7,696 matches
-
patologice” pe fondul căreia se dezvoltă o structură mintală de tip isteric, un delir de imaginație, presbiofrenia sau sindromul Korsakow. 4) Gândirea xenopatică Aceasta reprezintă o tulburare particulară de gândire grupând toate fenomenele psihopatologice parazitare de adiție sau de inhibiție resimțite de un individ, dar pe care acesta nu le recunoaște ca venind din interiorul personalității sale, atribuindu-le o origine străină, exterioară lui. Acest tip de tulburare a gândirii mai este cunoscut și sub denumirea de „sindrom de acțiune exterioară
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
în continuare, vin să completeze datele de ordin general referitoare la sindroamele psihopatologice expuse în capitolul anterior. Sindromul astenic Sindromul astenic este o stare de slăbiciune neuropsihică de cauze diferite, manifestat printr-o stare de epuizare pe care bolnavul o resimte ca pe o oboseală cronică. Termenul de „astenie” a fost utilizat prima dată de Brown (1735) și ulterior de Dupuytren (1832) și Erichsen (1868), referitor la stări patologice care însoțeau afecțiunile somatice. Beard (1869) introduce termenul de „neurastenie”, adoptat ulterior
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
o aproximație posibilă în raport cu o valoare, conform curbei lui Allport, așa cum se poate vedea mai jos: Grafic p. 225. ms. a) Normalitatea statistică (Curba lui Gaus) b) Normalitatea ideală (Curba lui Allport) 2) Normalitatea subiectivă este cea pe care o resimte individul ca pe o stare generală de „bine”, de „confort” sau de „echilibru psihic interior”. Aceasta are două aspecte sau dimensiuni, după cum urmează: a) normalitatea constatată subiectiv, în cadrul căreia normalitatea este considerată ca „abaterea de la norma ideală” sau „de la norma
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
primare în următoarele privințe: - să aibă autoritate față de bolnav, - să aibă un statut superior față de bolnav, - să reprezinte un model pentru bolnav, - să refuze ca bolnavul să se identifice cu acesta, - să exercite o acțiune care poate fi interpretată sau resimțită de bolnav ca protectoare, dominantă, de model, dar care îi este permanent refuzată, - să existe un anumit tip de relație de comunicare între persoana secundară și bolnav. Tipurile de contra-reacții Tipurile de contra-reacții se discută în raport cu cele ale reacțiilor. Aceasta
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
precizată etiopatogenia; b) procesul nevrotic, concept care implică rolul cauzal al unui conflict inconștient în apariția tulburărilor. Din punct de vedere psihopatologic tulburările nevrotice sunt caracterizate prin următoarele aspecte: - tulburări mintale (psihice, somatice, comportamentale), - absența oricărei etiologii organice demonstrabile, - sunt resimțite de individ ca fenomene nedorite sau inacceptabile, străine acestuia și care nu fac parte din personalitatea sa, - perturbă moderat sau de loc experiența realității și nu alterează în mod fundamental sentimentul de identitate. În ceea ce privește clasificarea nevrozelor, există mat multe puncte
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
o „putere absolută” și, prin desființarea barierelor dintre real și imaginar, să acceadă la imortalitate. Studiind, la rândul său, personalitatea toxicomanilor, P. Vengos distinge următoarele trăsături caracteristice pentru această categorie de indivizi: - dependența afectivă, - angoasa de separație, - izolarea și anxietatea resimțită în relațiile cu ceilalți, - intoleranță la frustrări, - depresia, - nevoia inepuizabilă de iubire, aprobare și valorizare, - satisfacția imediată a dorințelor, - lipsa de încredere în sine și pasivitatea, - încăpățânare și iritabilitate, - lipsa ambițiilor, a combativității și a competitivității, - absența atitudinilor provocatoare și
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
libidinale ale persoanei, producând tulburări somatice sau stări de dezechilibru psihic. Orice tendință nesatisfăcută se transformă prin refulare în inconștient fie în focar de tensiune intrapsihică, fie în simptom nevrotic. Acestea stau la baza organizării tulburărilor psihosomatice, întrucât ele sunt resimțite de individ ca emoții dezagreabile care rup echilibrul psihosomatic. Frustrarea produce o blocare a satisfacerii unei nevoi a individului, declanșând sentimentul unei amenințări a posibilităților vitale ale acestuia. Stresul este și el o amenințare a posibilităților existenței persoanei, epuizând resursele
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
de cauză necunoscută și tulburărilor psihice. Adesea, simptomele lor sunt schimbări ale imaginii corporale sub formă de senzații sau reprezentări afirmate de bolnav, în aceste cazuri, „imaginea corporală” se constituie ca un „teren” pe care se înscriu aceste transformări funcționale resimțite de bolnav și proiectate asupra unui organ, sau care au un caracter difuz. Orice proces morbid devine, în felul acesta, o sursă de elaborare patoplastică a unor transformări funcționale: simbolurile alteralității, respectiv simptomele bolii. Simptomele fac „inteligibilă” și „comunicabilă” celorlalți
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
