2,172 matches
-
iubești oamenii cu tărie. Mai încolo bea omul berea de cuvință și nu se mai teme atât și mereu de câinii de pază care-l latră în realitatea cea de pe urmă. Dar seara se mai lipăie un lapte cald cu remușcare și atunci noi zicem răspicat: Lapte, lapte, lapte.... La băut un lapte călduț. Că un asemenea lapte înseamna concediu pentru granița de pielicică de găină îmbâcsită a oamenilor, pe care Doamne-Doamne a întins-o cu atâta grijă între omenire și
by Werner Schwab [Corola-publishinghouse/Science/1078_a_2586]
-
încă din 851, Jean Scot Erigene, filosof irlandez, o afirmă în Despre predestinare: Dumnezeu nu prevede nici păcatele nici pedepsele întrucât aceste două ficțiuni țin de neant; infernul nu există, iar dacă nu-i așa atunci el reprezintă de fapt remușcările care ne macină pe dinăuntru. Câteva necazuri cu Biserica, evident, și filosofului îi trebuie ceva timp pentru a se face uitat efectuând traduceri în care insistă să-și demonstreze ortodoxia... Patru veacuri mai târziu, cineva se reclamă, iată, de la aceste
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
ar permite ceva rău. Numai invenția monoteistă a liberului arbitru îl poate face pe om responsabil, deci vinovat de a fi preferat un anume lucru contrariului său. Până una alta, panteismul împiedică deriva într-o desfășurare diabolică. Bentivenga propovăduiește absența remușcărilor, inocența devenirii, jubilația fără grija amenințărilor creștine. Ca argumentație, el avansează două teze esențiale. Prima proslăvește meritele apatiei: nu e nicio nevoie să participi la suferința lui Hristos ori la aceea a aproapelui tău; să preferăm exercițiul seninătății în înfăptuirea
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
care sexului frumos nu i se cere să joace un rol secundar și pasiv ca în Evului Mediu creștin - misogin, falocrat și violent pentru corpul femeii. Bineînțeles, aceste practici nu fac obiectul confesiunilor întrucât ele nu sunt considerate ca vinovate. Remușcările sunt proscrise: oricum, ele nu-și au rostul... 3. Asasinatul, una din artele frumoase... Până aici, nimic anormal: platitudini de-ale Spiritului Liber. Liniile generale, tezele obișnuite, doctrina clasică. Numai că Jan din Brno împinge lucrurile mai departe. Nu se
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
El poate fi suprimat la naștere... Sărăcia justifică infanticidul, care nu-i un păcat mai mare decât acela de a păstra copilul pentru a-l crește... Nu-i nicio nevoie să te adresezi preoților, să te spovedești sau să încerci remușcări. Libertatea perfectă nu întâlnește niciun obstacol pe care puterea individuală să nu-l poată depăși. Afirmarea integrală a sinelui manifestă libertatea integrală, care e în același timp și puterea totală a lui Dumnezeu. Jan din Brno împinge la limitele extreme
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
dintr-o înclinație teoretică pentru castitate cât din incapacitate pragmatică de a se comporta în alt mod! Temperamentul lui nu face din el un abstinent militant. Cu atât mai mult cu cât tergiversările și ezitările din textul Eseurilor semnalează niște remușcări! în ediția din 1595, Montaigne utilizează un registru care nu lasă dubii: o iubește pe Marie, zice el, „mult mai mult decât patern”... Ce înseamnă acest „mult mai mult” când vorbește oricui vrea să-l asculte de o fiică „adoptivă
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
