1,491 matches
-
operă de artă. Prin urmare, opera de artă cuprinde mai multe proprietăți. Acest lucru demonstrează că proprietățiile tradiționale ale artei nu pot oferi o definiție descriptivă artei. Fiecare proprietate a artei se află într-o relație complexă cu științele ca ontologia, epistemologia etc. Astfel, o definiție cuprinzătoare a artei va rămâne deschisă și se va interfera cu toate științele suportând modificări la nivelul percepției: "o operă de artă nu trebuie să-și impună semnificația, ci trebuie să rămână deschisă"28. Obiectul
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
și a obiectului artistic. 5. Planul ontologic al lucrării Interogarea ontologică a operei de artă poate fi privită ca o introspecție universală asupra existenței umane. Acest lucru însemană că prin cerectarea noastră ajungem la o conștiință de sine a epocii. Ontologia oferă o viziune și o înțelegere a lumii, ca existență în sine, ce are la bază o metodologie de tip empiric. Din acest punct de vedere opera de artă trebuie văzută ca o reflecție asupra dezvoltării lumii proporțională cu evoluția
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
deoarece se pleacă de la ideea că ele sunt o caracteristică și un efect al spiritualității umane. Astfel, umanismul trebuie înțeles ca humaniores litterae, termen ce definește capacitatea umană în raport cu științele, dar și cu expresivitatea sensibilă. Înțelegerea operei de artă prin intermediul ontologiei va duce către o înțelegere a umanismului. Determinarea aparatului conceptual ontologic necesar în descifrarea operei de artă ține de existența simplă a omului. Arta, ca un concept universal, definește, explică și este un fel de existență a omului. De aceea
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
voi propune o arhitectonică ontologică a artei vizuale pentru înțelegerea existenței lor. Ambele părți implică ideea conform căreia valoarea și adevărul artei intră în raport cu temporalitatea umană. PARTEA I Fundamentarea câmpului teoretic și determinarea conceptelor de analiză a operei de artă Ontologia înțelege opera de artă ca un întreg a cărui structură interioară urmează să o stabilească. În determinarea ontologiei operei de artă (literară) Ingarden apelează la un sistem de stratificare al operei, în cadrul căruia anumite strate au o semnificație mai profundă
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
valoarea și adevărul artei intră în raport cu temporalitatea umană. PARTEA I Fundamentarea câmpului teoretic și determinarea conceptelor de analiză a operei de artă Ontologia înțelege opera de artă ca un întreg a cărui structură interioară urmează să o stabilească. În determinarea ontologiei operei de artă (literară) Ingarden apelează la un sistem de stratificare al operei, în cadrul căruia anumite strate au o semnificație mai profundă. Rolul esențial al straturilor constă în relația lor modală. Întrucât concretizarea operei depinde de ideea de contemplație va
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
o capacitate nouă esteticii pentru a reconfigura subiectivitatea. Lessing pleacă de la această idee pentru a evidenția diferența dintre poezie și artele vizuale, implicând un tip de ierarhizare valorică a artelor. Chiar dacă nu ne propunem nici un fel de ierarhizarea a artei, ontologia diferențială a lui Lessing ne ajută în trasarea unei axiologii a operelor pentru identificarea a ceea ce face un obiect să fie operă de artă. Totodată, pentru a determina existența operei trebuie să expunem aparatul teoretic și să evidențiem factorii externi
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
se află mereu în starea de deschidere pentru a face posibilă experiența estetică. Dar viziunea heideggeriană asupra artei pare să ne îndepărtează de problemele ontologice, întrucât arta capăta o identitatea fundamentală doar prin intermediul poeziei conducând spre o axiologie a sa. Ontologia operie de artă nu prevede o astfel de ierarhizare ci, din contră, merge spre descifrarea și înțelegerea artei, în sens egal ca obiecte de artă, în toate formele de exprimare pe care le cuprinde. Înțelegerea artei este redusă la modul
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
artă vom observa că nu au o natură comună și, astfel, nu putem oferi o definiție care să cuprindă arta în totalitatea activității sale. Arta ca formă activă nelimitată nu necesită o definiție, ci o înțelegere comună a formelor sale. Ontologia operei de artă nu prevede nici o condiție a obiectelor de artă de la care să plece ci, dimpotrivă, cercetarea ontologică pleacă de la starea fenomenală, abstractă și infinită a obiectelor de artă. Oricât am încerca să definim obiectul de artă ca formă
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