transformând configurația normală a imaginii corporale, pe care o înlocuiește cu o configurație patoplastică, specific inteligibilă cu suferința, respectiv, cu tabloul clinic al bolii care rezultă de aici. Simptomatologia clinică a bolilor psihosomatice reprezintă un limbaj specific al alteralității corpului resimțit de bolnavi și exprimat de către aceștia. Acest limbaj corporal exprimă, în primul rând, „aspectul psihologic al medicinei”, al unei suferințe psihice care se exprimă printr-o simptomatologie somatică de un mare polimorfism (dureri, constipație, inapetență, grețuri, tahicardie, precordalgii, scădere ponderală
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
prin tendința de retragere a Eului și care sunt reprezentate prin următoarele tipuri de manifestări: fuga, vagabondajul, lașitatea, nevoia imperioasă de a dispărea, de a se ascunde de ceilalți, toate legate de complexe de culpabilitate, pe care persoana respectivă le resimte în raporturile sale cu ceilalți. Tulburări psiho-morale caracterizate prin devieri patologice ale Eului personal în raporturile sale cu realitatea și cu celelalte persoane. Acestea sunt reprezentate prin următoarele tipuri de manifestări: mitomania, fabulația, construcția și vehicularea de intrigi. Aceste manifestări
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
general Starea de boală somatică, precum și cea de boală psihică, considerate din punct de vedere medical, reprezintă forme de tulburări fie funcționale, fie organice, fie de natură mixtă, psihosomatică, ale individului. Dincolo însă de aceste aspecte pur medicale, boala este resimțită și trăită de persoana umană ca un tip particular, neobișnuit, de existență. Orice boală reprezintă o schimbare care generează impresia alteralității, un sentiment de disconfort care se opune calitativ normalității. În sensul acesta, boala este percepută ca ceva „străin”, ca
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
un fapt neobișnuit, „intrat” în viața individului și care, prin natura sa, se opune, având un caracter negativ, valorilor vieții. Considerată din această perspectivă, boala ne apare ca un „accident ontologic” ce aduce în viața individului starea de anormalitate. Persoana resimte această schimbare și va dezvolta o anumită atitudine față de starea de boală. Trăirea bolii sale de către individ reprezintă, în primul rând, o „atitudine” de ordin psihologic și moral, care depinde de modul de percepere a „alteralității”, a schimbării regimului de
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
psihice. În acest caz trupul bolnavului devine un spațiu al suferinței. Atitudinea bolnavului față de boală, va face ca propriul său corp să devină un spațiu ai frustrărilor sale. Un spațiu în care este confruntată alteralitatea cu normalitatea. Orice boală este resimțită de bolnav, în plan inconștient, ca pe o frustrare. Acesta dezvoltă față de boală o atitudine de respingere sau de compensare, adăugând la tabloul clinic al bolii, acea suferință psihologică și morală „paralelă” reprezentată prin „tablourile clinico-psihologice”. Tablourile clinico-psihologice sunt construcții
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
aspectele caracteristice ale fiecărei forme de mai sus. Personalitatea psihastenică se caracterizează prin tendința la scrupule și inhibiție afectivă. Orice fel de decizie legată de realitate sau de concret, precum și orice activitate privind perceperea realului reclamă un efort psihologic important, resimțit în mod penibil de către subiect. Aceștia sunt persoane scrupuloase și permanent înclinate către introspecție. Orice acțiune din partea lor cere un efort penibil. Sunt persoane meticuloase, lente, serioase care se complac într-un moralism rigid și o abstractizare riguroasă. Personalitatea obsesională
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
punct de vedere obiectiv, un dublu aspect. Pe de o parte, aspectul său formal-extern, ceea ce este „vizibil” în exterior la un individ de către celelalte persoane din jurul său, iar pe de altă parte, aspectul trăit-interior, ceea ce nu se vede, dar este „resimțit” în interior de către persoana respectivă și nu este accesibil celorlalte persoane și nici inteligibil pentru acestea. Partea formal-externă a vieții constituie biografia persoanei, pe când partea trăită-interior constituie viața interioară a acesteia, ceea ce este pur sufletesc și personal pentru individ, sau
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
Trăirea propriei sale suferințe este un act de conștiință specific persoanei umane. Orice schimbare survenită în raport cu propria mea persoană eu o reflect în câmpul conștiinței mele ca pe ceva nou, neobișnuit. În raport de tonalitatea sau conținutul ei moral, o resimt ca stare de bine sau ca stare de rău. Prima stare o percep ca sănătate, cea de-a doua, ca boală. De boală este legat pericolul și acesta va genera din partea mea întrebări, o stare de neliniște și, în final
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
