1,464 matches
-
n-ar avea o conștiință eternă, dacă, în adâncul a toate, n-ar exista decât o putere sălbatică și clocotitoare dând naștere, în vârtejul unor întunecate patimi, tuturor lucrurilor, celor mărețe și celor neînsemnate, dacă sub lucruri s-ar ascunde hăul fără fund pe care nimic nu-l poate umple, ce-ar fi viața altceva decât disperare?" Acest strigăt nu-l va putea opri din drum pe omul absurd. A căuta ceea ce e adevărat nu înseamnă a căuta ceea ce ai dori
[Corola-publishinghouse/Science/85119_a_85906]
-
poetul a încercat să depășească drama sfâșierii, sugerând găsirea unui punct de sprijin pentru bolovanul lui Sisif în vârful muntelui. Ca și stânca lui Sisif, omul modern nu-și găsește punctul gravitațional în înalt, prăvălindu-se, de fiecare dată, spre hău. Interesant că tronul lui Decebal e destinat, pentru poporul său, să refacă legătura lui Sisif cu cerul: "Să ai în pază sfântă / Și cerul, și pământul, / Pe tronul țării sfinte / Azi urcă Decebal"378. Muntele zamolxian poate feri de eșecul
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
că Europa ar fi o civilizație a zidurilor despărțitoare și compartimentărilor, spre deosebire de India, unde absolutul ar fi, chipurile, într-o perenă ospeție; numai cineva lipsit de simț arhitectural putea scrie astfel despre ziduri și exalta în locul lor o deschidere de hău, necondițională, fără nuanțări și discernământ, cum pare a fi cea mistică. Alergic la indiferența atroce și compactă a elementelor, omul nu poate trăi în contact epitelial cu frigiditatea lor cosmică, ci își amenajează o lume de suprafețe intermediare cu permeabilitate
[Corola-publishinghouse/Science/84994_a_85779]
-
prefăcu pansivă ironia. Precis că Strasbourgul abia așteaptă să finanțeze construcția ultimului castel medieval european," mai adăugă cel interpelat. "Cu tot cu șanț de apărare împotriva realității," veni de alături o sugestie, ce atrase imediat în completare și specificațiile pseudo-tehnice "adânc cât hăul și plin cu șampanie." "Și de ce n-ar face-o, dacă e vorba să protejeze minoritățile amenințate? O protecție monumentală pe măsura fricii de-a fi minimalizat," replică pretins apologetic o voce cu veleități oratorice. "Vă rog, în numele spiritului peterpaneuropean
[Corola-publishinghouse/Science/84994_a_85779]
-
lor venea în contact; acolo, învârtită de neastâmpărul static al atingerii, o morișcă robace îi măcina lui contururile imaginii de sine și nervii. Orice mișcare antrenează imperceptibil altele, chiar prin intermediul unor angrenaje știrbe și lălâi, cu joc între piese cât hăul. În mintea băiatului începu iar să se depene melodia tânguitoare, compusă de el pentru el, ce-i punea ordonator pe note sufletul din împrăștierea-i cea de toate zilele: "Umblu noaptea prin Milano/ auiliu-u-u fă-ă-ă/ portofele să șutesc/ viața să
[Corola-publishinghouse/Science/84994_a_85779]
-
funebru el o resimte ca fiind situată la depărtare cosmică. Zgomotele vieții trecute, prezente și viitoare îi sună drept slabe ecouri abia perceptibile. În aceste clipe de vidație ontică, amintirea, actualitatea și expectativa sunt total neglijate. Nu importă aici decât hăul în care el simte cum alunecă trepidant. Senzația de asfixire a conștiinței se instaurează și spectrul pierderii de echilibru interior își aruncă primele raze de nefast răsărit. E posibilă prăbușirea imediată a sufletului într-un gol de ființă, iar angoasa
[Corola-publishinghouse/Science/84933_a_85718]
-