forțelor, supunere față de capriciile celuilalt, cheltuieli extravagante, demobilizare socială, cheltuire nesocotită a averii, șubrezire a sănătății... Starea fiziologică și psihică a individului străpuns de săgețile lui Cupidon ține de patologic: compulsiv, masochist, furios, sadic, gelos, solipsist, repetitiv, alienat, chinuit de remușcări, neliniștit, umblând ca un mort viu, nemaiaparținându-și, cu mâinile și picioarele comandate de bunul plac al celuilalt, aflat și el în aceeași tristă stare psihică și mentală. Nu e deloc grozav pentru cei doi protagoniști... Multe sunt durerile care
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
-se întruchiparea tipului de amantă pe care îl râvnise atât de mult. De altfel, Emma încerca satisfacția răzbunării. Nu suferise destul?! Dar acuma triumfa, iar dragostea, atâta vreme înăbușită, izbucnea întreagă, cu clocote de veselie. Le gusta din plin, fără remușcări, fără îngrijorări, fără zbucium 199. Dacă acceptăm enunțul exclamativ, singurul fragment care apare indubitabil în discursul indirect liber (" Nu suferise destul?!"), vocea eroinei și a naratorului sunt atât de bine amestecate, încât cu greu se poate determina dacă este vorba
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/980_a_2488]
-
fizic.99 Femeia violentă este lipsită de rațiune, dar această atitudine impetuoasă îi aduce sentimentul puterii. Târgoveața nu este numai defensivă, ea reprezintă chiar postura agresorului, fiind cea care execută prima lovitură în această confruntare. Nu are niciun fel de remușcări dacă ceea ce face poate fi catalogat drept acceptabil, nu cunoaște niciun fel de reguli, mai precis le ignoră voit. Violenței personajului îi lipsește orice urmă de echilibru. Prologul și povestirea ei oferă cititorilor două posibile versiuni ale atitudinii femeilor față de
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
sfânt. Decența este cu desăvârșire uitată, femeile „strigându-i vorbe deșucheate, fiind încredințate că dânsul nu le aude”538, iar stareța nu adoptă nicidecum o atitudine severă, tolerându-le limbajul. Imoralitatea merge însă mai departe, votul castității este încălcat fără remușcări, de unde și notațiile licențioase ale naratorului („Drept care, până a nu pleca, fieștecare vru să afle, nu într-un singur rând, ci de mai multe ori, cum știe mutul călări”539), care se amuză pe seama exploatării sexuale a bărbatului, devenit bogat
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
unui călugăr, încât reușește să-l aducă alături pe bărbatul îndrăgit. Teatralitatea ei este impecabilă, intuiția remarcabilă, iar imaginația de-a dreptul debordantă. Eroina se dovedește un spirit anticlerical, este o bună cunoscătoare a slăbiciunilor oamenilor Bisericii, o adulterină fără remușcări și fără moralitate, de aceea mai puțin scuzabilă. Ceea ce-i imputa soțului nu era lipsa virilității, ci a unei origini sociale nobile, meșterul țesător fiind prea burghez pentru 898 Robert O. Payne, op. cit., p. 26. 899 Charles A. Owen, art.
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
nevoită să le accepte. Moralitatea ei labilă poate fi scuzabilă în contextul acesta ingrat, inegal. Uneori donnele demonicate sunt ironice la adresa elementelor sacre (III. 4 - monna Isabetta râde pe seama pocăinței soțului, ia în glumă substratul vorbelor lui, nu are nicio remușcare în a trăi cu un călugăr), cred în forțele oculte (IX. 10) sau chiar practică vrăjitoria, în încercarea de a-l aduce alături pe iubitul dorit, utilizând tot arsenalul unor astfel de practici interzise: chipul de cositor, îmbăierea în râu
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
pe Troil l-a vândut./ Zicea: <<Vai mie, vai! mi-am pângărit/ Pe veci credința, numele cinstit!/ Căci l-am vândut pe cel mai fără pată/ și mai de preț din câți au fost vreodată!>>”, chiar dacă sesizăm și în această remușcare mai mult o preocupare pentru renumele propriu, recunoaște totuși calitățile și inocența lui Troil. Cresida se simte în mijlocul grecilor mai lipsită de protecție decât fusese în Troia, mai izolată și mai înspăimântată. și, în mod firesc, teama ei se intensifică
