3,158 matches
-
1994 regizor-asociat la Teatrul Luceafărul din Chișinău. Din 1999 e conferențiar la Facultatea de Teatru a Universității Ecologice din București, în 2002 devenind profesor la Universitatea de Vest din Timișoara. În 1998 obține doctoratul în istoria teatrului cu teza Caragiale, ludicul. Debutând încă de pe băncile școlii în „Preludiu” (1968), U. păstrează de-a lungul anilor cadența productivității. Cu eseuri, comentarii teatrale și cinematografice, reportaje, file de jurnal, sfaturi gastronomice colaborează la numeroase publicații: „Amfiteatru”, „Ateneu”, „Contemporanul”, „Convorbiri literare”, „Cronica”, „Dacia literară
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290331_a_291660]
-
fondului muzical, a ilustrat, ca grafician, cărți și a realizat afișe. Incidental a compus versuri de reflex parodic. Îl pasionează regia, și în această ipostază (ca de altfel și în aceea de umorist) a cucerit, la diferite festivaluri, multe premii. Ludic impenitent, cu febrilități postmoderne, U., exhibând disponibilități de autor dramatic, e, ca director de scenă, un inventiv pândit întrucâtva de excesul de orgoliu. Aproape nimic în romanul Saltul (1975), debutul lui U. cu un volum propriu, nu-l prevestește pe
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290331_a_291660]
-
sau Arta & Arta culinară (2000), unde un „periplu” prin „bucătăriile literare ale lumii” vădește erudiție în domeniu. Și aici suveniruri, anecdote, istorioare, pilde lasă să se întrevadă darul de memorialist. E, într-adevăr, postura care îi vine „regizautorului” - Jurnal (de) ludic (2000), Proze trăite... proze auzite (2002), File dintr-un jurnal teatral (2003). Ochi acut și ureche așijderea, U. glosează succint, cu maliție și de multe ori cu miez, ghiduș sau amărui, pe marginea unor întâmplări comicoase (cărora le imprimă o
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290331_a_291660]
-
fizionomiei. SCRIERI: Saltul, București, 1975; Sub semnul teatrului, București, 1980; Caiete de regie, București, 1985; Povești de adormit părinții sau Carte cu copii pentru părinți, Focșani, 1990; Ce oameni originali!, Iași, 1994; Gastronomice... à la Păstorel!, Iași, 1998; Jurnal (de) ludic, Iași, 2000; Spectacolul gastronomic sau Arta & Arta culinară, Cluj-Napoca, 2000; Epistolar cu 3 proști (în colaborare cu Mircea Cavadia și Ananie Gagniuc), pref. Cornel Udrea, Reșița, 2001; Ion Creangă, dramaturg fără voie (Cinci scenarii destinate teatrului), Vaslui, 2001; Mic dicționar
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290331_a_291660]
-
detectivism, „Monitorul” (Iași), 1994, 176; Florin Faifer, „Păcăleli și mucaleli” sau... D-ale Ulmului, CRC, 1995, 6; Teodor Pracsiu, Transparențe critice, Vaslui, 1997, 172-175; Ioan Holban, Despre cultură, cu dragoste, „Evenimentul zilei” (Iași), 1998, 2 039; Vasile Popa Homiceanu, Fascinația ludicului, CL, 1998, 6; Flavia Bucov [Ioana Lupu], Bucătăria lui Ulmu, „Urzica”, 1998, 10; Sorina Bălănescu, „Jurnalul” lui Bogdan Ulmu, „Timpul” (Iași), 2000, 5; Ioan Holban, Din ludicitate, viața mi-o pierdui, RL, 2000, 43; Valentin Ciucă, Vernisaje elective, Timișoara, 2000
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290331_a_291660]
-
gastronomic, ATN, 2001, 7; Calistrat Costin, „Ion Creangă, dramaturg fără voie”, ATN, 2001, 12; Lefter, Scriit. rom. ’80-’90, III, 252-254; Mircea Morariu, „Mic dicționar Caragiale”, F, 2002, 6; Ștefan Oprea, Curat... mic dicționar, „Monitorul”, 2002, 203; Florin Faifer, Un ludic în Caragialia, CRC, 2002, 10; Ion Truică, Spectacolul lecturii, CL, 2002, 12; Busuioc, Scriitori ieșeni (2002), 422-423; Nicolae Turtureanu, Ulme, „Ziarul de Iași”, 2003, 109; Carmen Mihalache, Un suflet sterp, ATN, 2003, 4; Vasile Popa Homiceanu, Caractere. Despre realitate cu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290331_a_291660]
-
