2,203 matches
-
dor de Londra. Singura lipsă pe care o denunță e aceea a plimbărilor - în America nu te poți plimba europenește, o știm și de la Radu Pavel Gheo - , dar și a unei anumite combativități a presei și a recenziilor. O anume ipocrizie a comentatorilor americani o face să eroizeze incisivitatea tipic britanică. Dar în rest... o spune limpede, nu s-ar întoarce în insulă. Cumva ciudat pentru cititorii acestei cărți cum nu se poate mai englezești. Depun mărturie ca traducător că am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2321_a_3646]
-
Rodos, hotărât să ajungă, aici, milionar: nu se mai știa nimic despre el; restaurantul, loc de mare atracție, era acum gol ca o magazie părăsită; avea să renască peste doi-trei ani, dar fără strălucirea dintâi - va fi de fapt o ipocrizie abia vizibilă a regimului ce-și va instaura puterea, totul va fi în mâna statului, fără culoare, fără personalitate, încercând să dea impresia continuității populare, a unei veselii permanente, deși multe produse vor dispărea libertățile de asemenea, o distorsiune menită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
l-am întrebat. Nu mi-a spus. Rămâneau doar părinții. Ei singuri. Ce fel de viață ați avut, domnule președinte? Îl ascultam, avea vocea vioaie în tonalități cu deschiderea largă a vocalelor. Mai târziu am aflat că nu fusese nici o ipocrizie, o alunecare cât de cât în cele rostite, că ducea el însuși o viată aproape sihăstrită, pe care și-o impusese ca pe un corolar al funcției ce o deținea. Dar asta înseamnă falsificarea vieții. Și mai e ceva, domnule
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
altceva” - „Ce?” păru să întrebe Rex, după felul în care-și ciulise urechile și-și aplecase capul într-o parte, privindu-mă cu o curiozitate aproape caraghioasă, rezemat pe... labele dinapoi. Mă privea în ochi, fără să facă o mișcare.” Ipocrizie, Rex, așa se cheamă” - „Nu-i așa, doamnă Pavel?” o întreb în gând, apoi chiar cu voce tare, vorbind de unul singur. - „Sigur că da, domnule dragă! răspunde imediat, parcă aș fi apăsat pe-o rană veche; soțul meu din cauza
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
Rex, așa se cheamă” - „Nu-i așa, doamnă Pavel?” o întreb în gând, apoi chiar cu voce tare, vorbind de unul singur. - „Sigur că da, domnule dragă! răspunde imediat, parcă aș fi apăsat pe-o rană veche; soțul meu din cauza ipocriziei de la serviciu nu a fost chemat măcar o singură dată la o recepție, de fiecare dată i se spunea că va fi invitat, că fără el nu se poate, omul se pregătea, își dădea hainele la spălat, călcat, la boiangeria
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
nu-l vedea”, Mă uit la Rex: - „Tu, n-ai ajuns, îi spun, la o asemenea formă de perfecțiune. Tu latri pe cine ai de lătrat și te guduri pe lângă cel pe care-l știi că-ți vrea binele. Până la ipocrizie mai ai - sunt câteva milioane de ani de dezvoltare (căci așa se cheamă), a spiței tale, care înaintează, după cât se vede, foarte încet, deși ne-am ivit oarecum în același timp. Oricum, am străbătut, împreună, câteva milioane de ani.” Observai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
voie să facă politică, așa că n-am păreri! Răspunsul o uimise: nu auzise până atunci de existența acestei interdicții și nu-i înțelegea rostul. Explicațiile ar fi fost prea savante și greu de dat, deoarece conțineau o anomalie semănând cu ipocrizia, deși la baza arătatei interdicții a existat o necontestată rațiune, prin ignorarea însă a substanței umane, potrivit căreia nimeni nu poate trece indiferent prin societatea în care trăiește. Interdicția se referea, e adevărat, numai la înscrierea într-un partid politic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
reintrând în camera musafirelor, care chiar atunci începuseră să macine împreună cu doamna Pavel „relațiile amoroase” ale soției șefului de gară cu secretarul unui liceu din localitate. Era în vorbirea lor o plăcere abia reținută, ce nu putea ascunde prea dibaci ipocrizii și refulări, - în definitiv era vorba de o „legătură nepermisă” așa cum pe drept cuvânt observară competent și obiectiv fiecare din ele, în timp ce tânăra profesoară asculta, sorbindu-și cafeaua. „Într-adevăr nepermisă” gândi Marga Popescu. „Dar de ce nepermisă? se trezi întrebându
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
la lumina posterității adevărul în complexitatea lui umană și subumană. Un regim în care parte din paznici erau la fel de arestați ca și cei pe care îi păzeau. Cei mai mulți se prefăceau a crede în așa-zisa dreptate. Epoca celei mai uriașe ipocrizii. Mi se va reproșa că acestea nu sunt frazele unui romancier, nici ale unui povestitor, - așa e, știu dar sunt totuși strigătul unei disperări pe care posteritatea n-are cum să și-o închipuie, căci n-are cum să-și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
