7,015 matches
-
s-a dus./ Acu cinci sute de ai/ Numai codru îmi erai.../ Împrejur nășteau pustii,/ Se surpau împărății, Neamurile-mbătrâneau, Crăiile se treceau,/ Numai codrii tăi creșteau...” („Mușatin și codrul”).[37] Cum se vede, chiar și în mirificul Ev Mediu eminescian lumea dimprejurul Moldovei - mai exact al Țării de Sus sau, cum este chemată în altă parte, lumea Arboroasei (Bucovinei) - se afla în descompunere, în vreme ce țara mușatină creștea împreună cu ai săi codri și cu bărbați ca arborii din codri. Țara era
Poezia lui Eminescu și Evul Mediu românesc by http://uzp.org.ro/poezia-lui-eminescu-si-evul-mediu-romanesc/ [Corola-blog/BlogPost/92524_a_93816]
-
imaginea și de imaginația romantică, închipuind castele cu bolți falnice și domnițe care-și așteptau cavalerii, dar asupra Evului Mediu românesc a meditat cu-adevărat și a scos din cronici și documente chipuri și icoane pline de farmec. Evul Mediu eminescian este o structură organică, deplină, suficientă șieși, este un adevărat organism în care membrele se află în deplină interferență, se completează și dau armonie întregului. Poetul are, în acest caz, o viziune corporatistă, de istoric medievist și vede în chip
Poezia lui Eminescu și Evul Mediu românesc by http://uzp.org.ro/poezia-lui-eminescu-si-evul-mediu-romanesc/ [Corola-blog/BlogPost/92524_a_93816]
-
mod s-au produs geneza medievală a națiunilor moderne și chiar afirmarea națiunilor medievale[42]. Și ultima chestiune (legată de „un alt Ev Mediu”), de mai bine de o jumătate de secol, își are rezolvarea sa, tot în spiritul vizionar eminescian; astfel, Evul Mediu, departe de fi „întunecat”, „primitiv” și „barbar”, se dovedește o lume diferită de a noastră, dar nu mai prejos, o lume în care, în locul egalității, democrației și libertății individului, funcționau ierarhia, supunerea, privilegiul, onoarea și credința[43
Poezia lui Eminescu și Evul Mediu românesc by http://uzp.org.ro/poezia-lui-eminescu-si-evul-mediu-romanesc/ [Corola-blog/BlogPost/92524_a_93816]
-
care le locuiau și toate se pierdeau pentru dânșii în acest cuvânt mare, covârșitor și foarte frumos, de Țară Românească”[45]. Aceste cuvinte adânci despre Țară sunt ca o poezie fără rimă și sunt scrise de Iorga, categoric, în spirit eminescian, în acel spirit care lumina steaua unui adolescent pătruns de mărirea României eterne, chiar înainte de vreme, când edificiul nostru politico-statal era doar un proiect. Vă propun ca astăzi, de Ziua Culturii Naționale, să-i dorim României, țara noastră „de glorii
Poezia lui Eminescu și Evul Mediu românesc by http://uzp.org.ro/poezia-lui-eminescu-si-evul-mediu-romanesc/ [Corola-blog/BlogPost/92524_a_93816]
-
n-am nevoie și de silă sufletul în gît îmi stă ca-n colivie pasărea colibri ciugulind musculițe 'n viață încă-o zi să fie stau și totuși gîndurile-mi țes chipul ei frumos ca o icoană zugrăvind credința în biserici eminesciană zicere ce-mi toarnă chipu'n ceară ce se arde-ncet într-o crîșmă la o margine de viață candelă golită de uleiuri țoi sorbit și votcă fără gheață SUDURI leacuri leacuri doctori ceaiuri și pomezi nu mai vreau s-
Norduri by Gellu Dorian [Corola-website/Imaginative/7679_a_9004]
-
Acasa > Stihuri > Tonalitati > DANIEL IONIȚĂ - SIMBOLISMUL EGOULUI MEU POETIC Autor: Daniel Ioniță Publicat în: Ediția nr. 875 din 24 mai 2013 Toate Articolele Autorului EMINESCIANĂ Ai adormit, frumoasa mea, cu luna ce-ți alină din ochi și buze-un zâmbet stins și-un vis care suspină Iar eu rămas-am să-ți veghez, ca-n alte dăți, răgazul și până-n zorii purpurii ți-aș mângâia
