2,956 matches
-
din România, Marea Britanie, SUA, Germania, Japonia, Noua Zeelandă. Din 1989, este redactor la revista israeliană de poezie în limba engleză, „Voices of Israel”. SCRIERI: Povestea peștișorului U, București, 1971; Albăstrica, București, 1972; Exerciții, București, 1976; Țară, țară, primăvară, București, 1979; Vocile metamorfozelor, București, 1980; SOS, Haifa, 1992; Parafraze eminesciene, Rehovot (Israel), 1992; Urs și piatră, București, 1994; Corabia, București, 1996; [Versuri], AMI, 26-37; Jurnalul fericirii mele, pref. Valentin Tașcu, Cluj-Napoca, 1999; Șah. Aventuri în lumea de jucărie, Cluj-Napoca, 2000; Albăstrica și alte
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286119_a_287448]
-
de a da un spectacol și cea de a doborî un concurent într-o luptă publică" reprezintă "cele două forțe motrice ale jocului social"), identificabile în toată istoria socială a omenirii, competiția fiind unul din elementele structurante ale dinamicii comunitare. Metamorfozele polemicii țin de înseși mutațiile ontologice și axiologice în raportul "eu" individual "eu" social. Pe de altă parte, intruziunea substanței lirice în discursul gazetăresc a avut ca rezultat o fecundă metisare a mesajului care, ulterior, a devenit produsul exotic al
by Minodora Sălcudean [Corola-publishinghouse/Science/1086_a_2594]
-
dialectică ("polemică ad rem", după Eminescu) spre "arta de a spurca frumos" (N. Balotă), atac gratuit, cu finalitate estetică. Nu e vorba aici de trecerea pe o scară valorică superioară, decât din prisma restrictivă a estetismului, ci de relevarea unei metamorfoze ca rezultat al intrării presei în jurisdicția literaturii. Acest lucru va duce la nuanțări și subtilități în demersul polemic, la transcenderea graniței real-obiectuale până la anularea evenimentului concret care a generat discursul și convertirea acestuia într-o trambulină spre ficțional. Drumul
by Minodora Sălcudean [Corola-publishinghouse/Science/1086_a_2594]
-
argumentul ad hominem dobândește, în polemica literară, un statut privilegiat, fiind raportat în mod direct la notorietatea adversarului, fără a echivala cu suburbanul atac la persoană. Pe de o parte, în pamfletul arghezian nu valoarea reală a adversarului contează, ci metamorfoza lui, "căderea" simbolică a personalității publice în rolul personajului ridicol sau grotesc, ceea ce nu are nimic de-a face cu atacul trivial. Pe de altă parte, în polemica argheziană adversarului nu îi este "fagocitată" (Angenot) identitatea, acest lucru se întâmplă
by Minodora Sălcudean [Corola-publishinghouse/Science/1086_a_2594]
-
În afara unor secvențe de biografie ziaristică, pe care le subliniază (cum ar fi intervenția polemică din primăvara lui 1911), criticul e preocupat de inventarierea gamei de procedee lexicale, care conferă unicitate scrisului arghezian; de asemenea, într-o perspectivă diacronică, indică metamorfozele stilului publicistic în consonanță cu cele din lirica lui, în fond, mutații care au făcut posibilă literaturizarea pamfletului arghezian: abandonarea cursivității specifice gazetăriei, comprimarea discursului, nu în sensul jurnalistic actual, dat de imperativul conciziei, ci în acela al dozării ideii-esență
by Minodora Sălcudean [Corola-publishinghouse/Science/1086_a_2594]
-
etichetarea gazetarului ca retrograd, paseist, reacționar, utopist, xenofob, antisemit etc., pentru a se plasa în dimensiunea argumentativă a discursului în care, fără îndoială, conceptele și principiile dobândesc valențe noi. Astfel, vizionarismul său utopic devine, la nivelul textului, printr-o fertilă metamorfoză a Istoriei în istorisire, o ficțiune explicativă, euristică, după inspirata formulă a Monicăi Spiridon. Scrisul jurnalistic se naște, la Eminescu, dintr-un imbold etic și presupune, înainte de toate, o atitudine sacerdotală în fața ideii de Adevăr. Acest Adevăr, legitimat istoric, se
by Minodora Sălcudean [Corola-publishinghouse/Science/1086_a_2594]
-
combinații sau accesorii absurde, reducția la funcția de bază, animalizare, hiperbolizare grotescă etc.), pamfletarul comunică, în planul emoțional, ideea unei dominații totale și, implicit, a unei poziții ireconciliabile, în raport cu victima sa. Iar râsul nu survine neapărat în momentul prim al metamorfozei, ci, mai degrabă, atunci când personajul, sub noua sa înfățișare, devine animat și se mișcă ridicol, în spațiul fictiv. Poate că așa ar trebui văzute cele mai importante dintre țintele argheziene: ca protagoniști-tip, jucându-și rolul comic într-un scenariu
by Minodora Sălcudean [Corola-publishinghouse/Science/1086_a_2594]
-
ar reteza limba mieilor neînțărcați -, i s-a dus viața în deșert. Și consolarea bietului om fără dragoste și fără evlavie se găsește în ajunul obștescului ineluctabil sfârșit, mărunțit între paiațe mici și imitații minuscule". Prin hiperbolă, se produce o metamorfoză auctorială: pamfletarul, distanțat, acum, de autorul real, își percepe adversarul pe o scară afectivă supradimensionată: din persoană publică, cu statut real, general recunoscut, inamicul său devine, brusc, personajul negativ al micro-narațiunii, printr-o augmentare apocaliptică a defectelor sale de caracter