ei divină. Numai că ideologia ce se declara ca fiind a dreptății și a iubirii de oameni se dovedi a fi o ideologie de ocupație, întemeiată pe minciună, delațiune, ură, dezbinare și crimă, ridicate - toate - la nivelul politicii de stat. Ipocrizia își suflecase mânecile și-și începuse birocrația ei laborioasă fondată pe decăderea ființei umane, ori pe incapacitatea ei funciară de a fi permanent generoasă, de a-și găsi corespondente în gândirea și sensibilitatea edenică. Se pregătea o lume de satrapi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
era „politica”, dar când rostea aceste din urmă cuvinte - preciza învățătorul - Lung le rostea „cu aerul că înțelege toate acestea ca pe o desfășurare normală, justificată, nimic aducând a protest sau a bătaie de joc”, învățase pe dinafară lecția acestei ipocrizii ocrotitoare ca o plapumă, atât doar, că față de învățător făcea cu ochiul, menținând o complicitate nerostită vreodată, ca un oxigen necesar supraviețuirii. Față de alții nu, căci s-ar fi putut auzi fără voie, fără gând rău, o simplă limbuție unde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
atunci nu mai urma să se repete vreodată, căci timpul avea să sufle peste toți și toate: dacă puneai urechea îl auzeai încremenind, stingând locuri, oameni, zvonuri, întâmplări. Pomul de Crăciun se afla în camera de la față, parcă exilat în ipocrizia oficială a relațiilor, cu oamenii puterii locale, pomul se numea Pom de Iarnă, pe care și ei, aproape toți, îl aveau împodobit în seara asta, dar nimeni din ei nu rostea cuvântul Crăciun, se transmitea astfel continuarea unei ipocrizii, prin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
în ipocrizia oficială a relațiilor, cu oamenii puterii locale, pomul se numea Pom de Iarnă, pe care și ei, aproape toți, îl aveau împodobit în seara asta, dar nimeni din ei nu rostea cuvântul Crăciun, se transmitea astfel continuarea unei ipocrizii, prin generații. Îl întrebai pe soțul Anei: - Sunteți învățător: ce vă întreabă copiii despre pomul de Crăciun? - Nu întreabă nici unul. Sunt de altfel în vacanță. Părinții lor nu vorbesc cu ei despre asta de teamă... știți cum sunt copiii... vorbesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
târziu soțul, hârșit cu ale școlii, cu ședințele anoste, plictisitoare la care va lua parte din ce în ce mai absent, ca toți cei ale acelor ședințe, - marele imperiu comunist - aidoma, după atâtea decenii, cu cele de acum, fără nimic în ele, decât oficiale ipocrizii, aceleași, - nu va înțelege singurătatea în care mă voi afla, el fiind prin structură chiar izvorul acesteia. Tu pleci cum ai plecat altădată; un an după aceea m-am căsătorit - hotărârea părinților - Mă întrebam disperată, dar nu puteam vorbi cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
relatării pe măsura dorinței ei, căci bună parte din emoția acelor zile se pierduse în ochii Anei și rămase acolo ca-n pământul Făgăduinței. 7. - O doctrină, domnule judecător, pe cât de atractivă, pe atât de înșelătoare... - Modificată în minciună și ipocrizie, domnule Pavel. Chiar de cei care o pun în practică, Puterea adică, pentru că oamenii transferă doctrinei toate scăderile, micimile, arivismul, orgoliul și refulările lor. Era în ziua a doua a anului următor. Doamna Pavel strângea tacâmurile acelui prânz întârziat, ajutată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
un argument absurd, concluziile vorbirii dintre mine și stăpânul casei. - Atât aveți de spus, domnule judecător? mi se adresă deodată surprinzător Marga Popescu, brusc interesată de discuția căreia până atunci părea a nu-i fi dat nici o atenție. Atât? repetă. „Ipocrizie” numiți dumneavoastră asta? Dacă ar fi să comunicați cuiva, peste o sută de ani, o caracterizare concisă, dacă se poate într-un singur cuvânt, denumirea în esență a ceea ce se întâmplă acum aici și în toată zonă asta a Europei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
numiți dumneavoastră asta? Dacă ar fi să comunicați cuiva, peste o sută de ani, o caracterizare concisă, dacă se poate într-un singur cuvânt, denumirea în esență a ceea ce se întâmplă acum aici și în toată zonă asta a Europei, „ipocrizie” ați spune? Când totul are o singură definiție - „Crimă!” Ați auzit? Repetă: Ați auzit? - Da, răspunsei, surprins de enervarea ei. - Îmi pare bine că ați auzit, făcu ironică. Sper c-ați și priceput. Părea schimbată: ba nu! Era precis altcineva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