SIMBOLISMUL EGOULUI MEU POETIC de DANIEL IONIŢĂ în ediţia nr. 875 din 24 mai 2013 by http://confluente.ro/Daniel_ionita_simbolismul_daniel_ionita_1369397088.html [Corola-blog/BlogPost/344666_a_345995]
-
Eminescu. Care sunt, așa cum am precizat la început, riguros documentare, căci au fost extrase din publicistica marelui poet. Sensul demersului de față este, cu alte cuvinte, acela de a restitui conștiinței publice, într-o sinteză scenică, anvergura și adâncimea gândirii eminesciene, atât de ocultată, deformată sau demonizată prin stereotipuri și clișee ideologice, în funcție de interesele politice ale momentului. „Omul deplin al culturii române”- așa cum l-a definit Constantin Noica - a avut, contrar verdictelor care l-au exilat într-o formulă naționalist-enofobă, cea
Jurnaliști UZPR în Agora: Miron Manega, dramaturg al lui Eminescu by http://uzp.org.ro/jurnalisti-uzpr-in-agora-miron-manega-dramaturg-al-lui-eminescu/ [Corola-blog/BlogPost/93916_a_95208]
-
ARHIVĂ CLASAMENTE CLASAMENTE DE PROZĂ SELECTEAZĂ LUNAR TRIMESTRIAL SEMESTRIAL ANUAL JUBILIAR RETROSPECTIVA DE PROZĂ A SĂPTĂMÂNII RETROSPECTIVADE PROZĂA SĂPTĂMÂNII Acasa > Orizont > Opinii > HRISTICUL EMINESCU Autor: Adrian Botez Publicat în: Ediția nr. 61 din 02 martie 2011 Toate Articolele Autorului Intransigența eminesciană, intransigența morală, în sensul respectării trăirii mitice-tradiționale, trimit la intransigența hristic-ortodoxă. Nichifor Crainic spune, în Nostalgia Paradisului : “Aderând la Revelație, artistul devine un comentator al lui Iisus Hristos în ordinea frumuseții”. Chiar dacă nu suntem întrutotul de acord cu interpretarea dată
HRISTICUL EMINESCU de ADRIAN BOTEZ în ediţia nr. 61 din 02 martie 2011 by http://confluente.ro/Hristicul_eminescu.html [Corola-blog/BlogPost/341754_a_343083]
-
să treacă în Logos-ul-sabie (Revelația). (Războiul sfânt este VEHEMENȚA METAFIZICĂ, pentru a ajuta Spiritul-Soare) să nu se blocheze, ci să se reveleze, ciclic. Sângele zeilor și oamenilor trebuie jertfit, pentru a fi salvată dinamica ciclică a Luminii. La fel, poezia eminesciană oferă corectivul Logos-ului-Lume, oferind ritualistic, Logos-ul de re-arhetipalizare (revenire la originaritatea sacrală a arhetipurilor). Oferă toate gestualitățile unui Logos al mântuirii: în primul rând, nu are nici cea mai mică teamă de a pătrunde în Infern, adică de a
HRISTICUL EMINESCU de ADRIAN BOTEZ în ediţia nr. 61 din 02 martie 2011 by http://confluente.ro/Hristicul_eminescu.html [Corola-blog/BlogPost/341754_a_343083]
-
nici cea mai mică ezitare de a construi gesturile mântuirii: Zborul, ca îmbrățișare (eros) a Arborelui Vieții; Răsăritul-Revelație a lui Hristos-Eros Agapé: “Cum din mormânt răsare Hristos învingător / Iar inimile toate s-unesc în armonie” (II-36). * 1-CINA CEA DE TAINĂ (EMINESCIANĂ) Masa mistică (pâinile și peștii) prefigurează, ca gestică ritualistică, Cina cea de taină: El, Iisus, este pește și pâine, și se oferă universului, ca, îngurgitat fiind, să acționeze din interiorul mistic al Ființei spirituale, restaurând Ființa Divină. Cina cea de
HRISTICUL EMINESCU de ADRIAN BOTEZ în ediţia nr. 61 din 02 martie 2011 by http://confluente.ro/Hristicul_eminescu.html [Corola-blog/BlogPost/341754_a_343083]
-
mistică (pâinile și peștii) prefigurează, ca gestică ritualistică, Cina cea de taină: El, Iisus, este pește și pâine, și se oferă universului, ca, îngurgitat fiind, să acționeze din interiorul mistic al Ființei spirituale, restaurând Ființa Divină. Cina cea de taină EMINESCIANĂ este oferirea de sine, vehemență de ruptură (explozivă și implozivă, totodată) - sfâșierea de sine: cf. Rugăciunea unui dac, unde se săvârșește o crucificare specific eminesciană, pe o Golgotă specific eminesciană: a. crucificarea prin șovăire-scepticism-interogație tragică (“Au cine-i zeul cărui
