10,345 matches
-
odată cu independența, în Algeria ca și în Angola, s-au angajat, de altfel, după 1988, cu rezultate diferite, pe calea liberalizării, mai degrabă economice decât politice. Ca și în celelalte regimuri comuniste, comunismul african n-a scăpat, nici el, principiului epurărilor. Cele din MPLA din Angola anului 1977 au fost sângeroase pentru partizanii lui Nito Alves, învinși datorită sprijinului cubanezilor și acuzați, de către o conducere occidentalizată și preocupată să edifice statul-națiune, de „rasism, tribalism și regionalism”. La fel și în Etiopia
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
apoi a Chinei* maoiste, a Cubei* etc. - și se articulează pe unele campanii de dezinformare* și de diversiune. Astfel, în 1952, mobilizarea mondială în favoarea soților Rosenberg, condamnați la moarte de către justiția americană pentru spionaj* atomic, contribuie la deturnarea atenției de la epurările la care erau supuși evreii în URSS și în democrațiile populare*. Prăbușirea sistemului comunist mondial în 1989-1991 a slăbit considerabil capacitatea de mobilizare a agitației și propagandei care este, de altfel, spulberată, de primii ani 1970, de televiziune și de
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
a înlocui Mișcarea de la 26 iulie - cu care a făcut revoluția, dar care-i prea pluralist - și de a organiza controlul unei societăți care a ajuns în „zorii libertății”. și curând, PSP devine coloana vertebrală a statului, cu condiția acceptării epurărilor decretate de Castro în fața oricărei veleități de autonomie. Dacă, în politica sa latino-americană, Castro susține mișcările de gherilă, el împiedică URSS să-și păstreze controlul asupra PSP. Totuși, regimul său nu supraviețuiește decât datorită susținerii de către sovietici, susținere pecetluită în
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
în organizații specifice - în sânul Mâinii de Lucru Străine (MOI) și al FTP-MOI -, politică generală a PCF* nu abordează deloc problema persecuțiilor antisemite. în afară de aceasta însă, între 1948 și1953, Stalin inițiază în URSS și în democrațiile populare* o companie de epurări îndreptată împotriva evreilor. Ceea ce duce în 1949, la scindarea Ligii Internaționale contra Antisemitismului, comuniștii creând în Franța Mișcarea contra Rasismului, a Antisemitismului și pentru Pace. MRAP este rebotezată în 1977 Mișcarea contra Rasismului și pentru Prietenia între Popoare, într-un
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
mai mult la dezorganizarea încadrării. Pe 13 iunie 1937, Pravda anunță arestarea și execuția principalilor șefi ai armatei, pentru „trădare, sabotaj, spionaj”. Din vara anului 1937 până în toamna anului următor, mai mult de 70% din membrii comandamentului suprem cad victime epurărilor. Din cei 85 de membri ai Consiliului Militar ai Comisariatului Poporului de la Apărare, 68 sunt executați, iar 4 se sinucid sau mor în închisoare. Din 5 mareșali, 3 sunt asasinați (printre ei și Tuhacevski), precum și 8 amirali din 9. Accelerarea
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
unei școli medii tehnice. Muncitor metalurgist în 1921, el intră în Komsomol iar, între 1923 și 1927 studiază într-un institut tehnic, perfecționându-și apoi formația de inginer. în 1931, aderă la PCUS* și avansează în diferite instanțe ucrainene unde epurările din timpul Marii Terori* favorizează promovările: în februarie 1939, este numit prim-secretar al partidului în regiunea Dnieprodzerjinsk. Comisar politic în Armata Roșie* în timpul Marelui Război pentru Apărarea Patriei*, el devine, în 1950 prim-secretar al partidului în R.S.S. Moldovenească
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
a exilaților cubanezi vizând răsturnarea regimului. Foarte prost pregătită, această operațiune - zisă „din Golful Porcilor” - eșuează și amplifică prestigiul antiimperialist* al lui Castro. Dacă acceptă ajutorul sovietic, Castro nu este dispus să suporte supremația Moscovei și inițiază, în 1962, o epurare a partidului condus de credincioșii săi. Totuși, în 1962, el acceptă oferta sovietică de a instala rachete nucleare în coasta Statelor Unite, fapt care duce, în octombrie, la criza rachetelor din Cuba; el visează atunci un scenariu apocaliptic în conformitate cu care SUA
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
a „deviaționiștilor de dreapta”, ca Buharin și Rîkov, și accelerarea unui proces care se va încheia în 1938: renovarea radicală a PCUS, de jos în sus. într-adevăr, în tot timpul războiului dus de el împotriva țărănimii, Stalin procedează la epurări succesive în interiorul partidului și al poliției politice*, eliminându-i pe cei bănuiți de milă față de „chiaburi” sau a celor care șovăie. Colectivizarea este o ocazie remarcabilă de a-i selecționa „oameni mai duri”, lucru recomandat de Lenin încă din 1918
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