by Minodora Sălcudean [Corola-publishinghouse/Science/1086_a_2594]
-
general, temei ospitalității, pe cea a frugalității și a dragostei conjugale, fiindcă adevărata ospitalitate nu poate fi oferită decât pe un fond general de armonie a căminului și de fidelitate amoroasă, care continuă cum ne spune Odiviu, dincolo de moarte, prin metamorfoza cuplului primitor în copaci. Că ospitalitatea este o datorie sacră, că ea trebuie împlinită cu mari sacrificii, ne-o arată numeroase povestiri în variantele lor multiple. Una dintre ele, Levitul din Ephraim a lui Jean-Jacques Rousseau, de sorginte biblică, atrage
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
în care comunicarea cu ceilalți s-ar limita la prag. Cum Kafka omul resimte ospitalitatea drept plină de contradicții și angoasă, el creează eroi care sunt, în felul lor, eterni străini, mereu sfâșiați între excludere și includere; Gregor Samsa din Metamorfoza va deveni parazitul și exclusul familiei sale, Karl Rossman din America sau K. din Castelul sunt "personaje în exil, dezrădăcinate, aflate într-o perpetuă rătăcire". O povestire precum Ispită în sat prezintă ambivalența și ambiguitatea relației între oaspete și indigeni
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
atinge atunci cu bagheta magică și-i transformă în porci. Episodul cu Circe evocă încă o dată anumite aventuri proprii poveștilor în care eroul este victima ospitalității vrăjitoarei, care abuzând de oaspete, îl preschimbă prin artificii, seducții și vrăji printr-o metamorfoză degradantă, trecere de la umanitate la animalitate, sinonimă cu închisoarea. Această transformare alienantă nu face decât să-l închidă pe erou în destinul său, ea îl sortește, dincolo de alterare, morții (eroul preschimbat în animal ar trebui să sfârșească în oala gazdei
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
înainte cu țara regăsită după atâția ani și în care se face, de asemenea, proba ospitalității timpului. Filemon și Baucis Povestea despre Filemon și Baucis este unul dintre miturile exemplare ale ospitalității. Ea își găsește cea mai frumoasă expresie în Metamorfozele lui Ovidiu (VIII, 611-726): Jupiter și Mercur se plimbă în Frigia, în Asia Mică, sub înfățișare omenească. Ei bat la ușa a o mie de case, cer un adăpost unde să se odihnească dar nicăieri nu li se dă drumul
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
cinstea lor. Avem astfel o frumoasă ilustrare poetică a reprezentării arhaice a sfințeniei oaspetelui, a caracterului său sacru și a protecției divine de care gazda beneficiază. Sub aparenta ei simplitate povestea aceasta comportă elemente complexe. Ea relatează o serie de metamorfoze: călătorul devine zeu, vinul din vas nu scade niciodată, coliba este transformată în templu.( În locul stâlpilor strâmbi au apărut coloane, acoperișul se face de aur, curtea se acoperă de marmură, ușile par sculptate și toată casa strălucește de aur"144
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
pe favoriții curtei el î-i disprețuiește"165*. Dragostea la bătrânețe, gustul lucrurilor simple, bunătatea ("inima face totul"), tot atâtea virtuți pe care le aduce înțeleptului seara unei zile frumoase ("Nimic nu tulbura seara acestei frumoase zile"). În Observații asupra Metamorfozelor lui Ovidiu (1808), Gaillard îl critică pe La Fontaine în care vede un palid imitator care-l transformă pe Filemon în filozof, într-un fel de Socrate. De fapt, pentru La Fontaine Filemon e mai degrabă Epicur decât Socrate fiindcă el
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
1860) reiau versurile lui La Fontaine: nu numai "Imenul și amorul cu-a lor statornicie,/ legase a lor inimi din dulcea lor pruncie/ Nici timpul, nici imenul n-a stins a lor iubire"166 (p. 54, trad. rom. cit.) dar metamorfoza lor în copaci devine ocazia unui pelerinaj al cuplurilor de îndrăgostiți ("și dacă, din-tâmplare, sub dânșii s-au umbrit/ doi amorezi odată, ei vecinic s-au iubit"167. Englezul John Dryden (Baucis and Filemon, 1699) este și mai fidel decât
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
d about the board" (v. 124-125). Sau interdicția - de a nu privi în urmă - care nu există la Ovidiu, dar care reamintește de povestea lui Lot. Regăsim asemenea variante la germanul Johann Heinrich Voss, care nu numai că a tradus Metamorfozele, dar a scris și o idilă, Philemon und Baucis (1787), în mod mult mai liber, în care nu numai că paharele se umplu singure dar și vinul însuși se transformă în nectar ("auche dunkt ihm, der wein sei besser, denn
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
