1,663 matches
-
la Torino sau Montreal, ci la „Spiru Haret“ sau „Neculce“, știe la ce mă refer. De două ori pe săptămână, profesorul de română își îndopa elevii tocilari cu tone de comentarii scrise pe-un caiet studențesc, iar ei notau de zor, cu fețele înmiresmate și urechile pâlnie. Nu lucram singur. Clasele trosneau de amatori, dornici să ia cu asalt lumea științei și-a învățăturii. Matematica făcea cu Ștefănescu, engleza cu Focșeneanu („Foxy“ - o doamnă), filosofia cu „50 Cent“ (un super-profesor; porecla
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
sacoșa, împreună cu prețiosul ei conținut, și-a venit lângă noi. „Îmi permiteți?“ „Mai întrebi?“ I-am făcut loc în capul patului. Acum stăteam bine toți trei, lipiți de perete, sub carpeta cu Ali Baba. Cei patruzeci de hoți împingeau de zor la bolovanul din cavernă, galben pe fond bleumarin; unii erau încălțați cu niște cizme de cauciuc, muncitorești, croșetate cu lână mov. „Știți clădirea Primăriei, de pe Banu Manta?“, ne-a verificat Maria. „Sector 1?“ „Da.“ „Ce-i cu ea?“ „Are ceva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
nu puteam să-l sufăr). Nici vârsta nu părea aceeași, mă opream pe marginea pâlniei negre când la 12, când la 29, când la 17 ani. Aproape că nu mai conta: exploram corp după corp, imagine peste imagine. Căutam de zor, căpitanul Picard ar fi fost mândru de mine. Îmi plăcea să mă știu pretențios, mereu nemulțumit. Inevitabil, fiecare nemulțumire sfârșea în interiorul pâlniei, malaxată definitiv. În ciuda rezultatelor catastrofale, o speranță firavă, dar sâcâitoare ca o durere de cap, mă făcea să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
norocoșii obținuseră volumul complet, cu toate măgăriile. Ce nu se tipărește nu există, deci n-are valoare. Dar ce există și nu se tipărește are-o valoare incomensurabilă, ca manuscrisul lui Da Vinci sau discheta lui Culianu. Anticarii căutau de zor exemplarele, Wittenberg susținea că văzuse unul la Berlin, Matache răscolea prin Arhivele Naționale și la Chicago, iar Scurtu credea că toată povestea e-o scorneală, menită să-i facă reclamă lui Maiorescu. Un motiv în plus să punem pe foc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
colete cu acte și dosare, strecurându-se pe oriunde, adică peste tot: în stațiile de autobuz, printre oglinzi retrovizoare sau chiar pe pantofii tăi. Treceau pe roșu la stop, aterizau de pe trotuar pe banda patru, întorceau în intersecție, învârtind de zor la pedale, ca niște roboți scăpați în stradă. Un pocnet sec te anunța că îți loviseră o aripă sau plecaseră cu oglinda. Răsplata se împărțea prompt și binemeritat: șoferii și pietonii își dădeau mâna aici, pentru a-și face dreptate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
Analele Universității“ (un nume parcă predestinat să se-odihnească în clădirea asta), am tras cu urechea. Dinspre geam venea un zgomot, un fel de păcănit ritmic, de atelier în miniatură. „E țeava.“, mi-a explicat Mihnea, cu spatele la mine. Vâra de zor lanterna printre foi și coperți, fără succes. „Așa e pe cupru. Efectul de dilatare.“ L-am lăsat să se-agite în continuare. Nu căutam unde trebuie. Căldura se evaporase din încăpere, țevile păcăneau de pomană; mai degrabă îți clănțăneau dinții
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