natale, de la care a plecat. În Vorbă-n colțuri și rotundă se coagulează, de altfel, câteva nuclee epice dezvoltate în secvențe de povestiri și nu e absentă referirea la momente și contexte cu determinare social-istorică precisă. Frapant e însă caracterul ludic și buf, nu o dată absurd - termeni de referință ar fi Urmuz și Eugen Ionescu, cel din Englezește fără profesor și Cântăreața cheală - al acestei originale scrieri metaparemiologice, trăsătură care nu face decât să îi întărească tâlcurile, deloc convenționale. Încă de la
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290480_a_291809]
-
sa în așa măsură, încât să se poată considera proprietarul respectivei unități economice. Așadar, o postmodernitate inautentică, mizerabilă, stupidă și criminală, cum o caracterizează autorul, având aspectul unui cocktail otrăvitor, în vreme ce intelighenția autohtonă se mândrește cu un postmodernism naiv, utopic, ludic etc. Desigur, lucrurile se prezintă cam așa în "postmodernismul" dâmbovițean, adică ceva mai rău decât în tabloul kynic al lui Alain Finkielkraut. Dar nu la asemenea perspective caricaturale se cuvine a ne opri, ci la ceea ce am numit postmodernismul înalt
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
a primit sacrificiul venind pe pământ și redându-i lumina prin moarte. Omul eminescian redevine copil prin credință. De fapt, aceeași este și ținta supraomului nietzschean. Paradoxal, jocul simulacrelor postmoderniste este o piedică la reîntoarcerea în copilărie, deși pariază pe ludic. Spre deosebire de Nietzsche, care refuză Grund-ul, Eminescu știe că tocmai în poveste se ascunde arheul, care e altceva decât Grund-ul metafizicienilor. Cu povești ne leagănă lumea, cu povești ne adoarme, spunea poetul, iar într-o scrisoare către Harieta adăuga
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
Derrida zice că Platon prefera, în definitiv, jocul pederastic cu discipolii Academiei. De aici marile subtilități ale texturii din Phaidros, care au așteptat 25 de secole ca să fie descifrate de Jacques Derrida, ca pledoarie în favoarea erosului homosexual, gratuit, pur fantasmatic. Ludicul postmodernist, de o "diseminare" fără limite, își găsește, astfel, cea mai rafinată sursă prin Derrida. Se pare, așadar, că sofistica este, prin excelență, o filosofie homosexuală, prin echivocul ei hermafrodit, iar împlinirea s-a produs, pentru a doua oară în
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
a lui Faulkner. Înclin să cred că postmoderniștii noștri au urmat, mai degrabă, modelul francez, cel cu apetit pentru terminologie (vezi zarva declanșată în jurul conceptului lansat în 1979 de Lyotard) și care a pus mai mare accent pe parodic, pe ludic, pe simulacre. Tradiția americană a determinat ca moda venită din Franța să fie relativ destul de repede abandonată și să revină la sănătosul filon al pragmatismului sau să exploreze calea nouă a transmodernismului. Cazul, bunăoară, al lui Richard Rorty, care a
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
-se culmea ironiei! că face o politică de "dreapta". Numai că noua stângă culturală din România, neavând obiect de lucru într-un regim el însuși radical stângist, și-a consumat evazionismul într-un experiment estetic care a constat în promovarea ludicului, a parodiei, a intertextualității. Faptul s-a concretizat în merite strict estetice, în sensul efortului de înnoire a limbajelor artistice, ceea ce nu e puțin lucru. Din acest punct de vedere, există o asemănare cu experimentele postmoderne din Occident, unde domnia
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