căutându-i soluționarea. Tot astfel, putem păși în interiorul unui labirint urmărind, cu vigilența conștiinței, posibilitatea ieșirii din labirint. Ambele elemente ne așează sub riscul nerezolvării, al eșecului eforturilor noastre substanțiale. Ambele ne situează pe o coardă de acrobat deasupra unui hău, fiecare pas și balansare survenind sub semnul posibilei prăbușiri, înaintarea fiind un act solitar, o concretizare a unei decizii individuale. Majoritatea imaginilor labirintului răzbat dinspre deșerturile anticului Egipt și mirajul vechilor greci prelungindu-și rezonanțele în aura de șoapte sacre
[Corola-publishinghouse/Science/84933_a_85718]
-
în sfredelirea chinului sau moartea eliberatoare de icnetele torturilor de neîndurat, nu mai știu dacă nici pentru mine nu o fi mai bine să mor lăsând în urmă priveliștea calvarului celor dragi sau să trăiesc rămânând singur la marginea unui hău ce-mi zâmbește asupritor de deasupra chipurilor muribunde, așteptând să le închidă pleoapele peste ochii hipnotici, răpiți de vârtejurile morții. Într-o astfel de lume, trupurile celor plecați mă întâmpină cuminți, așezate în rânduri, asemeni unor lanțuri ce leagă omul
[Corola-publishinghouse/Science/84933_a_85718]
-
relansa în lumea mea anterioară, ce mă poate reintroduce, re-poziționa pe orbita destinului meu inițial. Vai! sau vai de mine adică iată acea fugă a pământului de sub picioare, dispariția temeliei proprii, lipsa solului meu purtător și stabilizator, pășirea mea în hăul non-determinării, înecul ființei mele într-un fără-de-orizont. Desigur, adesea, pot utiliza această formulare într-un mod derivat, cum ar fi situația în care ascult relatarea despre un eveniment teribil ce a lovit semeni de ai mei și spun vai de
[Corola-publishinghouse/Science/84933_a_85718]
-
încă la ținta propusă, mi se conturează, din ce în ce mai elocvent, un crepuscul al depărtărilor dintre sufletul meu și cel al persoanei iubite. Astfel, în inteioritatea mea, răsare credința că în spatele apropierii corporale conștientizate își cască prăpastia acest terifiant crepuscul, precum un hău de abis și vârtej, crepuscul pe care îl preconizam inițial ca fiind o distanța firească și ușor abordabilă între două suflete ce se întâlnesc pe aleile sorții. Intervalul ce desparte așadar sufletele noastre este perceput de mine acum drept o
[Corola-publishinghouse/Science/84933_a_85718]
-
care l-ar putea / la rându-i dărui la ai săi frați./ Și-a continuat. // Tunelul se-ngusta, apoi creștea ca o pâlnie / și-n mijloc: un puț cu o scară/ ce cobora adânc sub pământ./ La ultima treaptă, aproape de hău / se deschidea-ntr-o parte o crevasă./ Și-a luat-o prin ea. Treptat, / după un timp, / nedefinit și aparent iluzoriu / prăpastia urca și-o punte / la capătu-i trecea-ntr-o vastă sală / ale cărei arcane se susțineau pe sute
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
dădeau posibilitatea omului la ascensiunea în zona hiperfizică (orto, para sau metafizică). Lumea spirituală, sufletul universului, pe care noi trebuie s-o atingem irumpea atunci în sufletul omului pur, curat în cascade de lumină. Acesta era paradisul, viziunile își croiau hăuri luminoase în vâltoarea în care era obligat să trăiască, după moarte visele reîncepând pe o treaptă superioară, dintr-o întrupare în alta. Este timpul pe care ni-l amintim a fi cel în care comunicam cu zeii, rămânându-ne amintiri
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
el toarnă precum Nilul Sau ca Gihonul la vremea culesului viei. Nici un om nu i-a cunoscut întreaga înțelepciune: Nu-i știe nimeni hotarele sau adâncimea, Pentru că gândurile îi sunt mai mari decât oceanul Iar scopul ei mai adânc decât hăurile. Ar fi și dificil de a ilustra identitatea simbolică a înțelepciunii cu apa într-un mod mai clar. Apa a fost, bineînțeles, factorul mediator între cer și pământ și astfel i se potrivește din nou rolul de Înțelepciune. I se