neliniștea dată de pierderea încrederii în lume, în instituțiile sociale, resimțite ca o amenințare a persoanei și a vieții individuale. Această stare de angoasă va trezi suspiciuni care vor duce la o alterare a relațiilor interumane, ostilitate, neîncredere, suspectare reciprocă. Resimțind ca ostilă lumea, nesigură, amenințătoare, incapabilă de a-i mai oferi un suport moral și material, grupul uman, va apela, ca „soluții” la conduitele de refugiu. Într-o primă etapă va încerca să-și explice starea de fapt. Dar explicația
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
progresul, stabilitatea acestuia: Familia, Școala și Biserica. În condițiile de echilibru social, economic, cultural și moral, individul ca și grupul de indivizi, este singur. El își găsește identitatea în modelul socio-cultural căruia îi aparține. Progresul social și siguranța socială sunt resimțite ca siguranța și prosperitatea sa personală. Relațiile interpersonale și dintre individ sau grupele umane și stat sunt firești. Statul este cel care „lucrează” pentru mase, iar masele se simt protejate de stat, văzând în acesta siguranța și garanția unei vieți
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
Trecerea dintr-un mediu etno-cultural în altul va duce la apariția inevitabilă a unor situații serioase de adaptare, conflicte, dificultăți etc. Aceste aspecte se datoresc faptului că persoana care „intră” într-un mediu socio-cultural diferit, străin de al său, va resimți „rezistența” acestui mediu ca pe un „factor de opoziție”, cu semnificație de frustrare. Se va simți străină. Este cazul persoanelor care, datorită unor cauze speciale, părăsesc mediul lor de origine și se refugiază în alte medii etno-culturale. Este cazul refugiaților
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
și pe care le proiectează ca „posibilități” reale și sigure în țara gazdă. Însă nu întotdeauna aceste expectative sunt valide, realizabile. Emigranții sunt întâmpinați cu rezerve, chiar cu ostilitate, adesea refuzați. Aceasta va reprezenta o frustrare mai puternică decât cea resimțită în țara de origine. Cei care se adaptează, vor suferi o „schimbare notabilă a identității” adoptând noile norme de comportament și gândire, specifice modului socio-cultural al țării gazdă. Aspectele mai sus prezentate, demonstrează că ne aflăm în fața unor fenomene de
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
felul acesta relațiile dintre stat și om, sau grupe umane, se constituie unidirecțional, dinspre stat către individ. Aceasta implică norme cu caracter restrictiv, interdicții și sancțiuni. Individul sau grupul le acceptă ca „necesare” până la un anumit punct, dincolo de care le resimte ca frustrări sau reprimări, vizând în primul rând libertatea cu toate consecințele care decurg de aici. Având în vedere aceste aspecte, rezultă în mod firesc faptul că în sfera social-politică, boala psihică are o cu totul altă semnificație, diferită de
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
alt individ. Din acest moment, clinica psihiatrică încetează de a-și mai exercita acțiunea sa de supraveghere și tratament al acestuia. În plan social, mai exact, în relațiile statului cu bolnavul psihic, lucrurile stau însă cu totul altfel. Nebunia este resimțită ca infamată, ca un pericol social. Eticheta de bolnav psihic devine un stigmat care va persista încă multă vreme, chiar după vindecarea bolnavului. Trecutul acestuia, psihobiografia lui, chiar „antecedenții”, în cazul în care există și sunt cunoscuți, vor greva serios
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
a „modului de a gândi nebunia” și a „atitudinii statului față de bolnavul mintal”. Ea are caracterul unei instituții medico-psihiatrice de asistență supravegheată, terapie și recuperare, vizând restaurarea stării de sănătate mintală a bolnavilor psihici. În marea lor majoritate, bolnavii psihici resimt spitalizarea ca pe o „carceralizare”. Scoaterea lor din familie și din grupul social și „intrarea” lor în „comunitatea terapeutică” formată din bolnavi psihici și personal medico-psihiatric de specialitate, constituie o situație psiho-traumatizantă (sursă de angoase, nesiguranță, impresia de abandon și
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
ontologic medicalizat. Dar, spre deosebire de celelalte boli, mai precis de bolile somatice ale trupului, boala psihică, nebunia, este și o stare de spirit, prin urmare o suferință morală care apasă și schimbă natura umană, transformă persoana, o copleșește. Orice boală este resimțită ca suferință, dar nebunia este trăită ca o suferință morală, care apasă, care răscolește conștiința. Semnificația morală a nebuniei rezidă în faptul că ea este percepută și etichetată ca vinovăție. Ca o pedeapsă. Ca o stare de posesiune a individului
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
de „întâlnire” a unor teorii, aparent complet diferite, dar care în mod surprinzător vor avea ca efect refacerea obiectului. Orice studiu de interdisciplinaritate este o sinteză ce reface analiza, sau, mai exact, descompunerea metodologică anterioară a obiectului. Acest aspect este resimțit în toate domeniile disciplinelor umane. Problema care se pune în acest caz pentru psihopatologie este deosebit de delicată. Dincolo de aspectele metodologice obiective față de obiectul cunoașterii, se ridică și atitudinea subiectivă a cercetătorului, în fața persoanei bolnavului psihic, a acestui „alt fel de
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]