de sute de ani de închisoare și deportările la „Canal”, acolo trimiși, cei mai mulți fără judecată, o vorbă aruncată, un protest, o negare, o obiecție, o glumă chiar, înghesuiți toți într-o infracțiune inventată. Câți au murit în temnițe sau împușcați, „ipocrizie” numește dânsul? - „ipocrizie” sau „crimă”? Uite, așa se deformează totul, și cu timpul, se uită. Apoi către mine: Asta este domnule judecător! După aceea trecu în bucătărie cu doamna Pavel, recapătându-și liniștea dinainte. - Are dreptate! mă adresai domnului Pavel, în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
ani de închisoare și deportările la „Canal”, acolo trimiși, cei mai mulți fără judecată, o vorbă aruncată, un protest, o negare, o obiecție, o glumă chiar, înghesuiți toți într-o infracțiune inventată. Câți au murit în temnițe sau împușcați, „ipocrizie” numește dânsul? - „ipocrizie” sau „crimă”? Uite, așa se deformează totul, și cu timpul, se uită. Apoi către mine: Asta este domnule judecător! După aceea trecu în bucătărie cu doamna Pavel, recapătându-și liniștea dinainte. - Are dreptate! mă adresai domnului Pavel, în timp ca vocea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
amestecându-se Într-o afacere dubioasă din punct de vedere moral, cum era asta. St. Luke e recunoscut pentru nașterea pe cale naturală peste tot În lume. —Afaceri cu mame surogat pentru a satisface vanitatea unora ar fi mai mult decât ipocrizie. Presa ne-ar linșa. Pacienții ne-ar linșa. Și pe bună dreptate. —Hannah zice că oamenii amestecați În treaba asta Întorc banii cu lopata. Dar dacă ceva de genul ăsta se Întâmplă acolo, nu crezi că s-ar naște măcar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2001_a_3326]
-
o sursă a respectului față de propria persoană, „câștigurile secundare“, micile profituri ale stigmatizatului 109. Simplificând lucrurile, romantismul era o trăire acută a prezentului, dar exprimată artistic 110. Obiectul urii și al batjocurii nu putea fi decât filistinul, ipostază tipică a ipocriziei burgheze 111. Exemplul cel mai bun îl constituia Germania, unde critica mentalității filistine - cu toate îngâmfările ei greoaie și stupide, cu prozaismul cras, cu prețuirea falsă și total disproporțională a valorilor intelectuale, pentru a masca preocuparea obsesivă față de cele materiale
[Corola-publishinghouse/Science/1525_a_2823]
-
Să comparăm două exemple. Unul ar fi telefonul dat de primul ministru Tăriceanu procurorului general Ilie Botoș, telefon care, peste noapte, a devenit un eveniment mediatic, subiect de știre și de felurite comentarii, dezbateri, mese rotunde, privind independența justiției sau ipocrizia guvernanților. În fața acestei dezvăluiri, putem să ne revoltăm sincer ori să bănuim că cineva (un grup de interese) dorește să-l compromită pe șeful guvernului, că la mijloc sunt niște interese, altcumva imposibil de individualizat și de atribuit cu precizie
[Corola-publishinghouse/Science/2252_a_3577]
-
o fotografie, ci cât mai multe. Instantaneele și portretele sunt cele mai bune. Din succesiunea acestor fotografii, vom elimina expresiile (nuanțele) întâmplătoare și vom reține pe cele care se repetă. Ele ne pot oferi o primă cheie de înțelegere: duplicitatea, ipocrizia etc. De mare folos va fi pentru ziarist să urmărească în fotografii decorul, planul îndepărtat. Să zicem că personajul este fotografiat în casă. Ceea ce vedem în spatele personajului (obiecte, mobilier, cărți) poate face parte din portret, dezvăluind pasiuni, preferințe, stil de
[Corola-publishinghouse/Science/2252_a_3577]
-
ipostaza (insolită pentru el) de scriitor, Fred mai deține un avantaj, mult râvnit de Camil Petrescu într-o bună parte a vieții sale: este bogat, nu depinde financiar de nimeni și, ca atare, însemnările sale nu pot fi suspectate de ipocrizie și oportunism. Prin erou, autorul a dorit, pe cât se poate presupune, să își proiecteze modelul creatorului perfect: lucid, echidistant, sensibil și sincer, capabil să scrie numai în ceea ce crede, fiindcă opulența îi conferă verticalitatea morală absolut necesară. Și celălalt personaj-narator
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
și conținutul au o egală pondere, iar oniricul coexistă firesc cu orfismul, dar nu în planul existenței concrete, ci în transcendent. Lipsa de conținut, pe care i-o reproșează Autorul, poate fi suplinită de o metarealitate: "Conveneam numaidecât, nu fără ipocrizie: Acum te înțeleg. Ești un adept al onirismului... E un punct de vedere care se poate susține. Oniricul și orficul au fost delimitate de multă vreme ca perimetre ale poeziei... Dar atunci revii la lipsa de conținut. Visul și muzicalul
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]