734 matches
-
substrat, dobândit prin timporizarea sa; d) originaritatea timpului în raport cu toate celelalte elemente ale dictaturii judicativului. Diferența dintre ființarea conștientă și cea non-conștientă ridică anumite probleme privind funcțiile de timporizare. Timpul în-ființează în condițiile știute ființarea conștientă? Putem vorbi despre o preeminență a acesteia? Într-un subcapitol anterior, sugeram că tocmai reflexivitatea și deschiderea către Celălalt a ființării conștiente conduc spre o anumită timporizare preferențială, în sensul că cel puțin reducția judicativă trebuie să scoată în evidență calea mai sigură a acestei
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
trecutului și prin în-ființarea "mea" prin timporizarea ca prezentuire. Tocmai o reciprocitate constitutivă între "mine" și Celălaltul (meu) confirmă fenomenul reflexivității unei ființări și al deschiderii sale către Celălalt. Ceea ce înseamnă că ființarea conștientă are și sensul reciprocității. De fapt, preeminența ființării conștiente în privința timporizării este susținută de acest ultim sens descoperit, cel de reciprocitate; care implică, firesc, diferență și identitate, totodată: a) diferență între ființarea conștientă care suportă survenirea viitorului și Celălalt; b) identitate "temporală" între aceste două ființări, în
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
dificultățile legate de rapoatarea "mea" la Celălalt. Dar toate acestea sunt semnificative în orizontul dictaturii judicativului. Dincolo de aceasta, în măsura în care non-judicativul poate fi el însuși ceva fără implicarea vreunui element judicativ-constitutiv, sensurile în cauză nu mai pot fi valabile. O anumită preeminență funcțională poate fi sesizată și trebuie acceptată în ordinea reducției pentru reflexivitate; dar în aceasta, posibilă prin prezentuirea care cheamă trecutul, "lucrează" deja timpul. Tocmai de aceea, timpul este ceea-ce-este ființarea conștientă, iar "lucrarea" acestuia, prin prezentuirea care îngăduie, întru
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
judicativului, pe care o desfășurăm încă, scoate la iveală ceea ce a căpătat chip și ceea ce poate căpăta chip în înseși granițele dictaturii judicativului. Ceea ce am numit "prezentuire universală", ca principiu al ființării conștiente, constituie "criteriul" după care este acreditată ideea preeminenței temporale a ființării conștiente în orice reconstrucție filosofică. 3. Ce înseamnă ființare deschisă către Celălalt? Problema reciprocității. Semenul. Ființarea conștientă este deschisă permanent către Celălalt prin survenirea viitorului. Constituirea obiectuală a Celuilalt are însă ca prim moment survenirea viitorului ca
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
între aceste două sensuri de timp. Totuși, reciprocitatea (ființării conștiente), precum și sensurile originare ale acesteia reflexivitatea și deschiderea reprezintă fenomenul semnificativ în reducția judicativă. Câteva dintre corespondențele dintre cele două sensuri de timp vor fi comentate mai departe. 4. De ce preeminența ființării reflexive și deschise este funcțională, nu și ființială, sau de ce este judicativă, nu și non-judicativă? După cum s-a dovedit mai sus, timpul este ființarea determinată pe care el chiar, timpul însuși, o în-ființează (prefer acest vocabular "ontologic" dat fiind
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
pierde pe cel ființial, dar acesta este susținut mai degrabă de timp, ființarea în cauză fiind timpul, anume acel timp care timporizează prin prezentuirea ființării conștiente, care îngăduie și chemarea trecutului și survenirea viitorului. Tocmai de aici decurge faptul că preeminența ființării conștiente este doar funcțională ea preluând funcțiunea de ființă, pentru sine și pentru întreaga ființare -, iar ființial ea este asemenea oricărei ființări, conștiente (reflexive și deschise) sau non-conștiente: ființare determinată, timporizată. Dacă preluarea ființei de către ființarea conștientă, prin timporizare