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
vânzarea de prieteni [...] constituiau, parcă, o molimă comportamentală, o boală psihologică cu caracter epidemic.”1045 Personajele negative, donnele demonicate, aduc însă, în cadrul operelor, o notă de realism: sunt conștiente că viața trebuie trăită din plin, răspund solicitărilor acesteia, nu cunosc remușcarea, nici îndoiala, căci dragostea este privită ca un drept firesc al omului, simt pentru prima dată trecerea timpului ca fiind ceva ireversibil: „Nu se mai trăiește într-un ritm lent, închistat. Viața nu mai e niciun moment efemer al 1041
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
mie de crime, erau oameni care mureau, erau mutilați, răniți de geamuri sparte, turtiți de volan sau zdrobiți sub roțile automobilelor sau camioanelor. Erau oameni bătuți, jefuiți, strangulați sau uciși, femei violate. Oamenii erau flămânzi, bolnavi, plictisiți, deznădăjduiți din pricina singurătății, remușcărilor sau fricii, furioși, sălbatici, scuturați de friguri ori zguduiți de suspine. Un oraș care nu era mai rău decât altele, un oraș bogat, viguros și orgolios, un oraș pierdut și bătut, și plin de goliciune. Toate aceste împrejurări explică de ce
[Corola-publishinghouse/Science/2073_a_3398]
-
mie de crime, erau oameni care mureau, erau mutilați, răniți de geamuri sparte, turtiți de volan sau zdrobiți sub roțile automobilelor sau camioanelor. Erau oameni bătuți, jefuiți, strangulați sau uciși, femei violate. Oamenii erau flămânzi, bolnavi, plictisiți, deznădăjduiți din pricina singurătății, remușcărilor sau fricii, furioși, sălbatici, scuturați de friguri ori zguduiți de suspine. Un oraș care nu era mai rău decât altele, un oraș bogat, viguros și orgolios, un oraș pierdut și bătut, și plin de goliciune. Toate depind de locul unde
[Corola-publishinghouse/Science/2073_a_3398]
-
relatând din spusele unora „carii sînt vrednici de crezut”. Pe drept cuvânt a fost înlăturată ipoteza formulată de I. G. Sbiera, reluată de N. Iorga și de alți cercetători, potrivit căreia autorul ar fi fost Radu Popescu, ce cuprins „de remușcări” ar fi dat o altă versiune părților finale a Istoriilor sale (N. Cartojan), ca și cea neverosimilă care îl propunea pe ardeleanul Teodor Corbea (avansată de Scarlat Struțeanu). Chiar și opiniile sugerate în anii din urmă (de Elvira Sorohan și
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285377_a_286706]
-
e însoțit de un prolog și de un epilog, texte impregnate de același sentimentalism desuet. Câteva personaje reapar și în al doilea roman, Sybaris. Astfel, Duduia, bătrână, se reîntoarce pe meleagurile unde trăise alături de Bujor pentru a muri răpusă de remușcare. În cu totul alt registru față de nota falsă, cu vădită tendință moralizatoare, caracteristică scrierilor de ficțiune ale lui A., este scrisă monografia Constanța pitorească cu împrejurimile ei (1908), un adevărat ghid pentru cel ce dorește să cunoască istoria acestui ținut
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285174_a_286503]
-
posibilă sinucidere). 541 OC, IV, p. 476. 542 "Nimic nu este atât de solid împlântat în suflet ca sentimentul de culpabilitate nejustificat, fiindcă, chiar prin faptul că el nu are un motiv real, el nu poate fi șters de nici o remușcare, de nici o reparație", (G. Janouch, op. cit., p. 118). 543 Lettre à son père, OC, IV, p. 851. 544 Nathalie Sarthou-Lajus, L' Ethique de la dette, PUF, 1977. 545 "Filiația este o manifestare a îndatorării originare a subiectului care îl trimite pe
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
