1,134 matches
-
polemistului nostru, va fi reluată și aprofundată într‑un alt context de Ciprian și va deveni punctul central al gândirii anticristologice a lui Augustin. Originalitatea lui Tertulian în acest domeniu constă în nediferențierea, declarată în repetate rânduri, între iudei și eretici, între cei care l‑au omorât odinioară pe Cristos și cei care continuă să îl omoare în prezent prin învățăturile lor paraeclesiastice. Tot în De praescriptiones 33, 3‑4, citim: „Pavel, în prima epistolă către corinteni, îi înfierează pe cei
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
care o adoptă Tertulian. Într‑adevăr, ceea ce își propune el să realizeze după ce va fi desființat mecanismul falsei cristologii a lui Marcion este să denunțe această cristologie ca o variantă, destul de prost construită, în definitiv, a cristologiei iudaice pe care ereticul pretinde să o desființeze. Pentru aceasta, el se oprește asupra temei centrale a schemei, și anume Cristos însuși. În concepția polemistului, Cristos închipuit de Marcion, Cristos care nu s‑a născut dintr‑o femeie reală, ci a apărut pe neașteptate
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
29, 3). Exegetul se arată favorabil acestei ultime interpretări, coroborând fragmentul paulin de la 2Tes. cu 2,18‑19 de la In.: „Așa cum înaintea sfârșitului, al acestui ceas pe care Ioan îl numește cel din urmă, vor ieși din sânul Bisericii mulți eretici - pe aceștia el îi numește anticriști - tot astfel se vor arăta în ceasul acela toți cei care nu sunt ai lui Cristos, ci ai celui din urmă Anticrist; și atunci se va arăta și acesta” (20, 19, 3). La sfârșitul
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
aceștia el îi numește anticriști - tot astfel se vor arăta în ceasul acela toți cei care nu sunt ai lui Cristos, ci ai celui din urmă Anticrist; și atunci se va arăta și acesta” (20, 19, 3). La sfârșitul lumii, ereticii (antisoldații) „vor ieși” deci din Biserică, unde trăiesc acum în ascuns, și îl vor susține deschis și violent pe împăratul lor - Anticrist. Cu această interpretare, ajungem la tema principală a celui de‑al treilea tractatus, consacrat „anticriștilor” de care vorbește
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
scaunul episcopal Donatus (cel care dă și numele mișcării), iar acestuia Parmenian, sub păstorirea căruia Biserica donatistă atinge apogeul prosperității și expansiunii sale. La scurt timp după moartea acestuia, izbucnesc conflictele. Prin edictul de Unitate din 405, donatiștii sunt declarați eretici, iar cultul lor este interzis. Vor continua să „reziste” încă multă vreme, mai ales în zonele rurale ale Africii. De obicei convertirile donatiștilor sunt formale, lipsite de o convingere profundă. După valul pseudoconvertirilor survenite în urma edictului de la Milan, Augustin se
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
citat paulin (Tit 1,16): Confitentur enim se nosse Deum, factis autem negant. Drept urmare soluția trebuie căutată la nivelul experienței vieții, nu la nivelul discursului - procedeu opus celui origenist. În comentariul său la Matei, Origen punea față în față orthopraxia ereticilor cu ortodoxia credincioșilor. Augustin însă, pornește de la o realitate istorică opusă celei la care se raporta Origen. Donatiști și catolici, mărturisesc deopotrivă aceeași credință, se înscriu deci pe aceeași linie dogmatică. Inadvertența intervine la nivelul praxis‑ului, adică la nivelul
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
are în vedere, în mod clar, ereziile care nu încetează să se înmulțească. Într‑adevăr, prin acestea diavolul îndepărtează pe mulți de la adevăr, ca o pregătire, pentru ca mai apoi să fie dați pieirii prin înșelăciune. El i‑a numit pe eretici „taina fărădelegii”, căci ei ascund năvodul fărădelegii. Într‑adevăr, [Anticristul] el va îndepărta fățiș pe oameni de Dumnezeu. De aceea apostolul a numit venirea lui „descoperire”. Cel care s‑a pregătit întotdeauna în ascuns, va vorbi atunci deschis, fără ocolișuri
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
sens colectiv care se menține de‑a lungul vremii. Rămânem de asemenea în registrul exegezei istoricizante; de această dată, Anticristul nu mai este personajul singular care se va arăta într‑un moment determinat, ci o multitudine de personaje identificate cu ereticii, care lucrează încă de pe acum. Alături de persecutori, ereticii reprezintă a doua țintă importantă pe care Părinții o vizează în demersurile lor anticristologice. Este vorba mai ales de Irineu, Tertulian, Origen (dar la un alt nivel), Augustin, Theodoret, și de mulți
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
