1,717 matches
-
de plante și le sug seva. Planta slăbește și moare. Veți recunoaște o plantă atinsă de rugină după pustulele închise la culoare ce se găsesc sub frunze. Fungicidele Contra făinării și a manei Coada-calului Luați un kilogram de coada-calului și tocați plantele; puneți-l în 10 litri de apă, lăsați-l 24 de ore și apoi fierbeți-l timp de jumătate de oră. Lăsați la răcit și strecurați. Hreanul în infuzie Puneți la infuzat, timp de jumătate de oră, 150 de
[Corola-publishinghouse/Science/2318_a_3643]
-
recomandă următoarele amestecuri: 3,2-5,0 kg cartofi fierți în amestec cu 2,0-2,5 kg concentrate și 0,3-0,4 kg făină de fân de lucernă în prima fază; 4,0 kg cartofi fierți și 4,0 kg sfeclă tocată în amestec cu 1,0 kg concentrate în faza a II-a. De menționat că, în cele două variante, concentratele posedă următoarele proporții: 30% făină de porumb, 25% făină de orz, 25-30% tărâțe de grâu, 10% mazăre uruită și 1-3
Tehnologii de agricultură organică by Gerard Jităreanu, Costel Samuil () [Corola-publishinghouse/Science/1276_a_1895]
-
apară în presă, împreună cu câteva articole bine plasate. Iar efectul lor asupra profilului companiei va fi uriaș! — Și Michael de ce n-a văzut lucrurile în felul ăsta? — Pentru că nu m-a ascultat cu atenție. N-a făcut decât să mă toace la cap că „am stabili un precedent nefericit“. — Păi, poate că chiar așa e! Din câte știu eu, când angajezi oameni, îi pui să lucreze pentru tine, și nu pentru cine știe ce... — Asta e o excepție, nu poate fi luată în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
tati, legați fedeleș de scaune și cu căluș la gură. — De unde... ai făcut rost de toate numele astea? o întreb, sforțându-mă să fac să sune ca o întrebare relaxată. — De la Luke! Ne-a dat el o listă! L-am tocat la cap până când a căutat și el prin casă la voi. Mi-a zis că a găsit-o ascunsă sub pat sau așa ceva, în orice caz într-un loc ciudat. I-am zis că nici că există un loc mai
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
de nouri vom călători,/ Văzduh mai nou din noi va înflori./ La căpătâiul cerului o stea/ Înmugurită pentru noi va sta / Din raze limpezi să ne facă drum/ În lumea unde negurile iernii/ Clădesc albastre mănăstiri de scrum/ În care toacă luna de vecernii...”. Alteori adâncimile subconștientului sunt sondate în căutarea unei identități autentice. Sub suprafețe calme, eul profund apare, nu o dată, devastat: „Mi-e sufletul o năruire de statui,/ Le-aud cum cad, fărâmă cu fărâmă,/ Vecii de vis în
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288805_a_290134]
-
din spate de îndemnurile preoților din jur, îmbrăcați gros din cauza frigului de afară, vizibil afectați de acesta. Tineri seminariști cară tot timpul un fel de castroane mari din lemn, pline cu pâine binecuvântată, anafură, ce este distribuită apoi credincioșilor care toc mai s-au închinat la raclă. Un mic incident are loc chiar sub ochii mei, câteva bucăți de anafură cad pe jos, din neatenție, două femei în vârstă încep să se acuze reciproc, se produce o mică busculadă, tonul urcă
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
am văzut-o pe Julieta altfel decît ca prietenă. De altfel, mie nu mi-a arătat niciodată cît de transpirată este, deși eram și eu om, ce naiba! Ne-am dus fiecare care încotro, ne-am apucat de îmbătrînit și de tocat tinerețea. Mobilă în rate și așteptam doi ani. Aragaz, mașină de spălat, televizor, aspirator și mai așteptam încă doi ani. Covoare, magnetofon, combină muzicală și iar așteptam cîțiva ani. Biciclete la copii, lambriuri, uși de stejar și din nou se
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
îi iscodesc gîndurile. La un pahar de vin. L-ai bătut tare, atunci? Ochii i se aprind și fața exprimă o plăcere internă, mult timp înăbușită. L-am chisat ca pe usturoi. Aveam pantofi grei, cu talpa groasă și-i tocam burta! Fața era toată carne vie, plină de borș. N-ați văzut semnele? Ba da, tu l-ai...? Îhî... Rîde și rîsul său, fruntea teșită și gura lată cu dinții încălecați mă fac să văd omul de grotă, omul primitiv
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
sală de nu știu cîte mii de locuri. X era un pachet de mușchi și-i cam snopise pe toți adversarii săi. Y era și el așijderea, oțel nu alta și rupea osul cît ai zice pește. Ce mai, amîndoi tocau oasele cu pricepere și ușurință. Cam din oră în oră se prezentau fioroșii bătăuși în carne și oase (întregi) și se reluau scene din meciurile anterioare ale celor doi, unde aceștia tocau adversari plini de borș și adormiți ca la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