centrelor rivale Statelor Unite. A. Sokal vorbea de un globalism europofob, controlat de "jandarmul planetar"198. Christophor Norris, într-un studiu din 1991 (Ce nu e în ordine cu postmodernismul?), constata că, intrat în politică, postmodernismul își pierde bruma de predispoziție ludică și amenință să fie "o adevărată catastrofă", căci deformează, în primul rând, generațiile tinere 199, ceea ce confirmă constatările lui Alain Finkielkraut produse ceva mai devreme. Dacă acestea sunt simptome de postmodernitate, România se poate lăuda că se găsește în avangarda
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
N. Manolescu, Liviu Petrescu, Al. Mușina, Daniel Corbu, Ion Bogdan Lefter sau Mircea A. Diaconu. Ultimul reușește să facă din postmodernism o experiență familiară, sintetizându-i constantele estetice, într-o lucrare cu tentă didactică, apărută într-o colecție adecvată: spiritul ludic, prevalența concretului (a profanului), un nou antropocentrism, întoarcerea la real, conștiința textuală, biografismul, ironia parodică etc. Bun cunoscător al teoriilor (adesea contradictorii) despre postmodernism, cât și al practicienilor români ai poeziei, încearcă și o oarecare detașare de "canon". El crede
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
cu "douămiiștii". Ar mai fi și reperul atitudinii față de tradiție și de specificul național, care i-ar exclude categoric din postmodernism pe Nichita Stănescu, Marin Sorescu, Ion Gheorghe, D. R. Popescu, scriitorii basarabeni ș. a. m. d. Ar mai rămâne dimensiunea ludicului, dar atunci ar trebui să-i includem printre postmoderniști și pe Arghezi, pe Ion Barbu, pe Marin Sorescu, pe Grigore Vieru, pe Spiridon Vangheli... Mircea A. Diaconu crede că s-a insistat prea mult pe ludic, încât s-a întârziat
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
Ar mai rămâne dimensiunea ludicului, dar atunci ar trebui să-i includem printre postmoderniști și pe Arghezi, pe Ion Barbu, pe Marin Sorescu, pe Grigore Vieru, pe Spiridon Vangheli... Mircea A. Diaconu crede că s-a insistat prea mult pe ludic, încât s-a întârziat îndelung în vârsta copilăriei fenomenului. Optimist din fire, criticul speră că evenimentele din 11 septembrie 2001 vor produce cutremurul necesar spre a se împinge postmodernismul spre vârsta maturizării: "Să fie atacul din 11 septembrie 2001 momentul
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
revolut al sămănătorismului.228 Formula care l-ar caracteriza pe Mircea Dinescu ar fi aceasta: un modernist exilat în sămănătorism. În realitate, exilații în "sămănătorism urban" vor fi chiar opzeciștii, încât intuițiile critice ale lui Radu Enescu lucrau mai bine: ludicul lui Mircea Dinescu refuză să fie postmodernist, făcând saltul în transmodernism. Din păcate, tentativa lui Radu Enescu a rămas fără urmări și nici el n-a mai insistat pe calea noului concept, fiindcă nu-i sosise vremea. Primele semne veritabile
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
am aștepta ca gnoza de la Princeton să satisfacă aspirațiile postmodernismului, dar temeliile sale religioase trimit la altă perspectivă istorică, mai apropiată de transmodernitate. Teza capitală e că lumea-i dominată de Spirit, fiind creația Spiritului 265. Neo-gnosticii nu agreează fundamentul ludic al postmodernismului. Ei tratează jocul din unghiul de vedere al cărții lui Eric Berne 266, jocurile nefiind decât "niște tranzacții necinstite, cu motivații ascunse, și care sunt tot atâtea capcane pentru celălalt. Sunt operații psihologice frauduloase"267. În locul simulacrelor postmoderniste
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
punte spre supraom, calea-i "o transmutare în copil", iar modelul jocul copilului. Credința spune Părintele Stăniloae nu-i altceva decât întoarcerea în inocența copilului, o afirmare sfântă, în limbajul lui Nietzsche. E marea diferență, cum am mai sesizat, dintre ludicul postmoderniștilor (care au pierdut inocența și credința) și ludicul transmodern. Să redevenim copii! este și îndemnul filosofiei transdisciplinare. Iată cum Nietzsche e departe de a fi un precursor postmodernist, căci ethosul său este transmodern, ca și al lui Eminescu sau