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
ființarea conștientă, se arată a fi valabilă, deja, în orizont judicativ. Și, cum argumentează filosoful german amintit mai sus, tot ceea ce se află în "lume" se structurează în funcție de Dasein, de "ființarea care noi înșine suntem".220 Dar mai este posibilă preeminența funcțională a ființării conștiente și în orizont non-judicativ? Până nu va fi construită o probă pentru un răspuns nu poate fi tranșată această problemă; deocamdată, valabilă este, în privința acestei teme, o vorbă a lui Wittgenstein,: "Despre ceea ce nu se poate
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
o probă pentru un răspuns nu poate fi tranșată această problemă; deocamdată, valabilă este, în privința acestei teme, o vorbă a lui Wittgenstein,: "Despre ceea ce nu se poate vorbi, despre aceasta chiar, trebuie să se tacă".221 Oricum, în orizont judicativ, preeminența funcțională a ființării conștiente reprezintă un fapt de certitudine și, în ordinea reconstrucțiilor filosofice, un principiu. Într-o legătură directă cu cele patru întrebări presupuse de tematizarea ființării a cărei reflexivitate temporală are de-a face cu Celălalt, dar mai
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
conceptul corespondenței și predeterminarea discursului filosofic în sensul unui "realism", uneori direct, alteori ascuns; d) deschiderea și întreținerea conflictului între mithos și logos; marginalizarea, din această perspectivă, a sensurilor survenite prin forme discursive non-logic formale, cum sunt maximele înțelepciunii; e) preeminența lui "este" copulativ, dar și angajarea lui "este" existențial în reconstrucții filosofice de tipul ontologiei; poziția dominantă, printre instanțele lui "este" ființa, ființa ființării, ființarea -, a ființării; f) identificarea timpului cu instanțele lui "este" și prefigurarea unei structuri formale valabilă
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
element originar al judicativului, totodată, însă, el trebuia să fie și dincolo de acest "loc", ca element al aspectului alethic al judecății. Însuși sensul de "poziție", pe care îl capătă prin timporizare atât subiectul cât și predicatul, nu se desăvârșise, de vreme ce preeminență își păstra aspectul formal în unitatea sa, iar nu ceea ce constituia sensul principal al subiectului și predicatului, anume sensul de "poziție" în judecată. Până la urmă, însuși aspectul formal era neîmplinit, cu elementele sale neintrate deplin în sensurile proprii. Dar timpul
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
fel de Unul. Dar tot de aici și ierarhiile sau rangurile ontologice, chiar cele intermediare fiind socotite Unul, sau unitare după modelul Unului (pur), nu după cel al unității (socotită convențională, legată, cumva, de multiplu, dar mai cu seamă datorită preeminenței ontologice postulate a Unului). Poate că în nici o consecință a timporizării secunde a subiectului și predicatului jocul timpului nu iese cu mai multă putere în evidență decât în raportul Unului cu multiplul. Nu voi consacra spațiu acestei probleme, fiindcă atunci când
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
are o asemenea poziție față de toate ipostazele, formele, elementele dictaturii judicativului, în orizontul acesteia, adică în toposul logos-ului formal. Acest fapt a fost deja obținut prin operarea reducției judicative. Ne-ar putea ajuta, pentru o mai bună înțelegere a preeminenței timporizatoare pe care o introduce, o susține și o promovează ideologia, o idee a lui Nietzsche, din "teoria" sa asupra actului de evaluare și de instituire a "valorilor": acestea din urmă nu sunt altceva decât acte de "interpretare" (evaluare) care
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