era nevoie să te străduiești prea tare: valurile și digul de stabilopozi îți indicau adresa. Dacă mai aveai vreun dubiu, sticleau luminile de-oțel ale Năvodarilor în stânga. Șeful milițienilor purta sub braț o mapă cu fermoar și-și înjura de zor oamenii: „Dobitocilor! L-ați luat pe-ălălalt! Ăsta nu povestește ce trebuie!“ Dintr-un al patrulea calculator, pe toată întinderea dintre cameră și spărtura noastră, se desfășura deșertul Karabogaz de la Marea Caspică. Îl recunoșteam dintr-o revistă, după dunele de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
sortate, redistribuite și transportate apoi spre centrele de putere culturală ale cine știe căror stăpâni și lorzi ai drogurilor cerebrale. Puteai scoate bani grei din soft-ul minții (doar eram pe locul doi în statistici, după India). Computeriștii butonau de zor, aplecați pe claviaturile vii: le intraseră degetele prin taste, literele căpătaseră terminaluri de piele, cablurile, adaptoare nervoase. Imaginile se împachetau orbitor, refractar, îți venea să pleci cu ele acasă. Credeai că e fabrica de jucării a lui Moș Crăciun sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
de mână, al legilor ce se propuneau. Între acestea, Adunarea ținea ședință și vota cu iuțeala aburului legile cari, tot într-o vreme, se discutau cu câțiva deputați în secțiune, treceau la alți câțiva în comitet, se scriau apoi cu zor de impiegații Camerii și se depuneau la tribună de un raportor improvizat. Astfel se votă o parte din legea asupra fabricii de la Chitila, care fu retrasă în cursul discuțiunii de cătră guvern. S-au votat în același chip mai multe
Opere 11 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295589_a_296918]
-
deznaționalizări fericite, dar ele sânt organice, nu impuse cu de-a sila. Contactul des c-o altă naționalitate, înrudirea de rasă, interese zilnice, încrucișarea și amestecul sângelui, mii de împrejurări fac cu putință o deznaționalizare organică. Dar cu sila, cu zorul, cu impunerea, nicicând; cel puțin noi nu știm nici un caz în istorie. Vorba cîntecului: Dor de zor nu se știe pe la noi. În Ardeal chiar, cine s-au maghiarizat? Nobilimea, cea de nimenea silită, cetățenii liberi în toate celea, oamenii
Opere 11 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295589_a_296918]
-
naționalitate, înrudirea de rasă, interese zilnice, încrucișarea și amestecul sângelui, mii de împrejurări fac cu putință o deznaționalizare organică. Dar cu sila, cu zorul, cu impunerea, nicicând; cel puțin noi nu știm nici un caz în istorie. Vorba cîntecului: Dor de zor nu se știe pe la noi. În Ardeal chiar, cine s-au maghiarizat? Nobilimea, cea de nimenea silită, cetățenii liberi în toate celea, oamenii cari aveau cea mai multă posibilitate de-a vorbi și a se purta cum doreau. Sigur e
Opere 11 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295589_a_296918]
-
toată lumea-l cunoaște că d-sa este o natură cumpătată și dulce, de o înfățișare blândă și mângâioasă, nu un zvăpăiat hidalgo ca marchizul Campo-Basso de la Grenada; și ne mirăm ce a pățit onor. nostru reprezentant să ia așa la zor pe bunii turci, cu cari de aminteri se spune că d-sa trăia până acuma în cei mai plăcuți termeni. Iată care a fost regretabilul incident diplomatic de la Constantinopol, după cum ne spune o depeșe a ziarului "Des debats": Poarta n-
Opere 11 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295589_a_296918]
-
Dar de cine erau siliți, rogu-vă? Nu cumva de d-voastră? Știut este că sînteți oameni foarte curajoși... după bătălie ori la cafenea și că - ferească Dumnezeu - sînteți în stare să proclamați republica la Ploiești. Păcat numai că acest zor, această silă mare, piere față c-o companie de dorobanți. Vitejii ca cele din noaptea de 11 fevruarie sînteți într-adevăr în stare să faceți, dar a sili pe cineva prin curajul atitudinei d-voastră nu sînteți în stare, pentru că