HRISTICUL EMINESCU de ADRIAN BOTEZ în ediţia nr. 61 din 02 martie 2011 by http://confluente.ro/Hristicul_eminescu.html [Corola-blog/BlogPost/341754_a_343083]
-
să acționeze din interiorul mistic al Ființei spirituale, restaurând Ființa Divină. Cina cea de taină EMINESCIANĂ este oferirea de sine, vehemență de ruptură (explozivă și implozivă, totodată) - sfâșierea de sine: cf. Rugăciunea unui dac, unde se săvârșește o crucificare specific eminesciană, pe o Golgotă specific eminesciană: a. crucificarea prin șovăire-scepticism-interogație tragică (“Au cine-i zeul cărui plecăm a noastre inemi?”) nu este atât expresia nelămuririi individuale, ci expresia unei neliniști metafizice cu implicații supraindividuale: Eminescu conștientizează existența ritualistică a lumii, Ritualul-Omenire
HRISTICUL EMINESCU de ADRIAN BOTEZ în ediţia nr. 61 din 02 martie 2011 by http://confluente.ro/Hristicul_eminescu.html [Corola-blog/BlogPost/341754_a_343083]
-
al Ființei spirituale, restaurând Ființa Divină. Cina cea de taină EMINESCIANĂ este oferirea de sine, vehemență de ruptură (explozivă și implozivă, totodată) - sfâșierea de sine: cf. Rugăciunea unui dac, unde se săvârșește o crucificare specific eminesciană, pe o Golgotă specific eminesciană: a. crucificarea prin șovăire-scepticism-interogație tragică (“Au cine-i zeul cărui plecăm a noastre inemi?”) nu este atât expresia nelămuririi individuale, ci expresia unei neliniști metafizice cu implicații supraindividuale: Eminescu conștientizează existența ritualistică a lumii, Ritualul-Omenire - și își pune problema necesității
HRISTICUL EMINESCU de ADRIAN BOTEZ în ediţia nr. 61 din 02 martie 2011 by http://confluente.ro/Hristicul_eminescu.html [Corola-blog/BlogPost/341754_a_343083]
-
necesității și finalității Ritualului-Omenire, plecare de inimi, supunere a ființei aparente la manifestările unei Ființe Superioare Disparante, un daimon care “plânge, râde (...) spre a se-nțelege, în sfârșit, pe sine însuși” - deci, finalitatea Ritualului-Omenire este expresia-conștientizare a lui Dumnezeu. Scepticismul eminescian, îndurerat și metafizic, în același timp, este sinonimul acelui “Eli, Eli, lama sabachtani?”; b. urmează, apoi, întărirea pe cruce, Revelația prin har și slavă. “El singur zeu stătut-au nainte de a fi zeii / Și din noian de ape puteri
HRISTICUL EMINESCU de ADRIAN BOTEZ în ediţia nr. 61 din 02 martie 2011 by http://confluente.ro/Hristicul_eminescu.html [Corola-blog/BlogPost/341754_a_343083]
-
și prin sinele-lumii: apostolii doisprezece: 3 x 4) în Grădina Ghetsemani (Eden și Golgotă, totodată) - este urmărită și de Eminescu, în poezia sa. Trezirea interioară, dinspre Kundalini spre vertex, pentru a uni cu cosmosul. De aceea, imaginea centrală a poeziei eminesciene este Muntele, înconjurat de starea de Eros (îmbrățișarea-spirală dublă), ca aureolare, situare în Triunghiul Ființei Divine, în Soarele Negru. Somnul eminescian este înafară somn, înăuntru maximă activitate-zbor către Cărarea-Cale, întoarcerea la/în Ritual. Și, prin Ritual, la Mit. Câți dintre
HRISTICUL EMINESCU de ADRIAN BOTEZ în ediţia nr. 61 din 02 martie 2011 by http://confluente.ro/Hristicul_eminescu.html [Corola-blog/BlogPost/341754_a_343083]
-