considerat ca «rational»” (Furet). în toată Europa Occidentală, anii 1945-1956 marchează apogeul influenței comunismului asupra intelectualilor și artiștilor. în Franța, PCF exercită o „hegemonie intelectuală”: el controlează Comitetul Național al Scriitorilor și stabilește lista colaboratorilor care urmează a fi supuși epurărilor. O comisie a Comitetului Central, condusă de Laurent Casanova, își exercită cu pedanterie maniacală autoritatea asupra publicațiilor: Les Lettres franșaises - conduse de P. Daix și apoi de Aragon -, Europe - condusă de Jean Cassou, apoi de Pierre Abraham -, La Pensîe - condusă
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
Polonia, în România, în Cehoslovacia și, curând, în zonele de ocupație sovietică a Germaniei - viitoarea RDG - prezintă niște caracteristici comune. Guvernele lor sunt conduse de coaliții ale Frontului Național în care comuniștii joacă - rolul determinant, și aplică o politică de epurare a elitelor politice și sociale la putere până atunci - fie au colaborat sau nu cu ocupanții din Axă -, de expropriere a marilor proprietăți funciare și de reformă agrară - în Polonia, 6 milioane de hectare sunt împărțite unui milion de țărani
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
comuniști, el ocupă postul de secretar de partid al regiunii de Sud-Vest. în 1952, cariera sa națională începe printr-un post de viceprim-ministru, Mao dorind să echilibreze puterea lui Liu Shaogi și a lui Yhou Enlai*. Ea se accelerează odată cu epurarea lui Gao Gang și a lui Rao Shushi, în care Deng joacă un rol de prim-plan; în 1954, devine șef al Secretariatului Comitetului Central, apoi, oficial, secretar general al PCC, după cel de-al VIII-lea Congres din septembrie
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
de fapte, Hrușciov denunță cultul personalității și puterile discreționare pe care și le arogase Stalin, recursul de teroare*și la arbitrar ca mod de guvernare, procesele* trucate și tortura pentru obținerea „mărturisirilor”, rolul personal al lui Stalin în activitatea de epurare a partidului și în deportarea* popoarelor „pedepsite” în 1944-1945 și, în sfârșit, incompetența lui militară așa cum s-a manifestat aceasta în anii războiului. Făcând deosebirea între Stalin „cel bun” - până în 1934 - și Stalin „cel rău” - din 1934 până la moartea sa
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
pe atât de contradictorii. în februarie 1957, mai multe naționalități deportate în anii 1944-1945 - cecenii, ingușii, kalmucii - beneficiază de o reabilitate, nu însă și germanii de pe Volga și nici tătarii din Crimeea. în 1956-1958, sunt reabilitate mai multe victime ale epurărilor, printre care și Tuhacevski, dar nu și Troțki sau Buharin. Iar fenomenul represiv este departe de a fi dezavuat în toată amploarea sa. în 1958, codul penal abolește noțiunea de „dușman al poporului”, ridică vârsta responsabilității penale de la 14 la
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
menține pluralismul și ar proceda, în același timp, la excluderea forțelor favorabile fascismului. El supervizează, în august-septembrie 1936, organizarea Brigăzilor Internaționale, avertizând în același timp asupra imaginii PC spaniol ca „partid al războiului”. Simultan, el aistă fără nicio reacție la epurările cărora le cad victimă cadre ale IC în timpul Marii Terori*: „Voi, toți ăștia din Komintern, sunteți în slujba dușmanului”, îi va spune Stalin lui Dimitrov pe 11 februarie 1937. După conferința de la München din septembrie 1938, politica Frontului Popular este
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
recompense și servește ca model pentru secțiile IC. Acum, conducerea partidului îi alege pe aderenți și-i respinge atunci când nu mai corespund obiectivelor sale. Deja sub Lenin, dar și mai multe sub Stalin*, PCUS trece în mai multe rânduri prin epurări și campanii de excluderi, expulzând din sânul său nenumărați comuniști. Unii dintre excluși rămân profund atașați ideologiei și proiectului comunist, lui Stalin însuși, până și în Gulagul în care acesta i-a trimis. Alții reușesc să reintre în partid; în
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
provin din niște grupuri preexistente - socialiști, anarhiști, sindicaliști - care au cunoscut cultura politică a liberului arbitru personal, impunerea ortodoxiei provoacă inevitabile tensiuni care duc încă de la începuturi la numeroase despărțiri. Unele dintre acestea nu sunt voluntare și corespund procesului de epurare deja practicat în sânul PCUS. Istoria tuturor PC e plină de astfel de „afaceri” în cursul cărora figuri cunoscute sunt excluse și defăimate - uneori asasinate chiar - pentru a se asigura conformitatea ideologică și disciplina politică. Astfel, încă din mai 1924
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
care-i fac pe numeroși nemulțumiți să rămână în partid, pentru a nu se rupe de „familie”. Alții își mențin angajamentul fie în cadrul comunismului heterodox al diverselor grupuri troțkiste sau maoiste* - care vor recurge și ele, la rândul lor, la epurări și excluderi -, fie în cel al socialismului tradițional -: în aprilie 1923, Frossard creează o Uniune Social-Comunistă și un ziar, L’Egalitî, înainte de a se alătura SFIO. Sunt și unii care aleg să revină în sindicalism, ca Pierre Monatte, dezgustat de