face cu timpul nu putem nesocoti nici una dintre "ecstazele" sale prezentuirea, chemarea trecutului și survenirea viitorului prin a doua timporizare timpul se prezentuiește, iar celelalte două momente ale sale "se concentrează" ele însele în fenomenul prezentuirii timpului. De aceea capătă preeminență, din perspectiva acestor fenomene, aspectul pragmatic al gândirii, rostirii și făptuirii, iar timpul, ființare el însuși, nu un substitut al ființei, își ascunde puterea de sens judicativ de a în-ființa, timporizând (în sensul primei timporizări). Se poate crede că tot
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
desăvârșită a înseși dictaturii judicativului, adică a unității în care sunt prinse toate elementele scoase la iveală de reducție și făcute răspunzătoare pentru sensul de ideologie al formei și structurii celor trei acte, părtinirea, ordonarea și autorizarea. 5.2.2. Preeminența celei de-a doua timporizări Ideea acestei probleme a fost formulată mai devreme; acum, ea trebuie să intre în "logica" reducției judicative, pentru a căpăta îndreptățire "semantică". Argumentul principal, dar "formal", al acestei idei este următorul: întrucât elementele judecății cele
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
unui tărâm "nou", ale cărui "rațiuni" ne sunt încă neclare, chiar dacă ne-am apropiat destul de mult de limitele dictaturii judicativului. 5.2.4. Saltul de la ontologic la pragmatic Cum știm, timporizarea are rosturi logice și ontologice. Ceea ce înseamnă că, dincolo de preeminența uneia dintre cele două timporizări, amândouă au astfel de rosturi: logice și ontologice. Actele dependente de cea de-a două timporizare, acte fiind și nu ființări sau constituiri obiectuale, cum apar elementele judecății, mai întâi, apoi alte elemente ale judicativului
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
de funcțiunile de verb și timp, toate ale judecății, alcătuiesc o structură, care, desigur, este însăși dictaura judicativului în interiorul său. Aici nu este vorba, însă, de o simplă ierarhie a celor trei sensuri: logic, ontologic și pragmatic. Este vorba despre preeminența pragmaticului față de logic și ontologic. Din perspectiva reducției, toate acestea sunt timp, mai bine zis, timporizare; de aceea ele apar ca expresie a aceluiași eveniment. Va trebui să ne apropiem de acest eveniment, pentru a recunoaște în el semnul unui
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
poate oferi (dona) timpul atunci când timporizează (în-ființează) înlăuntrul structurii judecății: el este "substratul" care suportă predicarea; iar aceasta din urmă, ca act de a lega, nu este posibilă altfel decât prin intervenția temporală a verbului. Faptul că subiectul are o preeminență pozițională față de celelalte trei elemente ale judecății a mai fost susținut în această lucrare; acum se adaugă un context nou, care dat fiind contextul! are rosturi semantice. Subiectul, ca poziție logică structurantă, ce crează contexte de gândire, rostire și făptuire
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
acesteia). Ea pare a concentra tot ce a căpătat semnificație până acum, de-a lungul reducției judicative, de vreme ce "poziția" sintetică a logicului, subiectul, este el însuși subordonat individualului-universal, adică ființei. Trebuie observat mai întâi că nu este vorba despre o preeminență temporală, fiindcă toate aceste sensuri survin prin același eveniment și sunt, din perspectiva actelor de constituire, concordante, așa cum am spus și până aici. Dar este vorba despre o preeminență "semantică". Sensurile ființei se impun în tot spațiul logic; termenul "ființă
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
ființei. Trebuie observat mai întâi că nu este vorba despre o preeminență temporală, fiindcă toate aceste sensuri survin prin același eveniment și sunt, din perspectiva actelor de constituire, concordante, așa cum am spus și până aici. Dar este vorba despre o preeminență "semantică". Sensurile ființei se impun în tot spațiul logic; termenul "ființă" devine punctul cel mai puternic în a structura în funcție de sine constitutivitatea judicativului (așadar, și regulativitatea acestuia); ceea ce înseamnă că sensurile ființei pe bună dreptate poartă numele ei: "ontologice" (to