poezia sa. Trezirea interioară, dinspre Kundalini spre vertex, pentru a uni cu cosmosul. De aceea, imaginea centrală a poeziei eminesciene este Muntele, înconjurat de starea de Eros (îmbrățișarea-spirală dublă), ca aureolare, situare în Triunghiul Ființei Divine, în Soarele Negru. Somnul eminescian este înafară somn, înăuntru maximă activitate-zbor către Cărarea-Cale, întoarcerea la/în Ritual. Și, prin Ritual, la Mit. Câți dintre noi, cei care îngânăm Logos-ul eminescian, avem puterea să ne trezim, să stăm treji, întru mântuirea Neamului nostru Eminescian? * * * 2-BOTEZUL
HRISTICUL EMINESCU de ADRIAN BOTEZ în ediţia nr. 61 din 02 martie 2011 by http://confluente.ro/Hristicul_eminescu.html [Corola-blog/BlogPost/341754_a_343083]
-
Eros (îmbrățișarea-spirală dublă), ca aureolare, situare în Triunghiul Ființei Divine, în Soarele Negru. Somnul eminescian este înafară somn, înăuntru maximă activitate-zbor către Cărarea-Cale, întoarcerea la/în Ritual. Și, prin Ritual, la Mit. Câți dintre noi, cei care îngânăm Logos-ul eminescian, avem puterea să ne trezim, să stăm treji, întru mântuirea Neamului nostru Eminescian? * * * 2-BOTEZUL CU POEZIE (FOC ȘI APĂ) Se pare că Eminescu începe prin a accepta teoria gnosticilor , despre deosebire între a) Dumnezeul Suprem și răscumpărător și b) Demiurgul
HRISTICUL EMINESCU de ADRIAN BOTEZ în ediţia nr. 61 din 02 martie 2011 by http://confluente.ro/Hristicul_eminescu.html [Corola-blog/BlogPost/341754_a_343083]
-
Somnul eminescian este înafară somn, înăuntru maximă activitate-zbor către Cărarea-Cale, întoarcerea la/în Ritual. Și, prin Ritual, la Mit. Câți dintre noi, cei care îngânăm Logos-ul eminescian, avem puterea să ne trezim, să stăm treji, întru mântuirea Neamului nostru Eminescian? * * * 2-BOTEZUL CU POEZIE (FOC ȘI APĂ) Se pare că Eminescu începe prin a accepta teoria gnosticilor , despre deosebire între a) Dumnezeul Suprem și răscumpărător și b) Demiurgul cel Rău (în Demonism - Ormuzd fals), care a săvârșit Creația (“Cosmosul este, ca
HRISTICUL EMINESCU de ADRIAN BOTEZ în ediţia nr. 61 din 02 martie 2011 by http://confluente.ro/Hristicul_eminescu.html [Corola-blog/BlogPost/341754_a_343083]
-
Adevăr nu înseamnă doar Binele (așa cum îl înțelegem, de obicei: ca lumină albă), ci ca o cooperare a Binelui și Răului la Demiurgie și, implicit, la inițierea (Spânu-Harap-Alb, Făt Frumos-Vrăjitoarea rea-Mag), întru dobândirea (-accedere la) stadiul Ființă Divină. * * * 3- PLÂNSUL EMINESCIAN Plânsul, la Eminescu, nu izvorăște din melancolia romantică, ci din setea de arhetipalitate. În nici un caz nu este vorba despre plâns ca dovadă artificioasă a sensibilității. Plânsul, la Eminescu, este, și el, cristic, mai exact, cu funcție baptismală: este Apa
HRISTICUL EMINESCU de ADRIAN BOTEZ în ediţia nr. 61 din 02 martie 2011 by http://confluente.ro/Hristicul_eminescu.html [Corola-blog/BlogPost/341754_a_343083]
-
cea din nouri”) în stadiul (interiorizat) de Monarh Arhetipal (Demiurgos), dar și în stadiul de Logos Divin (Logos-ul sapiențial-ritualic din finalul poemului: “În orice om o lume îți face încercarea (...) Că vis al morții-eterne e viața lumii-ntregi”). * * * 5-FEMEIA EMINESCIANĂ - ÎNTRE MARIA FECIOARA ȘI PROSTITUATA SACRĂ Spre deosebire de Simon Magul, cu a sa Elena prostituata, Eminescu caută Arhetipul pur al Femeii. Dar dacă Elena = Înțelepciunea divină, oare nu a devenit pură prin paroxismul-vehemență al impurității? Oare femeia eminesciană nu este demonul-materie
HRISTICUL EMINESCU de ADRIAN BOTEZ în ediţia nr. 61 din 02 martie 2011 by http://confluente.ro/Hristicul_eminescu.html [Corola-blog/BlogPost/341754_a_343083]
-