ispravnicii de județ nu reprezintă o situație de loc ușoară pentru un țăran nu prea avut și nici chiar pentru un meșteșugar. Ajunși în fața instanței, părinții și f ciorii se eschivează, inventează, mint, jură fără frică și fără prea mare remușcare pe Sfintele Icoane. Atunci când nu reușesc să convingă, seducătorii sunt obligați să-și plătească greșeala. zestrea se negociază cu ajutorul mitropolitului și al celorlați clerici din consiliu. Tânărul dă o rochie, părinții fetei vor și o vacă, intervenția părinților amplifică neînțelegerile
În şalvari şi cu işlic: biserică, sexualitate, căsătorie şi divorţ în Ţara Românească a secolului al XVIII-lea by Constanţa Ghiţulescu () [Corola-publishinghouse/Science/1322_a_2878]
-
diminuând tot mai mult informațiile (despre lumea exterioară), căci într-o lume integral mediatizată mediatizările nu mai pot decât să se mediatizeze pe ele însele, până la a șterge acest chenar gol, această lipsă exterioară care structurase până acum, ca o remușcare, forul nostru interior și pe care-l numeam "realul". Vizualul ne ajută, totodată, să nu-i mai privim pe ceilalți. În special pe indivizii particulari. Semn de oboseală sau de renunțare? Cum în pictură nu mai putem vedea oameni, am
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1095_a_2603]
-
În timp ce când se difuzează ceva la televizor vii și pleci, stai de vorbă, îți ții mâinile în buzunar. Nu-ți place? Ei bine, zapezi, sunt lucruri pentru toate gusturile. Sau îl stingi, nu deranjezi pe nimeni și o faci fără remușcări: n-ai plătit nimic. Imaginea-mișcare recompensează imobilitatea fizică a spectatorilor; imaginea-studio compensează prin fixitatea ei disiparea consumatorului. Deși paralizat, cinefilul se consumă mai mult: adevărata viață este în altă parte, trebuie să faci eforturi pentru a urmări mental liniile de
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1095_a_2603]
-
sentiment de culpabilitate când sunt prinși cu Înșelăciuni, minciuni, gesturi reprobabile. Neagă faptele evidente, resping, aruncă vina pe alții, evocă comploturi, se târguiesc sau pur și simplu nu le pasă. Dau semne clare ca nu cunosc nici o jenă. N-au remușcări. Emoția aceasta culturală le este străină, nu au În limbajul lor noțiunea. Nu-i atinge oprobiul public, disprețul celorlalți. trăim, se pare, Într-o nouă cultură, În care respectul de sine și respectul obligațiilor nu se Înscrie În codul genetic
Psihologia servituţii voluntare by Adrian Neculau () [Corola-publishinghouse/Science/854_a_1579]
-
experiența te apasă intens, ai sentimentul devalorizării globale, Încerci o dorință acerbă de a te ascunde, de a evada și - atenție - de a te răzbuna pe cel ce te-a dezvăluit. Comportamentul În cazul vinovăției e mai redus ca intensitate, remușcările sunt suportabile, sinele rămâne unitar, individul se centrează pe alții (Întotdeauna alții sunt responsabili de situația regretabilă), omul caută scuze, se confesează cu plăcere, Încearcă să repare și Încetul cu Încetul totul se estompează. Rușinea ar putea fi o emoție
Psihologia servituţii voluntare by Adrian Neculau () [Corola-publishinghouse/Science/854_a_1579]
-
a cumpărat”, după uciderea acestuia din urmă, patul și lenjeria de pat ale acestuia și și-a zămislit apoi copiii În acest confort burghez. Acum câțiva ani, Lavinia Betea l-a văzut cum se plimba prin Cluj, elegant și fără remușcări, fiind tratat ca „domn Profesor” (fusese director adjunct la Biblioteca Centrală după ce a ieșit din sistem, deși nu știa să despartă cuvintele În silabe). N-au avut destine fericite nici cei ce au profitat: Dej a murit În condiții suspecte
Psihologia servituţii voluntare by Adrian Neculau () [Corola-publishinghouse/Science/854_a_1579]