osul cît ai zice pește. Ce mai, amîndoi tocau oasele cu pricepere și ușurință. Cam din oră în oră se prezentau fioroșii bătăuși în carne și oase (întregi) și se reluau scene din meciurile anterioare ale celor doi, unde aceștia tocau adversari plini de borș și adormiți ca la anestezie. Mi s-a trezit un interes morbid să văd care pe care, adică să văd pe cine îl va podidi borșul și va rămîne lat. În sinea mea, un pacifist notoriu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
nu mă așteptam. Palmierii din grădină sînt înalți de 20-25 m și smocul de frunze este tocmai în vîrf. La un metru și jumătate pînă la frunze apar niște teci, sub un înveliș verde. Trunchiul este ca de lemn uscat toacă pînă la zona verde spre vîrf. Învelișul se usucă, pocnește și cade. Apare teaca, e cam de 60-70 cm lungime și groasă cam cît un picior de copilandru. Teaca se usucă și ea și deodată explodează. Din ea iese o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
să refuze o identitate care îi saltă cota. Farmacistu are un magazin unde vinde în timpul liber, alături de nevastă și de cei doi copii. Acest magazin e un fel de bursă a noutăților în sat, unde se află și ulterior se toacă majoritatea mondenităților. Io, zice-se, îmi bătusem joc de magazinul lui. Și, dispărând prestigiul magazinului, și o parte din prestigiul satului se diminua. Satul depindea de instituțiile sale, iar magazinul ăsta e în sat o instituție decisivă. Farmacistu îl luase
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
cel mai jigărit și mai prăpădit din fundul grajdului, odată scos afară, se transforma în cel mai frumos bidiviu, zburând ca vântul și ca gândul, anulând spațiul și distanțele. Pirpiriile trăgeau ca niște locomotive, înieptându-se și pufăind pe eșapamentul nazal, tocând mărunt și iute din picioarele pline de nerv ca niște sportive la un concurs internațional, hotărâte să cucerească premiul întâi. Mama și fiica, umăr la umăr, comunicând prin simpla atingere a capetelor sau cu ajutorul limbajului morse al succesiunilor de pufăituri
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
îngerii? Sunt niște făpturi infame, acum știu. Să vă spun cum au izbucnit în râs îngerii? Cândva, în Lobns, lângă gară, un om a fost tăiat de tren într-un fel de neînchipuit: toată jumătatea de jos i-a fost tocată, iar jumătatea de sus de la brâu i-a rămas vie și stătea drept lângă șine așa cum stau busturile. Trenul plecase și jumătatea aceea rămăsese cu fața nedumerită și gura întredeschisă. Mulți întorceau capul. Niște copii au dat fuga la mort
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
depline? Dar o să-mi spuneți că Mihail Smolsky, semnând În literatură Sorbul, nu este chiar al nației noastre, cu fața lui scofâlcită, părul și țăcălia blond-roșcate, mersul legănat și nesigur de om călare, când pe un picior, când pe altul, tocându-și averea cu o nepăsare slavă, În petreceri și echipaje cu „muscal cu cauciuc“ („Gata, conașule!“ Îi striga pe vremuri Mișca, birjarul boierilor, repezindu-și telegarii Orlov, când tânărul Smolsky apărea În Piața Teatrului Național, obosit și scârbit de atâta
Caleidoscopul unei jumătăţi de veac în Bucureşti (1900-1950) şi alte pagini memorialistice by Constantin Beldie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1330_a_2733]
-
nu cred în stele. Stelele-s îndepărtate și-s reci, măcar că strălucesc. N-au ele habar de suferințele oamenilor. Cu siguranță, e "Luceafărul"! bate din palme cu bucurie Voichița. Ași... Măcar de n-ar fi una din cele "căzătoare"... O toacă prinde a bate repede-repede, apoi dangătul grav al clopotului Mirăuților ține isonul clopotelor vesele de la Sfântul Dumitru. Ce se mai aude cu principele Alexandru, acu, după ce a cucerit Mangopul? aruncă Ștefan o vorbă, așa, ca din întâmplare. Mi-a spus
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
cârd de rațe sălbatice zboară spre zări mai însorite, gâgâind răgușit a jale că-și părăsesc cuibul unde au bătut din aripi dintâi... Undeva, departe, un clopot bate rar, greu și dangătul strecoară o undă de tristețe. La biserica Mirăuților toacă de vecernie. Ștefan respiră adânc... Într-un târziu, spune încetișor: ...Vezi tu, Alexandre, eu n-am fost niciodată prințișorul fericit. Soarta nu mi-a prea cătat în coarne, m-a lovit de cum am deschis ochii. Născut în pribegie, mereu fugar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