vremii. Rămânem de asemenea în registrul exegezei istoricizante; de această dată, Anticristul nu mai este personajul singular care se va arăta într‑un moment determinat, ci o multitudine de personaje identificate cu ereticii, care lucrează încă de pe acum. Alături de persecutori, ereticii reprezintă a doua țintă importantă pe care Părinții o vizează în demersurile lor anticristologice. Este vorba mai ales de Irineu, Tertulian, Origen (dar la un alt nivel), Augustin, Theodoret, și de mulți alții, ca de pildă Atanasie cel Mare sau
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
2ΔφΒ≅4Η ϑΗ ΒΔς>γ4Η ®:≅∴∀Η ♣Π≅ΛΦ4<. . În Epistola către Filipeni, Policarp al Smirnei se mulțumește să reia admonestările din cele două epistole ale lui Ioan. În acord cu spusele acestui Părinte Apostolic de la sfârșitul secolului I, Anticristul simbolizează ereticul prin excelență: el neagă întruparea lui Dumnezeu în Isus Cristos, schimbă voit sensul cuvintelor rostite de Isus, în fine, neagă Învierea și Judecata de Apoi. Policarp îi are drept țintă pe docetiști. . L. Peerbolte, Antecedents..., pp. 206‑220 și mai
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
el afirmă că „Satan” se traduce în greacă prin Β≅Φϑςϑ0Η. Cf. Dial., 125, 4. Înaintea lui Iustin, nu există mărturii despre atribuirea acestui cuvânt diavolului. Irineu este cel dintâi care îl aplică Anticristului. Mai târziu, termenul va desemna și ereticii (ex. Atanasie, Orat. contre Ar., PG 26, col. 321). . Lc. 18,2‑5: parabola judecătorului nedrept și a văduvei stăruitoare. . <2ΔΤΒ≅6ϑ<≅Η, termen caracterizând diavolul la Ioan (8,44). Cf. V, 23, 2. Anticristul urăște oamenii. Cf. Evanghelia lui
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
magicien”, Actes 8, 5‑25 et l’accusation de magie contre les prophètes thaumaturges dans l’Antiquité, Paris, 1997. Cf. capitolul despre Origen al prezentei lucrări. . Cf. G. Jossa, Regno di Dio e Chiesa. . Irineu evită să îi identifice pe eretici cu anticriștii; el se mulțumește să vorbească de Marcu numai, ca de un precursor al Anticristului și nu ca de Anticristul însuși. . Cf. V, 25, 3; 2Tes. 2,9‑11. . „Mesia va începe să se reveleze, iar Behemoth se va
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
textului grec în Commentariorum series in evangelium Matthaei Mt. 22.34‑27.63, ed. E. Klostermann, Origenes Werke, vol 11 [Die greichischen christlichen Schriftsteller, 38.2, Leipzig, 1933]. . Com. Mt. 33. . Potrivit spuselor lui Pseudo‑Tertulian, Dositei a fost un eretic iudaizant care nega inspirația profeților Vechiului Testament (Adu. omnes haer. 1). Omiliile pseudo‑clementine (2, 24) îl asociază cu Ioan Botezătorul și îl consideră dascălul lui Simon Magul. El s‑ar fi prezentat ca Taheb, un mesia al samaritenilor. . Com.
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
Evanghelia după Ioan, prin caracterul său ezoteric și în același timp intelectual, legat de doctrina Logosului, era deliciul mediilor gnostice ale epocii, primul său comentariu se datorează, de altfel, valentinianului Heraclion (către anul 170). Pornind de la primul capitol al evangheliei, „ereticii” propovăduiau nestingheriți existența unei tradiții ezoterice ca fiind adevărata tradiție creștină, paralelă cu cea bisericească. Ei afirmau că învățătura lor fusese dată de însuși apostolul care locuia ascuns într‑un loc cunoscut doar câtorva aleși („desăvârșiții”). În acest context, istoric
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
puțin câte puțin, lăsând locul unui pesimism monoton și deziluzionat, după 411. Intoleranța sa față de donatiști atinge punctul maxim în tratatul Contra Gaudentium (421‑422). . Com. Mt. ser. 33. Cf. capitolul despre Origen al prezentei lucrări. Origen avea de înfruntat eretici bine pregătiți, care negau puncte esențiale ale doctrinei creștine, în timp ce Augustin găsește cu greu diferențe de ordin dogmatic între comunitatea sa și cea a donatiștilor. În ceea ce‑l privește, punerea în practică a acelei theoria christiana rămâne singurul criteriu, cu
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
cuveni să treacă pentru a recunoaște chipul veșnic al lui Hristos. Dogmele sunt niște formule abstracte, niciodată mai puțin plictisitoare decât ereziile (e.g., Filioque). Pe acestea din urmă studenții sunt chemați să le dușmănească fără încetare, de parcă întrebarea la care ereticii au dat un răspuns eronat n-ar fi fost legitimă. Predată în acest fel, ortodoxia încetează să mai fie o hermeneutică personală a revelației, devenind un slogan partinic. Ortodoxia nu mai este un mod de a fi, ci un rezervor
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
nu deviații de la „credința pură și simplă”? De ce să intelectualizăm arid misterul credinței vorbind, împreună cu Grigorie Teologul, despre înțelegerea ortodoxă a Treimii? De ce să acceptăm controversa pe marginea lui filioque sau a primatului papal? De ce pierdem vremea vorbind cu „patriarhii ereticilor”, cum îi numea Tertulian pe filozofi? De ce mai citim literatură sau poezie? De ce acceptăm sfidările cosmologiei sau biologiei contemporane? Pe scurt, de ce ne facem probleme? Cum de mai avem întrebări, când „în credința simplă și pură” am primit toate răspunsurile