Opere 11 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295589_a_296918]
-
a fi orice război, indiferent de cine este pornit și indiferent în numele cărei sfinte idei este purtat. Cuvintele scrise de Voltaire în 1764 (13) ar trebui să fie înscrise pe pereții fiecărei cancelarii unde regi, președinți sau dictatori caută de zor justificări pentru crimele produse cu metodă și neîndurătoare eficiență: „Animalele se războiesc veșnic între ele; fiecare specie a fost sortită să sfâșie o altă specie.” ... „S-ar părea că Dumnezeu a dat oamenilor rațiunea ca să-i ferească de a se
Tratat de diabet Paulescu by Constantin Ionescu-Tîrgovişte () [Corola-publishinghouse/Science/92260_a_92755]
-
aceasta, oare cui îi va aparține sufletul meu dulce, din lumea asta trecătoare, din trupul meu trecător?" (cântec de gheișă, sec. XVI). Citit la lumina unui bec chior, în timp ce eram de planton, iar alături 55 de trupuri obosite sforăiau de zor în dormitorul vopsit într-un gri-albastru-verzui îngrozitor. Cer să fiu programat de planton noaptea, la ore imposibile, de genul 02-04, pentru a putea citi și a nu fi deranjat. Cu ce voluptate, cu ce satisfacție a rezistenței intelectuale se poate
Fals jurnal de căpşunar by Mirel Bănică [Corola-publishinghouse/Memoirs/1440_a_2682]
-
pe o creangă, pentru a se face remarcate. Le aud spusele și pot arunca un ochi pe ceea ce scriu, așa cum sunt așezat la un calculator, lângă ele. Pregătesc un subiect de seminar. Gender studies. Paginile pe care le cercetează de zor sunt dedicate unui subiect-cheie: "dominația masculină". Încă odată, nu mai înțeleg nimic din lumea aceasta postmodernă în care sunt exilat. 15 ianuarie 2004 Astăzi am lucrat ca profesor suplinitor (remplaçant, în limbajul curent) într-un colegiu din Geneva. Am ținut
Fals jurnal de căpşunar by Mirel Bănică [Corola-publishinghouse/Memoirs/1440_a_2682]
-
a friptură de duminică, bărbații își lustruiau Jeep-urile strălucitoare sau tundeau gazonul. Fericire mic-burgheză, fără îndoială, dar fericire adevărată. Iar eu, cățărat pe scara mea de trei metri înălțime contemplam tot acest microcosmos de cartier elvețian bogat, clănțănind de zor din foarfeca mea imensă de spațiu verde. Semănam cu personajul Edward interpretat de Johnny Deep, băiatul cu foarfeci în loc de mâini din filmul lui Tim Burton, Edward Scissorhands. Autobuzul, la întoarcerea în oraș, este plin ochi de filipinezi, sud-americani cu nasuri
Fals jurnal de căpşunar by Mirel Bănică [Corola-publishinghouse/Memoirs/1440_a_2682]
-
doamna Elvira, dintr-o dată intrată în gura lumii acea gură grozavă, hulpavă, neiertătoare, ucigătoare, despre care se zice, ferească-te sfântul, că "n-o astupă decât pământul!" Trei zile și trei nopți, târgul s-a pornit și a trăncănit de zor, ca un uriaș malaxor, din care răzbăteau și s-auzeau, pe străzi, în piețe, la colțuri frânturi de păreri, aprecieri, adevărate sau eronate: ..."nepotism"..., "servilism"..., auzi dom'le: asta i-a cerut directoarei Bibliotecii de la Institut să întocmească o bibliografie
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
numeroase chipuri de colegi, prieteni, profesori. Și nesfârșite roiuri de amintiri cutreieră adâncurile ființei. Și retrăiesc acei ani burdușiți, ticsiți de visuri, încărcați și cutremurați de uimiri, întrebări, încercări, căutări, frământări, dezamăgiri și ispititoare împliniri, peste care timpul, galopând de zor, se prăvale neiertător, îndepărtându-mă și înstrăinându-mă cu fiecare an ce trece, de această mirifică lume. ... Iată-mă-s pe holul larg și înalt, de la intrare în Universitate. Lume multă. Buluc de băieți și de fete. Zumzet zgomotos. Și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