dumneavoastră? V-ați înghițit limba? îi întreabă văzându-i că stau tăcuți, cu privirile în pământ. Într-adevăr, ce-ați putea răspunde? Parcă eu știu? Tace și el, privește și el pământul, pe gânduri... O ciocănitoare bate parcă le-ar toca creierii. Acu, șezum și plânsem!" izbucnește Stanciu. O moarte are omul! Fie ce-o fi! Mergem cu tine, Doamne! Mergem!! strigă boierii. Fie ce-o fi!!... Îți mulțumesc Stanciule... Vă mulțumesc, vouă, tuturor... Om face ce-om face... Deși, mărturisesc
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
într-o Moldovă ce-i sta ca spinul în ochi, scurtează nasul "moldoveanului obraznic", ce-l înțeapă mai abitir ca săgeata ceea buclucașă, și, nu în ultimul rând -, dă socoteală de aurul Papii, pe care Dumnezeu știe cum l-a tocat, că prin lupte cu turcii, nu s-a prea văzut... Să recunoaștem, "Rex" aista-i mare! Jos pălăria! L-a întrecut până și pe Vodă Ștefan, la trasul sforilor. Puțin murdară, dar bine jucată politichia... Se spală, iese la spălat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
sticlele de pe jos. Având multe roșii în grădină, făceam bulion, multe sticle, iar din gogonele pregăteam niște murături delicioase (cu mărar, crenguțe de vișin, piper, usturoi, sare, oțet și frunze de stejar). La butoi, puneam castraveciori și varza (căpățâni și tocată cu gealăul) la murat. Pentru a le da un gust mai deosebit adăugam mere ionatane, ardei iuți (în loc de piper), foi de dafin, usturoi (căței), tulpini uscate de mărar, câteva crenguțe de vișin și de stejar, cuișoare, boabe de sare mare
ÎNTÂMPLĂRI NEUITATE... DIN SATUL MEU, COSTIŞA by RĂDUŢA VASILOVSCHI-LAVRIC () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1232_a_1872]
-
grajd, de la vite, nici n-am auzit-o intrând. Eram prea preocupată cu "toaca". Am continuat până când mama a priceput ce fac. A luat țevile și mi-a dat câteva clește peste spate, spunându-mi că-mi arată ea îndată "toacă". M-a pus la făcut țevi pentru pânza în patru ițe, ce-o avea în stative. Seara am încercat "toaca" în pragul de la bucătăria de vară și la grajd. Tata, văzându-mă, mi-a arătat el cum se bate mai
ÎNTÂMPLĂRI NEUITATE... DIN SATUL MEU, COSTIŞA by RĂDUŢA VASILOVSCHI-LAVRIC () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1232_a_1872]
-
pe front iar în august acelaș an, generalul a fost avansat la rangul de mareșal de către Majestatea Sa regele Mihai I. Costache era din ce în ce mai chinuit de durerile reumatice pe care le trata cu felurite leacuri și unsori băbești. Degeaba îl toca Maria să vândă niște pământ iar cu banii să-și caute de sănătate. De fiecare dată când venea vorba, Costache spunea: „Nu pot să fac așa ceva, pământul este al copiilor și dacă îl vând, și dau banii pe doctori, nu
Rădăcinile continuităţii by Ştefan Boboc-Pungeşteanu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91638_a_92999]
-
ușile unor familii de unde se auzeau mereu certuri. Tot la parter stătea și domnul Popescu, un individ slab, pipernicit, plăpînd ca o femeie, care se pricepea de minune la table, cînd juca pe bancă împreună cu domnul Golescu, dar care își toca soția în mod siste matic și bestial - după cum ziceau ai mei. Chinul începea după ce urcam primul rînd de scări și ajungeam la etajul unu. La etajul unu stătea o femeie blondă, cam pe la treizeci și ceva de ani, căreia îi
Tinereţile lui Daniel Abagiu by Cezar Paul-Bădescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/612_a_1368]
-
să-l împuști, nu altceva”. Fariseul din povestirea lui Brătescu-Voinești e un „ciocoi nou” care „face paradă de democrație și de dragoste de țăran”, dar se poartă revoltător, neomenos. Pentru mine, farisei sînt, azi, și cei care, după ce ne-au tocat mințile cu banalități propagandistice, au devenit din extrem estici, occidentali („cu accent”)! Tot apropo de fariseism! Un istoric, Vladimir Kobrin, observă, în „Les Nouvelles de Moscou” (nr. 39/1989), tendința pe care o manifestă o seamă dintre compatrioții săi de
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
însă parcursul revoluționar este deturnat către cel al fiestei, iar glisarea se face aproape firesc. La ora 6 populația se adună în Piața Unirii, iar naratorul ține să precizeze, pe locul actualului monument, iar „Prezidentul, urcat pe un scaun de tocat cârnați, citește actul solemn de întemeire a Republicii”. Următorul pas este radical schim- bat, el marchează spiritul sărbătorii, „La 7, se desfundă în toate răspântiile boloboace, în sunetele marșului eroic de la ’48”, urmează, „La 8, o parte din popor, cu
Caragiale după Caragiale by Angelo Mitchievici () [Corola-publishinghouse/Memoirs/819_a_1754]