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
iar modelul jocul copilului. Credința spune Părintele Stăniloae nu-i altceva decât întoarcerea în inocența copilului, o afirmare sfântă, în limbajul lui Nietzsche. E marea diferență, cum am mai sesizat, dintre ludicul postmoderniștilor (care au pierdut inocența și credința) și ludicul transmodern. Să redevenim copii! este și îndemnul filosofiei transdisciplinare. Iată cum Nietzsche e departe de a fi un precursor postmodernist, căci ethosul său este transmodern, ca și al lui Eminescu sau al lui Heidegger. Svetlana Paleologu-Matta a înțeles această uimitoare
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
1720-1750), este datorat? lui B.�Neumann (1687-1753); boltirile sale complexe, sub-minate de decorul rococo debordant, desf??oar? spa?îi infinit de tulbur?toare. C�ț despre scara cea mare, ea este o f?r�m? de bravur? totodat? ostentativ? ?i ludic?. �n cadrul marilor comenzi, se rezerv? de-acum teatru-lui ?i bibliotecii un tratament deosebit; practicile spectacolului ?i ale culturii s�nt aici puse �n scen? �ntr-un ritual somptuos. Astfel se �nt�mpl? la teatrul de la Margrave (Bayreuth, 1745), construit de
Arhitectura în Europa: din Evul Mediu pînă în secolul al XX-lea by Gilbert Luigi [Corola-publishinghouse/Science/892_a_2400]
-
cu metafora cel mai adesea oximoronică. Construcția poemului, în ansamblu, urmează „logica” notației disparate, vizând reconstituirea, din părți dezmembrate, a unei emoții, a unei stări, atmosfere, în ceea ce au acestea esențial. Principiul ordonator pare a fi simplitatea - vizionară, realistă ori ludică, așa cum se va spune în Definiție mincinoasă, din Memorial cu păianjeni și fructe (2002): „Simplitatea e un joc de cuburi răsturnate./ Uneori poartă numele unei ființe/ ascunsă sub schelării somnoroase - / alteori e doar accentuarea detaliilor/ pe o fotografie de epocă
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289476_a_290805]
-
concentrare și contragere, de obicei într-un registru lexical nominal, dar și spre abstractizare. În Factorul Șarpe frapează lirismul lacunar, aluziv, vizibil și în construcția, inclusiv grafică, a poemelor. Emoția, din ce în ce mai difuză, se obscurizează senin, în consemnarea oarecum detașată, uneori ludică, a unor obiecte-realități disparate, interioare sau exterioare: „respirația ta liniștită, zâmbetul așternut,/ insular...// prin fereastră,/ pe patina discretă a tabloului,/ lumina cade oblic” (Nox). Poemele din Memorial cu păianjeni și fructe, organizate în două cicluri, Scrisori din salonul 30 și
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289476_a_290805]
-
Extazul Sfintei Tereza de Avila; prin brațele meșterului, piatra înconjură astfel duios regina tocmai acolo, în toiul rătăcirii și abandonului de sine, cu o centură de siguranță inebranlabilă. Chiar și lucrările de maximă importanță se cer, totuși, relativizate în spirit ludic; când mai glumeau între ei, cei doi spuneau că răscolesc văzduhul în căutarea trufelor antigravitației (inspirați, poate, întrucâtva și de oralitatea insinuată viguros în erotismul lor). Dar imaginea - exotică pentru ambii - a țăranului cu porcul în lesă după trufe prin
[Corola-publishinghouse/Science/84994_a_85779]
-
regiune a trupului mult mai vag individualizată decât chipul - ceea ce urmă fu un eveniment conturat prin suprapunerea unor largi fronturi de undă regurgitate din multiple direcții de cronofaga profunzime. În loc să susțină pasiv și răbdător o arhitectonică impusă lui, adâncul răspunse ludic, ieșind activ în întâmpinarea edificării, așa cum Poseidon ar slobozi deasupra, printre muritori, un taur alb ca spuma, un tsunami, sau un cutremur de bun găsit. De prea vizibile ce erau, chipurile celor doi protagoniști se pierdură unul de altul în
[Corola-publishinghouse/Science/84994_a_85779]