de ceea ce se numește modernism, care este doar unul dintre chipurile sale doctrinare și estetice. Cartea este un ghid de orientare în topografia modernității, semnalând erorile și iluziile proiective alimentate de înțelegerea și definirea ei, vreme de un veac și mai bine. Asupra conceptului de modernitate, C. operează o triplă proiecție semantică. Mai
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286042_a_287371]
-
în folosire determinată cuvântul nu poate avea în același timp două sensuri; 4. Pentru înțelegerea cuvintelor vechi pot fi utilizate textele poetice, chiar și cele preislamice; 5. Orice frază trebuie interpretată în context, marile părți ale textului grupate în jurul învățăturilor doctrinare majore determină înțelegerea sensului; 6. Orice repetare din Coran e intenționată; 7. Nu e permisă nici o interpretare care ar leza frumusețea literară a Coranului, (vezi 6/II) Hermetismul este o interpretare vădit diferită, chiar contrară hermeneuticii biblice. Etimologic, denumirea de
Semn și interpretare by Aurel Codoban [Corola-publishinghouse/Science/295577_a_296906]
-
al activităților și obiceiurilor cultivate în viețile anterioare, și reîncarnarea - transmigrația ciclică a seminței spirituale nemuritoare de la o viață la alta, de la un trup la altul - sunt considerate a fi realități fundamentale ale vieții în gândirea tradițională orientală, nefiind principii doctrinare ale nici unei religii în particular, și așadar sunt considerate a fi și factori de bază care influențează sănătatea, longevitatea și dezvoltarea spirituală. Într-adevăr, până în momentul în care au fost radiate din scripturi prin decret bisericesc în secolul al IX
[Corola-publishinghouse/Science/2142_a_3467]
-
speciale), În august 1968 sunt epurate documentele PCR neactuale, iar În 1974 (ofensiva naționalistă) se iau măsuri pentru „ocrotirea patrimoniului național”. Modul În care se fac epurările și fluctuațiile lor În timp (la nivel de liste) radicalizează distanța dintre raționalitatea doctrinară de care se prevalează regimul și practica instaurării și conservării lui. În perioada 1945-1948, tentativa agresivă de recreare a identității naționale excedează prin amploare și lipsă de discernământ: ea vizează, alături de radierea publicațiilor referitoare la istoria și geografia din timpul
[Corola-publishinghouse/Science/1909_a_3234]
-
dar și unor largi categorii ale publicului studenți, masteranzi, doctoranzi, juriști, oameni de presă ca dealtfel și tuturor celor interesați de evoluțiile noilor categorii de terorism la început de secol. Autorul transmite prin intermediul acestei lucrări, importanța necesității preocupărilor politico-militare, strategice, doctrinare și manageriale ale României, de a participa la realizarea intereselor fundamentale ale țărilor democratice pentru prevenirea și combaterea acestui flagel pe toate planurile. Toate acestea obligatoriu subordonate deciziei ferme și viziunii clare a statelor lumii asupra scopului final și anume
by Gabriel Toma [Corola-publishinghouse/Science/1082_a_2590]