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
pentru religia creștină instituționalizată, intrând direct în conflict cu apelul la revizia autocritică a rațiunii „științifice”. O definiție strict psihologică a credinței permite transferul oricăror revendicări teologice cu privire la obiectivitatea revelației în sfera patologicului (Immanuel Kant vs Emanuel Swedenborg; nu întâmplător, ereticul Swedenborg este autorul unui comentariu în patru volume Apocalypsis Explicata, 1785-1789). Recursul la argumentul cunoașterii de tip a posteriori - indispensabil în tradiția Bisericii și în proclamația apostolică care își întemeiază crezul pe faptul istoric al Învierii - scoate din discuție orice
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
dă ordin, în 727, să fie retrase primele icoane, la Constantinopol izbucnește revolta, urmată aproape, peste tot, de răscoale populare ațîțate de călugări. De la Roma, Papa Grigore II protestează împotriva politicii iconoclaste a lui Leon III, și îl denunță ca eretic, fără însă a rupe legăturile cu împăratul. Leon III îi replică, rupînd de jurisdicția Romei, pentru a le alipi patriarhului Constantinopolului, diocezele bizantine asupra cărora papa își mai exercită încă influența spirituală: Calabria, Sicilia și Italia. El trimite chiar și
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
rapidă și unde diferențele de avere sînt foarte evidente. În fața ostilității prelaților, unii călugări și laici vin să critice în mod fățiș organizarea clerului, apoi diverse puncte ale doctrinei Bisericii, mai exact utilizarea anumitor taine. Ei sînt atunci considerați drept eretici, excomunicați de Biserică și repede urmăriți. Mișcările eretice, numeroase, după cum am văzut, în sînul Bisericii grecești și aceasta de multă vreme, încep să se manifeste în Occident încă de la începutul secolului al XI-lea, deopotrivă în Franța de Nord (Orléans
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
manifeste în Occident încă de la începutul secolului al XI-lea, deopotrivă în Franța de Nord (Orléans, Arras, Chalons-sur-Marne), în Acquitania, în Germania și Lombardia. În cursul secolului al XII-lea, mai ales, ele iau amploare și se înmulțesc. Printre primii eretici, cei mai importanți sînt dintre discipolii reformatorului italian Arnaldo de Brescia, sugrumat și ars la Roma în 1155, și cei ai bogatului negustor lyonez Pierre Valdes (sau Valdo). Creată către 1170, secta Sărmanilor din Lyon se opune ierarhiei catolice proclamînd
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
în virtutea Tratatului de la Paris (1229). Toate acestea nu distrug însă erezia. Pentru a o stîrpi, Biserica se folosește de un tribunal special. Inchiziția, plasat sub directa autoritate a reprezentanților Papei și avînd sarcina de a-i urmări și condamna pe eretici. Numeroși vor fi cei aruncați în închisoare, torturați și, în cele din urină, arși de vii. Crearea ordinelor de cerșetori constituie a treia direcție a politicii adoptate de pontifii romani pentru a face față doctrinelor și practicilor eretice. Rămînînd credincioși
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
îndrăznețe ale lui Pierre Abelard și-1 va obliga, în 1148, la Conciliul de la Reims, pe un alt magister parizian, Gilbert de La Poree, să retracteze. Abélard nu era nicicum revoluționar în materie de teologie și cu atît mai puțin un eretic. "Nu vreau să fiu Aristotel, scria el, astfel încît să fiu separat de Hristos." Dar mai mult decît Sf. Anselm, el așeza logica aristotelică în centrul gîndirii teologice, estimînd că rațiunea trebuia să lumineze credința și opunînd, în opera sa
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
Lucien Musset, The Germanic Invasions..., p. 45-47). 9 Termenul de "catolic" (catholicos = universal) folosit aici de autor pentru a-i desemna pe creștinii din partea de apus a Imperiului (în cazul de față din Italia) în raport cu ostrogoții arieni (tot creștini, dar eretici) a devenit de uz curent abia în secolul al XI-lea, după Marea Schismă din 1054, numindu-i astfel pe toți credincioșii de obediență religioasă romană în opoziție cu cei de rit "ortodox" (orthodoxos = calea, învățătura dreaptă), afiliați Bisericii răsăritene
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
odată cu noțiunea de logos, sau și cu alte categorii filozofice, să se introducă în creștinism și ceva din spiritul elin. În acest caz, noțiunea de logos nu caută săfie numai slujitoare, ci și să stăpânească gândirea creștină, prin aceeacă unor eretici - și arienii sunt printre aceștia - li s-a părut că princategorii filosofice pot să meargă mai adânc și mai departe decâtScriptura și Tradiția, cu pretenția chiar de a îmbogăți tezaurul creș tin. Rădăcina ereziei ariene trebuie căutată tocmai în faptul
CREDINŢA ŞI MĂRTURISIREA EI by Petre SEMEN ,Liviu PETCU () [Corola-publishinghouse/Science/128_a_428]