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
divin este cel ce dă viață transmigrării haosului în ordinea lumii. Fii fericit când este haos în tine!775 spune filosoful și noi integrăm Cuvântul în realitatea palpabilă fără a ne desprinde prea mult de cele imaginare. Vid, Haos, Neant, Hău, Abis, fiecare e altceva. Și totuși... Nu locurile și timpul sunt Dumnezeu, care nu este limitat prin nimic. El, etern contradictio in terminis, își manifestă puterea ca unic nimic, vid și extaz, vid și tăcere, haosul metafizic ordonat în infinitul
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
pierd până și monadele nestăpânite ale tărâmurilor de frontieră între fizic și metafizic. Cu roșii fanare, galbene, verzi Trec noaptea strigoii prin lanuri de grâu... Dar când despre ziuă cocoșu-a cântat, Cad buzna, din pod, grămezi de strigoi, Și-n hău, peste lanuri, strigoii se pierd Roșii, galbeni și verzi 1029. Pământul nu poate exista fără mări și oceane unduind imaginea lunii și a stelelor, fără ca fluviile să scalde luncile și munții să-și încălzească piscurile în focul solar iar pădurile
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
ci dinspre el /revărsând spre-adânc, spre stele / neștiute vrăji și duh-/ cel din urmă să ajungă / astrelor să le-mplinească / viața lui de preamărire, / precum sunt și eu acum / răzvrătindu-se în mine / amintirea altei lumi. / Într-alt oraș, în hăul de lumină, / mă strâng strivit / de șobolani, de șerpi / de pânze de păianjen mai mult / înlănțuit sunt ultimul / ce-a îndrăznit să înțeleagă / la cine știe care / margine de ocean. / Sus și jos, aici / pământul dispăruse. / Te-ai temut o clipă / Unde
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
discreditare masivă în fața proprietăresei care îl ținuse gratis în ultima săptămână în gazdă și-i oferise și câte două felii de pâine cu unt dimineața și seara. Alteori e în pragul nebuniei, și face sforțări teribile să nu alunece în hău. Abia dacă se poate smulge de pe această muchie de cuțit. Conștiința de sine, ascuțită și necruțătoare, este cea care aprinde spaima că ar putea înnebuni. Alunecările în toropeală sunt alungate prin gesturi disperate cum ar fi mușcarea până la sânge a
Responsabilitatea de a fi intelectual by Valeria Roşca () [Corola-publishinghouse/Science/91718_a_93229]
-
peisaj originar încă mai amintește de Eminescu, Învierea încă mai e posibilă: „Luminii ce o port în mine / Și se căznește drumul să-și slujească / I-ar trebui încă un trup / S-ajungă-n albia cerească. // I-ar trebui încă un crug, / Hăuri și mlaștini să învingă; / Glasuri mă strigă din adânc, / Tânjește ora-ntr-o ferigă / [...] Bulbii așteaptă sub zăpadă, / Aripi în vânt își frâng puterea - / Ajută, Doamne, să se vadă / Cum se repetă Învierea”, spune poetul în textul semnificativ intitulat Calvaria
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287321_a_288650]
-
iubește sau ba și pentru asta Îi smulge (vieții) petalele rînd pe rînd ca să ajungă cît mai repede la ultima dovada. Face asta bîțÎinduși picioarele, relaxat, aproape inconștient că se află mereu pe buza prăpastiei. cîte-o petală bîțÎind picioarele - buza hăului M-am străduit mult să concentrez totul În aceste puține cuvinte care trimit la sau sugerează măcar despuierea margaretei, o atitudine senin nepăsătoare și așezarea pe marginea prăpastiei. Nu știu dacă și altora li se par suficiente pentru a presimți
Mulcom Picurând by Corneliu Traian Atanasiu () [Corola-publishinghouse/Science/1259_a_2200]