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
către stat trebuie să fie prioritare față de nevoile kolhozului, Stalin hotărând să „dea o lovitură decisivă” kolhoznicilor care „au ridicat batalioane întregi contra statului sovietic”. în noiembrie, comuniștii locali care se solidarizaseră cu concetățenii aflați în subordinea lor cad victimă epurărilor. într-adevăr, Hataevici, secretarul organizației de partid a regiunii Dniepropetrovsk, îi scrisese lui Molotov: „Pentru ca, pe viitor, producția să poată crește conform nevoilor statului proletar, noi trebuie să luăm în considerație nevoile minimale ale kolhoznicilor, fără aceasta, nu va mai
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
orice preț” devize pentru a-și finanța planul cincinal. Dar foametea organizată vizează și un alt obiectiv: distrugerea forței vitale a Ucrainei, a țărănimii ei tradițional independente și, în paralel, a intelectualității sale - 5.000 de intelectuali ucrainieni cad victimă epurărilor din 1930. în paralel, numeroase sate golite de populația lor sunt repopulate cu coloniști ruși. Astfel, foametea a fost și un instrument al rusificării și al sovietizării*. în septembrie 1946, Stalin vrea să le reia țăranilor pământul anexat de ei
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
1957, pe măsură ce Mao reia frâiele conducerii, linia politică se inversează. La încheierea sesiunii din octombrie a lucrărilor Comitetului Central, este lansat un gigantic program de hidroameliorații care obligă numeroase cooperative să-și extindă câmpul de activitate. Cadrele moderate cad victimă epurărilor și sunt înlocuite cu cadrele care promovează politica primului „salt”. în noiembrie, Mao declară la Moscova că „vântul dinspre est e mai puternic decât cel dinspre vest” și, în primăvara 1958 sunt înființate primele comune populare. în curând, radicalizarea politică
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
lor: este cazul să se pună urgent capăt „febrei mic-burgheze”. Furios, Mao mobilizează conducerea și obține îndepărtarea mareșalului „pe care Lin Biao îl înlocuiește la ministerul Apărării. Timp de mai multe luni, o campanie împotriva „deviaționiștilor de dreapta” duce la epurări în întreaga țară. Marele Salt înainte este relansat - se înființează chiar comune populare și în orașe! Refuzând inevitabila retragere, reacția lui Mao la criticile lui Peng Dehuai agravează considerabil dezastrul. Ulterior, timp de un an și jumătate, conducerea bate în
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
unei mari părți a aviației sovietice. Pe de altă parte, Marea Teroare* a slăbit considerabil și a dezorganizat încadrarea militară și, în vara anului 1941, 75% dintre condamnați se află în post de mai puțin de un an. în plus, epurările* i-au marcat psihologic pe ofițeri, în rândul cărora domnește nehotărârea, suspiciunea și teama. Este și ceea ce explică faptul că, într-un prim moment, cantitatea de material sovietic modern n-a servit la nimic, statul major fiind incapabil să organizeze
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
a sacralizat un șef, pe „Mareșalul Stalin”. MAREA TEROARE TOTALITARISMUL LA APOGEUL SĂU Asasinarea, pe 1 decembrie 1934, a lui Serghei Kirov, principalul conducător comunist de la Leningrad și membru al Biroului Politic, este de regulă considerat ca evenimentul declanșator al epurărilor din Partidul bolșevic - simbolizate prin „marile procese de la Moscova” - și apoi al Marii Terori. El permite introducerea legislației excepționale care face posibilă extinderea terorii, autorizând o procedură expeditivă pentru judecarea afacerilor politice și pentru aplicarea imediată a pedepsei cu moartea
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
El permite introducerea legislației excepționale care face posibilă extinderea terorii, autorizând o procedură expeditivă pentru judecarea afacerilor politice și pentru aplicarea imediată a pedepsei cu moartea. Evenimentele din anii 1934-1939 reprezintă un crescendo continuu al terorii: această perioadă este o epurare aproape neîntreruptă căreia deschiderea arhivelor a permis să i se pună în lumină mecanismul. Stalin* inaugurează Marea Teroare organizând primele „mari procese* de la Moscova” de pe 19 până pe 24 august 1936. Pe 26 septembrie 1936, el îl numește în fruntea NKVD
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
pentru fiecare categorie. Pentru a-și arăta zelul, conducătorii locali cer mărirea cotelor, pentru că orice moderație ar putea părea suspectă. Dar Biroul Politic și Stalin rămân cei care dau ordinul, zelul poliției politice* fiind încurajat în mod constant „de sus”. Epurările îi lovesc pe responsabilii partidului, dar ele se extind cu repeziciune și la eșaloanele inferioare, precum și la sute de mii de cadre din domeniile administrativ, militar, economic, cultural. Sub tortură sau șantaj, fiecare persoană arestată denunță zeci de „complici”, și
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]