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
Ca și cum ar fi posibil un asemenea eveniment "negativ"? Nicidecum! Mai degrabă ele sunt repoziționate în funcție de alte sensuri, care își anunță deja "natura"; și-au anunțat-o, de fapt, prin regulativitatea gândirii ființei și prin exemplele de mai sus, referitoare la preeminența unui sens metafizic ("erotic", "etic") față de cel ontologic. Ceea ce se întâmplă acum trebuie înțeles în modul pe care însăși reducția judicativă îl îngăduie. Este vorba, mai întâi, despre activarea "locului" judicativului regulativ, datorită neconstitutivității sensurilor "logice" în cazul ființei, și
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
sufient pentru pragmaticul însuși. Așadar, autorizarea împreună cu celelalte două acte, care o preced: părtinirea și ordonarea au un nivel pre-operațional, prin care, deși intervin, măsura intervenției lor este ghidată de resemnificarea judicativ-regulativă a logicului și ontologicului. Prin aceasta, pragmaticul capătă preeminență: el pune în sens ceea ce ține de logic și de ontologic: "poziții" logice: subiect, predicat; elemente alethice: verb, timp; apoi sens de individual, sens de universal, diferite sensuri ființiale (ontic-ontologice) etc. Preeminența trebuie însă întărită prin constitutivitatea autorizării. Este aceasto
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
a logicului și ontologicului. Prin aceasta, pragmaticul capătă preeminență: el pune în sens ceea ce ține de logic și de ontologic: "poziții" logice: subiect, predicat; elemente alethice: verb, timp; apoi sens de individual, sens de universal, diferite sensuri ființiale (ontic-ontologice) etc. Preeminența trebuie însă întărită prin constitutivitatea autorizării. Este aceasto operație constitutivă subiectului și ființei (logicului și ontologicului)? Și își este sieși constitutivă? Până aici, ea s-a arătat a fi doar regulativă: le-a înlesnit acestora așezarea, cu sensuri potrivite, în
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
constitui) însăși autorizarea, este părtinire, așadar. Luată astfel, ea reprezintă actul fondator al dictaurii judicativului, în "partea" sa constitutivă și, desigur, în "partea" sa regulativă. Funcțiunea constitutivă și regulativă a judicativului reprezintă expresia directă a părtinirii, dacă ținem seama de preeminența constitutivității pentru orizontul dictaturii judicativului. Totuși, lucrurile stau astfel nu pentru că reducția judicativă a stabilit aleatoriu câteva sensuri pentru fel de fel de "entități" logice, ontologice, pragmatice, ci pentru că părtinirea corespunde însuși logos-ului. Chiar acesta a suportat părtinirea: s-
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
în-ființare care să nu aibă direct de-a face cu judicativul constitutiv, ci doar cu cel regulativ? Să aibă judecata deja, adică încă în orizont judicativ, altă poziție decât cea tocmai precizată? Faptul că logos-ul ca atare, odată retrasă preeminența funcției sale strict formale, reașează toate piesele în acest orizont a fost susținut de la începutul acestei lucrări. De fapt, retragerea timpului înțelegând prin aceasta concentrarea sa în funcția modelatoare, supra-temporală devine evenimentul originar pentru judicativul regulativ. Din acest motiv au
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]
-
prima timporizare timpul devine continuu altceva decât sine, timpul celei de-a doua timporizări poate fi luat astfel, ca retragere a celui dintâi timp (din prima timporizare). Numai că am stabilit mai devreme că cea de-a doua timporizare are preeminență în fața celei dintâi, în perspectivă ființială și funcțională, așa încât, fenomenul retragerii timpului, gândit astfel, ca suspendare a timpului primei timporizări, este fenomen originar. Iar dacă el se află într-o legătură necesară cu judicativul regulativ, înseamnă că acesta are aceeași
by VIOREL CERNICA [Corola-publishinghouse/Science/975_a_2483]