ticălos în aplicare. Pe la ora 12, uitându-mă pe geam, am văzut grupuri de femei și bărbați care veneau de la biserică. Se opreau în loc și își făceau cruce. Pe geamurile deschise ieșea 76 praf, semn că acolo cineva muncește de zor. Pesemne contabila îi spusese deja cumetrei, sora părintelui, de hărnicia mea. Iart-o, Maica Domnului, că-i rătăcită, sărmana, am auzit glasul unei bătrâne când tocmai mă pregăteam să arunc o găleată plină cu moloz pe geam. Am mâncat friptura, din
BIETUL OM SUB VREMI by DORINA STOICA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/531_a_938]
-
un deal acoperit cu o livadă bătrână de meri și de pruni, unde pășteau vacile satului. Într-una din zile, la trecerea prin sat m-am oprit să privesc livada. În dreptul unei gospodării, sus pe deal, câțiva oameni săpau de zor. Deoarece nu urcasem niciodată în livadă, m-am hotărât să o fac în acea zi. Am lăsat șareta în curte la nenea Voineac și am luat în piept dealul abrupt până la locul cu pricina. Nu după mult timp de la sosirea
BIETUL OM SUB VREMI by DORINA STOICA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/531_a_938]
-
pe canapelele din sufrageria familiei Klein, care era clubul nostru. Dar eu n-am încetat cu această bâjbâială tristă și cucernică, nici cu șezutul asemeni unui gard vopsit în fața atelierului croitorului în după amiaza viorie. Ponositul ei tată lucra de zor cu acul, aplecat, probabil negândindu-se deloc că eu îl văd din stradă prin geamul luminat; surioara ei slabă ca un pui stătea în chiloți negri de gimnastică și tăia hârtie cu niște foarfeci mari. A durat câteva săptămâni până
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
fără să își propună acest lucru, căci nu era capabilă de așa ceva. Avea ideea ei personală despre condamnare și însănătoșire. Care va să zică decizia asupra lui George fusese luată și, nereproșând nimic nimănui, ea își vedea de treburi, în timp ce Bunica Lausch dădea zor să-și ducă proiectul la bun sfârșit. Bătrâna s-a dus personal la farmacie să îi telefoneze lui Lubin, meșterul de coșciuge. Acest lucru are în sine însemnătate, căci nu mai pusese piciorul afară după ce ninsese de când își scrântise glezna
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
gândeam cât de multă antipatie aveam pentru mașina asta și pozițiile false în care mă pusese. Am întins foaia groasă de cort pe iarba udă și după ce m-am ghemuit și m-am liniștit, am continuat să simt în mine zorul și zbuciumul. Îmi făceam griji în legătură cu Thea; știam că probabil avea să mă repudieze. Nu avea să mă ierte niciodată pentru ce făcusem. Și acum Stella ședea lângă mine aproape, pentru că era frig. Mirosea bine, părul și pudra de pe față
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
pedeapsă, așa cum ai încercat o dată cu Piki...” Așa era, Piki nu voia să dea lăbuța și mă chinuiam de vreo zece zile. COCO! Scena 3 Miki „toarce” leneșă pe o canapea. Piki, cu căștile pe urechi, ascultă muzică și dirijează de zor, urmărit de Coco, care se dă în leagăn. Din senin țipă Coco: Scrisoarea!Scrisoarea! (scoate din colivie un plic) Mama, tata a scris... Miki: Și nouă, mă moțatule, că doar facem parte din familie...S-o desfacem... Coco: Nu! Nu
Teatrul ca o lecţie de viaţă by Ion Bălan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91610_a_92357]