lumii-ntregi”). * * * 5-FEMEIA EMINESCIANĂ - ÎNTRE MARIA FECIOARA ȘI PROSTITUATA SACRĂ Spre deosebire de Simon Magul, cu a sa Elena prostituata, Eminescu caută Arhetipul pur al Femeii. Dar dacă Elena = Înțelepciunea divină, oare nu a devenit pură prin paroxismul-vehemență al impurității? Oare femeia eminesciană nu este demonul-materie, decăzută (și, paradoxal, dar în logica eminesciană mitică, de tip contrastiv: înălțată) până la Revelația Arhetipului? Oare nu asta înseamnă Dalila: demon (Lucifer) înălțat până la Demiurg-demiurgie? “Căci cu dorul tău demonic va vorbi călugărește, / Pe când craiul cel de
HRISTICUL EMINESCU de ADRIAN BOTEZ în ediţia nr. 61 din 02 martie 2011 by http://confluente.ro/Hristicul_eminescu.html [Corola-blog/BlogPost/341754_a_343083]
-
Spre deosebire de Simon Magul, cu a sa Elena prostituata, Eminescu caută Arhetipul pur al Femeii. Dar dacă Elena = Înțelepciunea divină, oare nu a devenit pură prin paroxismul-vehemență al impurității? Oare femeia eminesciană nu este demonul-materie, decăzută (și, paradoxal, dar în logica eminesciană mitică, de tip contrastiv: înălțată) până la Revelația Arhetipului? Oare nu asta înseamnă Dalila: demon (Lucifer) înălțat până la Demiurg-demiurgie? “Căci cu dorul tău demonic va vorbi călugărește, / Pe când craiul cel de pică de s-arată, pieptu-i crește, / Ochiul înghețat i-l
HRISTICUL EMINESCU de ADRIAN BOTEZ în ediţia nr. 61 din 02 martie 2011 by http://confluente.ro/Hristicul_eminescu.html [Corola-blog/BlogPost/341754_a_343083]
-
s-arată, pieptu-i crește, / Ochiul înghețat i-l umplu gânduri negre de amor / Și deodată e vioaie, stă picior peste picior, / Ș-acel sec în judecata-i e cu duh și e frumos...”. Acest pasaj, ca orice pasaj de poezie eminesciană, are ermetismul său inițiatic. Femeia răspunde călugărește, “dorului demonic”: cu alte cuvinte, răspunde energiei demiurgice (dorul demonic, care cheamă lumile din “sure văi de chaos”), printr-o atitudine profund spiritualizată, adecvată energiei care o solicită, în câmpul Eros. Răspunde pe
HRISTICUL EMINESCU de ADRIAN BOTEZ în ediţia nr. 61 din 02 martie 2011 by http://confluente.ro/Hristicul_eminescu.html [Corola-blog/BlogPost/341754_a_343083]
-
sunt îngeri cu aripi de-arginți (...) / De visuri, de umbre de cântec e plină” - (Steaua-Vis). Somnul este revelator, ca în unele filozofii hinduiste (la yoghini: somnul treaz) sau grecești-presocratice (Hypnos conduce la tărâmul misterelor thanathice). Începutul (ritualic)al marilor poeme eminesciene este anamneză: cf. evocarea stării Mythos în debutul Luceafărului (“a fost odată ca-n povești... rude mari împărătești...”), la începutul poemului Fata în grădina de aur (“A fost odat-un împărat - el fu-ncă / În vremi de aur (...) când (...) vorbeai cu
HRISTICUL EMINESCU de ADRIAN BOTEZ în ediţia nr. 61 din 02 martie 2011 by http://confluente.ro/Hristicul_eminescu.html [Corola-blog/BlogPost/341754_a_343083]
-
însuși, Soarele Negru, fiind corabie spre Paradis) și a Lunii-Fată (“în umbra falnicelor bolți” - bolțile fiind corăbii întoarse, semicercuri tânjind după re-împlinirea în cerc), din Luceafărul, pot fi considerate, dacă nu reminiscențe, cel puțin coincidențe de viziune arhetipală, între viziunea eminesciană și cea a lui Faustus Maniheeanul. Pentru răscumpărare, trebuie evitată procreația. În Luceafărul, a) cuplu cătaților-regăsiți devine cuplul copiilor “cu plete lungi, bălaie” - ei înșiși devin proprii lor copii, pentru a evita creația multiplicatoare, prin care se blochează mântuirea b
HRISTICUL EMINESCU de ADRIAN BOTEZ în ediţia nr. 61 din 02 martie 2011 by http://confluente.ro/Hristicul_eminescu.html [Corola-blog/BlogPost/341754_a_343083]