efecte este pregătită în aceste cabinete ascunse, voluptuos mobilate, acoperite cu oglinzi și panouri lascive (să nu uităm că "dorințele se reproduc prin imaginile lor și că în decorul din Zâna Luminoasă "pasajele cele mai tandre și mai voluptoase din Metamorfozele lui Ovidiu erau exprimate pe panouri")255. Fiindcă toate simțurile sunt puse în mișcare: vederea, auzul, gustul, mirosul, pipăitul, imaginația. "Interiorul casei era făcut pentru a inspira dragostea; mici apartamente împodobite cu flori și pardosite cu porțelan, mobile cu gaz
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
ci să fii un oaspete în trecere și să întreții, prin urmare o relație de exterioritate cu instrumentul de comunicare. Tema ospitalității imposibile este o temă care obsedează și îi traversează toată opera: raportul de exterioritate este de citit în Metamorfoza, de exemplu, în care fiul, Gregor Samsa, este un oaspete în propria sa familie, oaspete inferior chiar celorlalți oaspeți pe care familia îi primește ca locatari, și în cele din urmă, un parazit. Problematica includerii și excluderii este pusă în
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
cercul familial. Fiul, copilul este un parazit, aceasta ar putea să-i spună tatăl care evocă "lupta parazitului care nu numai că înțeapă dar și își asigură subzistența sugând sângele celorlalți"489, imagine ce își va căpăta întreaga forță în Metamorfoza care este figurarea, ad litteram, a sentimentului încercat de fiu că este un străin în propria sa familie, sentiment pe care Kafka îl avea el însuși adesea ("trăiesc în familia mea mai străin decât un străin", scrie el într-o
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
fiu că este un străin în propria sa familie, sentiment pe care Kafka îl avea el însuși adesea ("trăiesc în familia mea mai străin decât un străin", scrie el într-o scrisoare), cu ideea obsedantă a excluderii, abandonului, respingerii 490. Metamorfoza nu face decât să exprime această realitate: fiul este un vierme, un nimeni, cineva care nu se poate integra. Dar el este la rându-i parazitat de către ospitalitatea cleioasă care îi este oferită și impusă (fiindcă nu ne alegem părinții
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
nolens, cultura familială. Ideea unei asimilări, a unui mimesis incontrolabil, involuntar este respinsă cu violență, contaminare iremediabilă pe care o găsim exprimată îndeosebi în fotografiile de familie care îl fascinează și obsedează pe Kafka și referitor la care și la metamorfozele timpului, el notează: "Mă văd deja ca o maimuță a părinților mei"497. Să ne oprim la această scrisoare către Milena din 31 iulie 1920, în care scrie: Fără îndoială e tare rău să locuiești la părinți, dar nu numai
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
decât cele mai bune impresii"512. Într-o altă scrisoare, el notează că "...să dorm într-o cameră de hotel, să fiu instalat duminica seara într-un restaurant aglomerat unde nu cunosc pe nimeni, asta îmi face bine..." 513. În Metamorfoza, în care legăturile de rudenie sunt trama pe care se joacă scena integrării și a excluderii, Gregor Samsa este dezorientat de o existență fără repere, proprie vieții unui comis-voiajor514 care nu e nicăieri acasă, care se trezește de fiecare dată
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
fugi de închidere, înseamnă să privești pe fereastră către o altă viață. Dar ea este mai ales, ca loc de trecere al exteriorului, ceea ce aduce tulburarea, distragerea, disiparea, divertismentul. De fapt, ferestrele nu oferă în general decât lumini palide. În Metamorfoza, ea nu este decât o deschidere absurdă către exterior, un exterior închis, blocat, care, încetul cu încetul, dispare și se risipește în ceață, fiindcă Gregor Samsa își pierde progresiv facultățile vizuale. Totuși fereastra ar fi putut fi, o scăpare, o
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
Gracchus), pe scara cea mare care urcă acolo. Îmi petrec timpul dând târcoale pe treptele ei imense, când sus, când jos, la stânga, la dreapta, mereu în mișcare. Vânătorul s-a transformat în fluture". Scara devine mitul de pornire către marea metamorfoză și așteptarea în mijlocul trecerii: Știți câte trepte sunt până la mine acasă? - Habar n-am". Fără să mă privească, Kafka spuse atunci: "Nici eu; nu le-am numărat niciodată. Nu-mi pot permite. Dacă aș ști numărul exact de trepte, e
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
pe care le urăști, lucruri care îți inspiră dezgustul sau cel puțin o morocănoasă indiferență și pe care totuși trebuie să le scrii ca să trăiești"530. Pentru a dezvolta problematica noastră, am fi putut să facem un comentariu detaliat al Metamorfozei care ilustrează admirabil constelația ospitalității familiale și domestice. Kafka depune mărturie, în mod explicit, despre acest raport între scris și reprezentare autobiografică atunci când spune: "Metamorfoza nu este o confesiune, cu toate că este, într-un anume sens, o indiscreție. [...] - Credeți oare că
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]