opera în starea pre-ontologică are o dimensiune a non-realizării, nu este născută, dar are potență); fie este sculptura în sine care se prezintă subiectului în starea sa pre-reflexivă ca marmură galbenă. Opera de artă este "obiectul" primar al studiului de unde ontologia pleacă de la ceea ce se înțelege, în limbajul comun, prin artă în raport cu entitățile subsidiare oricărei forme artistice. Chiar dacă opera de artă are anumite interpretări în sens larg, ele nu sunt nimic mai mult decât abstracții ale înțelegerii pre-ontologice. Desfășurarea operei la
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
se întâmple având spațialitate, dar nu și temporalitate. În mod obișnuit lucrul în sine și obiectul sunt luate ca fiind sinonime la care se adaugă alte clase terminologice, ce aparent au aceeași semnificație, cea a entității și a elementului. Însă ontologia formală, prin care identificăm categoriile ontologice și relațiile ontologice formale obținute prin relația dintre diferite categorii, necesită o înțelegere a termenilor ce constituie operele de artă. În cadrul operei, lucrul în sine este larg expresiv denumind orice formă de existență ca
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
prin intermediul conceptului de obiect, o înțelegere a sensului comun ce nu reflectă adevărată natură ontologică a operei de artă, dar ne ajută în a diferenția tipul de obiect în cauză. Dacă opera de artă este o creație spirituală înseamnă că ontologia poate explica ce este această prezență cu ajutorul fenomenologiei 19. Pe de altă parte, istoricitatea operei nu este considerată de Ingarden ca fiind definitorie în înțelegerea operei de artă, deoarece Ingarden crede într-un sistem ideal al unor întrebări fundamentale demonstrate
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
în înțelegerea operei de artă. Astfel, reconstrucția condițiilor în care o operă de artă a luat ființare devine o condiție necesară. Această reconstrucție trebuie să plece de la nivelul pre-ontologic al operei de artă. 3. Interogarea ontologică a operei de artă Ontologia cercetează tipul de entitate a operei de artă. Diferitele tipuri de obiecte pe care opera de artă le oferă prin intermediul modului ei de apariție necesită o clarificare a introspecției naturii obiectului dat. Dar să nu uităm că modul de apariție
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
are un mod special de existență. Multiplitatea extistențială a operelor de artă aduce în discuție diferite statuturi ontologice ale entităților lor. Statutul ontologic al operei de artă este unul dificil în cadrul căruia entitățile pot face parte din orice categorie ontologică. Ontologia interoghează modul de existență a obiectelor de artă și face asta printr-o analiză a conceptelor sau a înțelesurilor artei în sensului comun pentru trasarea condițiilor de adevăr ale operei de artă. Astfel, interogarea obiectului ce precede opera de artă
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
comun pentru trasarea condițiilor de adevăr ale operei de artă. Astfel, interogarea obiectului ce precede opera de artă va face ca cercetarea să se ridice la nivelul limbajului prin concepte sau la nivelul gîndirii prin impresii și înțelesuri. Însă, conform ontologiei ingardiene, cercetarea structurilor obiectelor de artă, indiferent cum le reprezentăm sau cum le gândim, pot fi cercetate independent de orice formă sau acțiune exterioară lor. Prin urmare, ontologia va cerceta obiectul de artă prin sine însuși. În acest sens ontologia
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
prin concepte sau la nivelul gîndirii prin impresii și înțelesuri. Însă, conform ontologiei ingardiene, cercetarea structurilor obiectelor de artă, indiferent cum le reprezentăm sau cum le gândim, pot fi cercetate independent de orice formă sau acțiune exterioară lor. Prin urmare, ontologia va cerceta obiectul de artă prin sine însuși. În acest sens ontologia ingardiană cercetează obiectele independent de subiect, ca particularirăți concrete (seinsautonome individuelle Gegenstände), adică este lăsată la o parte orice formă de acțiune externă și se vizează înțelegerea obiectului
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
ontologiei ingardiene, cercetarea structurilor obiectelor de artă, indiferent cum le reprezentăm sau cum le gândim, pot fi cercetate independent de orice formă sau acțiune exterioară lor. Prin urmare, ontologia va cerceta obiectul de artă prin sine însuși. În acest sens ontologia ingardiană cercetează obiectele independent de subiect, ca particularirăți concrete (seinsautonome individuelle Gegenstände), adică este lăsată la o parte orice formă de acțiune externă și se vizează înțelegerea obiectului în sine. Mergând pe înțelegerea tradițională a artei o astfel de cercetare
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