-
platonian, la refacerea unului originar (androgin), deci la transgresarea contrariilor, dar și a corporalității, spre spiritual: „Iubirea-i axul cerurilor toate / În mari nuntiri cu muzici peste poate / Un semn al ei și lumi cu lumi se-adună: / idei dansează hăurile tună / stele-n ghirlande leagănă-se roate / iubirea-i axul cerurilor toate”; iubirea e „topiri de trup în ardere de tot”. Poetul e un alt Pygmalion, dar și invers, o creație a femeii iubite („se iscă-n mine ceea ce tu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286116_a_287445]
-
gherila urbană se soldează cu eșecuri sângeroase: bilanțul militar este extrem de modest, în timp ce pierderile comuniste prin arestare sau împușcare de ostatici sunt considerabile. Iată de ce acest dramatic angrenaj are importante consecințe politice. Represaliile ocupantului cască între el și populație un hău din ce în ce mai adânc și-i transformă pe comuniști în martiri - PCF se va autointitula încă din 1944 „partidul împușcaților”. Comuniștii au mai mult succes cu formarea de maquis-uri în unele zone rurale, mai ales atunci când tineretul este împins în mod masiv
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
la care ajunge treptat, provine din juxtapunerea unor elemente aparent disparate, ceea ce dă impresia unui tablou poantilist („Codru, verde lăicer,/ Cu lăute-n gușe, cuci,/ Soare, galben semincer,/ [...] Vultur, fulger pe Rarău,/ Frunză-n dungă și haiduci,/ Ziua, clopot peste hău,/ Cer bucovinean, ștergar”). Regionalismele (burdujel, malaiște, lăicer, calamăr), interjecțiile și exclamațiile naiv admirative („Măi și măi, crește aurul în clăi” sau „Ce muiere, măi, și luna”) sunt destul de rare, iar „tonul țărănesc silit” (G. Călinescu) are rostul de a întrerupe
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287795_a_289124]
-
și-a apă clocotită. / E ceaiul. Ascuțime stridentă de lămâie” etc. Iată și o secvență dintr-un poem Despre ce mai știu motanii: „Noi știm că există fântâni / Cu buze umflate și moi // Și-n perii păianjeni bătrâni, / Și-un hău nesfârșit în butoi / Și bile de apă ce vor / Pe-ascuns să ne intre-n urechi, / Mereu ne-ațin calea, în zori, / Melci putrezi și râme străvechi.” „Discursul îndrăgostit” al poetului e polimorf, fie ludic, candid și ghiduș, fie, alteori
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285886_a_287215]
-
vieții capătă culoarea cerului înnegurat, Chiar dacă doamna cu gând de scorpie îți dă târcoale, luptă! Pentru că de-i luminoasă, searbădă ori vitregită, viața totuși merită trăită! Mai cred... Spre finele celui de-al XX-lea veac, am fost aruncat în hăul inactivității, acolo unde nu mai aveam nici căutare, nici identitate, devenind unul dintre izgoniții din viața activă. Cu sufletul cătrănit, m-am cățărat pe aripile speranței și, având credința că nu este totul pierdut, m-am alăturat căutătorilor de diamante
Acorduri pe strune de suflet by Vasile Fetescu () [Corola-publishinghouse/Science/83169_a_84494]
-
sa i acordăm un supliment de înțeles, să-l violăm sau să-l înnoim, de vreme ce i-am detectat neantul? Dar, nu pierdem încrederea în cuvinte și nici nu atentăm la securitatea lor, fără a ne afla cu un picior în hău, pentru ca neantul lor provine dintr-al nostru. Așa că , atăta timp căt suntem închiși în cuvănt, îi respectăm adevărurile și ne străduim să-i îngroșăm bine neantul; fatalitate, în care am ajuns pănă la a asimila originile flecărelii improvizațiilor unui Dumnezeu
Ieşirea în etern. Exerciţiu împotriva căderii by Bianca Iuţuc () [Corola-publishinghouse/Science/1134_a_2301]