de entități abstracte, iar acest lucru pare să nu corespundă și în cazul literaturii. Acest lucru se datorează faptului că nu există un suport material al sunetelor pe care le auzim în timpul performării unei simfonii. Prin urmare, problema centrală a ontologiei artei constă în coerența dintre înțelegerea comună și practicile care determină tipurile de entitate ale operei de artă. Pentru rezolvarea acestei probleme trebuie să apelăm la metafizica fundamanetală prin care putem oferi un sistem categorial ontologic specific operei de artă
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
obiecte: real, imaginar sau abstract. Dar niciun tip de obiect propus până acum nu pare să intre într-o relație corectă cu înțelesurile sensului comun despre artă. Prin urmare, avem de-a face cu un conflict între a produce o ontologie a operei de artă adecvată pe baza înțelesurilor obișnuite și a practicilor ce vizează arta și nevoia de a alege din categoriile ontologile familiare. Însă, nu putem alege un set de categorii ontologice pentru definirea obiectului de artă și a
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
sensului comun despre artă. Prin urmare, avem de-a face cu un conflict între a produce o ontologie a operei de artă adecvată pe baza înțelesurilor obișnuite și a practicilor ce vizează arta și nevoia de a alege din categoriile ontologile familiare. Însă, nu putem alege un set de categorii ontologice pentru definirea obiectului de artă și a artei în general. De aceea ontologia operei de artă necesită o reîntoarcere la metafizica fundamentală, pentru a regândi istoricitatea și temporalitatea operei de
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
pe baza înțelesurilor obișnuite și a practicilor ce vizează arta și nevoia de a alege din categoriile ontologile familiare. Însă, nu putem alege un set de categorii ontologice pentru definirea obiectului de artă și a artei în general. De aceea ontologia operei de artă necesită o reîntoarcere la metafizica fundamentală, pentru a regândi istoricitatea și temporalitatea operei de artă în vederea găsirii unui sistem ontologic deschis. Ontologiile operei de artă, în special cea a lui Ingarden, duc la o diviziune a entităților
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
de categorii ontologice pentru definirea obiectului de artă și a artei în general. De aceea ontologia operei de artă necesită o reîntoarcere la metafizica fundamentală, pentru a regândi istoricitatea și temporalitatea operei de artă în vederea găsirii unui sistem ontologic deschis. Ontologiile operei de artă, în special cea a lui Ingarden, duc la o diviziune a entităților în obiecte independente de conștiință și obiecte imaginare sau entități care există într-o relație de dependență cu conștiința. Aceste tipuri de obiecte nu pot
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
fără a fi identificate cu creația imaginară a conștiinței individuale sau cu obiectul natural. În cazul literaturii și al muzicii este necesară înțelegerea intervenirii categoriilor determinative în mod temporal, înțelese ca obiecte abstracte dependente de intenționalitatea umană. 3.1. Terminologia ontologiei ingardiene cu privire la opera de artă Sistemul ontologic ingardian pare să aducă echilibrul necesar în tratarea ontologică a operei de artă. Analiza de față nu va elimina experiența estetică din cadrul construcției sale ontologice. Acest lucru aduce modificări la nivelul ontologic al
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
originea simbolului și a misticului operei și-o limitează la un anumit spațiu cultural pentru înțelegerea cogintivă. Lessing, în tratatul Laokoon, consideră că toate formele de mituri au un rol atât în opera de artă, și prin urmare pentru determinarea ontologiei artei, cât și în viața creativă a omului 31. Totodată, mitul este o expunere discursivă ce are însușirea unei demonstrații dialectice. Mitul este un instrument al limbajului prin care ne putem înțelege într-un context dat. În acest sens, Schleiermacher
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
lógos-ul le-a dobândit de-a lungul timpului. Conceptul de lógos nu este un concept cu un singur sens, în ciuda acestui fapt, oferă o direcție rațiunii, adică activează rațiunea. Arta dobândește prin lógos un înțeles și o semnificație de care ontologia se folosește pentru a explica opera. În acest context termenul de lógos fie desemnează cuvântul sau discursul atunci când ne referim la lógoi, fie limbajul sau rațiunea când este dat de o cauză: de exemplu, Platon folosește în Sofistul (263d) termenul
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
sau un atribut, atunci putem spune că, în anumite situații, termenii de mythos și lógos funcționează în același sens, conducând spre obținerea unei idei. Dar, în cazul operei de artă cei doi termeni nu trebuie văzuți decât ca termeni ai ontologiei, de înțelegere a operei de artă, și entități ontice petntru funcționalitatea sa. Dar pentru a vedea în ce sens termenul lógos ne poate fi de folos, trebuie să înțelegem rolul pe care îl joacă în cadrul artei în general. Una dintre
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]